Γεμάτος βέλη

Για τρένα και πυραύλους δε θα διαβάσετε εδώ. Αν θέλετε τέτοια αλλού! Η ομάδα απλά συνεχίζει το ταξίδι της. Και τίποτα περισσότερο. Εξάλλου δε θυμάμαι κάποιον που να πήγε το ρεκόρ του στο 12-4 και να διέκοψαν τη διοργάνωση για να του δώσουν το τρόπαιο.

Ο Ολυμπιακός έχει μάθει να κερδίζει τον εαυτό του, το έχει καταλάβει και ο μεγαλύτερος εχθρός. Είδηση δεν είναι. Η επιστροφή στις νίκες (μετά το χαμένο ματς του Κάουνας) και το καλό ποδαρικό στο 2018, ήταν οι στόχοι της βραδιάς απέναντι στην Αρμάνι! Κόντρα σε μια ομάδα, που δεν έχει το Θεό της. Δεν έχω όρεξη να σας κουράσω κάνοντας ανάλυση της μπασκετικής… ανωμαλίας των Ιταλών.

Αν διαβάσετε το άρθρο μετά το ματς του Φόρουμ ή κάποιες αναλύσεις -παλαιότερες- συναδέλφων θα καταλάβετε. Το είδατε και πάλι τι κάνουν οι τύποι αυτοί και στην καλή και στην άσχημη κατάστασή τους. Το θέμα ήταν και είναι η αντίδραση του Ολυμπιακού. Που εκμεταλλεύτηκε την ήττα της ΤΣΣΚΑ στην Βαρκελώνη και πάτησε ξανά στην κορυφή της βαθμολογίας.

Όμως τι είπαμε πριν; Τίποτα δεν έχει γίνει. Τίποτα δεν έχει κατακτηθεί. Χαμηλοί τόνοι, κάτω το κεφάλι και δουλειά. Κλειστά στόματα, ανοιχτά αυτιά και μάτια. Και πολλά βέλη στη φαρέτρα! Διαφόρων ειδών. Για να τα εμφανίζει ο Σφαιρόπουλος και να βρίσκει… στόχο.

Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης ομάδας και το καλό είναι, ότι το έχουν χωνέψει μια και καλή και το ασπάζονται άπαντες οι πιστοί της ακόλουθοι. Και μεταξύ μας, μια χαρά «έκατσε» και το 17- 27 στην τελευταία περίοδο, για να «πέσει και το γκάζι» που χρειάζεται. Οι Ιταλοί αν βρουν πρόσφορο έδαφος δε θα χαριστούν. Στο τελευταίο δίλεπτο λοιπόν, μαζί με τους κλασικούς που πάνε γήπεδο για να φύγουν νωρίτερα (γιατί δε κάθονται σπίτι;), αυτή τη φορά, αποχώρησε και η ομάδα. Δυο τάιμ- άουτ σε ένα λεπτό πήρε ο Σφαιρόπουλος για να τους ταρακουνήσει. Μεγαλύτερος κίνδυνος δε «γεννήθηκε», αλλά όταν είσαι «βασιλιάς» σε μια αναμέτρηση από την αρχή, δε χρειάζεται στο τέλος να τσαλακώσεις την εικόνα σου. Τέλος πάντων…

Εξάλλου οι Πειραιώτες, πήγαν και κόντρα στην «ανάγνωση» του ματς. Τι εννοώ; Ενώ αρχίζει το ματς και λες «αυτοί είναι ικανοί να τα βάλουν από παντού», πάει και το κάνει ο Ολυμπιακός. Τι καλύτερο ξεκίνημα; Και μάλιστα μπροστά σε πολύ κόσμο που εμφανίστηκε στο ΣΕΦ και αγκάλιασε την ομάδα. Όπως καταλαβαίνετε το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε έναν αντίπαλο, είναι με το «καλημέρα» να αρχίσεις να του τα «χώνεις» από παντού. Και αυτό το έκανε ο Ολυμπιακός στην Αρμάνι.

Αποτέλεσμα; Όσο και να έκλεισε η άμυνα για να δουλέψει στο inside game του Ολυμπιακού, αναγκάστηκε αμέσως να αλλάξει και να προσπαθήσει να πιέσει. Αυτομάτως χάθηκε κάθε ισορροπία και μιλάμε πάντα για την Αρμάνι Μιλάνο. Με παίκτες εκ των οποίων ελάχιστοι αγαπάνε να προστατεύουν το καλάθι τους. Λατρεύουν να απειλούν το αντίπαλο. Τόσους ίδιους κοντούς, μόνο αυτή η ομάδα μπορούσε να αποκτήσει. Έτσι ο καλύτερος και πιο μπασκετικός Ολυμπιακός, άρχισε να «χτίζει» διαφορές.

