Για κάποιο λόγο έγιναν όλα

Και κάπως έτσι το ταξίδι τελείωσε. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε με χαμόγελα μια βραδιά Φθινοπώρου στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μια πόλη που μέχρι τώρα έχει «σημαδέψει» τον φετινό Ολυμπιακό. Εκεί κέρδισε την Μπασκόνια στην πρεμιέρα, αλλά εκεί άρχισαν ουσιαστικά να χτυπάνε την πόρτα οι τραυματισμοί. Και εκεί βέβαια ήρθε ο πρώτος λεκές στην ιστορία της ομάδας, με την απώλεια του κυπέλλου. Στο Κάουνας ήταν το τέλος.

Πληγωμένος ο Σφαιρόπουλος και οι συνεργάτες του, που έχουν την ευθύνη που τους αναλογεί για τον αποκλεισμό. Πληγωμένοι οι παίκτες κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ευθύνες και αυτοί, για τον τρόπο που έπαιξαν ή δεν έπαιξαν. Πληγωμένος ο κόσμος που και πάλι ξενέρωσε. Γιατί είναι… σήμα κατατεθέν απίστευτο αυτής της ομάδας, να ξενερώνει όσους την αγαπάνε σε καίρια σημεία. Τι περίμεναν οι Ολυμπιακοί τόσα χρόνια; Τι ονειρεύονταν; Ένα φάιναλ- φορ που να αισθάνονται όμορφα. Στα όρια του γηπεδούχου.

Το Βελιγράδι ήταν η πρώτης τάξεως ευκαιρία. Απώλεια τίτλου σε τελικό στην Μαδρίτη ως φιλοξενούμενος. Το ίδιο και στην Πόλη. Όλοι έλεγαν ότι το χρωστάει σε αυτή την ομάδα ο Θεός. Όμως ο Θεός ασχολείται με σοβαρότερα πράγματα από το μπάσκετ. Και από το ποδόσφαιρο και από τα πάντα…

Στον Πειραιά, έχουν πολλά να σκεφτούν και να αποφασίσουν. Το κυριότερο; Πως κατάφεραν από τις 8 ομάδες των πλέι-οφ να έχουν τον χαμηλότερο βαθμό ετοιμότητας. Τι θέλετε; Να πούμε για τους τραυματισμούς; Όχι, δε θέλετε. Γιατί αν καθίσουμε να συζητήσουμε για αυτό αναλυτικά, θα πρέπει να απαιτήσουμε απαντήσεις έστω στο εξής ερώτημα: Πως δυο κάλοι, χαντάκωσαν το καλύτερο 4αρι της Ευρώπης και έστειλαν την ομάδα να παίζει δίχως αυτόν σε μια σειρά πλέι-οφ.

Ο Ολυμπιακός κυριολεκτικά καταστράφηκε σε αυτή τη σειρά. Άξιος της μαύρης μοίρας του. Ηττήθηκαν πέντε φορές σε τέσσερις μήνες από την ίδια ομάδα. Και η ομάδα αυτή δεν ήταν η Ρεάλ, η Φενέρ, η ΤΣΣΚΑ. Ήταν η Ζαλγκίρις. Μετά από 19 χρόνια και εκείνον τον εφιαλτικό ημιτελικό στο Μόναχο με Καζλάουσκας στον πάγκο και Στομπέργκας, αδερφούς Ζουκάουσκας, Έντνεϊ, Μπούι κλπ, η Ζαλγκίρις πληγώνει και πάλι τον Ολυμπιακό.

Και να με συμπαθάτε ξανά, ίσως να 'χω γίνει και κουραστικός από πέρυσι, αλλά εγώ την άποψή μου δε θα τη κρύψω ποτέ κι ας ενοχλούνται στους δυο «αιώνιους» (για κάποιο λόγο Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί οικειοποιούνται τα πάντα, ακόμη και ξένους ανθρώπους που είναι ψυχροί επαγγελματίες): Ο Γιασικεβίτσιους είναι τεράστιος προπονητής. Είναι ό,τι καλύτερο, ό,τι πιο δυναμικό, ό,τι πιο γουστόζικο υπάρχει αυτή τη στιγμή στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν είναι ούτε αντίγραφο, ούτε κακέκτυπο ευνοημένων προπονητών εδώ και χρόνια, αλλά και ούτε δημοσιογραφικό δημιούργημα ή δημοσιοσχεσίτης-κολλητός φτασμένων τεχνικών. Ξέρει βέβαια να κάνει και… κολπάκια (ήταν μεγάλος παίκτης άλλωστε) και εδώ που τα λέμε δίκιο είχε κι ο Τόμιτς που του αγρίεψε. Όμως αυτό δεν αλλάζει το μπάσκετ.

