Θα μπορούσε αυτό το κείμενο να είναι εντελώς προσωπικό. Γεμάτο με ιστορίες. Μόνο ιστορίες. Δεν θα γίνει έτσι όμως. Δεν θα μειωθεί το μεγαλείο του ανδρός στον βωμό του να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να μοιραστώ μαζί σας πράγματα που βίωσα.

Γεγονότα που -αν θέλετε το πιστεύετε- με σημάδεψαν αφού όταν αναγκάζεσαι επαγγελματικά στα 17 και κάτι, να ζήσεις την μισή εβδομάδα με μια τόσο ισχυρή προσωπικότητα, ε, σίγουρα αποκτάς και κουβαλάς πράγματα σε όλη σου την ζωή. Κάποιες ιστορίες θα σας τις αραδιάσουμε στο Show Must Go On της 5ης Οκτωβρίου. Κάποιες άλλες στο μέλλον. Καλά να 'μαστε όλοι...

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ένας και μοναδικός. Προσοχή: Όχι γιατί είναι μια ωραία ατάκα. Κυριολεκτικά ήταν ένας και μοναδικός. Ήταν αυτός που κράτησε όρθια την ψυχή εκατομμυρίων ανθρώπων. Και για να το κάνεις αυτό, πρέπει να είσαι ένας και μοναδικός. Και εξηγούμαι...

Πάντα Αυτοκράτορας

Όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε συμφωνήσει με τον Σπύρο Φώσκολο, ήθελε κάτι καλύτερο. Και αυτό το καλύτερο όπως του 'χε πει το '92 ο αείμνηστος Θεόδωρος Νικολαΐδης ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ο Κόκκαλης το έβαλε σκοπό και το πέτυχε. Ο "ξανθός" άφησε την Θεσσαλονίκη και "έδεσε" στο λιμάνι του Πειραιά. Ο άνθρωπος που έκλεινε (μαζί με Γκάλη, Γιαννάκη και σια) τους Έλληνες μέσα στα σπίτια τους από τις 8 το βράδυ για να δουν Άρη.

Ο άνθρωπος που έκανε σχολεία στην Κρήτη, στην Ρόδο , στην Κέρκυρα και όπου αλλού, να λένε "Άρης". Ο άνθρωπος που έχτισε τον Αυτοκράτορα. Μια έντονη προσωπικότητα. Και αφού κυριάρχησε με τα κίτρινα ήξερε οτι το ταβάνι του δεν είχε ακόμη εντοπιστεί. Γιατί καλός ο Άρης, αλλά υπήρχε μια ομάδα πιο νότια που κόχλαζε. Μια ομάδα που έψαχνε τον... άνθρωπό της. Αυτόν που θα κρατούσε όρθια την ψυχή που σας προανέφερα.

Ο Ολυμπιακός βολόδερνε ποδοσφαιρικά. Ο κόσμος του έψαχνε το στήριγμα. Το μονόζυγο. Κάπου να κρατηθεί και να βγάλει όσα πρεσβεύει το σωματείο. Ο Ιωαννίδης λοιπόν, είπε το "ναι" στον Κόκκαλη και την συνέχεια την γνωρίζετε όλοι. Όπως και ήταν λάθος του όταν από την υπερβολική του αγάπη ξαναείπε το "ναι" με συνθήκες διαφορετικές και περιμένοντας τζάμπα ένα πορτογαλικό διαβατήριο του Σόν Ρίσπερτ να του σώσει την παρτίδα. Αλλά είπα, ιστορίες, όχι εδώ.

Είναι πάρα- πάρα πολλές.... Ο "ξανθός" έχτισε δυο αυτοκρατορίες. Και έζησε με αυτές και έφυγε από αυτές με την ίδια δύναμη και τις αρχές του. Από τον Άρη γιατί όλα είχαν χαλάσει, από τον Ολυμπιακό γιατί όλα αυτά που υποστήριζε και εφάρμοζε είχαν γίνει αφόρητα σε διοίκηση και κάποιους παίκτες. Ο κόσμος βέβαια έκλαψε, αλλά μετά ηρέμησε, ειδικά όταν ένας άλλος μεγάλος ο Ντούσαν Ίβκοβιτς κατέκτησε την πρώτη κόκκινη Ευρωλίγκα.

Αλήθεια τι ήταν;

Ταξίδεψα αμέτρητες φορές με τον "ξανθό". Ποτέ δεν ήξερες, τι θα τον θυμώσει ,με τι θα ασχοληθεί, πότε θα σου επιτεθεί και για ποιο λόγο. Από το να... κυνηγήσει εμένα για ένα θέμα (στο οποίο είχα δίκιο, αλλά άντε να το βρεις) με τον Φασούλα, μέχρι να απαντήσει στον Δημήτρη Καρύδα "στ' αρχίδια μου, σβήστο αυτό" σε μια ερώτηση που του έκανε ο Μήτσος για τα τρίποντα της ΤΣΣΚΑ στην Μόσχα.

