Από ένα σημείο και μετά, έχουν τελειώσει και οι λέξεις στο υμνολόγιο για την ομάδα του Πειραιά. Τρεις γεμάτες δεκαετίες. Τίτλοι με το τσουβάλι. Και οι περισσότεροι με άνεση. Κατακτημένοι καιρό πριν την απονομή. Να, καλή ώρα όπως τούτη η Τετάρτη.

Του έλαχε του Ολυμπιακού να σηκώσει κούπα μεσοβδόμαδα, αλλά ούτως ή άλλως στην εποχή του κορονοϊού που ζούμε, όλες οι μέρες ίδιες είναι, από την στιγμή που οι ομάδες, καλούνται να γιορτάσουν χωρίς τους ανθρώπους που τις λατρεύουν στο πλευρό τους.

Η ερυθρόλευκη ΠΑΕ προσπάθησε όσο το δυνατόν καλύτερα να φέρει στα σπίτια των φίλων του Ολυμπιακού την ευτυχία της κατάκτησης του 46ου πρωταθλήματος (και τα κατάφερε σε απίστευτο βαθμό με τον Βαλμπουενά να είναι έτοιμος να παρουσιάσει και το Deal), με την ευχή όταν έρθει η ώρα για το 47ο να είναι όλοι μαζί στο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Και δεν υπήρχε άλλη στιγμή απόδειξης του μεγαλείου για το συγκεκριμένο σωματείο, από την είσοδο όλων των τροπαίων του πρωταθλητή από το 1931 και έπειτα...

Μια σεζόν ολοκληρωμένη. Μια σεζόν... διπλή, αφού αν τα βάλουμε κάτω ο Ολυμπιακός παίζει από πρόπερσι σερί αγώνες λόγω της πανδημίας. Θα το αναλύσω περισσότερο μετά και τον τελικό του κυπέλλου, αλλά μιας και σε αυτό το άρθρο συζητάμε για το φινάλε του πρωταθλήματος (πως έγιναν τα πράγματα ε; Να υπάρχει ένα Παναθηναϊκός- Ολυμπιακός ακόμα και να μην ασχολείται άνθρωπος), μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η επίδειξη δύναμης των "ερυθρόλευκων" ήταν σε υπερβολικότατο βαθμό.

Με καλή μπάλα, με σωστό προσανατολισμό και άμεσες αντιδράσεις, όταν στράβωνε κάτι. Είτε ήταν ένα αποτέλεσμα, είτε ένας τραυματισμός. Ο Ολυμπιακός που μπήκε στο πρωτάθλημα με πολλά πεταμένα πρώτα ημίχρονα, αλλά συνάμα ήταν και η ομάδα που "έλεγε" στον αντίπαλο με το στυλ της πως "όση ώρα και να περάσει, εγώ κάποια στιγμή θα σε κερδίσω". Και έτσι γινόταν...

Όσο για το προτελευταίο ματς των πλέι-οφ; Ο ΠΑΟΚ με τις αλλαγές και τον ενθουσιασμό της εποχής (λόγω ανεβάσματος απόδοσης) μπήκε καλά στο γήπεδο. Ανέβασε γραμμές, έβγαλε συνεργασίες, πάτησε περιοχή, έγινε απειλητικός. Παρότι ο συνδετικός κρίκος όλων, ονόματι Σβάμπ δεν έπαιζε, η ομάδα έδειχνε να 'χει μπει καλά. Όμως... Χρειάστηκε ένα δεκάλεπτο να λειτουργήσει ο Ολυμπιακός, αλλά μόλις το έκανε, τα πάντα ανατράπηκαν.

Οι γραμμές των Πειραιωτών ανέβηκαν, ασκώντας σωστή πίεση. Βοήθησε σε αυτό η είσοδος του Καμαρά (μετά τον τραυματισμό του Παπασταθόπουλου). Μπήκε ένας παίκτης με τρεξίματα, ένα χαφ που το βλέπουν πολλές ομάδες για να τον πάρουν. Ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί και μόνος του να σε πνίξει. Μαζί με τον Μπουχαλάκη λοιπόν εγκλώβισαν τους Θεσσαλονικείς, με το κύλισμα να γίνεται και πιο εύκολο λόγω της μετάθεσης του Εμβιλά πίσω. Μια αλλαγή ακόμη και αναγκαστική, μπορεί να σε κάνει καλύτερο.

