Άποντος ο Χάκετ και δυο πόντοι από τον Λοτζέσκι. Σ’ αυτούς είχαν "ακουμπήσει" λεφτά στοιχηματικά πολλοί, έτσι δεν είναι; Ναι και χωρίς αυτούς ( καλά ο Ματ απέκτησε και τενοντίτιδα ), ο Ολυμπιακός πέρασε από την Κροατία. Γιατί στην τελική, δεν έχουν σημασία καμιά φορά τα ονόματα. Σημασία έχει, ο ένας να παίξει για τον άλλο. Και το κατάφεραν οι "ερυθρόλευκοι" σε τεράστιο βαθμό τούτη τη φορά. Για να καταλάβουμε και τι λέμε:

Την τέλεια επίθεση έβγαλε ο Ολυμπιακός στο τέλος του ημιχρόνου. Εκπληκτική εφαρμογή του συστήματος για 5'' και κρίμα που ο Αγραβάνης δε βρήκε στόχο. Ξεκινάω έτσι, γιατί όταν είσαι ήρεμος, έχεις πάρει αυτοπεποίθηση και πιστεύεις στον διπλανό σου, μπορείς να τα κάνεις όλα! Οι πρωταθλητές, έπρεπε να τα βγάλουν πέρα στη "Χάλα Ντράζεν Πέτροβιτς" κόντρα σε μια φορμαρισμένη ομάδα . Κόντρα σε ένα σύνολο που οι παίκτες του σούταραν τα τρίποντα, σα να έριχναν πετρούλες στον ωκεανό.

Χωρίς τους δυο αρχηγούς. Τον πρώτο σκόρερ της ομάδας στη διοργάνωση και τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη. Και στην τελική ποιος τα χέζει τα νούμερα; Η απώλεια ήταν αλλιώτικη. Σπανούλης και Πρίντεζης, μπορούν να πάρουν τη μπάλα και να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Κανείς δε θα τους πει κάτι. Τώρα που έλειπαν; Συν το θηρίο, του οποίου την απουσία δεν την τονίζω, γιατί θα πρέπει η ομάδα αυτή να μάθει πλέον να παίζει δίχως τον Γιάνγκ.

Όλα αυτά τι χρειάζονται; Συσπείρωση. Μάχη σε όλες τις διεκδικήσεις της μπάλας. Και ήταν οι ανανεώσεις των επιθέσεων από Λοτζέσκι και Παπαπέτρου που κράτησαν τον Ολυμπιακό όρθιο, όταν οι αντίπαλοί του είχαν τρελαθεί στα τρίποντα. Συσπείρωση για να αντέξει ο Χάντερ, ο μοναδικός πλέον κανονικός και υγιής σέντερ για επίπεδο Ευρωλίγκας που έχει ο Ολυμπιακός. Έπρεπε να πάρει τα "μπράβο" ο Στρόμπερι, που έκανε το σωστό, "άνοιγε" το γήπεδο, έψαχνε τους εύκολους πόντους, αλλά στην τελική προσπάθεια δε του έβγαιναν όλα.

Χρειαζόταν συσπείρωση για να πάρει κουράγιο και ο Αγραβάνης σε διπλό και τριπλό ρόλο, του να "παίζει ξύλο" στη ρακέτα, αλλά να ‘ναι και ήρεμος να βοηθήσει με κανά σουτάκι από μακρινή απόσταση. Από την άλλη; Τρίποντα και Άγιο ο Θεός. Ο Πούλεν δε δίνει τη μπάλα ούτε στη μάνα του, και ο Μπίλαν είχε εξουδετερωθεί από την άμυνα των "ερυθρόλευκων".

Απλά με το σώμα, με επαφή. Ούτε βοήθειες, ούτε παγίδες στον ταλαντούχο ψηλό. Ο Ολυμπιακός πάσχιζε στο πρώτο μέρος να αντέξει όλες αυτές τις καταστάσεις. Σάμπως πίστευαν ότι θα έμεναν με σύνθεση ανάγκης; Όταν τα λέγαμε όμως, δεν το πίστευαν. Αριθμητικά μικρό ρόστερ για τέτοια ομάδα, για τέτοιο επίπεδο. Και στην τελική, είσαι ο Ολυμπιακός, 20 χρόνια "καταραμένος", δε δικαιούσαι να κλείνεις τσίμα- τσίμα 13αδα με παιδιά που έχουν ακόμη πολύ δρόμο μπροστά τους. Ναι ξέρω, αν το ματς ήταν "φωτιά" και ο Πρίντεζης θα ‘κανε κανά- δυο ενέσεις και ο Σπανούλης θα "έσφιγγε τα δόντια". Αλλά πείτε μου τώρα και μόνο που σας το έγραψα έτσι δεν εκνευρίζεστε; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;

