Ο Ολυμπιακός έχει πάρει μεγάλη πρόκριση στο Περιστέρι. Μπορεί κάποιοι να το θεωρείτε υπερβολικό αυτό που γράφω, αλλά όσοι έχετε πατήσει χορτάρι, καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να φέρνεις… τούμπα μια κατάσταση τόσο μυστήρια.

Μετά από δυο σερί ελληνικές ήττες (πρωτάθλημα), με διάφορα ζητήματα και με ένα γκολ «φάντασμα» στην έναρξη του δευτέρου μέρους, είναι εύκολο να γονατίσεις, να πέσεις κάτω και να καταπλακωθείς όχι τόσο από τον αντίπαλο, αλλά από την κακή σου ψυχολογία. Κι όμως, ο Ολυμπιακός που λίγες φορές φέτος έχει παίξει σούπερ, ή έχει πείσει, βρήκε δυνάμεις, κουράγια και περίσσιο πείσμα, να ανατρέψει το εις βάρος του σκηνικού. Είναι μια σπουδαία πρόκριση που πάνω απ’ όλα συνοδεύτηκε με εξαιρετική εμφάνιση. Έχουμε ξαναπεί ότι μετράει πολύ να παίξεις καλή μπάλα, να «φτιάξεις» τον κόσμο σου και να νιώσεις ξανά δυνατός. Για την πάρτη σου στην τελική βρε αδερφέ. Και οι «ερυθρόλευκοι» το έπραξαν…

Κι αν όλοι απορούσαν πώς θα μπει ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι, οι Πειραιώτες φρόντισαν να πάρουν μέτρα, να μην κωλώσουν και να «χτυπήσουν την πόρτα» του Γκορμπούνοφ πολύ νωρίς με μια κεφαλιά του Ρομαό. Ο Μπέντο είχε επιλέξει τα τρεξίματα και τη μαχητικότητα του Σεμπά, ως υποστήριξη του Ανσαριφάρντ. Όμως αυτό που έκανε εντύπωση από νωρίς, ήταν η εξαιρετική δραστηριότητα στις δυο πλευρές της ομάδας του Πειραιά. Ο Ντε λα Μπέγια και ο Φιγκέιρας κατέβαιναν με άνεση, στήριζαν τους Μανθάτη-Ελιουνούσι αντίστοιχα και όλα γίνονταν όπως έπρεπε.

Ο Μπέντο ζήτησε πίεση από τους παίκτες του και την είχε. Ο Ανδρούτσος (τι παικτάρα θα γίνει αυτός) «κατάπινε» τα χιλιόμετρα, ο Ρομαό περισσότερο με τη διορατικότητα (χάρισμα της εμπειρίας) και κάπως έτσι οι πρωταθλητές άπλωναν το παιχνίδι τους. Νέα σπουδαία φάση στο 8' (Ελιουνούσι) για έναν Ολυμπιακό, ο οποίος πραγματικά δεν ανησύχησε καθόλου στο πρώτο μέρος. Όσοι πίστευαν ότι ο φορμαρισμένος λόγω αλλαγής προπονητή Ατρόμητος, θα αποδεικνυόταν πιο απειλητικός και από την Οσμάνλισπορ, μάλλον την πάτησαν. Κάτι μεγάλες μπάλες στην πλάτη της κόκκινης άμυνας, που έβρισκαν εκτεθειμένους τους «κυανόλευκους» επιθετικούς. Τίποτ' άλλο.

Ο Ανσαριφάρντ είχε κι αυτός τις φάσεις του, για μια ομάδα που όσα κι αν έχει ακούσει τελευταία, η αλήθεια είναι, ότι παρουσιάστηκε αρκετά προσεκτική αλλά και απειλητική. Αν θεωρήσουμε ότι κάποιος έπρεπε να 'χει βάλει γκολ ντε και καλά στο 45λεπτο, αυτός ήταν ο Ολυμπιακός, μόνο που τέτοιες… συνθήκες εργασίας δεν υπάρχουν στο ποδόσφαιρο. Έτσι όταν συμπληρώθηκε «ενάμιση» παιχνίδι, οι δυο μονομάχοι δεν είχαν χαρεί κάποιο τέρμα. Καμία τελική, καμία ουσία. Μόνο οφσάιντ και φάουλ είχε στην στατιστική του ο Ατρόμητος και 37% κατοχή μπάλας.

