Το κέρδισε κι αυτό το ματς ο Ολυμπιακός κι ας πόνταραν όλοι τα λεφτά τους στο ότι θα το έχανε. Και η πίστη αυτή «πήγαζε» από την εικόνα τόσο της ομάδας του λιμανιού, που δεν κατάφερε να βγάλει τις αγαπημένες της άμυνες, όσο και από το εντυπωσιακό στυλάκι της Νίζνι που όντας άνετη και χαλαρή, κατάφερε να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στον αντίπαλό της. Τι δε φαντάζονταν οι Ρώσοι; Ότι ο Σπανούλης που για 34' ήταν πολύ κακός, θα έμπαινε στο γήπεδο και θα τους «έσβηνε» σε έξι λεπτάκια όλα όσα ονειρεύονταν.

Μάλλον δε φαντάζονταν, ότι θα εμφάνιζε και έξτρα παίκτες η ομάδα του Σφαιρόπουλου που θα κράταγαν ακόμη και στα διαστήματα που αυτό το θεριό ο Παραχούσκι, έδειχνε να παίζει μπάσκετ στην αυλή του σπιτιού του με παιδάκια και όχι με κορυφαίους αντιπάλους σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Έχουμε πει όμως, ο Ολυμπιακός δε χάνει εύκολα. Ή πιο σωστά, για να τον κερδίσεις, πρέπει να σου βγουν όλα και στα 40 λεπτά. Αλλιώς, θα έχεις τη μοίρα του… θρίλερ. Ποια είναι αυτή; Άντε να το ξαναγράψω: Πέφτουν οι τίτλοι τέλους, οι πρωταγωνιστές χαμογελούν, είναι αγκαλιασμένοι, οι θεατές έχουν αρχίσει να χαλαρώνουν από την ένταση και ξαφνικά, εμφανίζεται ένα χέρι και τρομάζουν όλοι. Το χέρι αυτό θα βγαίνει πάντα για την ομάδα του Πειραιά, όσο θα κρατάνε για το τέλος την πίστη στους εαυτούς τους και στις δυνάμεις τους.

Η πιο μαχητική ελληνική ομάδα σε όλα τα αθλήματα και δε χωράει συζήτηση. Η ομάδα που ακόμη και ο δικός της κόσμος δεν πιστεύει ή της έχει γυρίσει την πλάτη. Και τι έγινε; Δε χαμπαριάζουν αυτοί. Κερδίζουν- χάνουν, κλείνονται στα αποδυτήριά τους και λένε τα δικά τους.

Όταν λοιπόν στοχεύεις να κλείσεις τον πρώτο γύρο με 6- 1, σημαίνει πως έχεις κάνει πολύ καλά τη δουλειά σου, έχεις φύγει μόνο μια φορά με κατεβασμένο κεφάλι και κρατάς όλη την τύχη ενόψει δεύτερου γύρου, στα δικά σου χέρια. Ο Ολυμπιακός αυτό που έπρεπε να κάνει στο Νόβγκοροντ, ήταν να αποδείξει –και πάλι- τα πλεονεκτήματά του. Να εμφανίσει τις δικές του αρετές πάνω στο παρκέ και να μη χαρίσει ούτε μισό μέτρο στους αντιπάλους του. Ναι, σε αυτή τη «μάχη του χιονιού», οι Ρώσοι είχαν ως σύμμαχο το κρύο, την έδρα και τον ρυθμό που αν πιάσουν στο σπίτι τους, διαλύει τους πάντες.

Το πρώτο μέλημα του Σφαιρόπουλου ήταν να βάλει φρένο και… χειρόφρενο μαζί. Έχει σημασία για όποιον κοντράρει τη Νίζνι, να μπορεί και να τη σταματήσει. Βλέπετε, δεν είναι καμιά τρομερή ομάδα. Αλλά επειδή δεν έχουν κάτι να χάσουν και στην τελική δε θα δεχθούν ποτέ παρατηρήσεις και σκληρή κριτική, είναι γεμάτοι από άνεση και από μπασκετικό ακαταλόγιστο. Σουτάρουν απ’ όπου τους «κατέβει» στο κεφάλι. Δε τσιγκουνεύονται να πάνε στις διεκδικήσεις, δε «μασάνε» στα ριμπάουντ. Ε και όλα αυτά, τα έκαναν για πλάκα στο πρώτο μέρος. Δεν είναι ότι η ομάδα του Πειραιά «έφαγε» 42 πόντους. Βρε αυτό αφήστε το. Πες θα γίνει. Όμως το ζήτημα είναι πως «φαγώθηκαν» αυτοί οι πόντοι βραδιά Τσικνοπέμπτης.

