Και γιατί να μην φοβούνται οι άλλοι;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά, γνωρίζοντας ότι και εσείς όλοι έχετε μεγάλο προβληματισμό και αγωνία για το εγγύς μέλλον της εθνικής μας. Άλλωστε στο προηγούμενο άρθρο , κατάφεραν κάμποσοι αναγνώστες να τσακωθούν, να διαφωνήσουν και να "τα ψάλει" ο ένας στον άλλο, απλά και μόνο για το αν μοιράζονται σωστά οι ρόλοι στην εθνική μας ή όχι.

Ξεκινάω λοιπόν, με το εξής: Έφτασε η ώρα να "σπάσει" η κατάρα. Έφτασε η ώρα να τελειώσει η ιστορία με τα νοκ- αουτ ματς. Έφτασε η ώρα το "φάντασμα" που μας κυνηγάει από το 2009 και δε μας αφήνει να κερδίσουμε μονό παιχνίδι, να εξαφανιστεί. Εξορκιστές , ο προπονητής και οι ίδιοι οι παίκτες, αλλά κι εσείς όλοι με τη θετική ενέργεια που επιβάλλεται να στείλετε στη Γαλλία!

Πάντα θα υπάρχουν ερωτηματικά. Πάντα θα υπάρχουν αναπάντητες ερωτήσεις. Πάντα θα λέμε " μήπως έπρεπε εκεί να μπει αυτός και όχι ο άλλος;" Έτσι όμως είναι τα ομαδικά αθλήματα. Διαφορετικά, βλέπεις τένις ή σκάκι και οποιοδήποτε ατομικό σπορ που ο καθένας είναι μόνος και δε μπορείς να πεις " βγάλτον έξω, βάλε τον άλλο".

Μετά από πέντε παιχνίδια εδώ στο Ζάγκρεμπ, εγώ προσωπικά φεύγω χαρούμενος για το 5/5 και κρατάω μόνο αυτό. Δε θα πατήσω μπανανόφλουδα όπως πέρυσι, που αληθινά πίστευα ότι θα κάναμε σούπερ πορεία στο παγκόσμιο και ήρθε η Σερβία να μου πει " μεγάλε, τράβα σπιτάκι σου για κανά φραπέ". Τόσο εγώ, όσο κι εσείς, έχουμε εντοπίσει και λαθάκια στο παιχνίδι μας.

Το ότι δώσαμε άλλωστε σε δυο αντιπάλους την ευκαιρία να κάνουν ανατροπή και μετά τρέχαμε να προλάβουμε, είναι κάτι που απαγορεύεται να επαναληφθεί σε νοκ άουτ αναμέτρηση. Έχουμε εξαιρετικό ρόστερ, πολλοί βιάστηκαν να κατακρίνουν τον προπονητή που διάλεξε τους δώδεκα καλύτερους, αλλά για την ώρα αυτοί και αυτός, προχωράνε αήττητοι.

Ποιος ο λόγος καλοί μου φίλοι να φοβηθώ το Βέλγιο; Το ξέραμε κι από χθες ή μήπως επειδή χάσαμε ένα φιλικό χωρίς Σπανούλη, Μπουρούση και με τον Καλάθη να εμφανίζεται από το,,, αεροπλάνο; Γιατί να τρέμω μια ομάδα που πέρασε τέταρτη από τον όμιλό της και κυριολεκτικά την τελευταία ημέρα; Αν είναι να φοβηθώ τους Βέλγους, όσο κι αν εκτιμώ τον εξαιρετικό Ματ Λοτζέσκι(μπροστάρης αυτής της ομάδας), τότε να γυρίσω πίσω και εσείς αν αισθανθείτε τέτοιο τρόμο, αλλάξτε κανάλι ή μην ακούτε Sport24 radio 103,3. Έτσι είναι.

Στο μπάσκετ έχουμε μια εθνική ομάδα που είτε θέλουν κάποιοι, είτε όχι κρατάει πάντα ψηλά το φρόνημα και αποτελεί πηγή ελπίδας για κάθε Έλληνα. Χρόνια τώρα. Όχι λοιπόν, αδυνατώ να κοιτάξω με φόβο τον αντίπαλό μας στους "16". Τον σέβομαι απεριόριστα όπως κάθε ομάδα, αλλά ως εκεί. Και για να σας… ζεστάνω και λίγο, πριν προλάβετε να πείτε " εντάξει ρε Παντελή αντιτουριστικοί είναι, εύκολα - δύσκολα θα τους περάσουμε", σας ξεκαθαρίζω από σήμερα, λίγες ώρες πριν αναχωρήσουμε από την Κροατία, ότι πρώτον το Βέλγιο είναι μια χαρά ομάδα, όμως εμείς είμαστε καλύτεροι. Επίσης, δεν φοβάμαι ούτε τον αντίπαλο στους "8". Δεκάδες ώρες συζητήσεων έχουν καταναλωθεί για αυτή τη "διασταύρωση".

Και τι δεν άκουσαν τα αυτιά μου. " Μην είναι οι σταθεροί Σέρβοι, μην είναι οι Ισπανοί που μεταμορφώνονται στα νοκ άουτ, μην είναι οι απρόβλεπτοι Ιταλοί, μην είναι οι Τούρκοι". Δε μας παρατάνε λέω εγώ; Και στην τελική, γιατί όλοι αυτοί να μη λένε " ωχ μην είναι η Ελλάδα;". Γιατί να φοβηθούμε εγώ κι εσείς και να μη φοβηθούν οι άλλοι; Θα παίξουμε, θα τα δώσουμε όλα.

Εντάξει μπορεί και να χάσουμε, αλλά πριν αγωνιστούμε θα κωλώσουμε; Και τι είμαστε; Καμιά ομαδούλα της σειράς; Βλέπουν το ρόστερ, κάνουν λίγο δεξιά τα κεφάλια τους, κοιτάνε τις ομάδες που παίζουν οι παίκτες μας και σταματάνε να ανασαίνουν. Δε σηκώνω το λάβαρο, ούτε αυτή τη στιγμή γράφω τούτες τις αράδες φορώντας φουστανέλα. Το ξεκαθαρίζω. Εφόσον όμως έχουμε διδαχθεί από το πρόσφατο παρελθόν (ειδικά απ’ το περσινό στην Μαδρίτη) κι από τη στιγμή που θα διώξουμε την κατάρα στη φάση των "16", γιατί να μην "καταπιούμε" και τον νικητή του ζευγαριού Ισπανία - Πολωνία;

Και κάτι άλλο για να τελειώνουμε: Πορεία δεν κάνεις, παίζοντας με κωλοπετεινίτσες και καφενέδες. Κάποια στιγμή, θα πρέπει να κάνεις και μεγάλες νίκες. Κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεις τη δύναμη, να βγάλεις αληθινό εαυτό και να αποκλείσεις, κάποιον και κάποιους από αυτούς που σε κοιτάνε στα μάτια. Έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες, αυτό πρέπει να πράξουμε και εμείς, που στο μπάσκετ είμαστε μεγάλη ομάδα!

Οπότε προσμένω οι Σπανούλης, Πρίντεζης, Μάντζαρης να πουν στον Λοτζέσκι " τράβα στον Σφαιρόπουλο και κάποια στιγμή θα έρθουμε κι εμείς…". Και μετά τα λέμε και με τον επόμενο!