Είχε κάμποσες φιέστες να γίνει sold out στο Καραϊσκάκη. Και οι λόγοι γνωστοί. Άλλωστε και φέτος, το γήπεδο «κατακλύστηκε» από κόσμο μόνο στο Τσάμπιονς Λίγκ. Όχι δε πήγαν να δουν την Καλλονή και άλλη μια 5αρα απέναντί της(συνολικό σκορ 10-0). Όχι δε πήγαν να θαυμάσουν τα κορίτσια του πόλο και του βόλεϊ, αλλά ούτε και να τις αγνοήσουν.

Ακόμη και την… άρση του τίτλου φυσικά τη γουστάρουν, αλλά δεν ήταν ο «μεγάλος μαγνήτης» για την παρουσία τους εκεί. Να ξεκαθαρίσω βέβαια, ότι δεν είχαν όλα τα καθίσματα «επισκέπτη». Γιατί υπήρξαν και κάτοχοι διαρκείας που δε πήγαν στο φαληρικό γήπεδο, προτιμώντας την τηλεόραση ή καμιά βολτίτσα.

Τα πράγματα ωστόσο, σε σχέση με το πολύ πρόσφατο παρελθόν ήταν ξεκάθαρα: Οι Ολυμπιακοί ως γνωστόν είναι μυστήρια φάρα.

Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι. Ακόμη κι αν εμφανίζονται «χορτασμένοι» από τίτλους, ακόμη κι αν οι ηλικίες 10- 32 έχουν «ποτιστεί» μόνο με επιτυχίες. Οι 32 και άνω, ξέρουν καλά τι έχουν διαλέξει να υποστηρίζουν και τους αληθινούς λόγους. Οι Ολυμπιακοί λοιπόν, έχουν το εξής προτέρημα/ελάττωμα (εξαρτάται πως το βλέπει ο καθένας): Ασταμάτητοι γκρινιάρηδες. Σε μικρό ποσοστό απόλυτα ικανοποιημένοι. Βρίσκουν πάντα λόγους να διαφωνήσουν. Γουστάρουν να κράζουν παίκτες, προπονητές, να απαιτούν από τους προέδρους μεταγραφές. Όταν κάτι δεν πάει καλά στην ομάδα τους, φταίνε τα πάντα. Και εννοείται, ότι πέρα από διοικήσεις και τεχνικές ηγεσίες, φταίει και ο καιρός, το κακοφτιαγμένο φαγητό της συζύγου, κάποιοι πόνοι στη γάμπα και όλα τα γούρια που δεν «έπιασαν» από την προηγούμενη. Έξι μέρες ουρλιάζουν οι Ολυμπιακοί και την έβδομη στέκονται να δουν. Κερδίζουν, χάνουν, αυτό δε σταματάει. Έτσι είναι και το ξέρουν.

Τον Ολυμπιακό ( επιμένω τους 35 και άνω, δίχως να σημαίνει ότι οι μικρότεροι είναι καλύτεροι ή χειρότεροι) τον καταλαβαίνεις από… δέκα χιλιόμετρα μόλις η κουβέντα πάει στο ποδόσφαιρο. Όλοι αυτοί λοιπόν, που θέλουν να κερδίζουν παντού και πάντα, που δεν αντέχουν την ήττα, που αν κάτι πάει στραβά αισθάνονται να ‘χουν φάει οι ίδιοι τα γκολ και όχι ο τερματοφύλακάς τους, διακατέχονται και από κάτι άλλο: Αν εμφανιστεί εξωγενής παράγοντας να τους ενοχλήσει, συσπειρώνονται, όσο κανείς άλλος. Ελάτε τώρα, πόσες φορές έχετε βρεθεί σε παρέες να «τρώγονται» μεταξύ τους Ολυμπιακοί και μόλις πάει κάποιος υποστηρικτής άλλης ομάδας να πει κάτι να «του την πέφτουν» όλοι μαζί. Η συσπείρωση είναι το μεγαλύτερο προσόν τους. Το σήμα κατατεθέν τους.

Απλά για να γίνει σε μια εποχή άκρως επαγγελματική και με πολλές διαφωνίες, θα πρέπει να τους φτάσεις στα όρια! Οι τελευταίες εβδομάδες, έχουν παίξει μεγάλο ρόλο για να συμβεί αυτό και ήταν ο κυριότερος λόγος που γέμισε το Καραϊσκάκη, που ασχολήθηκαν με το ποδόσφαιρο ακόμη κι αυτοί που έλεγαν «άλλος ένα τίτλος, οκ». Οι δικαστικές ιστορίες, η αναμονή των εξελίξεων στην Ευελπίδων και η τάση του υφυπουργού να «πετάξει» ομάδες εκτός Ευρώπης, ήταν γεγονότα που έφταναν και περίσσευαν για να «τσιμπήσουν» τον κόσμο του Ολυμπιακού. Όσοι ήταν χαλαροί, σφίχτηκαν. Όσοι ήταν σε… λήθαργο, ξύπνησαν.

