Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα για μια ομάδα, από το να καταλαβαίνει και να μπορεί να διαγνώσει τα μειονεκτήματά της! Όταν συμβαίνει αυτό, εντός στρατοπέδου διατηρούν τον πλήρη έλεγχο, μπορούν να εργαστούν πιο μεθοδικά και να βγάλουν εντός των γραμμών όταν έρθει όλα αυτά που χρειάζονται. Έχοντας αποβάλλει τα ελαττώματα! Όταν μάλιστα όλα αυτά γίνονται και σε μια περίοδο, που το σύνολο συνεχίζει να κερδίζει, ε είναι ακόμη καλύτερα. Γιατί οι νίκες κρατάνε το ηθικό και κρατάνε -κυρίως- την μουρμούρα μακριά από το... στρατόπεδο που αναφέραμε!

Ο πρωταθλητής Ευρώπης από το πρώτο επίσημο παιχνίδι του κόντρα στην Πινιέιρος, δεν βγήκε στιγμή να διεκδικήσει τον τίτλο της «έτοιμης» ομάδας. Ποτέ δεν είπαν στο λιμάνι ότι παίζουν μπασκετάρα, ότι έχουν το κορυφαίο ρόστερ, ότι θα κατακτήσουν το σύμπαν. Άλλοι μπορεί να το έχουν κάνει. Οι Ολυμπιακοί σίγουρα όχι. Παράλληλα, έχουν ξεκινήσει την προσπάθεια να αντέξουν, μέχρι την στιγμή που θα αισθάνονται πραγματικά δυνατοί. Γιατί τούτες τις εβδομάδες, δείχνουν άτρωτοι, αλλά δεν είναι. Και το ξέρουν! Και στην τελική δεν το έκρυψαν. Ο ίδιος ο Μπαρτζώκας έχει πει ότι σε κανά μήνα από τώρα, ο Ολυμπιακός θα μπορεί να βρίσκεται σε μια κατάσταση πολύ πιο κοντά σε αυτήν που υπολογίζουν οι άνθρωποι του τεχνικού τιμ.

Όλα τα άλλα, είναι... αναλύσεις. Είχε επιδερμικές, είτε βαθυστόχαστες. Από «ειδικούς» και μη... Από αυτούς που προσπαθούν να λύσουν τον γρίφο στην κόκκινη φροντ- λάιν, μέχρι αυτούς που δεν έχουν βαρεθεί και ασχολούνται με τον Σπανούλη. Γιατί για να ασχολείσαι πεισματικά, με το πως παίζει ένας παίκτης τέτοιου επιπέδου, σίγουρα δεν ξέρεις και πολλά πράγματα.

Κακό πράγμα η άγνοια, γύρω από ένα αντικείμενο! Να σας πω ένα παράδειγμα; Πριν από λίγα χρόνια, βρέθηκα με έναν ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού και πιάσαμε την κουβέντα για τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Ο Τζόλε δεν ήταν στα καλύτερά του(έτσι έδειχνε), είχε... χαμηλές πτήσεις, έμοιαζε κουρασμένος και άκεφος. Ο συμπαίκτη του, γύρισε και μου είπε: «Δεν υπάρχει πιο έξυπνος άνθρωπος. Όταν ο Τζόλε κρίνει, ότι έφτασε η ώρα, θα τον χάσουμε από τα μάτια μας».

Και έτσι γινόταν. Και έτσι γίνεται, με όλους τους κορυφαίους! Με όλους αυτούς, που έχουν πλήρη γνώση καταστάσεων. Που στο δικό τους μυαλό, το καλεντάρι των αγώνων αποτυπώνεται ευλαβικά, από την στιγμή που θα ανακοινωθεί και θα «κρε,μαστεί» στο ίντερνετ. Και πέρυσι για τον Σπανούλη τα ίδια λέγονταν. Η ιστορία γνωστή...

Το καλό για τον Ολυμπιακό βέβαια, είναι ότι φέτος στα παιχνίδια που ο αρχηγός δεν... τράβηξε, υπήρχε ο Λοτζέσκι. Οπότε ταυτόχρονα δεν αλλοιώθηκαν και κάποια από τα συστήματα του προπονητή. Κι όταν με τον ΠΑΟΚ ο Αμερικανός δεν πάτησε καλά στο ΣΕΦ και ο Σπανούλης δεν μπορούσε να δώσει, παρά την απουσία του Σλούκα, «τράβηξαν το κουπί» ο Λο με τον Μάντζαρη και έγινε η δουλειά. Το ρόστερ είναι η... ευλογία του Ολυμπιακού.

Αυτό που δεν υπολόγισαν πέρυσι σωστά οι Αγγελόπουλοι με τον Μπαρτζώκα, φέτος το έκαναν τέλεια! Ο μεγαλύτερος πρωταθλητής Ευρώπης είναι ο Ολυμπιακός. Όχι για τον τρόπο που πήρα την κούπα. Ούτε για το back to back που μας... ζαλίζει ο Μπαφές και στο τέλος τα μικρά παιδιά θα νομίζουν ότι η ομάδα έχει δυο Ευρωλίγκες και όχι τρεις. Ο Ολυμπιακός είναι ο μεγαλύτερος πρωταθλητής Ευρώπης, γιατί πάνω στην αλλαγή της διοργάνωσης, πάνω σε ένα βασανιστικό, επίπονο, κουραστικό, εφιαλτικό, εξοντωτικό τοπ 16, αυτός κατάφερε να προχωρήσει. Και να φτάσει ως το τέλος. Με ρόστερ μαζεμένο και με απορίες να ακολουθούν την ομάδα σε κάθε αγώνα της.

Τώρα, αν ο Σερμαντίνι και ο Πάουελ αντικαταστάθηκαν θα το δούμε. Αν ο Ντάνστον καλύπτει τον «πολεμιστή» Χάινς, θα το ανακαλύψουμε και αυτό. Όλοι όσοι βιάζονται να κάνουν κρίσεις προς την μια ή την άλλη πλευρά, ίσως εκτεθούν. Για την ώρα, οι ψηλοί κάνουν καλύτερα μπλοκ άουτ και η ομάδα έχει αυξήσει τους αριθμούς στα ριμπάουντ. Ριμπάουντ που μαζεύουν οι κοντοί. Μαγκιά και δουλειά στην προπόνηση.

Καλό τρανζίσιον, πολλαπλή απειλή, σωστή διαχείριση καταστάσεων με εξαίρεση το ...αηδιαστικό πρώτο ημίχρονο με τον ΠΑΟΚ (όπου και πάλι ο Ολυμπιακός στο τέλος βρέθηκε να κερδίζει, δείγμα της σφυρηλάτησης χαρακτήρα)! Ο Ολυμπιακός μόνο καλύτερα μπορεί να παίξει. Πιστεύω ότι το χειρότερο το είδαμε στο άδειο Ειρήνης και Φιλίας. Εκτός πια κι αν υπάρχουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Δε νομίζω! Α και επειδή τόσα χρόνια πλέον, μου έγινε συνήθεια (αλλά δυστυχώς με δικαιώνουν), οφείλω να κλείσω με τον κλασικό τρόπο: Βάλτε ρε καμιά βολή. Ήμαρτον...