Η ταμπέλα λέει "αποτυχία"
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον Ολυμπιακό της περιόδου 2016-2017, που τα έχασε όλα μέσα στο σπίτι του.
Ο Παναθηναϊκός δυο φορές είχε «χτυπήσει το κουδούνι» στο ΣΕΦ. Ο Ολυμπιακός άνοιξε την πόρτα, οι «πράσινοι» άπλωσαν τα χέρια να πάρουν το πρωτάθλημα, αλλά έφυγαν άπραγοι στο τέλος. Ε, την τρίτη φορά το έπραξαν. Και μάλιστα με τρόπο πολύ πιο εύκολο απ’ όσο θα ευχόταν ή θα φανταζόταν ο φανατικότερος οπαδός τους. Βέβαια, εδώ πρέπει να μιλήσουμε για τον Ολυμπιακό. Μια ομάδα που ουσιαστικά τελευταία φορά εμφανίστηκε στην πραγματική της διάσταση στον ημιτελικό του φάιναλ- φορ με την ΤΣΣΚΑ. Από ‘κει και μετά εξαφανίστηκε. Δεν άντεξαν; Οκ, να το δεχτώ. Αλλά μιας και ολοκληρώθηκε η σεζόν, ας μιλήσουμε και λίγο για το περί… αντοχής.
Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι που περήφανοι (και καλά κάνουν) μιλάνε για το μοντέλο τους, θα ‘πρεπε να περιμένουν ότι αν παίζεις συνέχεια «ρουλέτα» με τους ξένους, ε δε θα σου «κάθονται» πάντα τα νούμερα που επέλεξες. Οι «ερυθρόλευκοι» και δεν είναι υπερβολή αυτό που γράφω, τελείωσαν το πρωτάθλημα με ενάμιση ξένο. Τον Μιλουτίνοβ και τον Γκριν του ΟΑΚΑ! Τέλος. Ως εκεί. Να κράξεις τους Έλληνες; Εύκολο. Αλλά τι να πεις σε παίκτες που δέκα μήνες έχουν τα… κουπιά στα χέρια και τραβάνε. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έπαιξε καθοριστικό ρόλο (μιλώντας ως ίδιος στον κόσμο και ζητώντας «συγγνώμη») για να αδειάσει το γήπεδο και να συνεχιστεί το παιχνίδι. Υποσχέθηκε έναν πιο δυνατό Ολυμπιακό, αλλά θα πρέπει και αυτός να αναθεωρήσει κάποια πράγματα. Για τον τρόπο παιχνιδιού και το στυλ της ομάδας. Οι Έλληνες είναι η κολόνα, αλλά θα πρέπει να σχηματίσουν ένα σύνολο που θα στηρίζεται στο… σύνολο και όχι στο πως θα ξυπνήσει ο καθένας.
Ο Παναθηναϊκός ήταν πιο έτοιμος στους τελικούς. Πιο «μέσα» στην ανάγκη του τίτλου, όπως ήταν πέρυσι άλλωστε ο Ολυμπιακός. Και μετά από ένα σούπερ πεντάλεπτο στην έναρξη του αγώνα, ήραν 15 μαρτυρικά λεπτά για τους Πειραιώτες. Έκαναν τα πάντα να υποφέρουν. Και το πέτυχαν. Ουσιαστικά ένα ημίχρονο είχαν μπροστά τους. Τα τελευταία 20 λεπτά της φετινής σεζόν. Για να τη σώσουν. Για να μη βάλουν την ταμπέλα της «αποτυχίας» έξω από τα αποδυτήριά τους. Κι όμως, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν ξεκινήσει τόσο καλά το ματς μαζί με τον κόσμο τους, όμως δε μπόρεσαν να το συνεχίσουν. Και αυτό έγινε, γιατί πλην του Μάντζαρη κανείς δεν είχε σταθερή σύνδεση με το αντίπαλο καλάθι από την περιφέρεια, οι «πράσινοι» όπως συνηθίζεται στους φιλοξενούμενους, σούταραν με λιγότερο άγχος και βέβαια, ο Πασκουάλ μπορεί να ‘χει κάνει ένα σωρό λάθη φέτος, αλλά αν μη τι άλλο, βελτίωσε την αντίδραση των παικτών του ανασταλτικά. Τα «κουκιά», εκεί που φαινόταν να είναι αρκετά, έγιναν μετρημένα.