Όσοι αντιμετώπιζαν τα πειράγματα, ως πλακίτσα, αγρίεψαν. Όσοι διάβαζαν περίεργα κείμενα και τύλιγαν μετά μπακαλιάρο, δίπλωσαν τις σελίδες και τις έβαλαν στην κωλότσεπη για να ‘χουν να θυμούνται. Τα πράγματα διαφοροποιήθηκαν στο λιμάνι, μέσα σε ελάχιστα 24ωρα. Αυτό είναι το κλίμα, αυτό μπορούσε να το καταλάβει όποιος περπατούσε σε δρόμους του Πειραιά και άκουγε ποδοσφαιροκουβέντες ακόμη κι από τυπάκια, που είχαν να πατήσουν κάτι μήνες γήπεδο. Είχαν προμηθευτεί από τους πρώτους εισιτήρια για τον αγώνα με την Καλλονή.

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον, κανείς δεν ξέρει πως θα κυλήσουν οι ιστορίες. Είμαι απόλυτος στο ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να ανακατεύεται με τη δουλειά του άλλου. Συμμερίζομαι το πάθος οπαδών να γίνουν δημοσιογράφοι. Το πάθος δημοσιογράφων να γίνουν εισαγγελείς. Ίσως και οι εισαγγελείς να θέλουν να παίξουν σέντερ φορ, οι ποδοσφαιριστές να γίνουν ζωγράφοι και οι ζωγράφοι, οφθαλμίατροι. Όμως παιδιά, λίγο ψύχραιμα. Ο καθένας έχει μια δουλειά να κάνει. Οπότε όποιον κι αν υποστηρίζετε, αφήστε αυτούς που ξέρουν να ασκήσουν λειτουργήματα και επαγγέλματα και εμείς απλά είμαστε εδώ για να παρακολουθούμε και να μεταφέρουμε τα νέα. Κανείς δε δικαιούται να γίνει τιμητής.

Υπάρχουν λοιπόν και αγώνες που απλά πρέπει να γίνουν. Και αν είναι ένα 90λεπτο το οποίο το ακολουθεί και μια φιέστα, ε , θα πρέπει να κάνεις μια παραπάνω προσπάθεια για να δείξεις κι ορισμένα πραγματάκια στον κόσμο σου. Ο Περέιρα αναγκαστικά ξεκίνησε με τα δυο δεξιά μπακ αφού δεν είχε αριστερό. Όμως όταν είναι στραβό το κλήμα πρέπει να… φάει και λίγο ο γάιδαρος. Οπότε, χτύπησε ο Ελαμπντελαουί και ο Ντοσεβί έγινε φουλ- μπακ. Πήγε η Καλλονή να «χτυπήσει», όμως βρέθηκε φαρδιά- πλατιά στο χορτάρι με δυο αρκετά όμορφα γκολ σε εκτέλεση. Ο Μπενίτεθ εν πρώτοις, ο Φορτούνης ακολούθως και ακολούθησε ο Τσόρι.

Αυτός που λίγο πριν το 70’ γνώρισε πραγματική αποθέωση βγαίνοντας για να δώσει τη θέση του στον Φουστέρ. Οι χιλιάδες Ολυμπιακοί απέδωσαν τις τιμές και τα εύσημα που άρμοζαν στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της ομάδας τους τη φετινή σεζόν. Στον άνθρωπο που χρειάστηκε κάποιες φορές και σε φαινομενικά εύκολα ματς να πάρει τον Ολυμπιακό στις πλάτες του. Γιατί ναι μεν, είναι 24ωρα γιορτής στο λιμάνι, αλλά μη ξεχνάμε ότι πέρασαν δύσκολες εβδομάδες, με κακή ποιότητα κάποια 90λεπτα, μπόλικο προβληματισμό, αλλαγή προπονητή και πάει λέγοντας. Αφήστε που και για τον Περέιρα κανείς δεν «πέφτει στη φωτιά», έτσι δεν είναι;

Ο Τσόρι λοιπόν έκανε πολλά και πάλεψε περισσότερο απ’ ότι και ο ίδιος θα υπολόγιζε. Α, μην ξεχάσω ο κόσμος θέλει την παραμονή του Φουστέρ και αυτό το «σφράγισε» και με τα συνθήματα για τον Ισπανό. Είπαμε, δεν ήταν μια απλή φιέστα. Είχε θέματα και …μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις. Οι φωτοβολίδες και τα βεγγαλικά «δούλεψαν» για άλλη μια χρονιά στον Πειραιά λοιπόν, με μια εκκρεμότητα να έχει μείνει(στα Χανιά το ταξίδι είναι τυπικό) και να αφορά τον τελικό του κυπέλλου. Όταν περάσει και αυτό το παιχνίδι, θα ακολουθήσει ένα πολύ ενδιαφέρον καλοκαίρι…