Δε θα χρειαστεί να κουραστείτε για να βρείτε την ομάδα που ξέρει να σηκωθεί, την ώρα που πρέπει. Δε θα κουραστείτε να ανακαλύψετε ποιο είναι το μοναδικό ελληνικό σύνολο, που έχει έναν δικό του διακόπτη, μοναδικό, τον πατάει την ώρα που πρέπει και πετυχαίνει τη "μεγάλη απόδραση".

Ναι, ο Ολυμπιακός είναι! Ο μοναδικός που δεν ξεγράφεις στην Ευρωλίγκα. Ο μοναδικός που αποκλείεται όταν και μόνο όταν, ξυπνήσεις το επόμενο πρωί και η Ευρωλίγκα το έχει ανακοινώσει. Γιατί είναι επικίνδυνο να τελειώσει ματς, να έχει χάσει και ακόμη να μην το χωνεύεις. Και η Χίμκι αυτό έπαθε μη νομίζετε. Κουνιόντουσαν και γέλαγαν πως κέρδισαν και είχαν χάσει . Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τη φετινή εικόνα, ή με το που θα φτάσει η ομάδα. Αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στην… αύρα του συγκεκριμένου συνόλου. Στο τι βγάζει, τι εμπνέει και πως στηρίζει τον εαυτό του.

Αυτός είναι ο Ολυμπιακός, που κάποιοι πίστεψαν ότι θα μπορούσε να δεχθεί και τέταρτο χτύπημα κατά σειρά. Ότι θα έχανε και από την Χίμκι. Και πώς να αδικήσεις όμως έναν άνθρωπο που θα ποντάρει σε αυτή την ήττα, όταν έχει δει με τα μάτια του, τους "ερυθρόλευκους" να χάνουν στο σπίτι τους από τη Μπάμπεργκ και να τρώνε και μια 20αρα στο Κάουνας; Η υποχρέωση που είχαν στον Πειραιά, ήταν απλή. Καμιά φορά, όταν σου κολλάνε την πλάτη στον τοίχο, έχεις και πιο καθαρές επιλογές. Ή κερδίζεις ή χάνεσαι.

Ο Σφαιρόπουλος παρακάλεσε να μη γράφονται ονόματα υποψηφίων, την ώρα που η Τουρκία βούιξε πως οι πρωταθλητές Ελλάδας "ενόχλησαν" την Καρσίγιακα για τον Άιβερσον. Την ίδια ώρα, οι παίκτες του χρειάστηκε να απομονώσουν τις σκέψεις τους και να ψάξουν να βρουν απαντήσεις για το πώς θα περιορίσουν τη δαιμονισμένη ρωσική ομάδα. Δαιμονισμένη και δίχως άγχος. Αυτό το τελευταίο το κατάλαβαν όσοι ήταν στο γήπεδο. Ανετότατοι οι Ρώσοι. Ο Χάκετ που αποθεώθηκε (θα τα πω πιο κάτω) είχε φροντίσει να δείξει τον δρόμο στους συμπαίκτες του, όταν ακόμη τα φώτα στο γήπεδο δεν είχαν ανάψει. Γιατί όταν βλέπεις τον Ιταλοαμερικανό να σφίγγει δόντια και να παίζει νωρίτερα του αναμενόμενου, τότε υποχρεώνεσαι να βγάλεις ό,τι έχει στις τέσσερις γραμμές.

Ωστόσο, στο τέλος του ημιχρόνου, αν υπήρχε κάνα ξωκκλήσι θα έπρεπε οι Ολυμπιακοί να ‘χαν ανάψει κι ένα κεράκι. Γιατί ειλικρινά ρε παιδιά, ομάδα να βάζει γκολ τόσο γρήγορα και εύκολα, είχα καιρό να δω στο ΣΕΦ. Δεν είναι το πώς έβαζαν τα καλάθια. Είναι ότι ακόμη και τις στιγμές που δέχονταν πόντους, οι Ρώσοι είχαν παίκτη τους κάτω από το καλάθι του Ολυμπιακού. Στο πεντάλεπτο τα κλεψίματα ήταν 0-5, τρομερό δε συμφωνείτε; Ο Κουρτινάιτις μια βλακεία έκανε στο πρώτο μέρος. Είδε τον Μιλουτίνοβ και φοβήθηκε. Και "απάντησε" με τον Σοκόλοφ. Γιατί αν εκεί άφηνε πιο λάιτ σχήμα, πάει ο Ολυμπιακός, θα ‘χε καεί. Τα μπράβο για τους Πειραιώτες οφείλω να τα δώσω, επειδή τρεις φορές βρέθηκαν στο καναβάτσο και τις τρεις σηκώθηκαν.

