Λατρεύω τις λεπτομέρειες. Με μια τέτοια θα ξεκινήσω. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι λεπτομέρειες σε έναν αγώνα φτιάχνουν την ιστορία του. Από το 1925 που ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός, είχε πάντα ποδοσφαιριστές έτοιμους να ξεριζώσουν καρδιά ή πνευμόνια και να τα αφήσουν στο χορτάρι. Πάντα είχε παικταράδες, αλλά πάντα είχε και τρεις- τέσσερις μέσα στην ενδεκάδα που δε θα ήταν «χορευτές» και «μάγοι», αλλά θα έδιναν από το 100% , το …200%! Ονόματα μπορώ να αραδιάσω πολλά για όλες τις εποχές.

Σας αφήνω όμως να θυμηθείτε εσείς, να παίξετε και με τους φίλους σας σαν παιχνίδι τη συγκεκριμένη αναζήτηση. Μάλιστα, οι περισσότεροι από αυτούς αντιμετωπίζονταν και με μικρή αμφισβήτηση από τον κόσμο. Τον απαιτητικό κόσμο, που πάντα θέλει ντριμπλαδόρους, γητευτές της μπάλας και διευθυντές ορχήστρας. Τέλος πάντων. Το γκολ του Γιώργου Μασούρα κόντρα στον Βόλο ήταν αυτό που άλλαξε όλο το στόρι.

Αν δεν έχει δει κάποιος το ματς και ακούσει το σκορ θα θεωρήσει ότι ο Ολυμπιακός είχε ένα σχετικά εύκολο βράδυ. Ποτέ δεν υπήρξε αυτό. Για να κάνει χατ’ τρικ ο Ελ Αραμπί και να επιστρέψει στα πολλά γκολ, για να ρίξει τεσσάρα ο Ολυμπιακός έπρεπε στα χασομέρια του ημιχρόνου, να βάλει ο Μασούρας το κεφάλι του στις τάπες του αντίπαλου τερματοφύλακα. Να βρει μπάλα πρώτα, να βάλει γκολ και να ξαπλώσει ματωμένος στο χορτάρι. Αποτέλεσμα;

Όσο άσχημα ξεκίνησε ο αγώνας, τόσο ιδανικά έκλεισε το ημίχρονο. Γιατί είναι σπουδαίο να μπορείς να βάλεις γκολ πριν πας στα αποδυτήρια, όταν ο αντίπαλος αρχίζει δειλά- δειλά να πιστεύει. Και η αλήθεια είναι, πως οι βολιώτες με τον τρόπο του παιχνιδιού τους από νωρίς πίστεψαν. Και καλά έκαναν από την πλευρά τους. Το ματς ήταν περίεργο. Ο Ντρέγκερ πλήρωσε μια υπερέκταση του ποδιού του νωρίς- νωρίς και βγήκε εκτός. Ο Μπαριέντος βρήκε στόχο σε πέναλτι και μετά έφυγε κι αυτός λαβωμένος. Δυο γρήγορες αλλαγές, εκτός σχεδίων για τους πάγκους. Κι αν στον Βόλο είχαν να βάλουν παίκτη στα χαφ (Νίνη), ο Μαρτίνς υποχρεώθηκε ξανά σε… πατέντα. Ραντζέλοβιτς μέσα με όσα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα μπορείς να έχεις όταν στην μια πλευρά βρίσκεσαι με καθαρά χαφ (Ραντζέλοβιτς- Βρουσάι). Οι φιλοξενούμενοι κράτησαν σωστά τις γραμμές τους.

Δεν έπαιξαν ταμπούρι και ούτε είπαν όχι στην προσπάθεια να ξαφνιάσουν εκ νέου τους νταμπλούχους. Λίγο η ευφυΐα του Ουάρντα, λίγο το μπρίο των Αργεντίνων της ομάδας της Μαγνησίας και λίγο το φορμάρισμα του Δουβίκα, όλα αυτά ανάγκασαν τον Ολυμπιακό να ταρακουνηθεί και από το γρήγορο χαστούκι που δέχτηκε αλλά και από τον τρόπο παιχνιδιού του Βόλου.

