Ιπτάμενος και τζέντλεμαν...

Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, δεν υπάρχει ανάγκη κάποιες βαθυστόχαστης μπασκετικής ανάλυσης. Ο Ολυμπιακός είναι ένα «ανοιχτό βιβλίο», που πολύ εύκολα το διαβάζεις, αλλά αν οι σελίδες είναι γραμμένες σωστά από τους παίκτες του, δεν σου επιτρέπει να «κλέψεις» το νόημά του.

Με δυο λόγια: Όταν αυτή η ομάδα είναι καλά, φαίνεται. Το δείχνει. Από τις πρώτες επιθέσεις, τα πρώτα πατήματα, τις πρώτες κινήσεις. Όταν υπάρχει υγεία(το σημαντικότερο απ’ όλα), όταν η προπόνηση γίνεται με κόσμο και δίχως σκοτούρες, όλα πάνε ρολόι.

Όταν η ...αλυσίδα έχει όλους τους κρίκους γερούς και ενωμένους, είναι δύσκολο να την «σπάσεις». Οι Τούρκοι το προσπάθησαν, πίστεψαν ότι ένα δεύτερο δεκάλεπτο, ήταν αρκετό. Αυτό που έπαθαν μετά ήταν... χαντάκωμα. Από το 21’ ως το 25’, ο κόσμος αναγκάστηκε να σηκώνεται και να αποθεώνει. Τα... αεροπλάνα ήταν όλα στη θέση τους και οι πτήσεις γίνονταν κανονικά.

Για τον Ολυμπιακό δεν υπήρχε έτσι κι αλλιώς άλλο αποτέλεσμα. Ή πιο σωστά (αφού στο μπάσκετ δεν υπάρχει ισοπαλία), μια ενδεχόμενη ήττα θα ήταν πέρασμα της θηλιάς στο λαιμό. Κι αυτό γιατί, το πρόγραμμα έχει «καπάκι» δυο δύσκολα εκτός έδρας ματς με Παναθηναϊκό και Φενέρ. Αλλιώς λοιπόν, να πας σε ΟΑΚΑ και Πόλη με 4- 2 κι αλλιώς, να ‘χεις χάσει δεύτερη φορά στο σπίτι σου και να τρέχεις να σωθείς.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι η αναμέτρηση με την Έφες, είχε έναν χαρακτήρα 40λεπτου με δύσκολο γυρισμό. Απέναντι στην σκληρή άμυνα του Αγγέλου, ο Ολυμπιακός έπρεπε να παρατάξει φαντασία, ταχύτητα, δύναμη. Η Έφες από τότε που ανέλαβε ο Έλληνας τεχνικός γίνεται όλο και πιο σοβαρή. Ένα ρόστερ γεμάτο ποιότητα, αλλά και φτιαγμένο περίεργα με πολλές ...ντίβες, που θα πρέπει να βάλουν το «εγώ τους» κάτω από το συμφέρον της τουρκικής ομάδας.

Οι Τούρκοι φρόντισαν να το... επιβεβαιώσουν αυτό που γράφουμε προς κακή τους τύχη βέβαια στο ξεκίνημα του αγώνα. Ο Ολυμπιακός μπήκε φρέσκος και αποφασισμένος. Μπερδεμένοι οι φιλοξενούμενοι, μέχρι να βρουν ισορροπία στη ζώνη και στο τρανζίσιον, είχαν δει τους Σπανούλη- Λοτζέσκι να τους τιμωρούν ανελέητα.

Τελικά, χρειάστηκε να χαλαρώσει ο Ολυμπιακό και να χαθούν ριμπάουντ για να κλείσει η ψα ένα δεύτερο δεκάλεπτο, που ήταν λογικό να δούμε πολύ Μπέγκιτς, αφού πέρναγε ένα κεφάλι τους αντιπάλους του και τα μις ματς έβγαιναν το ένα μετά το άλλο.

Κάπου χάθηκε η λογική των «ερυθρόλευκων» στο δεύτερο δεκάλεπτο, με χαμένα λει απ και άστοχα ελεύθερα σουτ. Έγιναν πολλές αλλαγές, οι πεντάδες διαφοροποιήθηκαν αρκετά και το πιο μικρό ρόστερ των Τούρκων(εκτός ο Γκόρντον) άντεξε να πάει στο ημίχρονο με – 7. Θα μπορούσαν να ‘χαν πάθει χειρότερα...

Τα οποία «χειρότερα» τα έπαθαν με το που μπήκαν από τα αποδυτήρια ξανά στο γήπεδο. Ή μάλλον, υπέστησαν κάτι ακόμη χειρότερο. Μείωσαν στο 21’ 38- 33, χάρηκαν, έκαναν μερικά χαι- φάιβ και... έχασαν τη γη από τα πόδια.

Ο Ολυμπιακός έβγαλε , αυτό που όλοι φοβούνται όταν παίζουν απέναντί του. Τον Ολυμπιακό για να τον κερδίσεις, πρέπει να του... καταστρέψεις το παιχνίδι. Να τον οδηγήσεις σε... αντιμπάσκετ. Να «τρώς» τον χρόνο, να μην τον αφήνεις να βγάζει το τρανζίσιον.

Να μην «ανοίγει» το γήπεδο. Αν το κάνει, δεν μπορείς να τον φρενάρεις. Παίκτες όπως ο Λοτζέσκι, ο Σπανούλης, ο Πέτγουεϊ και όχι μόνο, ζουν για την απόλαυση του «ανοιχτού» γηπέδου. Για την χαρά του αθλήματος. Το... κατενάτσιο είναι εχθρός της ομάδας του Πειραιά και η Έφες, μπορεί να το ήθελε, αλλά δεν το πέτυχε.

Σχήμα κοντά από τον Αγγέλου, δοκιμές, αλλά τίποτα. Τα μις ματς ο Μπέγκιτς τα εξαφάνισε, ξεκουράζοντας υπέροχα τον βράχο- Ντάνστον. Και ο Σλοβένος φάνηκε γιατί απλά, οι ψηλοί των Τούρκων δεν είναι αξιόπιστοι σουτέρ και δεν ήταν ανάγκη να τρέχει να κυνηγάει μακριά.

Έμενε λοιπόν στο γήπεδο και επιθετικά δούλευε. Καλά δούλεψε και ο Κόλινς, γενικά ο Μπαρτζώκας δεν υπάρχει λόγος να ‘χει παράπονο από κάποιον. Όλοι κερδίζουν, όλοι χάνουν και... όλοι πετάνε.

Όταν αυτή η ομάδα σε βρει μπόσικο, θα σου «αλλάξει τα φώτα». Είπαμε, θες να τον κερδίσεις; Πέτα του ηρεμιστικό. Αρκεί να «πιάσει». Διαφορετικά θα σε ρημάξει, εφόσον βέβαια είναι όλοι στο ρόστερ και υγιείς! Τίποτα παραπάνω...