Το "σβήστο αυτό" ήταν επειδή, μόλις ο "ξανθός" μίλησε για τα γεννητικά του όργανα, καπάκι είδε το κασετοφωνάκι του Καρύδα ανοιχτό, οπότε του είπε να σβήσει την ατάκα. Περάσαμε καλά. και σίγουρα όσοι τον ζήσαμε γίναμε σοφότεροι. Και για το πως θα πρέπει να βλέπεις την ζωή, αλλά και πως να μην κάνεις κάποια πράγματα.

Ομολογώ ότι τα γούρια του, χωρίς να το θέλει τα επέβαλλε. Γιατί όταν είσαι με έναν άνθρωπο τόσο εμμονικό με τα γούρια, τα κολλάς και εσύ. Προσωπικά τα θυμάμαι όλα και τα ακολουθώ. Το παραδέχομαι. Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ένας ηγέτης. Ήταν πάνω από όλους.

Στον Ολυμπιακό, ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος. Στις αποστολές, έβγαιναν όλοι από το αεροπλάνο και μόλις ο κόσμος τον έβλεπε, γινόταν πανικός!! Πόνεσαν οι Αρειανοί όταν έφυγε, το ένιωσαν και οι Ολυμπιακό, τον αγάπησαν και στην ΑΕΚ την οποία κατάφερε να φτάσει ως τον τελικό της Ευρωλίγκας της Βαρκελώνης. Τότε που ο "κιτρινόμαυρος" λαός τον αποθέωνε στο αεροδρόμιο.

Περί κούπας

Ναι, δεν κατέκτησε Ευρωπαϊκό. Πιο κοντά απ' όλες τις φορές έφτασε στο Τελ Αβίβ με τον Ολυμπιακό. Δεν το πήρε ούτε τότε. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβουν όλοι, ότι τελικά ήταν πολύ μεγαλύτερα τα κατορθώματά του, από το να έμπαινε το όνομά του δίπλα σε μια κούπα, όσο περίεργο και να φαίνεται αυτό. Ο "ξανθός" στην τελική δεν ήταν οι τίτλοι. Τους ήθελε, τους κέρδιζε, αλλά απολάμβανε που ήταν άπαντες ερωτευμένοι μαζί του (γιατί αυτή ήταν η σχέση του με την εξέδρα) με τον τρόπο που αντιδρούσε. Ήταν ένας πολεμιστής των πάγκων. Γιατί έτσι έμαθε όπως μας έλεγε από παιδί. Έτσι μεγάλωσε. Και ποτέ δεν κώλωσε.

Να, τώρα θα αναγκαστώ να σας πω δυο ιστορίες. Έζησα την "πρώτη" του ως αντίπαλος του Άρη. Το Αλεξάνδρειο έβραζε. Κόχλαζε. Άνθρωποι έκλαιγαν, ορύονταν, άλλοι τον καταριόντουσαν, άλλοι αν μπορούσαν θα 'θελαν να τον αρπάξουν. Από την ώρα που έφυγε από το ξενοδοχείο, μέχρι να φύγει από την Θεσσαλονίκη δεν είχε διαφοροποιήσει την στάση του και την επιμονή του να κερδίσει.

Μια άλλη φορά, σηκώθηκε πάνω σε απογείωση για να χιμήξει στον Παπαθεμέλη (τότε υπουργός που βρισκόταν στην πτήση), επειδή ο Ολυμπιακός πέρασε δύσκολα στην πρώτη του Φασούλα κόντρα στον ΠΑΟΚ. Εντάξει, σταματάω. Γιατί και διαιτητές έχουν κλειστεί στο πιλοτήριο για να γλιτώσουν την οργή του και δημοσιογράφοι, άσπριζαν όταν τους ρωτούσε "εσύ που γράφεις;" Ήταν η κλασική του ατάκα, όταν θεωρούσε την ερώτηση... κάπως.

Δεν χαμπάριαζε

Δεν ήμουν καν 18 χρόνων όταν έπρεπε να βρεθώ για το "ΦΩΣ" στο Ιβανόφειο για ματς Ηρακλής- Ολυμπιακός. Τις λεπτομέρειες θα σας τις αφηγηθώ στο Show Must Go On που θα είναι αφιερωμένο στον Γιάννη Ιωαννίδη. Ένα όμως μπορώ να σας το γράψω έντονα.

Με την μηδαμινή μου πείρα, με την μουγγαμάρα μου (τι να πει ένα παιδί;), με όλα αυτά που έβλεπα μπροστά μου να γίνονται, καταλάβαινα ότι αυτός ο άνθρωπος μπροστά στο να κερδίζει και να κάνει αυτό που αγαπάει δεν χαμπάριαζε τίποτα! Και αυτό ήταν που γούσταρε ο κόσμος. Έναν μαχητή, έναν άνθρωπο που έφτιαχνε ομάδα χωρίς τρελά λεφτά, αλλά κατάφερνε να πάρει από τους παίκτες του το 150%.

