Το μισό πρωτάθλημα πέρασε. Ποιος είναι πρώτος; Αυτός που είναι συνήθως. Σε έναν… μαραθώνιο με άσχημη ποιότητα. Η καραμέλα του πιο ανταγωνιστικού πρωταθλήματος, μπορεί να έχει γλυκιά γεύση για όσους δε βλέπουν την αλήθεια του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ποια είναι αυτή; Μια και μοναδική: Χειροτέρεψε ο Ολυμπιακός και οι άλλοι κάπως τον πλησίασαν. Δεν υπάρχει αντίλογος σε αυτό. Και βέβαια, οι πρωταθλητές, ακόμη και στον κακό τους μισό γύρο, πάλι μπόρεσαν να είναι πρώτοι. Δύσκολο να πείσεις τον εαυτό σου, ότι μπορείς να πάρεις το πρωτάθλημα.

Η ΑΕΚ εκεί που δείχνει να ‘χει μια… ροή απόδοσης ξαφνικά αποκτά αυτοκτονικές τάσεις. Ο ΠΑΟΚ, όσο θα φεύγει από την Τούμπα και θα «λιποθυμάει» θα έχει τα δικά του ζητήματα. Η αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τον ΠΑΣ δεν ήταν κάτι περισσότερο, από το… βουλοκέρι της πρωτιάς στα μισά των αγωνιστικών.

Τον όρο «πρωταθλητής χειμώνα» ποτέ δε τον συμπάθησα, δε τον κατάλαβα, δε τον ενστερνίστηκα, συνεπώς δε θα σας τον κάνω και σημαία. Εξάλλου, μόνο στην Ελλάδα υπάρχει «πρωταθλητής χειμώνα» και «συμπρωτεύουσα». Πουθενά αλλού. Εφεύρεση των δημοσιογράφων κάποτεόλα αυτά, δεν είστε υποχρεωμένοι να τα ακολουθείτε. Ένας είναι ο πρωταθλητής. Αυτός που θα κόψει το νήμα την 30αγωνιστική.

Στο λιμάνι έχουν καταβάλει μια μεγάλη προσπάθεια. Να κερδίσουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά όλους τους άλλους. Για την ώρα, δε μπορώ να πω ότι τα πήγαν άσχημα τον Δεκέμβρη. Πέρασε από… χίλια κύματα η ομάδα τούτες τις 15 αγωνιστικές. Άσχημη αγωνιστική συμπεριφορά, αλλαγή προπονητή, εσωτερικά βάσανα. Και εξωαγωνιστικές ιστορίες. Γενικά, όπου τον βρήκαν τον Ολυμπιακό, προσπάθησαν να τον «χτυπήσουν» και αυτό δε χωράει αμφισβήτηση. Επέμεινε με την βοήθεια του κόσμου του.

Πορεύτηκε όχι με ασφάλεια, αλλά με τη δυναμική του και μόνο. Δε μου άρεσε η ομάδα στη γενική εικόνα, όπως δεν άρεσε και σε εσάς. Αυτή είναι η διαφορά του Ολυμπιακού, με όλους τους άλλους. Να είναι πρώτος και να μπορούν να λένε «δε μου αρέσει». Όχι να είσαι πρώτος ή δεύτερος ή τρίτος και να πιστεύεις ότι συναγωνίζεσαι την Μάντσεστερ Σίτι. Ο Λεμονής δεν έχει παρουσιάσει κάτι σπουδαίο, το βλέπει και ένας άσχετος. Νοικοκύρεψε το «κάτι σαν ομάδα» του Χάσι, αυτό δεν είναι και λίγο, απλά μην περιμένετε να δείτε μπαλάρα.

Σε πολλά ματς έχει βγάλει αχρείαστο φόβο. Σε δυο πρόσφατα, ξεκίνησε λάθος την ενδεκάδα και ήρθαν από τον πάγκο στο ημίχρονο παίκτες να γυρίσουν το σκηνικό. Φυσικά και ένας κόουτς γίνεται μάγκας στις αλλαγές, αλλά είναι και αυτός που επέλεξε τη βασική ενδεκάδα. Όπως και είναι αυτός που από το -8 στην βαθμολογία έχει την ομάδα στο + 1. Θέλω να είμαι δίκαιος. Όπως και κάποιοι παίκτες, δε του φέρθηκαν ως τώρα σωστά και έκαναν μούτρα. Άλλοι είχαν δίκιο, άλλοι όχι, δεν είναι της παρούσης. Σε αυτό το ματς για παράδειγμα, ήταν η σειρά του Πάρντο με τον Τζούρτζεβιτς να κάνουν σα κακομαθημένα γυμνασιόπαιδα και να τσακώνονται μέσα στο γήπεδο για μια φάση. Ναι, τα είχε και τα έχει κι αυτά όλα η ομάδα. Σας έγραψα πιο πάνω, πρώτα να κερδίσει τον εαυτό της παλεύει. Μετά τους άλλους. Παρ’ όλα αυτά που ίσως και να σας φαίνονται σκληρά (έχω ξαναπεί η κριτική πρέπει πάντα να γίνεται).

Πρώτος λοιπόν ο Ολυμπιακός και έχει στην έδρα του ΑΕΚ, Πανιώνιο και Παναθηναϊκό. Θα πάει Τούμπα και Περιστέρι. Αυτά είναι τα ραντεβού με τους άλλους της κορυφής. Αν αποκτήσει πλάνο και δε στηρίζεται μόνο στο ταλέντο των παικτών του, θα πάρει το πρωτάθλημα. Τα Γιάννενα είναι ένα σύνολο που ανήκει ολοκληρωτικά στον προπονητή του. Ο Πετράκης ήξερε ότι ο Ολυμπιακός μέσα στην έδρα του και μετά τη γκέλα της ΑΕΚ θα έμπαινε με φούρια και με σύστημα… δευτέρου ημιχρόνου στο Αγρίνιο.

