Την είχε ανάγκη αυτή τη νίκη ο Ολυμπιακός, για αρκετούς λόγους. Και αφού του ήρθε και με κατοστάρα, ακόμη καλύτερα. Και ο κύριος λόγος, για να ηρεμήσουν όλοι εντός των τειχών και να αισθανθούν ξανά δυνατοί. Το 2020 να φύγει και με ένα χαμόγελο στα κόκκινα αποδυτήρια, μετά από τρεις συνεχόμενες ήττες. Τρία παιχνίδια που πλήγωσαν την ομάδα και της έφεραν και μια μικρή κρίση.

Έτσι είναι αυτά. Η αντίδραση στην Μόσχα, ήταν η ιδανική. Μάγκικο πρώτο μέρος και μια… πυγμαχική αναμέτρηση που έπεφταν μπουνιές από παντού. Και ένα πιο τακτικό δεύτερο ημίχρονο με εξαιρετική άμυνα από την ελληνική πλευρά και άπλετο ταλέντο στο μπροστά μισό του γηπέδου. Ο Σλούκας έκανε αυτό για το οποίο αποκτήθηκε και άπαντες ανταποκρίθηκαν. Όταν ο Κώστας θα παίζει έτσι, ο Ολυμπιακός δεν θα χάνει. Και να θυμάστε πως το έγραψα. Όχι «δύσκολα θα χάνει». Ποτέ δεν θα χάνει. Γιατί πολύ απλά, ο διεθνής γκάρντ έχει τον τρόπο να παίζει άψογα τον διπλό ρόλο. Του εκτελεστή και του δημιουργού. Προσφέρει την εμπιστοσύνη και την αυτοπεποίθηση στους συμπαίκτες του και όλα καλά.

Ήταν έτοιμοι όλοι για αυτό το ματς. Αποδείχθηκε και μπράβο και στον Μπαρτζώκα και τους συνεργάτες του. Τρανό παράδειγμα, ο χρόνος που πήρε ο Χαραλαμπόπουλος και ανταπεξήλθε. Ο Ολυμπιακός έχει δρόμο πολύ. Δυστυχώς θα ξαναχάσει, ευτυχώς θα ξανακερδίσει. Η διάρκεια και η σταθερότητα (Χάρισον κάντα σε κάθε ματς αυτά ρε παιδάκι μου) είναι τα ζητούμενα. Ο ρυθμός και αν ο Έλις αποκτήσει την δυναμική του Μάρτιν, τότε όλα θα ‘ναι πολύ- πολύ καλύτερα. Από την άλλη, πρέπει να διορθωθούν και πραγματάκια. Εγώ θα συνεχίσω να στέκομαι σε κάθε λεπτομέρεια, όπως κάνω εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Για παράδειγμα: Έχεις Σπανούλη και Σλούκα στο ρόστερ και στα τελευταία 10 δευτερόλεπτα του ημιχρόνου με τάιμ άουτ παρακαλώ, η φάση που βγαίνει, είναι με τον Μακ Κίσικ να παίρνει μπάλα, να παίζει μόνος του και να τρώει τάπα στην λήξη! Ένα δείγμα του τι έχει να φτιάξει ακόμη ο Ολυμπιακός. Και όλα αυτά σε ένα πρώτο μέρος, που δεν κώλωσαν οι Πειραιώτες να παίξουν το παιχνίδι της Χίμκι. Τρίποντα οι Ρώσοι, τρίποντα και οι Πειραιώτες. Με ένα 9/15 στην στατιστική τους, άκρως εντυπωσιακό. Με τον Παπανικολάου απόντα και τον Χάρισον αλλού να πατάει και αλλού να βρίσκεται (στο 20λεπτο γιατί μετά αγρίεψε), ο Μπαρτζώκας βρήκε στο πρόσωπο του Χαραλαμπόπουλου, ένα 3αρι, που αν μη τι άλλο έκανε τα απλά και τα σίγουρα.

