Και πώς θα πάρουμε την Πόλη

Άλλο ένα φάιναλ- φορ λοιπόν... Άλλη μια μεγάλη γιορτή. Άλλο ένα γεγονός, που χαίρεσαι να ζήσεις. Μια μικρή αφορμή για να πεις «ευχαριστώ» στη δουλειά σου. Το ραντεβού των τεσσάρων ομάδων, που άντεξαν στον σκληρό μαραθώνιο της κανονικής περιόδου, του τοπ 16 και των προημιτελικών. Να σας πω την αμαρτία μου; Κάθε χρόνο, πιάνουμε με συναδέλφους κουβέντα και λέμε «αν δεν υπάρχει ελληνική ομάδα τι ωραία θα περάσουμε;» Ναι, έτσι είναι!

Όταν δεν έχεις δικό σου εκπρόσωπο, αυτομάτως δεν έχεις άγχος επαγγελματικό, δεν έχεις άγχος να πάει, δεν έχεις την πρεμούρα βρε αδερφέ, να ανησυχήσεις στην περίπτωση που οι ξένοι σου χτυπήσουν φιλικά την πλάτη για να σε παρηγορήσουν. Μειώνεται το... τρέξιμο για να ψαχτείς και φυσικά δεν συζητάμε το τι γίνεται όταν (καλή ώρα) βρίσκονται τόσο ο Παναθηναϊκός, όσο και ο Ολυμπιακός στο μεγάλο αυτό ραντεβού. Εκεί πια, τρέχεις διπλά και τριπλά! Κι έχεις να αντιμετωπίσεις και τις απορίες των ξένων για το αν οι συμπατριώτες σου καθίσουν ήσυχοι...

Αυτά τα παραπάνω, συχνά- πυκνά, μας έχουν κάνει να πούμε «δεν πειράζει, που είμαστε χωρίς δική μας ομάδα». Και το λέμε αυτό, μέχρι να πάμε... Μέχρι να αρχίσει η γιορτή. Κι εκεί... μαραζώνεις. Σου λείπουν ρε παιδί μου. Σου λείπει ακόμη και το να δεις τη σημαία στην οροφή έτσι για να γουστάρεις. Να ακούσεις τη φωνή της εξέδρας, ακόμη και το μπινελίκι που θα πέσει. Να δεις τους ξένους να φωτογραφίζουν την ελληνική κερκίδα, να συναντήσεις κόσμο στους δρόμους, να ανταλλάξεις απόψεις, να το ζήσεις διαφορετικά!

Ναι, ομολογώ, ότι έχει το γούστο του, όταν υπάρχει και Ελλαδάρα! Και δόξα το μεγαλοδύναμο, μια χαρά τα 'χουμε πάει σε συμμετοχές. Ο Παναθηναϊκός έχει πάρει και έξι τρόπαια, ο Ολυμπιακός άλλο ένα, έχουν άφθονες επισκέψεις, γενικά, είναι στην ελίτ και τους περιμένουν. Ε λοιπόν, ας τους... ξαναφάνε στην μάπα. Γιατί έτσι γουστάρουμε...

Καλά, ας μη μας υπολογίζουν

Λίγα, ελάχιστα 24ωρα μένουν μέχρι να ανοίξουν τα φώτα του Σινάν Ερντέμ. Όχι δεν γράφω αγωνιστικά. Τα ξέρετε. Η ΤΣΣΚΑ είναι το φαβορί στο ένα ζευγάρι και η Μπαρτσελόνα στο άλλο. Δεν πειράζει, ας μην μας υπολογίζουν. Δεν το κρύβω, ότι θα 'θελα πάρα πολύ να δω τις μούρες όλων, να παρακολουθήσουν έναν ελληνικό τελικό. Ξέρετε, είμαστε της... μόδας τώρα τελευταία εμείς οι Έλληνες. Στον χλευασμό, στην... μείωση, στην κοροϊδία. Περνιούνται όλοι για καλύτεροι.