Σίγουρα είναι και πολλοί που έφτασαν να τον μισούν. Έτσι είναι ο αθλητισμός. Η αντιπαλότητα, σε κάνει να γεννάς συναισθήματα που ποτέ δεν περίμενες ότι θα τα βρεις μπροστά σου. Όμως κανείς μα κανείς, δεν μπορεί να πει ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν ένας γεννημένος νικητής. Ένας άνθρωπος που λύγισε τελικά μόνο από την ασθένεια, αλλά και ακόμη με αυτή πολέμησε και την έκανε να καταλάβει ότι ο τύπος με τον οποίο πήγε να τα βάλει δεν ήταν εύκολη περίπτωση.

Δεν κώλωνε πουθενά

"Θα δεις κάτι, αλλά δεν το 'χεις δει" μου είχε πει κάποτε, τότε που δεν υπήρχαν κάμερες, σόσιαλ και γενικά η ενημέρωση ήταν κυριολεκτικά στο 10% απ' ότι σήμερα. Τόλμησα να του απαντήσω (γιατί ήμουν και θρασύς βλέπετε) "και πώς γίνεται αυτό ρε κόουτς; Με κάρφωσε με το μοναδικό του βλέμμα, σούφρωσε τα φρύδια, πήρε το ύφος που έκανε παίκτες να τρέμουν και μου απάντησε: "Παντελή όλα γίνονται. Εσύ λοιπόν θα δεις και δεν θα έχεις δει".

Αν ήθελα ας του έλεγα και δεύτερη κουβέντα. Και είδα πρώτος τον Ντράγκαν Τάρλατς στο Βέλγιο, να παίζει ως Καρατζάς. Ήμουν ο μοναδικός που πήγαινα σε όλα του τα παιχνίδια (εκείνο το ματς στο Ιβανόφειο βλέπετε...) και οφείλω να επισημάνω, ότι μπορεί να σε έφτανε στα όρια της απόγνωσης πολλές φορές, αλλά ήταν και ένα τεράστιο παλικάρι. Μέχρι να γράψω και να στείλω fax στο ΦΩΣ θα έχανε το αεροπλάνο. Ο "ξανθός" το κράτησε για εμένα, άσχετα αν άκουσα μπινελίκια όταν με είδε να τρέχω προς το αεροσκάφος. Και πόσα άλλα.

Για τον άνθρωπο που ο κυρ Θόδωρος είχε πάντα μια ωραία φωτογραφία και μου έλεγε: "Παντελή θέλω ένα ωραίο θέμα για να βάλω τον Γιάννη". Όμως είπα, όχι ιστορίες και εσείς μέχρι τώρα όλο και κάτι διαβάσατε. Αν και υπάρχουν άφθονες... Δεν ήταν ο άνθρωπος που δεν σεβόταν τους αντιπάλους. Όμως ήθελε πάση- θυσία να κερδίσει. Και δεν δίσταζε να πλακωθεί με τους πάντες για αυτό. Ήταν ο άνθρωπος που πέρασε όλη του την ζωή στο μπάσκετ και για ένα διάστημα πολιτεύτηκε και υποχρεώθηκε να ασχοληθεί με όλα τα σπόρ.

Όμως δεν είμαι εδώ για να σας γράψω για τον πολιτικό Ιωαννίδη, αλλά για τον ασυμβίβαστο νικητή , τον άνθρωπο που δεν κώλωνε πουθενά. Όπως εκείνο το βράδυ στην Ζάρα που αν δεν τον έπειθε ο Γιάννης Γιαννάκης να βγάλει τον Τάρπλεϊ, μπορεί και να 'χαμε αφήσει τα κοκκαλάκια μας στην εμπόλεμη Κροατία σε ένα γήπεδο που κόχλαζε με μίσος για τους Σέρβους και τον Ολυμπιακό. Ο "ξανθός" όμως ήθελε να τους κερδίσει και ο Ουόλτερ ήταν ασταμάτητος...

Επίλογος...

Μην ανησυχείτε θα 'χουμε πολύ καιρό να λέμε για τον "ξανθό". Μια τέτοια προσωπικότητα δεν ξεχνιέται και δεν φεύγει ποτέ. Όμως θα τελειώσω αυτό το κείμενο με τα δικά του λόγια. Οι δυο πρώτες λέξεις άλλωστε , ήταν οι αγαπημένες του: "Στην ζωή το ιδανικό είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Αν δεν μπορείς να καταφέρεις το ιδανικό, καλό είναι να μπορείς να αγαπάς, γιατί έτσι αισθάνεσαι. Αν απλά αγαπιέσαι, δεν αισθάνεσαι τίποτα". Καλό ταξίδι, σε ευχαριστώ...