Και όταν ήρθε η ώρα για αλλαγές, εμφανίστηκε ένας αφηνιασμένος Κάιλ Ουίλτζερ να εκτινάξει την διαφορά. Καλά ποσοστά για τους «ερυθρόλευκους» και κυριαρχία στα ριμπάουντ. Σπίτι τους έπαιζαν, ε, για να ανατραπεί η 14άρα του ημιχρόνου, έπρεπε να γίνουν πολλά. Αφήστε που το ματς, όπως εξελίχθηκε, έδωσε την ευκαιρία σε Μιλουτίνοβ, Μάντζαρη και Πρίντεζη να μπουν σιγά-σιγά και δίχως πίεση στη δουλίτσα! Ο Βαγγέλης μάλιστα πήρε χρόνο, λόγω απουσίας Ρόμπερτς και ήταν εξαιρετικός.

Οι δυο Παπ καταπληκτικοί (σιγά το νέο), εξάλλου ο Κώστας είναι ο πιο σταθερός -σε υψηλές στροφές- παίκτης της ομάδας και ο Παπαπέτρου (θα το ξαναγράψω για χιλιοστή φορά) συνεχίζει σε μονοπάτι φορμαρίσματος και ίσης προσφοράς σε άμυνα και επίθεση. Και των δυο όμως τα μεγαλύτερα δώρα, είναι η ενέργεια που βγάζουν. Ο κόσμος είδε τον Βασίλη Σπανούλη που θέλει. Ήρεμος, δίχως να εκβιάζει προσπάθειες και πέρα από το σκοράρισμα να μοιράζει μπάλες. Ο Κάιλ Ουίλτζερ άφησε ένα μεγάλο δείγμα της επιθετικής του αξίας. «Σκότωσε» τους Ιταλούς στο δεύτερο δεκάλεπτο. Τολιόπουλος και Μπόγρης έδωσαν κάμποσα, ο Ολυμπιακός έχει ένα ρόστερ έτοιμο να δράσει. Έτοιμο να βγάλει νέους ήρωες.

Αυτό είναι τεράστιο πλεονέκτημα και το καταλαβαίνετε. Στο Μιλάνο τους «σκότωσε» ο Μακλίν. Αυτή τη φορά ήταν ήρεμος, όπως και ο Μιλουτίνοβ. Δεν κέρδισε από το «5» η ομάδα του λιμανιού, δε χρειάστηκε να «καθαρίσει» ο Πρίντεζης. Για 37 λεπτά και κάτι, όλοι το ευχαριστήθηκαν, μετά έγιναν λάθη και βλακείες. Α και βέβαια, επειδή ένα ματς δε μπορεί ποτέ να περάσει ήρεμα, σφίξιμο στον μηρό ο Στρέλνιεκς. Το περίμενα. Έχει «τραβήξει τόσο κουπί» που κάποια στιγμή κάτι θα αισθανόταν. Για να δούμε…

Ο Ολυμπιακός δεν βλέπει τίποτα περισσότερο από την επόμενη υποχρέωση. Πρώτα θες ένα 15αρι νίκες για 8αδα. Μετά βλέπεις τα υπόλοιπα. Πρωτιά στη βαθμολογία. Υπέροχο για την ψυχολογία. Ως εκεί. Βήμα- βήμα προχωράνε και αυτό θα κάνουν ως το τέλος. Για φινάλε, επιτρέψτε μου να γράψω σήμερα το εξής: Μεγάλη δουλειά ο Ολυμπιακός να μπορεί να ξεκινάει με πέντε Έλληνες έναν αγώνα. Δε σημαίνει κάτι για τους ξένους, μη με παρεξηγήσετε, αλλά όπως και να το κάνουμε γουστάρει και ο κόσμος να βλέπει μια υγιέστατη ομάδα να είναι πρώτη στην βαθμολογία μιας σκληρής (επίπονης) διοργάνωσης, χρησιμοποιώντας τόσους Έλληνες. Τα συμπεράσματα όλα δικά σας…

Τα λέμε μετά την Μπασκόνια…