Καμία ανάσα, καμία πνοή
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τη "στεγνή" παράδοση του Ολυμπιακού στα γερμανικά χέρια της Μπάμπεργκ που ήταν πιο "πεινασμένη" στο γήπεδό της.
Κάουνας χωρίς τον Χάκετ και από εκει στη Θεσσαλονίκη δίχως Πρίντεζη και Σπανούλη με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ. Μετά από μιάμιση μέρα, η σειρά του Ερ. Αστέρα στο (50- 50 της εξέδρας) ΣΕΦ και το επόμενο πρωί ταξίδι στη Βαυαρία. Ο Ολυμπιακός κι ας λέει ο Σφαιρόπουλος ό,τι θέλει υποχρεώθηκε να πολεμήσει και τους αντιπάλους και τον εαυτό του.
Ως προπονητής έχει κάθε δίκιο να «βαράει ενέσεις» ψυχολογίας και πείσματος στους παίκτες που έχει στη διάθεσή του. Η πραγματικότητα όμως, δεν αλλάζει. Όταν λείπει ο Πρίντεζης, λείπει ο Πρίντεζης. Ήρθαν μαζεμένα τα προβλήματα και οι πρωταθλητές κλήθηκαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ταξίδεψαν για να ανταμώσουν την ομάδα του Τρινκιέρι, ένα σύνολο αξιόμαχο στα όρια του σκληρού. Μια ομάδα που τους «ξηγήθηκε αλμυρό φιστίκι» και το χειρότερο; Δε μπορούσαν να την βλάψουν. Να την περιορίσουν. Να την σταματήσουν βρε αδερφέ.
Η Μπάμπεργκ έχασε πανεύκολα από την Ρεάλ, αλλά στις περισσότερες υποχρεώσεις της, το... πήγαινε ως το τέλος. Βέβαια τις περισσότερες φορές γνώρισε την ήττα αλλά κάτι τέτοιο δεν αποτελούσε ασφαλιστική δικλείδα για τον Ολυμπιακό. Οι Γερμανοί μετέτρεψαν σε περίπατο το ματσάκι, έχοντας και «ζεστή» έδρα, Έτσι είναι τα γήπεδα. Έτσι είναι οι έδρες. Κάθε ματς είναι και άλλη ιστορία, στην τελική οι «ερυθρόλευκοι» κάθε φορά αντιμετωπίζονται με πάθος από τους αντιπάλους τους, που κακά τα ψέματα, ανεβάζουν κατακόρυφα τις μετοχές τους, όταν καταφέρνουν να στείλουν ηττημένη στα αποδυτήρια την ομάδα του Σφαιρόπουλου.
Οι μετοχές της Γερμανικής ομάδας λοιπόν πολύ απλά «απογειώθηκαν». Από το ξεκίνημα του ματς. Όταν βλέπετε τον Ολυμπιακό να χάνει 11- 0 και να μη ξέρει που πατάει, καταλαβαίνετε ότι οι καταστάσεις είναι ζόρικες. Ο Κοζέρ στο πρώτο 20λεπτο, έκανε τον συμπατριώτη του Τόνι Πάρκερ να τρίβει τα μάτια του. Έβαλε 17 πόντους με όποιον τρόπο ήθελε. Όχι, δεν υπήρχε άμυνα να τον περιορίσει. Μπήκαν χαλαρά οι πρωταθλητές και φρόντισαν για κακή τους τύχη να το κρατήσουν ως το τέλος. Η Μπάμπεργκ είναι ομάδα ρυθμού. Και αυτόν τον ρυθμό, όχι απλά τον διατηρούσαν, αλλά τον πολλαπλασίαζαν σε κάθε επίθεση οι μπασκετμπολίστες του Τρινκιέρι.
Ένα σερί 0- 8 κάποια στιγμή, ήταν η μοναδική στιγμή που κάτι φάνηκε να κινείται στους «ερυθρόλευκους». Όμως και αυτό προήλθε από άσχημες επιλογές των γηπεδούχων. Κανείς μα κανείς δεν έμοιαζε με παίκτη Ολυμπιακού. Ίσως και να ‘ταν αναμενόμενο όλο αυτό, όμως σε καμία περίπτωση δε περίμενα τέτοιο… άδειασμα. Καμία ανάσα, καμία ενέργεια. Φυσικά και υπάρχουν δικαιολογίες, απλά χάθηκε το παρκέ από τα πόδια τους πάρα πολύ εύκολα, που οι ίδιοι σπανίως το ‘χουν πάθει. Αν καθίσουμε και αναλύσουμε όλα αυτά που έγιναν στο πρώτο μέρος θα πούμε πολλά. Όμως θα ‘ναι και μεγάλο το μέρος της αδικίας απέναντι στην ομάδα. Και οι ίδιοι αδίκησαν τους εαυτούς τους. Μπήκαν μάλιστα στο τρίτο δεκάλεπτο, έκαναν σωστά αρκετά πράγματα, έριξαν στο μισό τη διαφορά, αλλά και πάλι η Μπάμπεργκ «έβαλε γκάζι» και ο Ολυμπιακός ισοπεδώθηκε. Σε βαθμό να λες ότι η τελική διαφορά (14π.) ήταν και μια χαρά.
Ο Μπίρτς έπαιξε μόνο τέσσερα λεπτά με τον Ερ. Αστέρα. Όποιος περίμενε όμως να τον δει φρέσκο και ξεκούραστο, θα περιμένει πολύ. Ο Καναδός εγκλωβίστηκε και εύκολα. Ο Γιάνγκ με τον Μιλουτίνοβ δε μπορούσαν. Ο Παπανικολάου ήταν ο πιο σταθερός. Ο Σπανούλης έβαλε τους πόντους του, δεν έχασε πολλές προσπάθειες, αλλά τους σταμάτησαν τη δημιουργία. Εκεί σημάδεψε ο Τρινκιέρι και του έκανε ζημιά. Και μαζί με τον αρχηγό έκανε ζημιά και στον μισό (και βάλε) Ολυμπιακό. Ειδικά από τη στιγμή που ο Λοτζέσκι ήταν εξαντλημένος (πεντακάθαρα φαινόταν) και ο Γκρίν «δηλητηριάστηκε» από την περιφερειακή άμυνα της Μπάμπεργκ. Γενικά, οι Γερμανοί αδικούνται με το ρεκόρ που έχουν, διαθέτουν εξαιρετικό ρόστερ και αντιμετώπισαν πανέξυπνα στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς έναν Ολυμπιακό που δίχως Πρίντεζη χάνει και το 70% παιχνίδι του στο ποστ. Ο Αγραβάνης με τον Παπαπέτρου μπορούν να δώσουν πολλά, αλλά διαφορετικά από τον Γιώργο.
Και όσο περνούσε η ώρα δίχως ελπίδα ανατροπής, τόσο ανακατευόταν και η τράπουλα από τον Σφαιρόπουλο, αλλά όλα τζάμπα. Όλα μάταια. Ναυάγιο, χάλια. Δε πειράζει. Ο δρόμος είναι μακρύς. Το ταξίδι μεγάλο. Είχε τέσσερα συνεχόμενα ύπουλα ματσάκια ο Ολυμπιακός. Έχασε το τέταρτο. Τώρα ξαναμπαίνει στα ζόρικα. Στα υποψιασμένα. Και εδώ θα πρέπει άπαντες να ‘χουν έτοιμο το ανάστημά τους για να το ορθώσουν.
Τα λέμε μετά τη Φενέρ...