Ίσως κάποιοι να θεωρούσαν ένα απλό ματς σε γιορτινό περιβάλλον, αυτό που έγινε στο Ειρήνης και Φιλίας. Καταλαβαίνω ότι το 4-0 ήταν ιδιατέρως γουστόζικο και θελκτικό για να σπείρει ενθουσιασμό στον κόκκινο κόσμο. Απλά η Μονακό, δεν είναι ομαδούλα. Κάθε άλλο. Είναι ένας σκληρός αντίπαλος. Ένα σύνολο που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από άλλους. Μια ομάδα που έχει παίκτες να απειλούν, παίκτες να βαράνε και δυο τύπους που αμα λάχει κάνουν και την τρέλα τους. Τον Τζέιμς και τον Οκόμπο.

Δεν γνωρίστηκαν οι μονομάχοι σε αυτή την συνάντηση. Οι δυο τους άλλωστε πρόσφεραν μια άκρως ενδιαφέρουσα σειρά πριν λίγους μήνες στα πλέι- οφ της διοργάνωσης. Επίσης, η Μονακό μπήκε στο ΣΕΦ με καλύτερη άμυνα σε μέσους όρους, από αυτή του Ολυμπιακού. Και το διατήρησε.

Φρόντισαν από την... ανατολή του αγώνα, να μας πείσουν και πάλι ότι ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να δώσει πολλά για να κερδίσει. Αποδείχθηκε ότι δεν είχε τόσα. Καλές οι τρεις νίκες στην Ισπανία, όμως δεν υπάρχει δεδομένο σε αποτέλεσμα αν δεν χαλάσεις το πλάνο του αντιπάλου σου. Και η Μονακό έχει πάντα καλό πλάνο, ειδικά αν της δώσεις και δικαιώματα.

Την επίδειξη άλλωστε η Μονακό την έκανε σε έναν βαθμό, στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου με ένα εύκολο 0- 10 που έκοψε την κόκκινη φόρα. Ψυχωμένοι κέρδισαν δίκαια οι φιλοξενούμενοι, έχοντας σε μεγάλο απόγευμα και τον Τζέιμς και τον Οκόμπο.

Όταν έχεις δυο τύπους που μπορούν να δράσουν ακόμη και αψυχολόγητα για να σε βλάψουν, τότε παρακαλάς να μην είναι σε σωστή ημέρα και να βλάψουν την ομάδα τους. Ο Αμερικανός και ο Γάλλος όμως ήταν στην κατάσταση που τους χρειαζόταν η Μονακό και έκαναν την ζημιά...

Δεν είχε χάδια!

Κανείς δεν περίμενε ότι στο πρώτο πεντάλεπτο θα βλέπαμε ένα ματς Γουόκαπ εναντίον Τζέιμς. Ο μπόμπερ της Μονακό είχε τους πρώτους 9 πόντους και ο πλέι- μέικερ του Ολυμπιακού κόντρα στα συνηθισμένα, είχε πάρει τις τέσσερις από τις πρώτες επτά επιθέσεις της ομάδας του.

Οι Μονεγάσκοι όμως είχαν μπει καλά στο παιχνίδι, όχι από την επίθεσή τους, αλλά από την άμυνα. Ειδικά από τον τρόπο με τον οποίο ο Μπράουν είχε περιορίσει τον Βεζένκοβ. Να σκεφτείτε, μια αλλαγή βγήκε στην άμυνα των φιλοξενούμενων και μόλις ο Σάσα βρήκε τον Λόιντ, κόλλησε τρίποντο.

Ο Φαλ ήταν ένα μέρος του επιθετικού παιχνιού, αλλά για να φτάσει σε αυτόν η μπάλα ήταν μια ιστορία όχι και πολύ εύκολη. Αρκετές από τις συνεργασίες των "ερυθρόλευκων" έπεσαν στο κενό και η αλήθεια είναι, ότι το παιχνίδι είχε από την αρχή ιδιαίτερη δύναμη. Επαναλαμβάνω η Μονακό είναι πολύ καλή ομάδα. Γεμάτη και σκληρή. Με παίκτες που βγαίνουν στο μαρκάρισμα για να σε... κόψουν και όχι για να σε χαϊδέψουν.

Ο πάγκος

Ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του το ήξεραν αυτό. Και έκαναν μεγάλη προσπάθεια στο πρώτο μέρος να βρουν λύσεις. Μπορεί κάποιος να νευρίασε με φάσεις που δεν βγήκαν. Προσωπικά θεωρώ ότι η ομάδα δούλεψε πολύ. Ειδικά στο rotation όπου πήρε πράγματα. Ο Μακ Κίσικ, ο Λαρεντζάκης, ο Μπολομπόι και ο Σλούκας σε ρόλο γενικού κουμανταδόρου.

Ο Ολυμπιακός έβγαλε άμυνες σημαντικές και βρήκε πόντους σε ένα ημίχρονο με άσχημα ποσοστά από μακριά, αλλά με μπόλικη διάθεση σωστής συνεργασίας. Η διαφορά στις ασίστ (11- 6) ήταν ένας μάρτυρας των όσων σας αναφέρω και ενώ ο Ομπράντοβιτς έβλεπε τους παίκτες του να ξεδιπλώνουν περισσότερο το ατομικό τους ταλέντο. Στο τέλος όμως ο αριθμός ήταν 17- 20.