Οι χώροι είχαν κλείσει πανέξυπνα, οι γιαννιώτες δεν έπαψαν να δίνουν βοήθειες. Τα χαφ των Ιωαννίνων κάλυπταν κάθε… πρασινάδα. Ήταν παντού. Έτοιμοι να φύγουν «σφαίρες». Ο Λεμονής δε μπορούσε να αλλάξει κάτι. Μου ‘πε ένας φίλος «δεν έχει πλάνο ο Ολυμπιακός». Δε διαφωνώ, αλλά έτσι όπως ήταν η ομάδα, όποιος και να καθόταν όρθιος στον πάγκο, θα άλλαζε δύσκολα κάτι. Πιστεύω ότι το πρόβλημα της ομάδας δεν είναι στα παιχνίδια της. Είναι τις μέρες που προηγούνται. Εκεί πρέπει να δουλεύεις και να μη σκέφτεσαι κάτι άλλο. Κανέναν πλάνο για να βλάψει η ομάδα τα Γιάννενα. Παθητικός ο αντίπαλος, μονότονος ο Ολυμπιακός.

Ο Ρομαό και ο Ταχτσίδης; Ο ένας πιο αργός από τον άλλο. Ο Οφόε όχι με όρεξη. Οπότε; Πάει ο άξονας. Πως θα βάλεις ταχύτητα στην έδρα σου; Ο Φορτούνης με τον Μαρίν απομονωμένοι, έτρεχαν παρέα στις στημένες μπάλες, μπας και πάρουν έτσι ψυχολογία. Ο Ανσαριφάρντ, μια… καλαμιά στον κάμπο. Τι να του πεις κι αυτού; Και όλο το ημίχρονο όπως ήθελε ο Πετράκης. Εξάλλου είναι γνωστό ότι είναι μεθοδικός και καλός προπονητής ο συγκεκριμένος. Ο Ολυμπιακός έδωσε την εντύπωση επίσης στο πρώτο ημίχρονο ότι ήταν πολύ ευχαριστημένος με την γκέλα της ΑΕΚ, αλλά ξέχναγε ότι έπρεπε αυτός να κερδίσει. Συνηθίζεται στις ελληνικές ομάδες μια τέτοια συμπεριφορά, δε συμφωνείτε;

Έτσι τα «γάλατα έσφιξαν» στο δεύτερο 45λεπτο. Ο Πάρντο που βγήκε στο ημίχρονοτου Αγρινίου, τώρα μπήκε με την προσδοκία όλων να δώσει ταχύτητα και άλλο ρυθμό. Τι σου είναι η μπάλα ε; Και η αλήθεια είναι καλοί μου φίλοι, πως αν δεν έβγαζε τον… όλμο ο Μάριν, ίσως να μην ήταν ευχάριστο το μεσημεράκι στο Φάληρο. Ο Γερμανός όμως τα καλά του και τα στραβά του, ένα πράγμα ξέρει να κάνει: Να παίζει τη μπάλα που έμαθε από παιδάκι του. Και με όλο το συμπάθιο , όταν έχει όρεξη, η ποιότητά του είναι τέτοια, που δύσκολα οι προπονητές θα την καταλάβουν. Το 1- 0, προϊόν λοιπόν της ποδοσφαιρικής οξυδέρκειας και έμπνευσης ενός παίκτη. Τόσο απλό.

Και μετά ένα ματς που έγινε «ανοιχτό» με κορυφαία στιγμή τη γκολάρα του Ανσαριφάρντ που δε μέτρησε. Και επειδή έχετε καταλάβει το πόσο αδέκαστος είμαι σε ορισμένα πράγματα, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τον βοηθό Γκάγκα. Ας πάει να βάλει πατομπούκαλα. Ας τα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη. Δεν έχει δικαίωμα να μην μετράει τέτοιο γκολ. Είναι ανίκανος αν δε βλέπει τη γραμμή τέρματος. Και δε το συζητάω. Οι μάγκες οι θεωρητικοί αναλυτάδες (που δεν έχουν κλωτσήσει ούτε πατημένο κουτάκι αναψυκτικού) κοροϊδεύουν τους Ιταλούς και άλλους ξένους που διακόπτουν τα ματς για να χρησιμοποιούν τοVAR.

Ε, ας αφήσουμε λοιπόν στην Ελλάδα να κυριαρχήσει το πρωτάθλημα των γκαβών και επικίνδυνων. Όπως επιθυμεί ο καθένας. Όλα μπορώ να τα αντέξω. Να ψάχνει ο δύστυχος ο Ανσαριφάρντ στο τέλος να βρει το δίκιο του στον βοηθό και αυτός να ‘χει βλέμμα «απολιθωμένης αγελάδας» δε το αντέχω ρε παιδιά. Συγγνώμη…

Κάθε φορά κλείνω το ποδοσφαιρικό άρθρο, θυμίζοντας πόσο σκληρός είναι ο Ολυμπιακός ως οργανισμός. Καμία άλλη ομάδα με όλα αυτά που ‘χουν γίνει φέτος, δε θα κατάφερνε να είναι πρώτη στις 15 αγωνιστικές. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα λέμε ξανά (ποδοσφαιρικά) το 2018. Καλή χρονιά…