Και τον Ολυμπιακό τον έκανε. Ήταν θέμα χρόνου το γκολ και πράγματι μια εξαιρετική κάθετη του Ελ Αραμπί και ένα τέλειο πλασέ του Μασούρα διαμόρφωσαν το 1-0. Ο Γκαρσία είδε μέσα σε ένα 20λεπτο, όσα πήγαιναν να κάνουν οι παίκτες του, να βρίσκουν... βυθό. Αλλαγές παιχνιδιού για τους Πειραιώτες, δοκάρια, απειλή από παντού και ένας Μπρούμα γκαζωμένος. Δεν είχε και μεγάλη σημασία για τον δικέφαλο αυτό το παιχνίδι, αλλά όπως και να το κάνουμε, ε κανείς δεν θέλει να χάνει εύκολα ακόμη και σε αδιάφορα παιχνίδια.

Την αύξηση ρυθμού του Ολυμπιακού έπρεπε να την αντιμετωπίσει ο Γκαρσία και αυτό δεν έγινε ούτε μετά την έναρξη του δεύτερου μέρους. Ο Μαρτίνς μάλιστα μετά το 65' έβγαλε τους πιο ακραίους Μασούρα- Μπρούμα και έβαλε τα δεκάρια του (Φορτούνη- Βαλμπουενά) απογειώνοντας έτσι τις πιθανότητες άψογης κυκλοφορίας της μπάλας, ασφαλέστερης τροφοδότησης και αξιοποίησης του Ελ Αραμπί (και μετά του Χασάν).

Κακά τα ψέματα ρυθμός δεν υπήρχε όσο πέρναγε η ώρα (μοναδικός που διατήρησε τον αρχικό ρυθμό του ήταν ο αρκετά καλός σε αυτό το ματς Ρέαμπτσουκ), ο ένας σκεφτόταν την απονομή και ο άλλος να γυρίσει στην Θεσσαλονίκη να ετοιμαστεί για το Σάββατο 22 του μήνα. Λογικά και τα δυο...

Πλέον για την ομάδα του Πειραιά μένει ο τελικός κυπέλλου και μετά το "χτίσιμο" της επόμενης σεζόν. Όλα θα κριθούν από το πόσοι και ποιοι θα φύγουν. Μετά τα ονόματα, μετά οι υποψήφιοι. Ωστόσο με αφορμή τον τραυματισμό του Παπασταθόπουλου, θα επαναλάβω αυτό που τόνιζα καθ' όλη την διάρκεια της σεζόν. Η ομάδα χρειάζεται κεντρικό αμυντικό, δυνατό και γρήγορο. Αν φύγει ο Σεμέδο, θέλει δυο. Αυτό και δεν θα το αναλύσω περισσότερο τώρα. Θα 'χουμε καιρό. Εξάλλου η αγωνιστική περίοδος δεν τελείωσε. Πρώτα η Λεωφόρος μετά το ΟΑΚΑ...

Τελειώνω, όπως ξεκίνησα και έτσι πρέπει να κάνω: Ο Ολυμπιακός δουλεύει σε πρότυπα μεγάλων ομάδων του εξωτερικού. Κανείς δεν είναι τέλειος. Και λάθη θα γίνουν και όλες οι επιλογές δεν είναι δυνατόν να "πιάσουν". Όμως όσο ο Μαρινάκης (γιατί όλα ξεκινάνε από αυτόν που βρίσκεται στην κορυφή του οργανογράμματος) έχει προσωπικότητες και ανθρώπους που έχουν παίξει σε υψηλό επίπεδο να ασχολούνται με την ομάδα, όσο το προπονητικό κέντρο θα είναι οργανωμένο και η καθημερινότητα του Ολυμπιακού δομημένη, είναι πολύ δύσκολο να κλονιστεί το δημιούργημα.

Όσο βαρετός και να γίνομαι, είναι χρέος μου να το γράφω και να το λέω συνέχεια: Μια ομάδα δεν είναι τα 90 λεπτά που βλέπετε εσείς. Είναι το "κάθε μέρα", το κάθε λεπτό στην προπόνηση, το κάθε δευτερόλεπτο στην οργάνωση εκτός γηπέδου. Και επειδή σε αυτό ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής, ε μετά, είναι λογικό να γίνεται αυτό και εντός γηπέδου...

ΥΓ. Ήταν μια φιέστα ξεχωριστή. Περίεργη χωρίς κόσμο, αλλά ιδιαιτέρως συγκινητική και όμορφη! Συγχαρητήρια στην ΠΑΕ Ολυμπιακός και ειδικά για το βίντεο με την κούπα να σεργιανίζει στις γειτονιές του Πειραιά....

Photo credits: Eurokinissi