Θα πει κάποιος «και τι σημασία έχουν τα νούμερα»; Ναι αλλά όταν κάνουμε την κριτική στον Ολυμπιακό στις άσχημες βραδιές του, δε γίνεται να μη λέμε και τα ανάποδα, όταν κυριαρχεί. Μάτια δεν έβγαλαν οι πρωταθλητές, αλλά επρόκειτο για άλλο ένα νοκ-άουτ ματς. Μέσα σε μια εβδομάδα. Και ο Μπέντο τι ήθελε; Το εισιτήριο. Τίποτ' άλλο. Κι εγώ που του 'χω γράψει κάμποσα του ανθρώπου, αυτό θα ήθελα. Όταν πας σε «επαναληπτικό» (άστοχη λέξη χρόνια τώρα ε;) ένα σε νοιάζει: Να περάσεις. Την επόμενη μέρα, κανείς δε θυμάται, ούτε πότε το έκανες, ούτε πώς το έκανες. Όλοι την κλήρωση σκέφτονται. Θέλετε και παράδειγμα; Πόσοι θυμούνται πώς έπαιξε η ομάδα με την Οσμάνλισπορ την Τσικνοπέμπτη; Αντιθέτως, όλοι ανυπομονούν να παρακολουθήσουν το ματς με την Μπεσίκτας. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, έτσι είναι ο αθλητισμός.

Σίγουρα αυτό που δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα, είναι να τρως γκολ από ένα μέτρο οφσάιντ, αλλά από τη στιγμή που το έζησαν -και- αυτό οι Ολυμπιακοί έπρεπε να ορθώσουν ανάστημα. Δε τους έφταναν τα όσα βάσανα, βρέθηκαν και πίσω στο σκορ χωρίς να πρέπει στην «ανατολή» του δεύτερου μέρους. Ο Φορτούνης ήταν η πρώτη κίνηση του Μπέντο. Λογικό. Ο Κώστας στη θέση του, ο Σεμπά στη δική του και έξω ο Ελιουνούσι.

Δεν άργησαν να αντιδράσουν οι πρωταθλητές , αφού ήταν το μαγικό δεξί του Φορτούνη (από πλάγιο φάουλ) να στείλει συστημένη τη μπάλα στο κεφάλι του Ρομαό. Ήρθε η ισοφάριση, για την οποία πρέπει να πω ότι έχει παίξει σπουδαίο ρόλο η κίνηση του Ντα Κόστα στο πρώτο δοκάρι, που παρέσυρε την άμυνα του Ατρομήτου. Ο Μπέντο βέβαια αντί να πανηγυρίσει γύρισε και τα «έχωνε» στον Πολυχρόνη Κωσταρά και μεταξύ μας και εγώ το ίδιο θα έκανα. Ο Κωσταράς από την Αιτωλοακαρνανία ως άλλος Βασίλης Αυλωνίτης («Γύλος») στην ταινία «Η σωφερίνα», πήγε επίτηδες (δεν υπάρχει ανθρώπινο λάθος εδώ, ξεχάστε το) να τινάξει στον… αέρα ένα παιχνίδι.

Και όταν ήρθε και το δεύτερο γκολ, πάλι ο Μπέντο ξέσπασε με τον βοηθό και με τον τέταρτο! Ο Φορτούνης τούτη τη φορά, «χτύπησε» αλλιώς. Ο ίδιος. Σέντρα Ντε λα Μπέγια και ο Κώστας «χωμένος» στην περιοχή «ντύθηκε» Ρομαό και έφερε ολοκληρωτικά… τούμπα του ματς. Ο Μπέντο έβγαλε τον Ανδρούτσο για να «δέσει» ανασταλτικά την ενδεκάδα με τον Ρέτσο και ακολούθησε και η είσοδος αναγκαστικά του Νικολάου όταν ο Ντα Κόστα αποβλήθηκε. Από την ώρα που μπήκε ο Φορτούνης επέβαλε καθολικά τους δικούς του νόμους, όμως αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός ήταν καλός από την αρχή. Υπήρχε προσανατολισμός στο παιχνίδι και επιτέλους δεν ήταν μια… ευθεία γραμμή όλα! Δίκαιη και παλικαρίσια πρόκριση. Τους λόγους τους εξήγησα…

Μόνο Instagram: Pantelaras10