Όταν πας και αυτοκτονείς στη Γερμανία, όταν σου κάνει σερί 15-0 «σβηστά» η Μπάμπεργκ, με ποιο θράσος αλήθεια, θέλεις να κερδίσεις την ΤΣΣΚΑ; Από τη στιγμή μάλιστα που έχεις και τόσες απουσίες! Και υπάρχει και το άλλο: Οι Ρώσοι, είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί από τους εαυτούς τους καθ’ όλη την διάρκεια της σεζόν. Τι εννοώ; Θέλουν να βγαίνουν πρώτοι στις 30 αγωνιστικές. Πέρυσι ήρθαν δεύτεροι. Θέλουν να «σκουπίζουν» τον όγδοο (άντε τον έβδομο) με τον οποίο σμίγουν στα πλέι- οφ.

Με δυο λόγια, πληρώνουν και απαιτούν. Απαιτούν τα πάντα. Να ‘χουν και σφυρίγματα, να αποβάλλονται και οι αντίπαλοι με ανύπαρκτο πέμπτο φάουλ, να σουλατσάρει ο προπονητής τους για να γκρινιάζει, ε όλα αυτά μαζί. Το σερί τους στην κανονική διάρκεια απέναντι στην ομάδα του λιμανιού, ήταν 5-0, αλλά είπα και πιο πάνω, το χειρότερο που μπορεί να τύχει στην «αρκούδα», είναι να βρει τον Ολυμπιακό στο τέλος. Αυτή τη φορά τον βρήκε και πιο νωρίς.

Είναι μια από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία του Ολυμπιακού . Δε του χαρίζει κάτι. Όμως όσοι βρεθήκατε στο ΣΕΦ, καταλαβαίνετε τι εννοώ και μάλλον δεν θέλετε να το αναλύσω. Το ζήσατε. Να μη ξεχάσω, ότι ναι, αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός είχε έδρα, είχε ένα γήπεδο να κοχλάζει και τον κόσμο να παίζει μαζί του. Εγώ που τόσες φορές έχω γκρινιάξει, βγάζω το καπέλο στον κόσμο. Και επιτέλους «ξύπνησαν» και στην ΚΑΕ. Σεβάστηκαν τον κόσμο τους και όταν το γήπεδο ούρλιαζε, δεν άφησαν τα πάσης φύσεως χορευτικά και τραγουδάκια να χαλάσουν τη θερμή μπασκετική ατμόσφαιρα. Ήταν ένα μεγάλο μπασκετικό βράδυ. Ήταν ένα γήπεδο βγαλμένο από τη δεκαετία του ’90, αλλά και με ένα σύνολο που θυμήθηκε ξανά ποια είναι η «πολεμική μηχανή» της Ευρωλίγκας.

Ο Ιτούδης πάλι γκρίνια, πάλι οδυρμός, πάλι «χτυπιόταν». Τι να κάνει ο Ολυμπιακός την επόμενη; Να παίξει με την …Κ- 20; Να παίξει με δυο παίκτες; Με το εφηβικό μήπως; Τι θες στην τελική να γίνει για να μην μας πρήζεις ρε φίλε; Να φύγουν; Οι Ρώσοι ήταν φαβορί και το γνώριζαν. Μπήκαν στο ΣΕΦ με υπεροψία και την… πλήρωσαν. Ο Ολυμπιακός έδωσε μια μεγάλη και τίμια μάχη . Και την κέρδισε, γιατί το άξιζε. Κέρδισε γιατί ο προπονητής του, ασχολήθηκε με την ομάδα του. Και την κρίσιμη ώρα, επέλεξε να πάει με μια πεντάδα- θανάτου.

Έξω ο καταπληκτικός Μακλίν και μέσα Σπανούλης (ο αρχηγός της ομάδας, τον θυμάστε ε;), Στρέλνιεκς (ψύχρα), Παπανικολάου (κάψα), Παπαπέτρου (άτι) και Τόμπσον (Γιάννη βρες του χρόνο και θα σε στείλει στα ουράνια)! Με αυτή την πεντάδα οι αλλαγές στην άμυνα έβγαιναν για πλάκα. Οι Ρώσοι μπερδεύτηκαν, τράκαραν, έχασαν το μπούσουλα. Και μόλις ξέφυγαν με δέκα πόντους, ήρθε ο Σπανούλης με ασίστ και γκολ- φάουλ, να μαζέψει το ματς και να ξαναβάλει τον κόσμο στην εξίσωση. Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα.

Ακόμη και όλα να είναι εις βάρος σου, αν αξίζεις θα το καταφέρεις. Μιλουτίνοβ, Πρίντεζης, Τιλί, Αγραβάνης. Όλα τα 4αρια και ο βασικός σέντερ. Ναι, με τον Ουίλτζερ (που έδωσε πολλά) και τον Ιωάννη. Και με τον Μακλίν να δίνει τα πάντα. Ο Τζαμέλ που πρέπει να αντέξει. Να βρει κουράγιο και ανάσες για να τα βάλει και με τα θηρία της Έφες. Δε γίνεται να ‘χει χαθεί το κωλοπαίχνιδο από την Μπάμπεργκ. Πραγματικά δε γίνεται. Αλλά να πάει στα κομμάτια κι αυτό. Τεράστια νίκη παιδιά , τεράστια…