Συνδυάζουν ο,τιδήποτε ελληνικό με τα εσωτερικά μας προβλήματα, με την οικονομική κρίση. Μας αντιμετωπίζουν με ειρωνεία, λαμβάνουμε κακή αντιμετώπιση. Όχι από όλους. Ίσως όχι από απλό κόσμο. Αλλά δεν καθίσουμε να ξεδιαλύνουμε. Είμαστε μια χώρα, που πραγματικά, είναι μπερδεμένη! Το απέδειξαν και τα αποτελέσματα των εκλογών... Αυτό το φάιναλ- φορ μας δίνει την ευκαιρία να ξεχαστούμε. Θα δούμε και την σημαία στην οροφή και ελληνικά θα ακούσουμε, και... μπινελίκι θα υπάρχει στο Σινάν Ερντέμ άφθονο(να κοροϊδευόμαστε δεν κάνει), αλλά εμείς είμαστε. «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι» έλεγε συνέχεια ο Οβελίξ, αλλά μάλλον εμείς είμαστε οι ωραίοι τρελοί σε αυτή την ιστορία...

Δεν θα καθίσω εγώ, να μιλήσω για συμπεριφορές, ούτε θα δώσω οδηγίες! Ούτε περιμένω να δω στην πλατεία Τακσίμ Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς να κάθονται μαζί και να κάνουν πλάκα, ούτε φυσικά να... ενώνουν τις δυνάμεις τους στους ημιτελικούς, προσδοκώντας να φάνε τα μουστάκια τους στον τελικό. Όχι, θα ήταν υπερβολή να ζητήσει κάποιος κάτι τέτοιο. Αν το βλέπαμε δεν θα το πιστεύαμε κιόλας. Θα νομίζαμε ότι είχαμε πάθει και τίποτα...

Γιατί να καυχιούνται οι Τούρκοι;

Και μην τα βάλουμε με τους «αιώνιους» και τον κόσμο τους. Έχουμε βρεθεί σε φάιναλ- φορ, όπου οι Ιταλοί ή Ισπανοί, βρίζονταν και παρακαλούσε ο ένας την ήττα του άλλου. Παντού υπάρχουν αυτά, πόσο μάλλον σε αυτή την σχέση κόκκινων και πράσινων. Απλά, αυτό που θα απαιτούσα να δω, θα ήταν αφοσίωση της κάθε πλευράς στην δική της ομάδα. Άγνοια του αντιπάλου.

Ειλικρινά, δεν υπάρχει λόγος να καυχιούνται οι Τούρκοι, ότι η αστυνομία τους μπαγλάρωσε Έλληνες. Δεν θέλω, δεν το αντέχω, να δω ξανά Ισπανό ή Ιταλό ή Ρώσο δημοσιογράφο να έρχεται και να με ρωτάει «αλήθεια υπήρξε επεισόδιο;» Στο Βερολίνο, Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί(ίσως και κάτω από τον φόβο του γερμανικού «μπαμπούλα») ήταν εξαιρετικοί στην συμπεριφορά τους και έδωσαν απαντήσεις, ακόμη και στα ελληνικά κανάλια που «διψούσαν» για φασαρία και... λάσπη! Ας γίνει το ίδιο...

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός στο μπάσκετ, είναι αναλογικά όπως οι φοβερές και τρομερές δυνάμεις των ξένων στο ποδόσφαιρο! Τους έχουμε ανάγκη λοιπόν, να είναι ψηλά , να μάχονται , να μας διαφημίζουν και να μας κάνουν έστω και για πέντε μέρες να ξεχάσουμε, όλα αυτά που καταπλακώνουν και μαυρίζουν την καθημερινότητά τους. Πάμε λοιπόν, γιατί τελικά, ωραία είναι να τους έχουμε μαζί μας...