Δείτε το ρόστερ που έχει στα χέρια του (συγγνώμη αλλά με άλλον θα 'ταν στην καλύτεροι 13οι στη βαθμολογία), δείτε μετά πως παίζει αυτό το ρόστερ, δείτε τη δυναμική που βγάζουν στο γήπεδο και ελάτε να μιλήσουμε. Αν δεν ήταν αντίπαλος ελληνικής ομάδας αυτή η Ζαλγκίρις, ξέρετε τι θα έλεγαν και τι θα έγραφαν; Παπάδες… Και στην τελική ποιος απαγορεύει σε μια ομάδα έστω και με το 12ο μπάτζετ της διοργάνωσης, να παρουσιαστεί πανέτοιμη, αποφασισμένη και να πάρει το εισιτήριο για το φάιναλ-φορ;

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αμαρτία είναι… Η Ζαλγκίρις βρέθηκε στην παρούσα φάση, στην καλύτερη κατάσταση της δεκαετίας. Και ο Ολυμπιακός στην χειρότερη. Φυσικά και αν ήταν υγιείς, αν έκαναν προπονήσεις, αν μπορούσαν να δουλέψουν ως ομάδα, το αποτέλεσμα μπορεί να 'ταν και διαφορετικό. Ή μάλλον θα ήταν. Τι σχέση έχουν οι δυο φανέλες; Οι δέκα από τους δώδεκα του Γιασικεβίτσιους δε περνάνε ούτε έξω από το ΣΕΦ. Όμως εγώ δεν είμαι εδώ για να μιλάω υποθετικά, αλλά για όσα βλέπω.

Ο Ολυμπιακός έκανε τα λάθη του κυρίως το καλοκαίρι. Σιγά το νέο… Και όταν ήρθε στους «8» ένας αντίπαλος που χρειάζεσαι αθλητικό 5αρι για να τον αντιμετωπίσεις, έκλαψαν οι… ρέγκες. Η ομάδα είχε μια καταπληκτική πορεία στην κανονική διάρκεια. Κανείς δε μπορεί να το λησμονήσει. Με αυτό το συγκεκριμένο ρόστερ και με τα προβλήματά της. Όμως σε αυτό το αναθεματισμένο άθλημα, ξέρετε ότι ένα βράδυ αρκεί να σε καταστρέψει. Την Μεγάλη Παρασκευή η Ζαλγκίρις χτύπησε το… κουδούνι. Ελάχιστοι το πήραν χαμπάρι. Οι Ολυμπιακοί ήταν εκνευρισμένοι για το πλεονέκτημα έδρας του Παναθηναϊκού, αλλά μαλάκωσαν μιας και ζευγάρωσαν με τους Λιθουανούς. Και με το δίκιο τους σκέφτηκαν « ε στην παράταση χάσαμε, με μισή ομάδα θα τους σκουπίσουμε». Πέρασαν κάμποσες μέρες, οι Λιθουανοί ξανάρθαν, το ΣΕΦ δεν ήταν όπως θα έπρεπε κι ο Γιασικεβίτσιους έκανε πάρτι.

Ο Ολυμπιακός με όπλο την παλικαριά, ισοφάρισε και όλα οδηγήθηκαν εδώ, στο Κάουνας. Πρώτο παιχνίδι ευκολάκι για την «καυτή» Ζαλγκίριο Αρένα. Ακόμη και οι πάγοι κάτω από το παρκέ (έχει χόκεϊ τούτη την εποχή) έλιωσαν από τους Λιθουανούς. Όσο για τον τέταρτο αγώνα; Η τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου, είναι η εικόνα του Ολυμπιακού στη σειρά. Ο Σπανούλης πήρε τη μπάλα, την κράτησε και στο τέλος την έχασε. Δεν είχε «βενζίνη» (πόση άλλωστε να 'χε) ο αρχηγός, δεν είχε και όλη η ομάδα! Έκαναν μια προσπάθεια, έβγαλαν ένα αξιοπρεπές πρώτο δεκάλεπτο και ένα τραγικό δεύτερο. Όταν τρως 51 πόντους ημίχρονο, μη ζητάς και πολλά.

