Ήταν 11 πόντους πίσω στο ημίχρονο. Κέρδιζε με 7 στο 30’. Με δυο λόγια, σε ένα δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός «έριξε» μια 18αρα διαφορά στο κεφάλι της Άλμπα. Και μπορεί αυτό όπως το διαβάζετε να φαίνεται γουστόζικο και υπέρλαμπρο, όμως το ματσάκι είχε μεγάλη ιστορία. Φυσικά και αυτό το επιμέρους 27-9 ήταν ό,τι καλύτερο είδε από τις τηλεοράσεις ο κόσμος της ομάδας του λιμανιού, αλλά και πάλι περίτρανα αποδείχθηκε πως χρειάζεται δουλειά η ομάδα του Μπαρτζώκα, σε μια περίεργη Ευρωλίγκα γεμάτη παγίδες και τρελά αποτελέσματα.

Ήταν μια τρελή βραδιά. Γιατί η Άλμπα είναι τρελή ομάδα και ο Ολυμπιακός για να την κερδίσει έγινε ακόμη πιο…. τρελάρας. Δε γίνεται ρε παιδιά να μη μπορείς να βάλεις… γκολ στην χειρότερη άμυνα της διοργάνωσης! Και μάλιστα, χωρίς να κάνει επιθετικά όργια που είναι το όπλο της. Το επίσης εξαιρετικό της ιστορίας ήταν, πως μπασκετμπολίστες για τους οποίους υπήρχαν δικαιολογημένες απορίες, «φώναξαν» με τον τρόπο τους, ότι και ρόλο έχουν, αλλά και διάθεση και αξία να σταθούν στο ρόστερ.

Πιο τρανή περίπτωση ο Ζαν-Σάρλ. Επίσης, υπήρξαν και κάποιες από τις παλιές καραβάνες που έκαναν ό,τι χρειαζόταν. Πρώτος και καλύτερος ο Παπανικολάου, ακολούθως ο μεγάλος Βασίλης Σπανούλης που όπως θα διαβάσετε και πιο κάτω ήταν αυτός που ξεκαθάρισε στην Άλμπα ότι δε θα μπορούσε να ολοκληρώσει το χουνέρι που σκάρωνε. Τι είναι η Άλμπα; Μια κανονικότατη γερμανική μηχανή με μια «γάτα» στον πάγκο. Ναι, αυτό είναι. Και όταν την αφήνεις να κάνει αυτά που ξέρει καλά, θα πάθεις ζημιά. Από την επίθεσή της. Ή αν την υποτιμήσεις όπως είχε κάνει η ΤΣΣΚΑ πριν λίγο καιρό.

Απέναντί της λοιπόν, ο Ολυμπιακός αποφάσισε να έχει ένα από τα χειρότερα πρώτα δεκάλεπτα στην ιστορία του. Η μια επιλογή ήταν χειρότερη από την άλλη. Δεν υπήρχε όρεξη, δεν υπήρχε ένταση, δεν υπήρχε ρυθμός, δεν υπήρχε ισορροπία. Η άμυνα του Ρενέσες έστελνε τους Πειραιώτες σε όλο το ημίχρονο να κάνουν κουταμάρες. Ξεκίνησε με το να τους στέλνει για βρούβες σε όλα τα πικ ‘ν ρολ. Μετά οι παίκτες του δεν είχαν πρόβλημα σε προσωπικές άμυνες, σε έξτρα βοήθειες, σε πίεση στην μπάλα. Ό,τι γούσταραν έκαναν και τους έβγαινε. Από Άλμπα, αισθάνονταν ότι ήταν… Ντιτρόιτ Πίστονς.

Ο Ολυμπιακός ήταν στατικός. Είχε σε 20 λεπτά, δυο παίκτες. Την ένταση του ΜακΚίσικ και το θράσος του Χαραλαμπόπουλου. Τέλος. Οχτώ λάθη σε ένα δεκάλεπτο (τελείωσε με 18) είναι τεράστιος αριθμός την ώρα βέβαια που οι Γερμανοί στην επίθεσή τους ήταν σταθεροί. Γιατί μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια ομάδα που συγχρονίζεται καλά, κάνει τα απλά να δείχνουν απλούστερα και μπορεί να μην γεμίζει το μάτι, όμως λάμπει από μπασκετική σοβαρότητα. Έξι παραπάνω επιθέσεις έκαναν στο πρώτο δεκάλεπτο οι Γερμανοί και με εύκολο τρόπο. Ο Ολυμπιακός επαναλαμβάνω, σε όλο το ημίχρονο δεν είχε ισορροπία και στις δυο πλευρές του γηπέδου. Και συν τοις άλλοις, από νωρίς βρέθηκε να κυνηγάει το γερμανικό προβάδισμα, το οποίο ήταν διψήφιο νούμερο.

