Γιατί δε μένουν όλα... όνειρα!

Τη στιγμή που ο Φερνάντο Γιορέντε, βρίσκει τη μπάλα με το εξωτερικό μπροστινό μέρος του δεξιού του ποδιού, μια ολόκληρη ιδέα, φτάνει στα ουράνια! Εκείνη η στιγμή, είναι από αυτές που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Γιατί δε μιλάμε για ποδόσφαιρο, δε μιλάμε για ημιτελικό, δε μιλάμε για μια αγωνιστική δραστηριότητα.

Μιλάμε για την... απάντηση του τρελού, του ονειροπόλου, του κάθε ανθρώπου που έχει δικαίωμα να αφήνει τη φαντασία να τρέξει. Ναι λοιπόν, δε μένουν όλα σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή όνειρα. Και όσοι έχουν πάει στο Μπιλμπάο, ξέρουν ότι εκεί οι άνθρωποι, απλά πιστεύουν. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο...

Την πρώτη φορά που βρέθηκα σε αυτή την πόλη(υποστηρίζοντας ήδη την ομάδα) θέλησα να διαπιστώσω τις συνήθειες των Βάσκων. Και πείστηκα για όλα. Ακόμη και για την παλαβομάρα που κουβαλάνε. Βέβαια, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, δε μοιάζουν με κανέναν.

Ούτε με τις άλλες πόλεις της βόρειας αυτής επαρχίας της Ιβηρικής. Η Αθλέτικ, είναι η ζωή τους, το καμάρι τους, η... απάντηση στον συντηρητισμό και στην παγκοσμιοποίηση. Κι όσες φορές έχω πατήσει σε αυτή την πόλη, τους βλέπω αμετάπειστους, στο να αλλάξουν. Μα πόσο τους ζηλεύω, που δεν είναι... κωλοτούμπες!

Το 1890 ιδρύθηκε αυτή η ομάδα και πέρασε πολλά

Πρώτα υπήρξε ένωση δυο κλάμπ(το ένα ήρθε από... Αγγλία), το άλλο ήταν στην πόλη από Άγγλους ναυτεργάτες. Στην αρχή έπαιρνε τίτλους με το όνομα Βιθκάια που είναι η επαρχία. Τότε είχε ξεκινήσει και το Αθλέτικ, γιατί οι... αγγλοφερμένοι, το προτιμούσαν. Χρώματα παρμένα από Σάντερλαντ και Σαουθάμπτον, μιας και οι φοιτητές που έφτιαξαν την ομάδα, σπούδαζαν στις δυο αυτές πόλεις. Δεν χρειάζεται να σας ζαλίσω και πολύ.

Όχι στον Φράνκο

Ο Φράνκο επέβαλλε να αλλάξει το όνομα σε Ατλέτικο γιατί δεν είναι ήθελε ξένες λέξεις. Δεν του καναν το χατίρι οι Βάσκοι. Γιατί στην Καταλωνία, οι μαγκιές του μπορεί να περνούσαν, στην Βασκωνία όμως ποτέ! Τα χρόνια πέρασαν και η ταυτότητα δεν άλλαξε. «Όχι στους ξένους», με την διαφορά, ότι για αυτή την ομάδα ξένοι, λογίζονται και Ισπανοί μη Βάσκοι. Αυτό φυσικά κάνει πιο εύκολη την ελπίδα σε ένα μικρό... Βασκάκι να παίξει σε υψηλό επίπεδο. Από την άλλη, αναγκάζει τις ακαδημίες να... φουλάρουν.

Όταν πρωτοπήγα στο αθλητικό κέντρο αυτής της ομάδας, τρελάθηκα. Ένας απέραντος... κάμπος έξω από την πόλη , γεμάτος γήπεδα, όπου παιδάκια ντυμένα στα ερυθρόλευκα έτρεχαν.

Όλα με όνειρα και τους μπαμπάδες μακριά(απαραίτητη προϋπόθεση). Και το όνειρο φυσικά της Αθλέτικ, υπάρχει και στην Παμπλόνα, και στο Σαν Σεμπαστιάν και στην Βιτόρια και σε όλες τις πόλεις της Βασκωνίας. Γιατί το μικρό... Βασκάκι μπορεί να μην παίξει στη Σοσιεδά ή την Οσασούνα, όμως η πόρτα της Αθλέτικ, είναι πάντα ανοιχτή. Θυμάμαι, ένα καλοκαίρι κάθισα δέκα μέρες και είχε εκλογές το κλάμπ.

Σαν Μαμές και Βάσκοι

Ο απερχόμενος έβαζε τυπικά υποψηφιότητα, το 'ξεραν όλοι και στο τέλος πήρε τιμής ένεκεν 12% περίπου. Ούτε που τον ένοιαζε. Οι άλλοι δυο είχαν διαφορετικά προγράμματα. Ο ένας στα ίσια έλεγε «μια άλλη Αθλέτικ, με όραμα το Τσάμπιονς Λίγκ. Πολλά λεφτά, μεγάλες μεταγραφές. Ονόματα που θα γεμίσουν δυο γήπεδα». Και ο τύπος, δεν ήταν... Έλληνας πολιτικός. Συνάδελφοι μου 'χαν πει, ότι όντως είναι τεράστιος επιχειρηματίας.

