Και τώρα ποιος θα… τινάζει το ΣΕΦ;

Για τον Μίτσελ έπρεπε να γράψω τώρα, αλλά ο Τριαντάφυλλος και ο Μίχαλος δεν με αφήνουν στην ησυχία μου. Κι αφού είπαμε δυο πράγματα για τον Σπανούλη, άντε να πούμε και για τον Παπανικολάου! Τον… Κωστάκη για μερικούς (στην εθνική), τον… Κωστάρα όμως για τους Ολυμπιακούς και την ομάδα τους!

Ήταν το καλοκαίρι του 2009 και ήμουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Ολυμπιακός πρώτα βρέθηκε στο Σαν Αντόνιο και στην συνέχεια στο Κλίβελαντ. Μετά το ματς απέναντι στους Σπέρς του Πόποβιτς, ήταν η σειρά των Καβαλίερς με τον Λεμπρόν Τζέιμς στην πεντάδα τους. Ο Γιαννάκης, δεν το σκέφτηκε πολύ… «Μικρέ ξεκινάς» είπε στον Κώστα και ένα τεράστιο ταλέντο με ελάχιστο χρόνο συμμετοχής (ως τότε) στον Άρη, βρέθηκε ξαφνικά με την ερυθρόλευκη ριγωτή να κοντράρεται με τον Λεμπρόν. Στο τέλος του ματς, ο Κώστας είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Αλλά δεν μπορούσε να πει και πολλά πράγματα! Είχε να μάθει άλλωστε κάμποσα και μια τεράστια εμπειρία, έπρεπε να φυλαχθεί μέσα του με ταπεινότητα. Μαγκιά του…

Ο χρόνος κύλησε υπέρ του! Παρακολούθησε ένα φάιναλ- φορ εκτός δωδεκάδας, με τον Σλούκα δίπλα του και όταν επέστρεψαν στην μεγάλη γιορτή, κατέκτησαν δυο Ευρωλίγκες σε 364 ημέρες.

Το καλοκαίρι τούτο, ήταν σημαδιακό. Ο Κώστας θα ‘χει να το θυμάται πάντα… Αρχικά, υπήρξε μια ελπίδα να πάει στο ΝΒΑ! Μετά η ελπίδα αυτή χάθηκε και όλοι πίστεψαν ότι θα συνέχιζε τουλάχιστον για άλλον έναν χρόνο να παίζει στον Πειραιά. Η Μπαρτσελόνα όμως, το είχε βάλει σκοπό. Το πάλεψε όσο τίποτε. Το… κυνήγησε, το απαίτησε, το ήθελε, το έδειξε. Τον πήρε!

Ο φίλος μου ο Τριαντάφυλλος, έγραψε κάποια πραγματάκια που έχουν να κάνουν με το καθαρά μπασκετικό σκέλος, για την αποχώρηση του Κώστα. Εγώ λοιπόν, οφείλω να προσθέσω κάποια άλλα, που έχουν κι αυτά την δική τους σημασία:

• Ο Κώστας μάζευε ίσως το περισσότερο χειροκρότημα στην παρουσίαση της ομάδας!

• Ήταν αυτός που ξεσήκωνε τον κόσμο, όσο κανείς άλλος.

• «Έπαιζε» με την εξέδρα και μετά από χρόνια, οι Ολυμπιακοί είδαν παίκτη να βγάζει την ψυχή του.

• Οι Ολυμπιακοί δεν έχουν κρύψει ποτέ, ότι είναι… ποδοσφαιρικός λαός. Ο Παπανικολάου, τους έβγαζε πέρα από μπάσκετ και… ποδόσφαιρο. Κάθε κρίσιμο καλάθι το γιόρταζε σα να είχε βάλει γκολ με ανάποδο ψαλίδι στο 90’. Ούρλιαζε. Σου έδειχνε ότι θα φύγει από το γήπεδο και θα πάει να ανέβει στην εξέδρα.

• Πέρα από το μπάσκετ, την άμυνα, το σουτ, το ριμπάουντ την τάπα, ο Κώστας έδινε και το… σόου. Και δεν το έκανε επίτηδες.

