Θα το γράψω κυνικά, άλλωστε αυτό είναι και το στυλ μου. Κανείς φίλαθλος, κανείς παράγοντας και κανείς δημοσιογράφος, δε μπορεί να καταλάβει πως σκέφτεται ένας ποδοσφαιριστής. Λίγο προσεγγίζουν οι προπονητές (ειδικά όσοι έχουν κάνει καλή καριέρα) και ως εκεί… Άντε και όσοι γενικά έχουν παίξει ποδόσφαιρο (σε ομάδα εννοώ, όχι στο προαύλιο της εκκλησίας) είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν πιο εύκολα το πως λειτουργεί το μυαλό του παίκτη. Κακά τα ψέματα, ο Ολυμπιακός έπαιξε εξαιρετικό ποδόσφαιρο και πήρε ένα καλό αποτέλεσμα απέναντι στην Αϊντχόβεν.

Και κουράστηκε αρκετά για να το πετύχει κόντρα σε μια φουλ επιθετική ομάδα. Σε λίγα 24ωρα υπάρχει το δεύτερο ματς. Και ανάμεσα στις μονομαχίες με τους Ολλανδούς, είχε φυτρώσει το παιχνίδι με τον Άρη. Όταν έχεις χάσει στη Λεωφόρο θες να επιστρέψεις στις νίκες και να διατηρήσεις την διαφορά ασφαλείας.

Απέτυχε, αλλά έχει δικαιολογίες. Πρώτος στόχος άουτ λοιπόν. Δεύτερος, η σπατάλη όσο γίνεται λιγότερων δυνάμεων. Επετεύχθη πλην Βαλμπουενά που κλήθηκε να παίξει νωρίτερα από το υπολογισμένο. Τρίτος στόχος να βγει το ματσάκι χωρίς απώλειες. Εδώ κι αν απέτυχε και είναι κρίμα. Υπήρξαν κάμποσες άσχημες στιγμές για τους νταμπλούχους με ποδοσφαιριστές να φεύγουν τραυματίες. Και από νωρίς μάλιστα σε αγώνα που ούτε είχε τον χαρακτήρα «πολέμου», ούτε του κόσμου τις σκληρές μονομαχίες. Όσα φέρνει η στιγμή όμως, δε τα φέρνει ένας αιώνας. Στα αποδυτήρια πήγαν με ένα ματς ψιλοβαρετό, με λίγες τελικές, ρυθμό από το 35’ και μετά και ένα γκολ από τον Φορτούνη.

Πριν φτάσει στον Κώστα η μπάλα, είχε κοιμηθεί ο Σάκιτς στην απέναντι πλευρά του γηπέδου, είχε γίνει η σέντρα και μετά από μικρή περιπέτεια, ο Ανδρούτσος «έσπασε» υποδειγματικά στον σκόρερ.

Όμορφο γκολ σε ασίστ και εκτέλεση, αλλά τίποτ’ άλλο όμορφο δεν υπήρξε στο 45λεπτο. Ο Άρης αν επέλεγε έναν αγώνα για να βλάψει τον Ολυμπιακό, αυτό σίγουρα είναι το ματς στο Βικελλίδης για το κύπελλο. Όσοι θυμόνταν την πρώτη αναμέτρηση με τα γκολ να πέφτουν βροχή στο ξεκίνημα, καταλαβαίνουν πως τούτη τη φορά η ιστορία ήταν αλλιώτικη. Στο δεύτερο μέρος ο Χολέμπας έπαιξε για Πέμπτη φορά στην καριέρα του στόπερ αφού ο Παπασταθόπουλος βγήκε νοκ- αουτ (Μπα τιμωρημένος, Παπαδόπουλος τραυματίας), ενώ μόλις πλησίασε το ματσάκι στο 60ο λεπτό, άρχισαν οι αλλαγές.

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε ότι δεν ήταν και πολύ… Ολυμπιακός (αντίθετα με το βράδυ της Πέμπτης δηλαδή). Έτσι χάθηκε ο ρυθμός και ήρθε η στιγμή του Άρη με το πέναλτι. Την περισσότερη ώρα, ο Ολυμπιακός πίεσε με σέντρες, έχουμε ξανασυζητήσει ότι και είναι τρόπος παιχνιδιού παλαιών εποχών, αλλά και δε ταιριάζει τόσο σε αυτή την ομάδα. Χωρίς Ελ Αραμπί όμως και με τον Βαλμπουενά να τρέχει παντού να ζητήσει μπάλα, αλλά κυρίως με τους Ανδρούτσο και -ειδικά- τον Ρέαμπτσουκ (πώς πάει έτσι στη μπάλα;) να μην είναι σε θέση να πατήσουν περιοχή, ε, σέντρες θα έβγαιναν.

Φάνηκε η κούραση από την ευρωπαϊκή μάχη, οι αλλαγές «έκαψαν» τα πλάνα (αλλά ήταν αναγκαστικές) και γενικά ο Ολυμπιακός βρήκε και τον μπελά του εκεί που δε το περίμενε… Ο Άρης έπαιξε πιο ορθολογικό ποδόσφαιρο στο δεύτερο μέρος, ο Μάντζιος -μη λέμε τα ίδια- είναι και καλός προπονητής και ξέρει να παίρνει αυτό που θέλει από τους παίκτες του. Ήταν και σημαντική στιγμή για τους «κίτρινους» ότι έβαλε το πέναλτι ο Μήτρογλου και θα πάρει μια ψυχολογική βοήθεια.

Και πίεσε ο Άρης και περίμενε σωστά όταν έπρεπε και αντέδρασε κατάλληλα στις κόκκινες γιόμες. Τρίτο ματς αήττητη η ομάδα της Θεσσαλονίκης, ενώ ο Ολυμπιακός για δεύτερο παιχνίδι σερί δεν κερδίζει. Αυτό για την ιστορία του πρωταθλήματος, αλλά εγώ θα επιμείνω, είναι πολύ μεγάλο το παιχνίδι της Πέμπτης. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο αθλητικό στην χώρα μας αυτή την εποχή της πανδημίας, που πραγματικά να μαγνητίζει, να μαζεύει τα βλέμματα. Μόνο η ευρωπαϊκή παρουσία του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού. Οπότε ωραίο θα ήταν να συνεχιστεί. Εφικτό είναι να συνεχιστεί. Συνεπώς, τα σπουδαία επί Ολλανδικού εδάφους και για το πρωτάθλημα, έχει ο Θεός…