Ο άλλος υποψήφιος δεν είχε να πει πολλά. Αρκέστηκε στο ότι θα προσπαθήσει για μια ανταγωνιστική ομάδα, θα ολοκληρώσει το νέο γήπεδο(το Σαν Μαμές, είναι τόσο γέρικο, όσο και το βαλσαμωμένο λιοντάρι στην είσοδο των επισήμων) και θα διατηρήσει το «μόνο Βάσκοι». Ε, ο οραματιστής της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λίγκ, με το ζόρι πέρασε το 20% και ο άλλος σάρωσε. Γιατί έτσι γουστάρουν εκεί πέρα...

Βέβαια, η ομάδα αυτή, αναγκαστικά πάει με τις γεννιές. Θα βγει μια φουρνιά καλή θα διεκδικήσει τίτλους και τελικούς(καλή ώρα). Κάποια άλλη, θα παλέψει να σωθεί. Η Αθλέτικ όμως είναι η μόνη ομάδα στον κόσμο που μπορεί να περηφανεύεται για τα 8 πρωταθλήματα, τα 24 κύπελλα, το ένα Σουπερ καπ Ισπανίας και τα 13 πρωταθλήματα Βασκωνίας. Για τη συμμετοχή της στον τελικό του ΟΥΕΦΑ το '77 και φυσικά τη φετινή παρουσία στο Βουκουρέστι. Το έκαναν μόνοι.

Ο τρελός Μπιέλσα

Με έναν Αργεντινό προπονητή, «τρελό» για πολλούς, συγκλονιστικό για τους ανθρώπους στο Μπιλμπάο. Τα πιτσιρίκια δοξάζουν τον Μπιέλσα και πλέον στο Μπιλμπάο εν μέσω κρίσης, ετοιμάζουν τα έξοδα για τον τελικό. Εκεί θα είναι μια άλλη ερυθρόλευκη, μια άλλη ομάδα από την Ισπανία. Όμως στις καρδιές όλων, η Αθλέτικ, το 'χει πάρει το τρόπαιο.

Όλο το Μπιλμπάο θέλει να πάει στη Ρουμανία, για την πιο γλυκιά ανάμνηση που θα 'χουμε όλοι μας, από την φετινή ποδοσφαιρική σεζόν. Και το βαλσαμωμένο λιοντάρι θα 'θελε να 'ναι εκεί. Και το άγαλμα του Πιτσίτσι (κάθε ομάδα που πάει πρώτη φορά στο Σαν Μαμές αφήνει λουλούδια). Του μεγάλου παικταρά, του τεράστιου σκόρερ, ο οποίος έχει δώσει το όνομά του, στον τίτλο του πρώτου κανονιέρη της Πριμέρα Ντιβιζιόν.

Ο Ρονάλντο ή ο Μέσι, «σκοτώνονται» για το ποιος θα είναι ο... Πιτσίτσι της χρονιάς(και δεν είναι τίτλος όπως είπαν κάποιοι πριν δυο μήνες στην τηλεόραση, αλλά όνομα ανθρώπου).

Έτσι τους αρέσει

Δεν ξέρω τι θα κάνει η Αθλέτικ στον τελικό. Μακάρι να το πάρει. Αλλά και να το χάσει, όλοι θα 'χουν κάνει το χρέος τους. Και μετά θα 'χουν τον τελικό κυπέλλου. Θα τον χάσουν κι αυτόν; Ε και τι έγινε;

Του χρόνου, πάλι θα παλεύουν, πάλι θα παίζουν, πάλι θα μάχονται. Μόνοι τους, μεταξύ τους, μια ομάδα, με την ίδια ταυτότητα, μια ομάδα με τις ίδιες παραστάσεις στους παίκτες, μια ομάδα που όταν κάποιος αισθάνεται άσχημα, οι άλλοι το καταλαβαίνουν δίχως καν να χρειαστεί να κάνει μορφασμό.

Γιατί έχουν το ίδιο αίμα, έχουν περάσει μαζί τα πάντα, γιατί οι παππούδες τους μαζί πείνασαν, μαζί πολέμησαν, μαζί έφτιαξαν τη φιλοσοφία του Μπιλμπάο! Γιατί όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες, μαζί έκλαψαν στην πρόκριση, γιατί όλοι μαζί ξεκίνησαν από μικροί να τρέχουν στα γηπεδάκια του απέραντου κάμπου έξω από την πόλη τους. Η Αθλέτικ είναι ό,τι πιο γνήσιο, έχει μείνει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο... Και δεν θα το φτάσει ποτέ κανείς!