• Ζούμε σε μια εποχή, που το 95% των παικτών λειτουργεί ψυχρά. Θα βάλει το καλαθάκι του και θα γυρίσει στην άμυνα. Ο Παπανικολάου δεν κώλωνε. Φώναζε και «δενόταν» με την κερκίδα. Πήδαγε στον Θεό, τάπωνε και μαζί του ξεσάλωνε το πλήθος.

• Ακόμη και στις κακές βραδιές του, ποτέ δεν κατακρίθηκε. Γιατί οι φίλαθλοι έβλεπαν ότι και εκατό γκάφες να κάνει, τις έκανε με την ψυχή του. Από την τρέλα του να κερδίσει.

• Ο Ολυμπιακός είναι μια μεγάλη ομάδα. Και στο πέρασμα των χρόνων, από όλα τα τμήματά του, έχουν φύγει παικταράδες και παικταράδες. Δεν τελειώνει σε μια αποχώρηση, ένα τέτοιο σωματείο. Απλά και ο ίδιος ο Κώστας ξέρει ότι εκεί που ούρλιαζε και έβλεπε κόσμο σε… παράνοια, τώρα ίσως στο Παλαού Μπλαουγκράνα να πανηγυρίζει και γύρω του να πέφτει το χειροκρότημα των καλοντυμένων Καταλανών με τα ποπ κορν στα χέρια. Έτσι είναι όμως ο αθλητισμός. Άλλωστε και στο ΝΒΑ θα το ζήσει.

Αυτός ήταν ο Κώστας Παπανικολάου του Ολυμπιακού. Ένα παιδί. Ένα παιδί που τον τελευταίο μήνα, δεν κατάφερε να ελέγξει την επιτυχία του Λονδίνου. Το ίδιο και οι συμπαίκτες του. Ένα παιδί που στα 23 χρόνια του, πάτησε στην κορυφή του μπασκετικού Έβερεστ και όχι μόνο την κατέκτησε, αλλά κατάφερε να μείνει κιόλας! Πολύ μεγάλο πράγμα…

Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να τον κρατήσει. Η Μπαρτσελόνα έφτασε σε ένα τεράστιο ποσό, το οποίο ήταν έξω από το μοντέλο των Αγγελόπουλων. Μια ομάδα που κράτησε τον μεγάλο αρχηγό της και κορυφαίο μπασκετμπολίστα, με συμβόλαιο μικρότερο από το προηγούμενο, ήταν απίθανο να εκτινάξει τις απολαβές του «Παπ». Γιατί μετά, θα έμπαινε σε άλλες διαδικασίες. Ειδικά σε ανανεώσεις άλλων παικτών, αλλά και πιθανές μεταγραφικές περιπτώσεις. Σκέφτηκαν και τις ισορροπίες οι Αγγελόπουλοι.

Ο Κώστας λοιπόν, με τις ευχές των Ολυμπιακών, αλλά και όλων των Ελλήνων φιλάθλων, θα βάλει τα ρούχα της Μπάρτσα και ίσως κάποια στιγμή, να κάνει (μακάρι) το όνειρό του πραγματικότητα: Να παίξει στο ΝΒΑ! Για τον Ολυμπιακό στα 23 χρόνια του, κατέκτησε τα πάντα. Ίσως και να μην είχε να δώσει κάτι περισσότερο. Επαναλαμβάνω όμως, μιλάμε για το «τώρα». Γιατί είναι μικρός και ο χρόνος ποτέ δεν ξέρεις πως θα τα φέρει…

Το βέβαιο είναι, ότι η πόρτα στο λιμάνι θα είναι πάντα ανοιχτή! Και όταν θελήσει ο Παπανικολάου να την περάσει, τότε θα τον περιμένουν όλοι αυτοί που ξεσάλωσαν στα καρφώματά του, που ούρλιαξαν στις τάπες του, που τον είδαν να μεγαλώνει κοντά τους. Που τον στήριξαν στα δύσκολα βράδια, που έλαβαν την προσφορά του, που χάρηκαν και αισθάνθηκαν περηφάνια γιατί μέσα από την δική τους ομάδα, έγινε ένας πολύ καλός μπασκετμπολίστας!

Υ.Γ. Όταν τελείωσε η σεζόν έγραψα στο redplanet.gr ένα κείμενο με τίτλο «Αυτοί που δίδαξαν αγάπη». Η τελευταία παράγραφος σε αυτό το κομμάτι δεν ήταν προφητική! Ήταν αναμενόμενη…