Αυτό που σίγουρα πάντως χρήζει σοβαρότητας, είναι ο τρόπος με τον οποίο αγωνίστηκαν. Αυτοί που πήγαν στο Ζάγκρεμπ. Και οι δώδεκα, ακόμη κι αυτοί που δεν πήραν χρόνο συμμετοχής. Το ματς ήταν "ροντέο" σε αρκετά διαστήματα, γιατί πολύ απλά ο Μρσιτς ξέρει ότι οι παίκτες του, ούτε εύκολοι στο να τιθασευτούν, ούτε όμως και ο Ολυμπιακός καμιά ομαδούλα, που θα κωλώσει. Αν πρέπει να παραδεχτείς κάτι στην ομάδα του λιμανιού, είναι ότι και δυο παίκτες να μείνουν όρθιοι και δύο να βρίσκονται στο παρκέ, θα παλέψουν να κερδίσουν, με τον δικό τους τρόπο.

Ίσως χάσουν, αλλά θα ‘χουν παλέψει. Και όταν μάχεσαι δίχως τους αρχηγούς σου, σημαίνει, ότι πατάς γερά στα πόδια σου, ακούς τον προπονητή σου, δε διστάζεις και σέβεσαι τον διπλανό σου. Για εμένα, αυτό το τελευταίο είναι και το σημαντικότερο που υπάρχει για μια ομάδα. Ειλικρινά, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.

Κόντυνε το σχήμα ο Σφαιρόπουλος, δε φοβήθηκε. Ήξερε ότι πήραν εύκολους πόντους οι Κροάτες, αλλά για αν ‘μαι και δίκαιος, είχαν σουτάρει καλά οι παίκτες της Τσεντεβίτα. Είχε παράπονα, αλλά οι παίκτες του δεν έφταιγαν τόσο πολύ. Αυτοί οι παίκτες άλλωστε ήταν, που τα έκαναν όλα εύκολα στο δεύτερο μέρος. Με εξαιρετική άμυνα και εκμετάλλευση όλων των καταστάσεων επιθετικά. Ο Αθηναίου ήταν που ήρθε από τον πάγκο και τους ξέρανε. Ο Παπαπέτρου σε ένα μεγάλο βράδυ, αρχίζει να "δηλώνει" ότι είναι γεννημένος ηγέτης. Ο Αγραβάνης πολλές μάχες, ο Μάντζαρης μια από τα ίδια. Δε κάνει να ξεχωρίζεις παίκτες, σας το έγραψα και πιο πάνω. Ένα μόνο θα γράψω για έναν μπασκετμπολίστα τον οποίο ξέρετε ότι τον έχω σε τεράστια εκτίμηση, κυρίως για όσα έδωσε πέρυσι! Ο Χάντερ, πρέπει να μείνει στον Ολυμπιακό! Αυτό μόνο...

Κατά τα άλλα, οι βαθμοί ήταν οι τελευταίοι που "έκαιγαν" την ομάδα. Έπρεπε να αντέξει, να περάσει τις εξετάσεις του εαυτού της και να δείξει πίστη στις απαιτήσεις της. Καλά τα πήγαν, έτσι δεν είναι. Και με ρεκόρ 5-1, ελάτε τώρα, σκεφτείτε και κάτι άλλο: Από τα έξι ματς, τα πέντε δόθηκαν μακριά από το Ειρήνης και Φιλίας.

ΥΓ. Δε το συνηθίζω, αλλά θα το κάνω για όσους έγραψαν και μια καλή κουβέντα (γιατί ξέρουν) και τους ευχαριστώ. Στο σχόλιο μετά το ματς στην Πόλη ανέφερα ότι ο Γιανγκ ούρλιαζε και τζάμπα τρόμαξε ο κόσμος. Το παιδί είχε πάθει χιαστούς, όπως αποδείχτηκε στις 11π.μ. την Παρασκευή (το είπαμε πρώτοι στον Sport24 Radio 103.3). Το σχόλιο γράφτηκε στο τέλος του ματς και λόγω της απεργίας μπήκε 5 το ξημέρωμα. Πραγματικά που να φανταστώ ότι θα τον ξανάβαζαν να παίξει με χιαστό; Υπέθεσα ότι ήταν κάτι, αλλά όχι τόσο τρομερό. Όχι τίποτ' άλλο, μπήκαν ορισμένοι να "χαλάσουν" από κάτω την ιστορία. Τέλος πάντων, καλό τριήμερο!