Η περηφάνια δε ζυγίζεται...

Με τη Φενέρ είχε γίνει sold out. Ήταν ματς για… φωτογραφίες. Με την Έφες πήγαν αυτοί που πίστευαν. Αυτοί που ήθελαν να πάνε την επόμενη μέρα στη δουλειά τους δίχως φωνή. Αυτοί που ήθελαν να σταθούν στο πλευρό του Λαφαγιέτ, του Μάντζαρη και των υπολοίπων.

Αυτοί που ήθελαν να παίξουν άμυνα στους Τούρκους να φορέσουν με τον δικό τους τρόπο τις φανέλες των απόντων. Τα έχουμε συζητήσει εδώ και εβδομάδες, μπορείτε να ανατρέξετε στα προηγούμενα. Δεν ξέρω που θα φτάσει αυτή η ομάδα. Το σίγουρο είναι ότι χαίρεσαι να τη βλέπεις. Χαίρεσαι να εμφανίζεται μπροστά σου και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, να "σκοτώνεται" στο γήπεδο. Με ρωτάνε στη Superball ή στον Sport24 Radio, "πόσο θα επηρεάσει ο ένα τραυματίας, πόσο ο άλλος" ή "τώρα που χάθηκε ένα ματς στον πόντο τι θα γίνει;". Και η απάντηση είναι ίδια: "Ρε αυτοί δε χαμπαριάζουν". Γιατί έτσι έχουν φτιαχτεί. Πολεμιστές! Προσοχή: Δεν υμνώ το μέλλον τους. Δε το γνωρίζω. Υμνώ αυτό που κάνουν, κάθε φορά που μπαίνουν να δώσουν μια μάχη. Από τον προπονητή, ο οποίος χρειάστηκε να μπλοκάρει τον Ίβκοβιτς με διαφόρων ειδών όπλα, μέχρι τους παίκτες, που δήλωσαν "ανυπότακτοι" στη μοίρα τους και στις προβλέψεις των… ειδικών.

Ο Ολυμπιακός πήρε απέναντι στην Έφες, μια ξεχωριστή νίκη! Δεν απαιτώ να το καταλάβουν όλοι, αλλά οφείλω να ξεκαθαρίσω: Ο ένας λόγος, είναι ότι για δέκατη σερί σεζόν μόνο οι Πειραιώτες και η Μπαρτσελόνα θα βρεθούν στα προημιτελικά (μάλλον θα παίξουν και αντίπαλοι). Ο άλλος λόγος είναι, ότι η ιστορία τέτοιες επιτυχίες ξεχωρίζει. Εκεί που είσαι πονεμένος, εκεί που η ατυχία σε έχει μαστιγώσει και κανείς πια δεν ξέρει που θα σταματήσει. Ο Ολυμπιακός, πλέον, τα βάζει και με τον εαυτό του. Έφτασε σε αυτό το σημείο. Και έστειλε τις χιλιάδες των ανθρώπων που αψήφησαν τη βροχή, χαρούμενους στα σπίτια τους. Κάποιοι πιο ποιητική, θα το ρίξουν στην 25 του Μάρτη, την εθνική γιορτή, τους Τούρκους, θα συσχετίσουν το ηρωικό μπάσκετ του Ολυμπιακού, να κάνουν και κανά λογοπαίγνιο. Παιδιά ηρεμήστε. Τίποτα δεν έγινε. Έτσι κάνουν πάντα. Και στη Μόσχα θα πάνε και θα κάνουν τα ίδια. Ασχέτως αποτελέσματος. Να το ξαναγράψω; Και δυο να μείνουν, έτσι θα παίζουν. Καθαρά αποδυτήρια, υγεία, αγάπη για τον διπλανό. Απλό μενού, νόστιμο και σε χορταίνει!

Όταν έχεις τόσα προβλήματα, όταν δεν ξέρεις πως θα σε βγάλει το ροτέισον, όταν πρέπει να κάνεις πατέντες ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα, ε, μια βοήθεια τη χρειάζεσαι και από την τύχη. Ο Ολυμπιακός σε ένα βροχερό βράδυ, ήταν υποχρεωμένος να τα δώσει όλα για να επιστρέψει στις νίκες. Δύσκολο ήταν αλλά για αυτή την ομάδα δεν υπάρχουν και ακατόρθωτα. Με μπόλικη πίστη λοιπόν και διάθεση εξαγωγής του… 110% των δυνατοτήτων μπήκαν οι "ερυθρόλευκοι" κόντρα στην Έφες. Ο Ίβκοβιτς χειροκροτήθηκε, ο Περπέρογλου είδε τον εαυτό του σε ένα βιντεάκι- αφιέρωμα και μετά παλαιοί γνωστοί και φίλοι συγκρούστηκαν ο καθένας για τον δικό του στόχο. Η μια ομάδα εξάλλου κυνηγούσε το αβαντάζ στα προημιτελικά, η άλλη την είσοδο στην τετράδα του γκρούπ! Αυτό που ήταν εντυπωσιακό, είχε να κάνει με την εικόνα στο πρώτο ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός "φώναζε" ότι έστω έναν από τους σούτινγκ γκάρντ να είχε θα κέρδιζε εύκολα. Υποθετικά όμως δε μιλάμε και στην τελική, την ιστορία τη γράφουν πάντα οι παρόντες.