Αν ήταν πυγμαχικό παιχνίδι στο Λας Βέγκας, η Χίμκι ήταν ο πυγμάχος που έριχνε τις μπουνιές. Ο Ολυμπιακός τις έτρωγε, έπεφτε και κάτω, αλλά σηκωνόταν. Τρεις επιστροφές σε ένα ημίχρονο. Ο Σφαιρόπουλος με ελαττωματική φροντ λάιν, προσπαθούσε να κρύψει πράγματα και ευτυχώς για την ομάδα του, που ο Πρίντεζης ήταν πολύ καλά και συνέχιζαν οι Λοτζέσκι- Χάκετ να δίνουν πράγματα.

Αυτοί πάσχιζαν να κρατήσουν την ομάδα και από δίπλα ο κόσμος, που έδωσε ρεσιτάλ. Ο καλύτερος σέντερ του Ολυμπιακού είναι ο... κόσμος κι ας γελάτε τώρα που το διαβάζετε. Το παιχνίδι ήταν πολύ σημαντικό και η Χίμκι με το + 5 είχε τον πρώτο λόγο για το δεύτερο μέρος. Επαναλαμβάνω, θα μπορούσε να ‘ταν και μεγαλύτερη η διαφορά.

Κι αφού λοιπόν, σας το πήγα στο μποξ , ο Σφαιρόπουλος μάλλον έχει δει πολλές φορές τα Ρόκι και ειδικά το "4". Ο Ντράγκο ξυλοφόρτωνε τον Ρόκι, αλλά στο τέλος έχασε. Ε κάτι τέτοιο συνέβη. Και φυσικά, υπήρχε και εδώ ένας… Σταλόνε. Ο Ντάνιελ Χάκετ, αυτή η ψυχάρα, όρθωσε το ανάστημα και δεν επέτρεψε στον Κουρτινάιτις να χαρεί. Ο Ιταλοαμερικανός οργάνωνε και την εξέδρα, που υποκλίθηκε στο μεγαλείο του. Και συνέχισε… αμερικανικά ο Ολυμπιακός, με τον Όντομ να "βιδώνει" τον Ράις (ήταν κλειδί αυτό) και να μη νοιάζεται για αηδίες του στυλ "φεύγει", την ώρα που ο Στρόμπερι δίδασκε πως είναι η αμυντική αυταπάρνηση και το "ας γυρίσω να προλάβω να κόψω".

Ο Χάντερ κι αυτός μέσα στην πεντάδα. Τέσσερις Αμερικάνοι και Παπαπέτρου ή Πρίντεζης. Ο Οθέλο είναι μόνος στο "5". Δε θα το αναλύσω ξανά, έχω γίνει κουραστικός. Για τέτοιο επίπεδο, είναι μόνος. Και πολέμησε τρομερά. Δε θα κέρδιζε διαφορετικά ο Ολυμπιακός, αν δεν άφηναν το "αίμα τους". Σας τα έγραψα και στην αρχή του κειμένου. Ο Σπανούλης ήρθε από τον πάγκο και έβγαλε ηρεμία στο τέλος, αυτό ήταν σημαντικό. Κι αφού "έπεσε νοκ αουτ" η Χίμκι, σας είπα για τον… Ρόκι με το ράστα μαλλί και τους υπόλοιπους, οφείλω να ολοκληρώσω με τον Έλληνα που πρωταγωνίστησε. Ο Πρίντεζης κράτησε τον Ολυμπιακό στα δύσκολα της αναμέτρησης.

Ρήμαξε στο χαμηλό ποστ, τον Κουρτινάιτις που δεν είχε λύσεις. Όταν η Χίμκι τα έβαζε από παντού, χαλαρή και με… καβάτζα το 4-1, ο Γιώργος κράταγε τη σημαία όρθια. Και αυτό έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο, μέχρι να γίνουν όλα αυτά που προαναφέραμε και κράτησαν το ροζ φύλλο στον Πειραιά.

Ο Ολυμπιακός είναι σε έναν όμιλο που έχει γίνει πλέον κουλουβάχατα. Μπορεί να περάσει, μπορεί και όχι. Αυτό που έχει χρέος να κάνει, είναι να μην πάψει να πολεμάει. Κι όπως καταλάβατε, αυτοί θα πολεμάνε συνέχεια…