Στην θέση «4» η ομάδα ήταν εντυπωσιακή, μιας και ξεκίνησε σούπερ ο Πρίντεζης και μπήκε το ίδιο σούπερ και ο Βεζένκοβ. Ο Σλούκας μια χαρά στο πρώτο δεκάλεπτο, ο Σπανούλης μια χαρά στο δεύτερο σε αυτή την φετινή… Μπαρτζώκια μοιρασιά των ρόλων. Ο Τζένκινς ξεκίνησε στον Σβέντ, ο Μακ Κίσικ ακολούθησε, αλλά για να ‘μαστε και δίκαιοι, χρειάζεται να κάνεις και την προσευχή σου, όταν έχεις να κάνει με αυτόν τον παίκτη. Αντιθέτως, εκεί που δεν χρειάζεται προσευχή αλλά προσοχή, είναι σε περιπτώσεις τύπου Βιάλτσεφ. Γιατί ο συγκεκριμένος από το πουθενά στο ματς, έγινε… Κλέι Τόμπσον, τελειώνοντας το ημίχρονο χωρίς να ‘χει λαθέψει σε σουτ!!!

Οι δυο μονομάχοι πήγαν πάνω από τους 50 πόντους. Και θα γράψω μπράβο στον Ολυμπιακό, που το τόλμησε, γιατί αν πάλευε με την άμυνα και μπροστά τσούκου-τσούκου, πιστέψτε με θα έχανε με 15 στο ημίχρονο. Αντιθέτως κέρδιζε και με έναν σε ένα ματς με την στατιστική σχεδόν ίδια για τις δυο ομάδες. Και το ξαναγράφω, ότι ήταν σημαντικό για την ελληνική ομάδα που μπήκε καλά στο μακρινό σουτ. Και ακόμη καλύτερα στην τρίτη περίοδο έγιναν τα πράγματα, από την στιγμή που οι Ρώσοι άρχισαν να κάνουν λάθη, να πηγαίνουν σε άσχημα για αυτούς μονοπάτια και να μαυρίζουν την ζωή τους.

Ο Ολυμπιακός απέκτησε έξτρα όπλα. Ο Χάρισον έγινε… τούρμπο, ο Μάρτιν μόλις πάτησε παρκέ άλλαξε όλη την γραμμή ψηλών, ακόμη και ο Τζένκινς διαφοροποίησε προς το καλύτερο την συμπεριφορά του. Ο Σλούκας συνέχισε τα όργια, ο Σπανούλης επανεμφανίστηκε εξαιρετικός και ο Βεζένκοβ ήταν όπως είναι όλη τη σεζόν: Άξιος συγχαρητηρίων.

Γενικά η ομάδα λειτούργησε πολύ καλά σε όλο το ματς. Είχε πλάνο, είχε ισορροπία και ο Μπαρτζώκας ήξερε πολύ καλά πως να βλάψει τους Ρώσους, ακόμη κι αν εμφάνισαν έξτρα παράγοντες για να φέρουν τα πάνω- κάτω. Η κόκκινη άμυνα οδήγησε τους γηπεδούχους να αφοσιωθούν στα τρίποντα. Ε, μόνο από αυτά δε μπορείς να χάσεις. Η διψήφια διαφορά κυριάρχησε σχεδόν σε όλο το δεύτερο μέρος, αλλά αυτό που πρέπει να κρατήσουν στην ομάδα, είναι, ότι οι νίκες θα έρχονται κάθε φορά που θα κάνουν τα απλά. Και κάθε φορά που θα λειτουργούν όλοι προς το κοινό όφελος. Δεν υπάρχουν περιθώρια για… μαγκίτσες, ούτε χρόνος για αρλούμπες.

Μια διοργάνωση έχει ο Ολυμπιακός, μια υποχρέωση και αν μη τι άλλο, οφείλει να παρουσιάζεται κάθε φορά αξιόμαχος και πανέτοιμος, ασχέτως αποτελέσματος. Για το ρεκόρ στην Ευρωλίγκα, δε θα γράψω κάτι. Το 8-8 δεν αρμόζει στην ομάδα του λιμανιού. Όπως δεν είναι και νορμάλ να κερδίζει σχεδόν όλα τα ματς εκτός έδρας και στο ΣΕΦ να… λιποθυμάει.