Ο Ολυμπιακός πέρασε δύσκολο πρώτο μέρος και βασανιστικό δεύτερο δεκάλεπτο. Σε επτά λεπτά και κάτι, είχαν βάλει μόνο έξι πόντους. Και αν δε βάλεις, θα χάνεις. Γιατί όσο κι αν αμύνεσαι, θα φας. Και αυτό ακριβώς έγινε. Για άλλο ένα ημίχρονο και μάλιστα μέσα στο σπίτι της, η ομάδα του Πειραιά, εμφάνιζε πεντακάθαρο πρόβλημα στο να απειλήσει με αξιώσεις. Το κέρδος του Παναθηναϊκού ήταν τεράστιο. Ο Καλάθης με ολίγον από Ρίβερς έβρισκαν λύσεις, για την κόκκινη περιφέρεια δε μπορούμε να πούμε το ίδιο, από τη στιγμή που ο Γκριν δεν έβαλε. Ο Μιλουτίνοβ είχε τρία φάουλ στον ημίχρονο, ο Μπίρτς ήταν «αλλού», ο Γιάνγκ πάλευε, αλλά απλά… πάλευε! Με δυο λόγια, το + 9 του Παναθηναϊκού στο ημίχρονο, ήταν δύσκολο να ανατραπεί, ειδικά από έναν Ολυμπιακό που δεν είχε κάποιον από τους παίκτες του σε κατάσταση «φέρτε τη μπάλα να καθαρίσω και να βάλω μπροστά και τους άλλους». Την χειρότερη εικόνα σε θέμα συνεργασιών, οι «ερυθρόλευκοι» τη φύλαξαν στους τελικούς του πρωταθλήματος. Και στην τελική, παίζεις πέμπτο τελικό και έχεις βάλει στο ημίχρονο 27 πόντους!
Ο Παναθηναϊκός κράτησε χαρακτήρα, ακόμη και στην ανεμική αντεπίθεση του αντιπάλου του λοιπόν στο δεύτερο ημίχρονο. Το πιο χαλαρό δεύτερο μέρος στην ιστορία των τελικών. Ο Ολυμπιακός δεν είχε να δείξει κάτι σε διάρκεια. Ο Αγραβάνης το πίστευε σα να ήταν ισόπαλο το ματς, αλλά όλοι οι άλλοι, γνώριζαν τι συνέβαινε. Και έτσι, χωρίς ιδιαίτερο ζόρι, οι «πράσινοι» ολοκλήρωσαν τη δουλειά, που είχαν κάνει στην δεύτερη περίοδο. Εκεί κατακτήθηκε ο τίτλος. Το δεύτερο μέρος ήταν τυπική διαδικασία.
Στη γενική εικόνα των τελικών οι «πράσινοι» ήταν πιο έτοιμοι. Το ήθελαν, είχαν αντοχές, είχαν ποικιλία και ακόμη και όταν ο προπονητής τους, μπερδεύτηκε, αυτοί μπόρεσαν με το προσωπικό ταλέντο να κρατηθούν. Αυτή ήταν η επιτυχία. Ο ΠΑΟ πήγε με τις μονάδες, ο Ολυμπιακός με την ομάδα, που δεν εμφανίστηκε όμως ποτέ. Και επιβάλλεται να γίνει μάθημα αυτό. Η ομάδα απέτυχε (α μη το ξεχάσω και για την αφεντομουτσουνάρα μου, πριν έντεκα μήνες προέβλεψα ότι θα πάρουν ξανά τον τίτλο και φυσικά …μπούρδα κι αυτό)! Ο Ολυμπιακός πρέπει να αναθεωρήσει πάρα πολλά. Θα τα πούμε και τις επόμενες εβδομάδες. Κύπελλο και πρωτάθλημα, χάθηκαν μέσα στο ΣΕΦ. Μια ομάδα με μέσο όρο πάνω από 80 πόντους, έβαλε 63, 64 και… 51 πόντους!!! Στο σπίτι της. Θεωρώ αναλογικά (και βάσει των όσων έγιναν) πολύ πιο σπουδαίο αυτό το «μπρέικ» του Παναθηναϊκού απ’ ότι το ’99.
Όμως κάθε επιτυχία, έχει και τη δική της ξεχωριστή ιστορία. Οπότε δεν χρειάζεται ζυγαριά. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα για τον Ολυμπιακό. Δεν αλλάζει όσα και να ειπωθούν. Αυτά που πρέπει να αλλάξουν είναι άλλα και έχουν να κάνουν με τη νοοτροπία και το ύφος της ομάδας. Όχι τους νόμους και τους κανόνες της. Αυτά είναι μια χαρά. Όμως αυτό που πρέπει να αποφασίσουν οι Αγγελόπουλοι με το μπάτζετ και ο Σφαιρόπουλος με το πλάνο, είναι ένα και μοναδικό: Τον τρόπο που θα παίζει ο Ολυμπιακός, αναλόγως των παικτών που θα αποκτήσει και θα κρατήσει. Γιατί τόσο δυσκοίλιο μπάσκετ (ανεξαρτήτως αποτελέσματος), είχαμε πολλά χρόνια να δούμε…
Μόνο instagram: Pantelaras10
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