Ήταν Αύγουστος του 2004 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είχαν μαζέψει πάνω τους όλα τα φώτα!

Οι ομάδες δεν ήταν εύκολο να προετοιμαστούν και ο Ολυμπιακός που μετά από επτά σερί τίτλους είχε χάσει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό, έψαχνε απεγνωσμένα να ξαναβρεί την ηρεμία του και την ταυτότητά του. Ο Κόκκαλης έβαλε ξανά στον πάγκο τον Μπάγεβιτς και αυτός με την σειρά του, έφτιαξε μια ομάδα που έμελλε μήνες αργότερα να αποκλειστεί στο Άνφιλντ από την Λίβερπουλ μέσα σε ένα 45λεπτο. Μια ομάδα όμως πολύ καλή με τον Ριβάλντο μπροστάρη και τον Γκάμπριελ Σούρερ να έρχεται 1 Αυγούστου για να πάρει θέση στο κέντρο της άμυνας. Τότε λοιπόν, ο προγραμματισμός ήταν δύσκολος. Οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν στην Αυστρία, έβγαλαν το βασικό στάδιο της προετοιμασίας χωρίς διεθνείς (είχαμε πάρει το Euro) και ο Ντούσκο έπρεπε να φτιάξει ένα πρόγραμμα για να μείνει η ομάδα μακριά από την… τρέλα των Ολυμπιακών αγώνων.

Για να μην τα πολυλογώ, ξαφνικά βρέθηκα δέκα μέρες στην Ισπανία και μια εβδομάδα στην Ιταλία. Πρώτα στην Βαλένθια για φιλικό με την Λεβάντε(1- 1 και 4- 3 στα πέναλτι) και έπειτα στο Μπιλμπάο για προπονήσεις και ένα ματσάκι κόντρα στην Αθλέτικ. Κατόπιν, ο προορισμός ήταν η Σικελία. Κάμποσες μερούλες στο Παλέρμο και 45λεπτα ματσάκια με την τοπική ομάδα και την Σαμπντόρια! Μια χαρά…

Το ταξιδι στην Βαλένθια ήταν δυο «γεμάτων» ημερών. Καλή προπόνηση κόντρα στην ομάδα του Σούστερ(τότε) και μετά Μπιλμπάο. Στην χώρα των Βάσκων! Η παρουσία του Ολυμπιακού εκεί, συνέπεσε με το φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο. Τρελαίνονται οι Βάσκοι, για μια εβδομάδα, βγαίνουν έξω , χορεύουν, τα πίνουν, είναι και κάμποσο… τρελολαός, μια χαρά περνάνε! Καθημερινά βρισκόμουν έξω από την πόλη. Εκεί στο προπονητικό κέντρο. Ένα από τα γήπεδα είχε παραχωρηθεί στον Ολυμπιακό, ενώ σε όλα τα άλλα έτρεχαν δεκάδες μικρά βασκάκια ντυμένα στα ερυθρόλευκα. Στατιστικά και βάσει των αρχών της ομάδας(μόνο Βάσκοι) πολλά είχαν και έχουν ελπίδες να παίξουν. Κάπου στο βάθος, σε ένα επίσης μεγάλο γήπεδο, διέκρινε μεγαλύτερους να τρέχουν. Κατάλαβα, ότι ήταν η Αθλέτικ. Άφησα τον Ολυμπιακό και πήγα εκεί. Μιάμιση ώρα έκαναν προπόνηση και δεν άκουσα «κιχ». Ένας νεαρός, κοντούλης προπονητής να παρακολουθεί, οι συνεργάτες του να δείχνουν ασκήσεις και η ώρα να περνάει… νεράκι. Γύρισα στο γήπεδο που έκανε προπόνηση ο Ολυμπιακός , είχαν εμφανιστεί πλέον και οι διεθνείς με τον Νικοπολίδη να πρωτοβάζει τα κόκκινα ρούχα δουλειές.

Μετά από δυο μέρες, τα φώτα του Σαν Μαμές άνοιξαν. Ο φοβερός λάκκος των λεόντων που πλέον δεν υπάρχει, άνοιξε και υποδέχθηκε τις ομάδες σε ένα γήπεδο σχεδόν γεμάτο και με μπόλικο ενθουσιασμό. Το ματσάκι έληξε 0- 0. Ομολογώ ότι ο Ορμπάιθ, ο Γκουρπέγκι, ο Γιέστε(στα ντουζένια του), ο Ετσεμπερία, ο Ιραόλα, ο Ντελ Όρνο και οι υπόλοιποι Βάσκοι ήταν πιεστικοί, αλλά ο Νικοπολίδης δε… μάσαγε και οι «ερυθρόλευκοι» κράτησαν σχετικά άνετα. Μικρή σημασία είχε το σκορ.

Η Αθλέτικ ήταν ομάδα του προπονητή

Στο τέλος, πήγα κλασικά να μιλήσω με τον Μπάγεβιτς, ο οποίος πέρα από τα του Ολυμπιακού, μου εγκωμίασε την Αθλέτικ και το στυλ που έπαιζε. «Τρομερά μαρκαρίσματα και φοβερός ρυθμός. Και να σκεφτείς δεν έχουν καν παίκτες από την υπόλοιπη Ισπανία. Αυτό σημαίνει ότι δουλεύουν σαν τρελοί…» ήταν τα λόγια του Μπάγεβιτς. Φαινόταν καθαρά πράγματι, πως η Αθλέτικ ήταν ομάδα του προπονητή.

Φεύγοντας από το Σαν Μαμές, στην κεντρική πόρτα, όπου το βαλσαμωμένο λιοντάρι σε υποδέχεται και σε… αποχαιρετά συνάμα, στεκόταν ο νεαρός τεχνικός των Βάσκων. Υπέγραφε αυτόγραφα σε καμιά δεκαριά πιτσιρίκια. Ήταν ευκαιρία για εμένα, να του πάρω κάποιες δηλώσεις για τον Ολυμπιακό. Και αφού είπε ότι «για μας ήταν τιμή να παίξουμε με μια ομάδα του Τσάμπιονς Λίγκ» στην συνέχεια πρόσθεσε: «Η Αθλέτικ είναι σαν την ζωή. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα». Αφού τον χαιρέτησα (και σίγουρα δεν ήξερα ότι μετά από χρόνια θα σμίξουμε ξανά), πήγα απέναντι στο μαγαζάκι με τα παγωτά. Ο τύπος, ο παγωτατζής με το ερυθρόλευκο(χάρη στην Αθέτικ) μαγαζί, προσπάθησε να συνεννοηθεί μαζί μου (δύσκολο) και εν μέσω βάσκικων και σπαστών Ισπανικών δικών του και… Ιταλικών δικών μου με μπόλικες χειρονομίες, γύρισε και μου είπε: «Ο Βαλβέρδε και να φύγει, θα ‘ναι πάντα στην Αθλέτικ…»

Εννιά χρόνια μετά, μπορώ άφοβα να γράψω ότι με τον άνθρωπο αυτό, είδα από τον Ολυμπιακό το πιο όμορφο ποδόσφαιρο, αλλά παράλληλα οφείλω να παραδεχτώ και τον παγωτατζή. Δικαιώθηκε. Ο Ερνέστο είναι ξανά στο σπίτι του. Στην αγάπη του… Η ζωή έκανε τον κύκλο της…