Οι Ρώσοι άρχισαν με τα τρίποντα. Μόλις άνοιγε η άμυνα για να τους πιέσει, πέρναγαν στο επόμενο… μενού, με σωστό inside game και τον Ρότσεστι να δίνει μπάλες. Ο Τόμκινς μπήκε στο ματς για να συνδεθεί εύκολα με το κόκκινο καλάθι, ενώ ο Παραχούτσκι παρίστανε τον… Ντάνκαν. Τρία φάουλ ο Ντάνστον στο 8’ , δύσκολα ο Χάντερ μπροστά στον Ρώσο σέντερ και επιστρατεύτηκε ο Καββαδάς για να σπρώξει τον αντίπαλό του. Ο Ολυμπιακός έχανε τα αμυντικά του ριμπάουντ για πλάκα. Και όταν μια ομάδα, ευστοχεί από παντού, παίρνει ψυχολογία, έχει και τύχη. Το ματς είναι γρήγορο, με ρυθμό διαολεμένο.

Την ίδια ώρα λοιπόν που η Νίζνι σόλαρε επιθετικά, τα είχε κάνει μαντάρα αμυντικά. Μπορεί ο Σπανούλης να μην «τράβαγε», όμως οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν στην αρχή με τον Ντάρντεν να τα βάζει από παντού, τον Πέτγουεϊ να ακολουθεί και τον Λαφαγιέτ να μη σταματιέται. Μπόρεσε να δώσει λύσεις με την εξυπνάδα του και ο Πρίντεζης. Βλέπαμε δηλαδή έναν αγώνα, με πολύ επίθεση και ελάχιστη άμυνα. Και για τους δυο. Η χαρά του κόσμου, του δημοσιογράφου, εδώ που τα λέμε- για να ‘μαστε και δίκαιοι- η χαρά και των παικτών. Όμως υπάρχουν και κάποιοι που δε χαίρονται σε αυτό το είδος μπάσκετ. Και αν ο Μπαγκάτσκις είναι άνετος γιατί δεν έχει άγχος, ο Σφαιρόπουλος τις περισσότερες φορές καθόταν με τα χέρια στη μέση και έβλεπε τους μπασκετμπολίστες του να μη δίνουν τις σωστές βοήθειες και να «τραβάνε κουπί».

Θέλετε και την… ανωμαλία της αναμέτρησης; Έπαιζαν σα παλαβοί και οι δέκα που βρίσκονταν ενίοτε στο παρκέ και τελείωσαν το 20λεπτο με τις δυο ομάδες να ‘χουν από 3 λάθη. Το τρίτο δεκάλεπτο ήταν γεμάτο από κακές επιλογές, κακό μπάσκετ και βάσανα στην άμυνα. Αυτό ήταν το «μενού» για τον Ολυμπιακό. Η καλύτερη στιγμή της ομάδας; Το καλάθι του Σλούκα με τη λήξη της περιόδου. Ένα διποντάκι που μείωσε τη διαφορά στους τρεις πόντους. Όλα είχαν πάει στραβά και όσο ο Σπανούλης δε μπορούσε να βοηθήσει, η ομάδα ανέπνεε μετά βίας. Και δεν εννοώ να βάλει πόντους ο αρχηγός. Έστω να σερβίρει κανά εύκολο καλαθάκι. Δίχως διάθεση υπερβολής το ότι το σκορ ήταν 76- 76 λίγο μετά το 35’ ήταν εξαιρετικό για τον Ολυμπιακό. Ο Σφαιρόπουλος σωστά είχε αποφασίσει να ρίξει τις τελευταίες ζαριές με τον αρχηγό του στο παρκέ. Με μια βόμβα του Σπανούλη πήρε προβάδισμα μετά από πολύ ώρα η ομάδα, προς δικαίωση του προπονητή της.

Ο Σπανούλης φρόντισε σε κακή βραδιά να αφήσει το στίγμα του. Και δε στέκομαι σε τίποτα, δε θα γράψω λέξη για τους πόντους του. Η βουτιά- θανάτου που έκανε και διόρθωσε το λάθος του, κρατώντας την επίθεση στην ομάδα του, τα λέει όλα. To ότι μετά ηγήθηκε της μεγάλης ανατροπής και της κατάκτησης του δύσκολου ροζ φύλλου αγώνα, πραγματικά, δε θα πρέπει να μας εντυπωσιάζει. Για τέτοιες καταστάσεις είναι γεννημένος, για αυτά ζει. Τα εύκολα δεν του ταιριάζουν, δε τα γουστάρει , δεν τα «έχει». Δεν ήταν μόνος πάντως, έχει κάνει ματσάρα ο Πρίντεζης και πλην του Ντάνστον , έχουν προσφέρει κάμποσα από τα δικά τους μετερίζια οι άλλοι πέντε Αμερικανοί της ομάδας!

Κλείνω και ξαναγράφω(είναι προσωπική άποψη δε με ενδιαφέρει ποιος συμφωνεί και ποιος όχι, είναι δικαίωμα αναφαίρετο του καθενός να έχει γνώμη): Τη μαχητικότητα του μπασκετικού Ολυμπιακού, δε θα τη φτάσει ποτέ κανείς. Σε κανένα άθλημα! Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Γιατί μεγάλη ομάδα δεν είσαι μόνο όταν κερδίζεις πάντα. Είσαι όταν έχεις υγεία, καθαρά και χαρούμενα αποδυτήρια και παίκτες που θα μπουν στο γήπεδο για να παίξουν, πρώτα για τους συμπαίκτες τους και μετά για την πάρτη τους! Κι όπου βγει…