Μετά την άσχημη εμφάνιση στο ματς κυπέλλου με την ΑΕΚ, η λογική έλεγε πως ο Ολυμπιακός θα έβλεπε στον Εργοτέλη την ομάδα που θα έπρεπε να «πληρώσει τα σπασμένα». Ο Ματζουράκης ήταν στα επίσημα, (δεν ήθελε να ξεκινήσει από Καραϊσκάκη) αλλά κι εκεί η παρουσία του έφτανε για να αποδείξει ότι η νέα του ομάδα και με… είκοσι να έπαιζε, μέσα στην περιοχή θα κάθονταν.

Βέβαια, όσο και να αμυνθείς, γκολ θα φας, γιατί πολύ απλά η καλύτερη άμυνα, είναι να έχεις τη μπάλα στα δικά σου πόδια. Οι Κρητικοί ακολούθησαν την λάθος ανασταλτική λειτουργία. Έβλεπαν τους Ολυμπιακούς να παίζουν και απλά «σκοτώνονταν» για να μη φάνε γκολ. Και στην τελική, «έφαγαν» τρία. Αν έπαιζαν κανονικά, πόσο χειρότερο θα ήταν; Δεν είναι ματς για υψηλή ανάλυση, ο ένας προσπαθούσε, ο άλλος έτρεχε και έδιωχνε.

Ωστόσο, μπορεί η μπάλα τη γραμμή του τέρματος να μη τη πέρναγε, αλλά έγιναν αρκετά στο Καραϊσκάκη ειδικά στο πρώτο μέρος, για να μπορεί κάποιος να συζητήσει. Ο Εργοτέλης ήταν ο …κομπάρσος αναγκαστικά και για δυο λόγους. Πρώτον, οι Πειραιώτες είχαν μπει φουριόζοι , αφού αυτή τη φορά δεν ήθελαν να πάθουν κακό μέσα σε λίγα 24ωρα κι από δεύτερη κιτρινόμαυρη ομάδα. Πιέστηκαν αρκετά οι Κρητικοί και κουράστηκαν να κυνηγάνε τους αντιπάλους τους. Το δεύτερο που τους έφερε σε δεύτερο και τρίτο ρόλο, ήταν πως οι γραμμές του στήθηκαν αρκετά πίσω. Μια διπλή ζώνη άμυνας με τον Τσόρι ανάμεσα να έχεις άγριες διαθέσεις και να «φρενάρεται» πολύ δύσκολα. Ο Αργεντινός αν εξαιρέσουμε ότι δεν ήταν καλά στις στημένες φάσεις, πέρναγε μπάλες που οι αντίπαλοί του δε μπορούσαν να κόψουν.

Επίσης, οι πρωταθλητές είχαν καλή κίνηση από το πλάι, έφεραν τη μπάλα πολλάκις στην περιοχή του Σαράνοφ, αλλά γκολ δεν έβαλαν. Ο πανικός που επικρατούσε στην κρητική άμυνα, φαινόταν κι από τις χαμένες κεφαλιές. Ακόμη και μισό μέτρο έξω από τη μικρή τους περιοχή, οι Πειραιώτες μπορούσαν να τους πάρουν μπάλα. Το ότι δε μπήκε γκολ στο 45λεπτο, ήταν πραγματικά κόντρα στην εικόνα του ματς. Και αν ο Γιάννης Ματζουράκης ήλπιζε σε κάτι-επαναλαμβάνω καθισμένος στα επίσημα- , ήταν να βγει καμιά καλή κόντρα. Ο Ολυμπιακός όμως είχε πάθει κακό(δυο γκολ «έφαγε» στη νίκη του 2 -3) στο Παγκρήτειο και το θυμόταν.

Για να είμαι ειλικρινής, αν έπαιζε ο Μήτρογλου, θα ‘χε βάλει ο ίδιος δυο γκολ στο ημίχρονο. Γιατί όλα αυτά τα «σπασίματα» της μπάλας από το πλάι στην καρδιά της περιοχής, που οι συμπαίκτες του τα «πέταξαν», ο Κώστας θα τα ‘χε μετατρέψει σε πανηγυρισμούς. Άθελά του ο Κασάμι, είχε μετατραπεί στον κορυφαίο αμυντικό του Εργοτέλη. Τρεις φορές έδιωξε ο Ελβετός, προσπαθώντας βέβαια ο άνθρωπος να γίνει απειλητικός. Απλά δεν έβρισκε τη μπάλα όπως ήθελε και πήγαινε ανάποδα. Πολύ… μονότερμα το ματς και έκανε «μπαμ», ότι στο δεύτερο μισό ο «στραγγαλισμός» θα γινόταν μεγαλύτερος. Και για όσους γουστάρουν να βλέπουν ποδόσφαιρο με… μπασκετικό μάτι; Τελικές φάσεις, 16- 0!

Το μόνο σίγουρο ήταν για το δεύτερο ημίχρονο πως η άμυνα του Εργοτέλη θα υπέφερε ακόμη περισσότερο. Κι αυτό έγινε. Πόσο να αντέχεις να διώχνεις; Πόσο θα σε βοηθάνε και οι αντίπαλοι να μη σημαδεύουν σωστά; Ποδόσφαιρο είναι, όχι σκοποβολή στο λούνα πάρκ με «πειραγμένο» αεροβόλο. Νομοτελειακά κάποια στιγμή θα έμπαινε το γκολ. Και το έβαλε ο Ντουρμάζ, ο οποίος με το που εμφανίστηκε στην αναμέτρηση, από το πρώτο δευτερόλεπτο ήταν σε τρομερή κατάσταση. Αυτό φαίνεται σε έναν παίκτη, από την κίνησή του, το ξεπέταγμα και κυρίως την αντίδραση στο λάθος. Ο Σουηδός όχι μόνο έκανε πάρτι στη δεξιά κόκκινη πλευρά, αλλά ακόμη και τις μπάλες που δεν πέρασε τις κυνήγησε. Έβαλε το γκολ και αμέσως ακολούθησε η εξαιρετική πάσα του Μανιάτη στον Φορτούνη για το 2- 0. Όλα είχαν τελειώσει.

Η ομάδα του Περέιρα είχε κάνει τη δουλειά της, έχασε και ένα πέναλτι με τον Τσόρι, αλλά ήρθε κι άλλη μια γκολάρα από τον Φορτούνη, έτσι για να μπει και «κερασάκι στην τούρτα». Στου Ρέντη πλέον έχουν να «ασχοληθούν» με το διπλό εκτός έδρας «πακέτο αγώνων». Ντνίπρο και Παναθηναϊκός. Τουλάχιστον εκεί και οι δυο αντίπαλοί τους δε θα καθίσουν μαντρωμένοι...