Ο Ολυμπιακός είχε ένα ποσοστό 66,7% στα δίποντα και η Μονακό κάτω από 48%. Είχαν τα ριμπάουντ οι Μονεγάσκοι, αλλά η ελληνική ομάδα κρατούσε λίγο παραπάνω ουσία. Σας γράφω αυτά τα ολίγα του 20λεπτου, για να τα βάλετε δίπλα στο τελικό στατιστικό.

Στα δίποντα πχ η Μονακό κατέληξε στο 55% και ο Ολυμπιακός ένα 33% στα τρίποντα. Ένας τέτοιος αγώνας έχει δρόμο μακρύ, από το πρώτο δευτερόλεπτο. Και σε τέτοιο επίπεδο πάντα έχει σημασία ποιος θα εμφανιστεί να σου δώσει το κάτι παραπάνω.

Γαλλικά κλειδιά!

Σε αυτά τα παιχνίδια, είναι δύσκολο να μην είσαι νευρικός. Είναι δύσκολο να μην υπάρξει πίεση. Και είναι δύσκολο να διατηρήσεις διαφορά νωρίς. Το κατάλαβαν οι Ολυμπιακοί από αυτό που έγινε στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου. Επίσης, ο Γουόκαπ πήρε πολλές προσπάθειες, δεν είχε εμφάνιση όπως σε άλλα ματς.

Ο Φάλ σπρώχτηκε αρκετά και ο Βεζένκοβ έφαγε ξύλο, αλλά το περίμενε. Θα μπορούσε ο Μπαρτζώκας να βάλει μαζί Πίτερς και Βεζένκοβ. Κάτι που έπραξε όταν δεν είχε τον Παπανικολάου στην διάθεσή του. Θα δυνάμωνε σε κορμιά, θα αποκτούσε περισσότερη απειλή στην περιφέρεια και στην άμυνα δεν θα χάνονταν πολλά...

Η Μονακό όσο πέρναγε η ώρα, γινόταν όλο και πιο άνετη. Είχε ολόδικό της το τρίτο δεκάλεπτο, το οποίο το κέρδισε με επιμέρους 14 - 23 και στο οποίο επαναλαμβάνω κατάφερε και να επιστρέψει με ένα 0- 10. Η άμυνα του Ομπράντοβιτς έδωσε πράγματα. Το 14 παθητικό ήταν αρκετό να φέρει προβληματισμό στο ΣΕΦ και ένα δύσκολο τελευταίο δεκάλεπτο.

Και όταν είσαι σε αντίπαλη έδρα θα βάλεις και μεγάλα σουτ (το 'κανε η Μονακό), θα παγώσεις την ατμόσφαιρα και θα πάρεις και περίσσια ψυχολογία για τις άμυνές σου. Εμφανίστηκαν πολλά γαλλικά κλειδιά στο παρκέ.

Και επιμένω πρώτα απ' όλα ήταν η σκληρή άμυνα. Άμυνα Ευρωλίγκας, στα... σύνορα των πλέι- οφ. Στα 32 λεπτά μέσα στο Ειρήνης και Φιλίας να 'χεις δεχθεί 54 πόντους; Τι καλύτερο;

Περί αδυναμιών...

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Μπαρτζώκα και τους παίκτες του ότι δεν προσπάθησαν. Όμως δεν ήταν αρκετό. Η Μονακό είναι και φορμαρισμένη και με λύσεις και στην τελική να σας πω και κάτι άλλο; Έδειξε και αδυναμίες που χρήζουν βελτίωσης.

Ο Κάναν δεν έχει διάρκεια σε ένα ματς. Ο Γουόκαπ καλείται να κάνει περισσότερα από πέρυσι και δεν μπορούν πάντα να του βγαίνουν. Ο Σλούκας από νωρίς παίζει με παραπάνω υποχρεώσεις.

Ναι ξέρω, όλα καταλήγουν ότι δεν υπάρχει Ντόρσεϊ. Επίσης η Μονακό δούλεψε πολύ στις θέσεις των ψηλών. Και σε γενική εικόνα ήταν νικήτρια. Φάλ και Μπολομπόι δεν έδωσαν πολλά. Δεν μπορούσαν. Ως εδώ όμως. Δεν γίνεται να το αναλύουμε σχολαστικά μετά από μια πρώτη ήττα. Δηλαδή όταν κέρδιζε η ομάδα όλα ήταν καλά και ξαφνικά έγιναν άσχημα; Όχι φυσικά.

Είναι νωρίς για πολύ μπλα-μπλα και βαθυστόχαστες αναλύσεις, αλλά δεν είναι νωρίς για να βλέπει ο Ολυμπιακός τι πρέπει να διορθώσει. Η φετινή Ευρωλίγκα είναι ζόρικη και το ξέρουν άπαντες. Στον Πειραιά έχουν ένα καλό σύνολο και θα πρέπει απλά να γίνει καλύτερο...