Υπάρχουν αγώνες που ευχαριστιέται ο κόσμος και αγώνες που αρέσουν στους προπονητές. Χθες, μάλλον ήταν αναμέτρηση για τους απανταχού μπασκετόφιλους. Ειδικά στο 20λεπτο ο Ολυμπιακός είχε βάλει 45 πόντους στο ημίχρονο και είχε δεχθεί 48! Βλέπετε ο ένας και μοναδικός Σέρχιο Ροντρίγκεθ πήρε του κόσμου τα λεφτά και η απόσβεση έχει ξεκινήσει. Ο Ισπανός δεν χαρίζεται πουθενά και το ξέρουν όλοι. Κάποιες στιγμές άλλωστε, η άμυνα των «ερυθρόλευκων» μια χαρά λειτουργούσε, αλλά έχοντας αποκτήσει την ιδανική ψυχολογία, ο «Τσάτσο» τα έβαζε ακόμη και… ουρανοκατέβατα. Για αν πάω στον Ολυμπιακό, δε μου προκάλεσε την παραμικρή έκπληξη, που το ΣΕΦ ήταν ιδιαίτερα θερμό.

Οι Ολυμπιακοί είναι γκρινιάρηδες, είναι φωνακλάδες, παθιάζονται, θολώνουν κάποιες στιγμές από την πίκρα τους, αλλά δεν υπάρχει άλλος κόσμος που θα σταθεί τόσο πολύ δίπλα στην ομάδα του, όταν έχει προβλήματα. Οι Ρώσοι κατάλαβαν ότι δε θα είχαν βραδιά μπροστά στους κλασικούς 7 και 8 χιλιάδες που συνήθως κάθονται στις θέσεις και αναλύουν τι κάνει ο Σφαιρόπουλος. Έξω από το γήπεδο είχε παγωνιά, μέσα όμως υπήρχε «καύσωνας». Έτσι πήρε κουράγιο ο Μακλίν, έτσι οργίασε ο Παπανικολάου, έτσι βρήκαν πίστη και αυτοπεποίθηση οι περισσότεροι, ακόμη και ο Ουίλτζερ που στην τελική μπήκε τελευταίος στην παρέα.

Οι απουσίες των Μιλουτίνοβ- Πρίντεζη ήταν ορατές, αμυντικά του πρώτου και φουλ επιθετικά του δεύτερου. Παρ’ όλα αυτά, όταν μπορούσε να τρέξει, η ομάδα έκανε ζημιές. Και είναι αλήθεια, ότι οι Ρώσοι αντιμετώπισαν ορισμένες καταστάσεις, που δε τις φαντάζονταν. Ο Ολυμπιακός έβγαλε ένα πολύ καλό 20λεπτο με τον Ρόμπερτς και τον Στρέλνιεκς να μη δίνουν αυτά που μπορούν.

Ο Γιάνις όμως ίσιωσε στο δεύτερο μέρος. Ο Σπανούλης κράτησε την ομάδα στο διάστημα υπεροχής των Ρώσων , η πεντάδα που σας έγραψα πιο πάνω, «πήρε κεφάλι» στο ματς και μετά ανέλαβε ξανά ο Τζαμέλ Μακλίν. Όμως είχε διαφοροποιηθεί προς το καλύτερο πλέον και η άμυνα του Ολυμπιακού. Ο αγώνας πήγε στο τέλος. Θα ‘χαν κριθεί όλα νωρίτερα, αν ο Μακλίν προλάβαινε να δώσει τη μπάλα στους πέντε πόντους (έχασε βολές και μπήκε αντίπαλο τρίποντο). Τι να του πεις του Τζαμέλ όμως; Υπήρχαν στιγμές που νόμιζες ότι θα λιποθυμούσε. Πολύ νωρίς για συμπεράσματα, πολύ νωρίς για φανφάρες.

Πολύ νωρίς για τα πάντα. Αυτό που μένει είναι η υπερπροσπάθεια. Μένει το πάθος. Μένει ο κόσμος, μένει η καλή βαθμολογική θέση. Μένουν και όλα αυτά που συλλέξατε εσείς και τα κρατάτε για τους εαυτούς σας! Για την πάρτη σας… Θα ξαναχάσει ο Ολυμπιακός και θα γκρινιάξετε και πάλι. Είμαι σίγουρος 100%, δε θα κρατηθείτε. Αλλά να θυμάστε, ότι πάντα, για κάθε ποστάρισμα, ατάκα- δηλητήριο, γραπτή ή προφορική, αυτοί οι παίκτες θα ‘χουν έτοιμοι πάντα και μη απάντηση.

Ελάτε, πείτε μου τώρα, υπάρχει κάποιος που δε κατάλαβε ότι αυτή η ομάδα αξίζει σεβασμό, αγάπη και στήριξη; Ρε, δε σταματάνε να παλεύουν, δε σταματάνε να δίνουν τα πάντα. Θα κερδίσουν ξανά, θα χάσουν ξανά. Άλλοι θα ‘χαν λυγίσει, έχει δίκιο ο Σφαιρόπουλος. Να ‘στε σίγουροι πως δουλεύουν, να ‘στε σίγουροι ότι αξίζουν, όπου και να φτάσουν. Έχουν καρδιά και όταν τα πόδια λυγίζουν, όταν οι λύσεις του αντιπάλου είναι περισσότερες, οι χτύποι αυτής της καρδιάς, είναι τόσο δυνατοί που αρκούν για να κρατήσουν τα πόδια όρθια. Και στην τελική, ναι, σας ξενερώνουν, σας «χαλάνε» ορισμένες φορές, αλλά την ηδονή που σας προσφέρουν, δε θα τη βρείτε αλλού στον αθλητισμό. Διαφωνεί κανείς; Τα λέμε μετά την Έφες... Ύπουλο ματς.