Η εκδίκηση των… μουσάτων

Αυτό είναι το φάιναλ-φορ, αυτή είναι και η μαγεία του. Να μην ξέρεις ποιος θα κερδίσει ποιον. Να μην ξέρεις τι θα συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο. Και γενικά ο αθλητισμός έχει όλα αυτά τα απροσδόκητα. Καμιά φορά περισσότερο και από την ζωή! Ο Βίκτορ Κριάπα, ένας εξαιρετικός μπασκετμπολίστας, "έδεσε" τη μοίρα του, με αυτή του Στίβεν Τζέραρντ. Ο αρχηγός της Λίβερπουλ γλίστρησε κόντρα στην Τσέλσι και ο Κριάπα, έπαθε κάτι παρόμοιο στα δευτερόλεπτα που έμεναν για να τελειώσει ο πρώτος ημιτελικός.

Ο ένας "έφαγε" γκολ και στερήθηκε ένα πρωτάθλημα. Ο άλλος «έφαγε» καλάθι και στερήθηκε έναν τελικό Ευρωλίγκας. Αδιόρθωτοι οι Ρώσοι εδώ που τα λέμε, μυαλό δε βάζουν. Και πλέον, εκεί που ήταν η "μεγάλη αρκούδα" των διοργανώσεων, έχουν καταντήσει μια ηττοπαθής ομάδα που δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει. Αυτό το παιχνίδι για παράδειγμα, το οδηγούσαν εκεί που ήθελαν οι Ρώσοι και ένας φανατικός οπαδός τους με τζιν πουκάμισο που καθόταν και courtseat δεν έπαψε να κάνει βουτιές στα μεγάλα καλάθια και να απολαμβάνει τις στιγμές.

Ε, ακόμη στην καρέκλα του έχει μείνει, αλλά λιπόθυμος ο φουκαράς, μετά το καλάθι του Ράις. Εντάξει, για τον Μεσίνα τι να πούμε; Αν ο Ρώσος λεφτάς είναι λιπόθυμος, ο Ιταλός προπονητής, έχει μάλλον «φάει» κατάρα που δε γυρνά πίσω. Ο Ράις "γύρναγε" το ματς και ο "Έκτορας" έβλεπε να χάνει από έναν κοντούλη, ένα δικό του φαινομενικά ματσάκι. "Πελάτης" για χρόνια του Ομπράντοβιτς, είχε να καμαρώνει για το 8/8 σε ημιτελικούς. Του το διέλυσε πέρυσι ο Μπαρτζώκας, θεωρήθηκε κακή στιγμή και τώρα εμφανίστηκε ο Μπλάτ να του το πάρει με την... αμερικανική του ομάδα. Γιατί πεντάδες made by USA χρησιμοποιούσε ο παλιός τεχνικός του Άρη, τους κέρδισε τους Ρώσους και τώρα ορέγονται να τον βάλουν στον δικό τους πάγκο. Μωρέ λεφτά να αγοράζουν όποιον γουστάρουν έχουν. Ομάδα δεν μπορούν να φτιάξουν και να θυμηθούν ξανά ποιοι είναι για να βγάλουν τη στόφα της ΤΣΣΚΑ!

Κι όλα αυτά; Μετά από ένα ώριμο πρώτο ημίχρονο του Τεόντοσιτς, καλή βοήθεια από Κριάπα(ρε τι έπαθε ο άνθρωπος!)- Φριτζόν και σούπερ εμφάνιση του Κάουν. Ο Χάινς, απέτυχε να κάνει το 3/3, μα αυτό που θα ΄χουμε να θυμόμαστε όσοι ήμασταν στο Φόρουμ ήταν ότι το τελικό αποτέλεσμα, πήγε κόντρα στην ροή του ματς. Για άλλη μια φορά στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Οι Ρώσοι ήλεγχαν πλήρως την κατάσταση και στα τελευταία δευτερόλεπτα, με ένα τρίποντο του Μπλού , την «μαύρη ώρα» του Κριάπα και το καλάθι του Ράις, η …ταινία είχε φινάλε εντελώς διαφορετικό από αυτό που πίστευαν οι περισσότερη. Thisisbaskeball όμως…