Αυτή τη φορά ο Σφαιρόπουλος το έψαξε πιο πολύ. Έπεσε θύμα των τριπόντων της Ζαλγκίρις στην αρχή. Μακρινά σουτ που έδωσαν ψυχολογία στους παίκτες του Σάρας και σε όλο το γήπεδο. Ε, στη δεύτερη περίοδο η μια ομάδα έβρισκε λύσεις, η άλλη όχι. Και για να τα λέμε και όλα, όσο και να ήθελαν δε μπορούσαν. Άλλη ταχύτητα πώς να το κάνουμε; Κάτι που αποδείχθηκε και στο δεύτερο μέρος. Εφιαλτικό πέρα για πέρα, η αποθέωση της πανέτοιμης ομάδας για να πάει σε φάιναλ-φορ (κάποτε ήταν έτσι ο Ολυμπιακός) και από την άλλη οι Πειραιώτες να ασθμαίνουν και να γυρεύουν το… τίποτα. Ο Ουλανόβας σούταρε σα τον… Χάρντεν, χρειάζεται να γράψω και κάτι άλλο; Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος και όποιος καταλάβαινε και είχε εμπειρία, ήξερε ότι ακόμη και το κερδισμένο ματς στο ΣΕΦ, δυστυχώς, ήταν υπέρβαση.

Και επειδή ποτέ δε πρέπει μια ομάδα να την αντιμετωπίζεις με χλευασμό, ο Ολυμπιακός το πάλεψε αυτό το τέταρτο ματς. Με προβλήματα, με ανάγκες, έμεινε ζωντανός όσο γινόταν. Κυνήγησε την ισοφάριση της σειράς, έβγαλε τσαντίλα (καλά έκανε ο Παπανικολάου), νεύρο και τσαμπουκά (καλά έκανε και ο Τόμιτς) στην τελευταία περίοδο, δε το άφησαν, αλλά μόνο αυτά δεν αρκούν. Δε γίνεται να κυνηγάς ένα ολόκληρο ματς και να θες στο τελευταίο δίλεπτο να ‘ρθει η γη ανάποδα. Και σε τέτοια έδρα. Όσο και να ενοχλεί, αυτή είναι η μοναδική αλήθεια. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος άφησε ερωτηματικά στην Λιθουανία με την - μη - αξιοποίηση του Ρόμπερτς στο τρίτο ματς. Είχε τακτικά τους λόγους του, αλλά η απορία έμεινε.

Για τον Πρίντεζη που αγωνίστηκε αχρείαστα τόσο πολύ στο ίδιο παιχνίδι και δε γινόταν να παίξει στο τέταρτο δε θα πω κάτι. Ο Γιώργος ήταν χάλια από τις πολλές ενέσεις. Ερωτηματικά και για τις επιλογές στην άμυνα και λιγότερο για ορισμένα επιθετικά τρικ, που δε δούλεψαν ποτέ. Περισσότερο για εμένα οι προπονητές είναι υπόλογοι στο πως διαλέγουν τους ξένους, παρά το πώς κυλάνε τα παιχνίδια. Οι ξένοι έρχονται για να βοηθήσουν πραγματικά; Ή για να κουμπώνουν με τους Έλληνες; Γιατί όταν οι τελευταίοι μπλοκαριστούν ή τραυματιστούν ή «σκάσουν» (άνθρωποι είναι), πρέπει να έχεις συμπαραστάτες αγριεμένους και όχι κατασκευασμένους κομπάρσους. Τα παιδιά αυτά επιλέχθηκαν επί της ουσίας ή για να υπάρχουν απλά και να μπαίνουν κανά 7λεπτο και ώστε να μην υπάρχει γκρίνια; Ακόμη και ο Μιλουτίνοβ έγινε παικταράς μετά από ενάμιση χρόνο υπομονής. Αλλά τουλάχιστον τότε υπήρχαν και αθλητικά 5αρια. Και προσέξτε, ορισμένοι την πατάνε. Δεν υπάρχουν κακοί παίκτες. Αλίμονο. Στο κάτω-κάτω σε αυτόν τον ευρωπαϊκό «αποχαιρετισμό» κάποιοι από τους ξένους έμειναν να παλεύουν ως το τέλος.