Ο Μπαρτζώκας όσα και να δοκίμασε, είδε τον Ρενέσες να περιμένει. Και τον Σλούκα που έψαξε ακόμη και να περάσει μέσα από… τοίχο και τον Σπανούλη και τους ψηλούς που ήθελαν να βγάλουν την αθλητικότητα, αλλά μάταια. Ο Χάρισον που θα μπορούσε σε αυτό το ματς να ξεκολλήσει την κατάσταση με το σουτ, είναι τραυματίας και αυτό που γύρεψε στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός ήταν να ανακατέψει τόσο πολύ την κατάσταση, ώστε και να γίνει και λίγο πιο νορμάλ η ιστορία. Τι εννοώ; Το να χάνεις από την επίθεση της Άλμπα, χωνεύεται. Αλλά να σε κερδίζει η συγκεκριμένη ομάδα με την άμυνά της, ε, είναι και λίγο κωμικοτραγικό.

Και ήρθε μετά η αλλαγή των πάντων. Οι νορμάλ καταστάσεις επέστρεψαν και ο Ολυμπιακός πήρε πολλά από πολλούς. Μια άλλη ομάδα. Εντελώς. Ο Μπαρτζώκας λοιπόν με Σλούκα, Παπανικολάου, Μακ Κίσικ, Βεζένκοβ και Ζαν Σάρλ, εμφάνισε μια πεντάδα έντασης και πίεσης. Στα μισά της τρίτης περιόδου, οι Πειραιώτες είχαν μαζέψει τα πάντα και το καλύτερο ήταν ότι η γενική εικόνα πλέον άνηκε σε αυτούς. Με πρωταγωνιστές τον Μακ Κίσικ και τον Ζάν Σάρλ σε θέση «5», ο Ολυμπιακός πήγε στην πάντα περίεργη τέταρτη περίοδο για να ζορίσει ακόμη περισσότερο τους πρωτευουσιάνους της Γερμανίας. Χωρίς κάποιο από τα πεντάρια τους οι γηπεδούχοι, μπορούσαν να ανταπεξέλθουν και να κουμπώσουν περισσότερο με την κίνηση της Άλμπα.

Ο Σπανούλης οργίασε στη δύση του τρίτου δεκαλέπτου και έτσι ολοκληρώθηκε αυτό το 27- 9 για να ακολουθήσει η μάχη της τελικής ευθείας. Αυτό είναι ο Βασίλης. Να μπαίνει να «κόβει πόδια» και μετά να αφήνει τους άλλους! Λίγο πήγαν μετά να κουνηθούν οι Γερμανοί, όμως το σύστημα καμικάζι είχε κάνει την δουλειά του. Ο Σλούκας ανέλαβε, ο Μακ Κίσικ συνέχισε και ο Παπανικολάου ολοκλήρωσε μια λαμπρή και για τον ίδιο βραδιά. Ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ με την φωτιά, αλλά θα το ξαναγράψω: Δίχως σταθερό ρυθμό και δίχως -έστω- φιλικά παιχνίδια, είναι ηρωική η προσπάθεια που καταβάλουν όλοι στον Πειραιά για να διατηρείται η ομάδα σε υψηλές στροφές. Θα το βλέπετε και μέσα στα 40λεπτα όλα αυτά. Όπως έγινε και στο συγκεκριμένο ματς.

Πρώτο δεκάλεπτο τραγωδία, τρίτο συγκλονισμός. Ο Μπαρτζώκας δικαιώθηκε για την έμπνευσή του να παίξει με 4αρια και θέλω να κλείσω με αυτό γιατί η παρεμβατικότητα ενός καλού προπονητή, πάντα έχει σημασία. Παίζει και αυτός και ο Γιώργος, το κάνει συνήθως πολύ καλά. Και επειδή ο Γιάννης Ιωαννίδης με έμαθε από μικρό να στέκομαι στις σημαντικές λεπτομέρειες και σε αυτά που κάνουν τον Ολυμπιακό να διαφέρει, το βουλοκέρι στην επικράτηση το έβαλαν στο τρίτο δεκάλεπτο, ο Σπανούλης με τις δυο βόμβες κι ο Μπαφές που πετάχτηκε από τον πάγκο και ενημέρωσε τους διαιτητές για την «απατεωνιά» των Γερμανών (έβαλαν άλλον παίκτη να σουτάρει βολές), με αποτέλεσμα να πάρει ξανά κατοχή ο Ολυμπιακός την ώρα που πατούσε το γκάζι.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να ‘ναι ισχυρός και με ανθρώπους που ξέρουν. Πάντα.

Ακολουθεί διαβολοβδομάδα και δυο εκτός έδρας ματς σε Βαρκελώνη και Λυόν.

Τα λέμε τότε…