Πάντως να ‘ναι καλά και οι δυο ομάδες, γιατί μετά από το πολύ άγχος τους, οι Ισπανοί μας κούρασαν. Πριν κάμποσα 24ωρα έδωσαν ένα ωραίο ματσάκι δίχως άγχος για το πρωτάθλημα. Η πίεση όμως τώρα ήταν αβάσταχτη και το φανέρωσαν. Η Μπάρτσα πήρε μια μικρή διαφορά, αλλά ο… Ντόρσεϊ και ο ΣέρχιοΡοντρίγκεθ έφεραν την κατάσταση εκεί που ήθελε η «βασίλισσα». Ο πρώτος φυσικά άθελά του, αλλά ο Πασκουάλ τον έβαλε να βοηθήσει και ο Τζόι τα ‘κανε μαντάρα. Πήρε φόρα ο Μίροτιτς, στο δεύτερο "μίλησαν" και οι Ρούντι- Μπουρούσης και τέλος! Δεν χαρίστηκε η Ρεάλ, έκανε αυτό για το οποίο ετοιμαζόταν μήνες τώρα. Κι αν ζορίστηκε από κάποιον, αυτός ήταν ο Ολυμπιακός. Όλοι οι άλλοι απλά υποτάχτηκαν. Είναι τεράστιος παίκτης ο Ροντρίγκεθ, μεγάλη ψυχή, παλικάρι, πολύ καλό παιδί και δεν έχει πρόβλημα να εμφανίζεται από τον πάγκο και να "καθαρίζει".

Σε μια Ευρώπη που πριν λίγες μέρες κλονίστηκε από κάτι… αυστριακό με γένια, ο μουσάτος της Ρεάλ είναι πρώτος μάγκας(όπως και οι γενειοφόροι Μπουρούσης- Μίροτιτς)! Του βγήκε και η επιλογή του Λάσο να διαλέξει το δύσκολο μονοπάτι για να πάει τελικό. ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα τελικά, είναι δυο ομάδες που πάνε κάθε χρόνο στα φάιναλ- φορ, αλλά κάτι ξεχνάνε. Κι έτσι όπως πέρυσι έτσι και φέτος θα παίξουν στον μικρό τελικό, στο ματς που δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχαν τηλεοπτικά και χορηγοί! Οι Μαδριλένοι στην κερκίδα ήταν περισσότεροι, οι Καταλανοί θα προσμένουν να μάθουν τα καλά νέα από την πόλη τους, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Κατά τα άλλα;

Η μέρα ξεκίνησε με ήλιο και φουλ… κιτρινίλα. Τι είχαμε πεθυμήσει στα φάιναλ- φορ; Την Μακάμπι και την βαριά φανέλα της. Μαζί με αυτά όμως πάνε και οι οπαδοί της. Που όπως γνωρίζετε, "ορμάνε" και εξασφαλίζουν εισιτήρια από τον Δεκέμβρη, ε κι αν τύχει κι αποκλειστούν, μετά βρίσκουν τρόπο και τα πουλάνε. Όπου και να ‘στριβες λοιπόν, κάτι κίτρινο το έβλεπες. Οικογένειες, παρέες, γύριζαν στην πιάτσα Ντουόμο και κάθε τρεις και λίγο έριχναν και κανάσυνθηματάκι. Όλα αυτά που κάνουν δηλαδή οι Έλληνες, στην Λομβαρδία τα είδαν από τους Ισραηλινούς. Οι υπόλοιποι; Πιστοί στις συνήθειες τους. Οι Ρώσοι καμιά μπυρίτσα, καμιά φωτογραφία και στα καταστήματα. Που να ‘ξεραν τι τους περίμενε; Οι Ισπανοί στην κοσμάρα τους. Εδώ που τα λέμε είχαν άλλη δουλειά αυτοί. Να… φάνε τα νύχια τους, αφού γνώριζαν καλά, ότι το Σάββατο θα ξημέρωνε ευχάριστα για τους μισούς.

Ή οι Καστιλιάνοι θα "έσκαγαν μύτη" στα ιταλικά στέκια με το χαμόγελο στα χείλη (κάτι που θα γίνει) ή οι Καταλανοί! Τούτη τη φορά, το "χωριό" της διοργάνωσης, στήθηκε στο κέντρο της πόλης. Όπως είχε γίνει και στο Λονδίνο, στην πλατεία Τραφάλγκαρ. Οι μπασκετόφιλοι περνούσαν ευχάριστα τις ώρες τους και οι Έλληνες που είμαστε στην Ιταλία, αντιμετωπίζαμε κλασικά την …ανάκριση των φίλων μας ξένων: "Μα γιατί φέτος; Πως το πάθατε;".

Από τη μια στενοχωριέσαι και αισθάνεσαι περίεργα χωρίς ελληνική ομάδα. Από την άλλη, νιώθεις και περήφανος, αφού τους έχουμε «καθίσει στο λαιμό» και έχουν μάθει τόσο πολύ να ζουν με την παρουσία μας στα φάιναλ- φορ, ώστε κάθε φορά που λείπουμε να το αισθάνονται, ως το κυριότερο γεγονός της διοργάνωσης. Άντε του χρόνου, να ‘χει κι ελληνική σημαία στο γήπεδο. Καλομάθαμε…