Από 'κει και πέρα όμως. Ο Τιλί ήταν σπουδαίο «εργαλείο» στην Μπασκόνια. Ο Στρέλνιεκς απίστευτο «εργαλείο» στην Μπάμπεργκ. Ο ΜακΛίν καταπληκτικό «εργαλείο» όπως έπαιζε σε Αλμπα, αλλά και Μιλάνο. Όμως με τόσα «εργαλεία», δεν είσαι ομάδα, είσαι συνεργείο αυτοκινήτων. Και ο Ρόμπερτς που μπορεί να «καθαρίσει» καμιά φάση, μπήκε όλη τη σεζόν σε ένα ροτέισον, που στο τέλος τον έβγαλε και… ένοχο (κακώς) στα μάτια του κόσμου. Για τον Μπράουν και τον Ουίλτζερ (που στην τελική ο Καναδός πλην του τελικού με την ΑΕΚ, όποτε έπαιξε το πάλεψε) δε λέω κάτι, ήρθαν αναγκαστικά όταν δεν υπήρχαν λύσεις ή αν υπήρχαν δε… ταίριαζαν! Όσο για τον Τόμπσον, ποτέ δεν «έδεσε» είναι αλήθεια, έχει τρομερό ταλέντο, αλλά ζει στην όμορφη κοσμάρα του (αλλιώς θα 'χε φύγει από μόνος του). Όλα βέβαια, είναι καλοδεχούμενα αρκεί η ομάδα να κερδίζει. Γιατί αυτός είναι ο σκοπός. Η νίκη. Όποιος θέλει να κοιτάζει τον χρόνο συμμετοχής μπορεί να πάει σε ατομικό άθλημα. Γιατί ο Ολυμπιακός άλλαξε ο ίδιος την δική του «επανάσταση στο μπάσκετ» με το αθλητικό 5αρι. Από τη στιγμή που λεφτά υπάρχουν (ο Ρόμπερτς για παράδειγμα πήρε καθαρά ένα εκατομμύριο, με τους φόρους πήγε 2,2!), γιατί να μην εμφανίζονται και παίκτες που μπορούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Κανα δυο τύποι που να είναι σε θέση να βγουν μπροστά και όχι παιδιά που έρχονται και καλούνται να μάθουν το συγκεκριμένο «βιβλίο». Ο Μπράουν ήταν για την εποχή που αποκτήθηκε η έσχατη λύση, αλλά για να γίνει ακόμη και αυτή η «ευνουχισμένη» κίνηση έπρεπε να χαθεί το κύπελλο.

Στην τελική, αυτή η ομάδα έχει ως βάση τους Έλληνες, οπότε είναι και άδικο να στρέφουν όλοι τα πυρά στους ξένους, μόνο και μόνο επειδή ντρέπονται ή φοβούνται να πουν δυο κουβέντες για τους γηγενείς. Η κριτική δεν είναι κακό πράγμα, αν γίνεται σωστά και καλοπροαίρετα. Και οι Έλληνες του Ολυμπιακού δεν έχουν πρόβλημα να δεχτούν την κριτική. Αρκεί να είναι σωστή. Τα χρόνια πέρασαν, ο Σπανούλης δε γίνεται να κερδίζει μόνος. Παίζει και ο αντίπαλος. Πόσα να κάνει ο Βασίλης που στην τελική είναι ακόμη παικταράς; Ο Πρίντεζης και ο Παπανικολάου έπαιζαν με ένα πόδι και ο Παπαπέτρου πάλευε να τα βγάλει πέρα σε τρεις θέσεις. Ο Μάντζαρης ήταν ο καλύτερος της σειράς και πριν τα ματς όλοι αυτόν «πυροβολούσαν» για λόγους που δε καταλάβαμε ποτέ!!! Όμως με την ελάχιστη συνεισφορά των ξένων που επιλέχθηκαν (για τους λόγους που επιλέχθηκαν), η ομάδα καταδικάστηκε.

Ο Σφαιρόπουλος έχει την ευθύνη που του αναλογεί θα το ξαναγράψω, όσον αφορά στο ότι απέτυχε όλο αυτό που είχε στο μυαλό του με τον καταρτισμό του ρόστερ. Όμως κανείς δε μπορεί να πει ότι δεν δουλεύει, ότι δεν έχει πλάνο και ότι μετά από τέσσερα χρόνια δεν έχει αφήσει το στίγμα του. Να 'μαστε δίκαιοι. Η χρονιά δεν τελείωσε. Για φινάλε κάτι απλό υπό τη μορφή ερωτήματος, στο οποίο θα πρέπει να απαντήσουν αποκλειστικά και μόνο οι αδελφοί Αγγελόπουλοι και ο κόσμος του Ολυμπιακού. Κανείς άλλος: Σ’ αυτή την ομάδα που 'χει προσφέρει μοναδικές στιγμές ρίχνεις ανάθεμα ή τη στηρίζεις ακόμη περισσότερο γιατί τώρα το έχει πραγματικά ανάγκη; Υπάρχει το πρωτάθλημα (και όλοι ξέρουν ότι αυτό μπορεί να γυρίσει τα πάντα), αλλά αυτό που δε θα σβήσει ποτέ για φέτος είναι ένα και μοναδικό:

Τελικός κυπέλλου με ΑΕΚ και πλέι-οφ Ευρωλίγκας με Ζαλγκίρις. Τραγικό αποτέλεσμα…