Η ώρα των πρώτων...

Όταν ένας πυγμάχος, έχει καταφέρει να… πλακώσει όλους τους αντιπάλους του, να διατηρήσει για πολύ καιρό τον τίτλο και να βρίσκεται περισσότερο από ποτέ στην κορυφή, σίγουρα αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερο σεβασμό, όταν έρθει η ώρα να χάσει. Για όλους υπάρχει η νίκη, για όλους υπάρχει και η ήττα! Το μπάσκετ, δεν είναι μποξ! Είναι ένα ομαδικό άθλημα, στο οποίο ο αθλητής κρέμεται από τον διπλανό του.

Αυτό ωστόσο που κατάφερε ο Ολυμπιακός την τελευταία διετία είναι μοναδικό. Δεμένος σαν γερή αλυσίδα, αποδείχθηκε ικανός να ρίξει στο καναβάτσο όλους τους αντιπάλους του. Και μάλιστα μέσα σε δυο σεζόν, με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Την πρώτη χρονιά, με μια ομάδα που κανείς δεν πίστευε, οι Πειραιώτες πορεύτηκαν με ασφάλεια, ενθουσιασμό και πείσμα. Πήγαν με «μπρέικ» στο φάιναλ- φορ, εκεί… περιποιήθηκαν την Μπαρτσελόνα και στον τελικό, έκαναν δυνατό, το… αδύνατο. Μη λέμε τα ίδια…

«Καπάκι» στην επόμενη αγωνιστική περίοδο, η κατάσταση διέφερε. Λίγο έλειψε να μείνει έξω από την πρώτη φάση, τελευταία αγωνιστική βγήκε δεύτερος στον όμιλό του στους «16» και χρειάστηκε πέντε αγώνες για να περάσει την Έφες και να πάει Λονδίνο! Εκεί όμως, δεν υπήρξαν δυνατά και αδύνατα! Η ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό υπέφερε, ενώ η Ρεάλ στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού, υποχρεώθηκε να τρέχει σαν τη… χελώνα κυνηγώντας ένα θηρίο ανήμερο, που δεν είχε σταματημό.

Η ιστορία λοιπόν γράφτηκε κατ’ αυτό τον τρόπο και ο Ολυμπιακός, έχει κάθε δικαίωμα να χαρεί την φετινή παρουσία του. Φυσικά και υπάρχει στόχος, φυσικά και υπάρχει απαίτηση. Πρώτα απ’ όλα, από τους Ολυμπιακούς στις εξέδρες δεν έχει γλιτώσει κανείς. Σε πολλά ματς σιωπούν , το ΣΕΦ μοιάζει με δικαστήριο και θυμούνται να φωνάξουν για την ομάδα τους, μόνο αν βρεθεί σε πραγματικά δύσκολη θέση. Πρέπει να τα λέμε όλα, να μην κρυβόμαστε. Το Ειρήνης και Φιλίας, δεν έχει τον παλμό των άλλων γηπέδων. Δεν έχει την ατμόσφαιρα που συναντάς στο εξωτερικό. Όμως πάνω στο παρκέ του ΣΕΦ, οικοδεσπότης, θα είναι ένα νεανικό σύνολο. Μια παρέα… ανάμεικτη. Από καινούργιους ξένους(πλην ενός), από αρκετούς Έλληνες διεθνείς και νεαρά παιδιά που θα θελήσουν να αφήσουν την σφραγίδα τους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Είναι πλεονασμός και… εξυπνακισμός να προσπαθήσει κάποιος να γράψει τώρα, τι μπάσκετ θα παίξει ο Ολυμπιακός. Κρατήστε το εξής: Η ομάδα θα περάσει από πολλά… κύματα. Οι διεθνείς θα κουραστούν, οι ξένοι θα χρειαστεί κάμποσες εβδομάδες για να συνηθίσουν. Η ομάδα θα εμφανίζεται σούπερ σε κάποια παιχνίδια και θα… ψάχνεται σε άλλα! Αυτό που μετράει όμως, αυτό που έχει σημασία και αυτό που θα πρέπει να αποτελέσει σήμα κατατεθέν για τον πρωταθλητή Ευρώπης φέτος, είναι ότι επιβάλλεται άπαντες να το ευχαριστηθούν. Να δουν την Ευρωλίγκα σα μια όμορφη γλυκιά περιπέτεια, της οποίας ο προορισμός είναι άγνωστος. Ο Ολυμπιακός φυσικά και θέλει να πάει στο Μιλάνο. Μα αν δεν τα καταφέρει ποιος θα του ζητήσει τον λόγο; Το πρωτάθλημα, ναι, «καίει» αυτή την ομάδα! Η Ευρωλίγκα όμως όχι. Αν πρέπει να διαλέξουμε τον πιο άνετο, αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Άνετος, όχι αδιάφορος. Μην τα μπερδεύουμε!

Η πρεμιέρα με την Μάλαγα θα αποτελέσει και την πρώτη γνωριμία του κόσμου με την καινούργια ομάδα. Φυσικά και οι Πειραιώτες είναι το φαβορί, αλλά ούτε έτοιμοι είναι, ούτε στην κατάσταση που θα τους δούμε στο μέλλον. Πάντως να ‘στε σίγουροι ότι δεν θα βάλουν μόνο 55 πόντους, που σημείωσαν στον Παναθηναϊκό. Άλλο ματς, άλλες συνθήκες… Η άνεση λοιπόν, το στραπατσάρισμα του άγχους και ο ενθουσιασμός της πρόκλησης για άλλο ένα φάιναλ- φορ, επιβάλλεται να στρατοπεδεύσουν στο λιμάνι. Η αδιαφορία, ο πανικός και το άγχος, δεν έχουν θέση στον φετινό Ολυμπιακό! Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Ο δρόμος προς το φάιναλ- φορ, φυσικά και ενδιαφέρει τους πάντες, γιατί αν είναι να χάσεις το στέμμα, τουλάχιστον να είσαι εκεί να παλέψεις για την διατήρησή του…