Όσο πέρναγε η ώρα οι Πειραιώτες αύξαναν την πίεσή τους, πάταγαν περιοχή, αν είχαν καθαρό μυαλό θα ‘χαν ισοφαρίσει νωρίτερα και τελικά αυτό το έκαναν με την παλικαρίσια- Ολυμπιακή κεφαλιά του Γιώργου Μασούρα. Συνεργάστηκαν δυο παίκτες που έχουν ακούσει πολλά (κακώς), αλλά εκφράζουν και οι δυο όπως ανέφερα αυτό που η συγκεκριμένη ομάδα διαθέτει από την ίδρυσή της. Τα έγραψα στον πρόλογο, μη λέμε τα ίδια. Με το 1- 1 λοιπόν το δεύτερο μέρος 100% θα ήταν αλλιώτικο και για τους δυο.

Τα παράπονα του Μαρτίνς για την εικόνα του 45λεπτου, ήταν δικαιολογημένα. Γιατί πέρα από την κόπωση, το «φόρτωμα» αγώνων και όλα τα σχετικά, θεωρώ ότι μπήκαν χαλαροί, πιθανώς θεωρώντας ότι θα κερδίζουν χωρίς να χρειαστεί να ανεβάσουν ταχύτητα. Η ευκαιρία που έδωσε στον Βινάγκρε δε βγήκε, ο Βόλος τον «χτύπησε» τον Πορτογάλο και ο Μαρτίνς τον έστειλε για ντους, βάζοντας τον πολύ πιο μπαρουτοκαπνισμένο Χολέμπας. Δε μπήκε καλά ούτε στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός και ο προπονητής του σχετικά νωρίς έκανε κι άλλες κινήσεις. Έβγαλε τον Μπουχαλάκη για τον πιο κινητικό με τη μπάλα Πέπε, αλλά και τον Μπα που δε πάταγε καλά και είχε και κάρτα. Κι εκεί που είχαν αρχίσει να αγχώνονται ήρθε ο …εκτελεστής να βρει στόχο και να πάρει φόρα και στο τέλος να πάρει και τη μπάλα. Μετά από το κακό παιχνίδι που είχε στην Γαλλία, ο Ελ Αραμπί στο διάστημα που έψαχναν και δεν έβγαζαν άκρη οι συμπαίκτες του, έκανε ένα ωραίο πάρσιμο με το δεξί εξωτερικό, έφερε τη μπάλα γεμάτη στο πλασέ του και βρήκε γωνία.

Ανακουφισμένοι άπαντες κόντρα σε ένα καλοδουλεμένο σύνολο, ήταν δεδομένο ότι θα μπορούσαν να παίξουν πιο άνετα. Και επειδή ο Βόλος αισθάνθηκε ότι μπορεί να κάνει την έκπληξη, ανοίχτηκε στο γήπεδο με αποτέλεσμα να ξαναχτυπήσει ο Μαροκινός. Συνεργάστηκε πρώτα με τον Μασούρα, έλαβε την κατάλληλη στιγμή την πάσα από τον Φορτούνη και εκτέλεσε ιδανικά. Το τελικό σκορ διαμορφώθηκε με μια αναμπουμπούλα στην μεγάλη περιοχή του Βόλου.

Και εκεί είχε στήσει καρτέρι ο λύκος απ’ το Μαρόκο για να χτυπήσει ξανά! Παίζει συνέχεια ο Ολυμπιακός και έχει και απουσίες. Θα έρθουν και βράδια που θα ζοριστεί. Δικαιολογημένο αυτό πέρα για πέρα. Αν κάτι δεν είναι δικαιολογημένο για εμένα, αυτό έχει να κάνει με την συμπεριφορά. Το να μη σου βγει η φάση είναι πιθανό και διόλου περίεργο. Το να είσαι άνετος και χαλαρός, ή να μη πηγαίνεις πάνω στην μπάλα (το έκανε δυο φορές ο Βινάγκρε στο πρώτο μέρος, που το αν το ‘χε κάνει στους Γούλβς θα τον κυνηγούσαν ακόμη οι Άγγλοι), είναι από προκλητικό ως απαράδεκτο. Σε αυτή την ιστορία με τον Βόλο γράφτηκε το «τέλος καλό, όλα καλά». Η ομάδα μεσοβδόμαδα θα μάθει ποιο θα είναι το μέλλον της στην Ευρώπη. Είναι αναγκαίο να συνεχίσει στο Europa η ομάδα. Και για την πάρτη της και για την υστεροφημία της και για το ταμείο της και για την ιστορία της, αλλά και για το έρμο το ελληνικό ποδόσφαιρο που τα τελευταία χρόνια δεν έχει άλλον ουσιαστικό εκπρόσωπο. Τα λέμε λοιπόν μετά την Πόρτο…