Μόλις λοιπόν πήγαν να ξεκουραστούν οι δυο ομάδες, ισόπαλες παρακαλώ, όποιος έβλεπε τη στατιστική, διαπίστωνε δυο πράγματα, που δυστυχώς είχαν να κάνουν με την ελληνική ομάδα! Στις βολές 2/8. Αυτό δεν αρμόζει σε παίκτες Ευρωλίγκας, ούτε καν σε ερασιτέχνες. Και ενώ στα τρίποντα η ομάδα μπήκε με 3/5 και αναστάτωσαν τα αμυντικά πλάνα του Ντούντα, ήρθε ένα 0/8 στην δεύτερη περίοδο για να… ανακατέψει την τράπουλα σε βάρος του κόκκινου ενθουσιασμού. Ο Σφαιρόπουλος έκανε για άλλη μια φορά ολόσωστη διαχείριση του ρόστερ του, είδε τον Χάντερ να προσφέρει περισσότερα από τον Ντάνστον (σιγά το νέο ως τώρα) και τον Μάντζαρη με τον Λαφαγιέτ να παλεύουν να οργανώσουν και να απειλήσουν.

Κάτι τέτοια παιχνίδια, βγάζουν υποχρεωτικά από έναν παίκτη και τον δεύτερο εαυτό του. Δε το θες, αλλά σε αναγκάζει το ματς, η ανάγκη, η εικόνα μιας μάχης. Αν πάντως υπήρξε και ένα "απόσταγμα" από το πρώτο 20λεπτο του ΣΕΦ, αυτό ήταν ότι και οι δυο μονομάχοι έκαναν σχεδόν τα ίδια. Μικρά ξεσπασματάκια, ορισμένα καλάθια με σωστό τάισμα των ψηλών, μακρινά σουτ από συγκεκριμένους παίκτες και "δίψα" του Ολυμπιακού να δουλέψει με το τρανζίσιον. Δεν είναι εύκολα αυτά και δίχως να υπάρχει διάθεση "χτενίσματος" κάποιας κατάστασης, οι "ερυθρόλευκοι" τα είχαν πάει πολύ καλά, με έναν αντίπαλο που δε "γέμιζε το μάτι" και δε φόβιζε.

Η Έφες διατήρησε το στυλ της και στο δεύτερο μέρος. Πάσινγκ γκέιμ "τάισμα" ψηλών και … τρελίτσες κυρίως από τον Ερτέλ. Μοναδικός σταθερός όμως ο Περπέρογλου. Και ήταν μπροστά στο σκορ ακόμη και στο 59- 62. Εκεί στο 32’ όπου η "πολεμική μηχανή", αυτή που ο Ντούντα γνωρίζει καλά, αποφάσισε να μοιράσει ξανά ένα περήφανο βράδυ στον κόσμο της. Ο Ολυμπιακός έβαλε 33 πόντους στην τελευταία περίοδο. Σε ένα διάστημα, που πάντα παίζουν ο Σπανούλης ή ο Σλούκας ή και οι δυο μαζί (συνήθως), υπήρχαν διαφορετικοί ηγέτες. Παιδιά που κλήθηκαν πρώτη φορά να αποτελέσουν πεντάδα δύσκολης στιγμής. Πεντάδα ειδικών καταστάσεων. Και άρχισαν το "που σε πονεί και που σε σφάζει".

Ανάγκασαν την Έφες να μαζεύει τη μπάλα από το καλάθι. "Κένταγαν" στην επίθεση, με έναν Παπαπέτρου συγκλονιστικό, τους Λαφαγιέτ- Μάντζαρη να τα κάνουν όλα και τον Πρίντεζη να "ξεκαθαρίζει" ότι τρίτη σερί ήττα δεν υπάρχει για την ομάδα του. Ο κόσμος ανέλαβε να παίξει άμυνα. Αυτοί οι οχτώ χιλιάδες, που μάλλον τόσοι χρειάζονται, γιατί αυτοί αποδεικνύεται ότι το γουστάρουν και έχουν μάθει να "παίζουν" σε κάθε φάση. Τι μείγμα αποδείχθηκε «μολότοφ» για την τουρκική ομάδα! Δέκατη φορά ο Ολυμπιακός στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας , οι Αγγελόπουλοι «μπαίνουν μέσα» οικονομικά, αλλά έχουν φτιάξει μια ομάδα που ο κόσμος της γνωρίζει καλά, ότι κερδίσει- χάσει, θα ‘χει δώσει την ψυχή της. Άρα όταν περάσει το Πάσχα, μην αγχώνεστε για το αποτέλεσμα. Ο περήφανος δεν είναι πάντα ο νικητής, είναι αυτός που κι όταν "πεθάνει", θα το ‘χει κάνει με το δικό του τρόπο…