Κάποια άλλη φορά ίσως...

Ήταν η στιγμή που οι αδελφοί Αγγελόπουλοι τιμούσαν τον Κάιλ Χάινς . Ήταν η στιγμή που όλο το ΣΕΦ αποθέωνε αυτόν τον παικταρά που κυλιόταν στα παρκέ, που έδινε την ψυχή του για τον Ολυμπιακό. Ήταν η στιγμή που ο Μπράιαντ Ντάνστον σκεφτόταν πολλά.

Ήταν η στιγμή που ο Οθέλο Χάντερ αισθανόταν, ο κομπάρσος της βραδιάς. Ναι, από πέρυσι όλοι έλεγαν "άντε να παίξουν Χάινς- Ντάνστον να κάνουμε σύγκριση". Και κάποια στιγμή ο Σφαιρόπουλος έβαλε τον Χάντερ. Τον άνθρωπο που ο Μπαρτζώκας επέλεξε αναγκαστικά, μιας και "κόπηκε" στα ιατρικά ο Μενσά Μπονσού. Και ο Οθέλο μπήκε στο ματς. Όπως μπαίνουν οι ταύροι στα υαλοπωλεία. Ο εγωισμός του είχε "χτυπήσει κόκκινο". Δεν έβλεπε κανέναν. Ούτε τον Χάινς, ούτε τον Κάουν, ούτε κανέναν. Ό,τι υπήρχε μπροστά του, το διέλυε!

Και ήταν αυτός, που "έσπρωξε" και τον Ντάνστον. Ο Μπράιαντ όταν ξαναμπήκε στο παιχνίδι, καπάκωσε ό,τι υπήρχε σε ριμπάουντ. Η φροντ- λάιν της ΤΣΣΚΑ, τα δόντια της αρκούδας, είχαν "πέσει". Με τα ούλα μόνο, ένα λιοντάρι δε το δαγκώνεις. Και όσο κι αν ήθελε ο Τεόντοσιτς, δε γινόταν μόνος του βάζοντας τρίποντα, να κερδίσει μια "μηχανή- πολέμου". Σε όλες τις κατηγορίες των ποσοστών οι Ρώσοι ήταν καλύτεροι. Όμως έκαναν περισσότερα λάθη , λιγότερες ασίστ και πάνω απ’ όλα, είδαν τον Ολυμπιακό να αρπάζει 15 επιθετικά ριμπάουντ. Τα 8 ο Ντάνστον. Που είχε δει τον Χάντερ. Που αισθανόταν περίεργα…

Ο Ολυμπιακός κατάφερε αυτό που δε πέτυχαν οι Τούρκοι. Γιατί πολύ απλά, άλλο Πειραιάς, άλλο Κωνσταντινούπολη. Μπορεί το μπάτζετ να είναι λιγότερο, μπορεί ο Ιτούδης απέναντι στα ινδάλματά του να μη "χτυπιόταν" όπως κόντρα στο Σφαιρόπουλο, όμως ο Ολυμπιακός μέσα στο δικό του σπίτι δεν κάνει διαπραγματεύσεις . Ο Ολυμπιακός έχει επιβάλλει δικό του… μνημόνιο στις αντίπαλες επιθέσεις. Ο Ολυμπιακός δε χαμπαριάζει, ό,τι κι αν του συμβεί. Γιατί το χειρότερο απ’ όλα σε αυτή τη μάχη, ήταν πάλι ο τραυματισμός του Πέτγουεϊ, που ανάγκασε τον Πρίντεζη να παίξει 33 λεπτά. Τι είναι αυτό το πράγμα; Και γυάλινος να ήταν ο Μπρέντ, λιγότερες φθορές θα είχε! Κάθε φορά που πέφτει κάτω "φράζουν στο στοίχημα" το αν έπαθε κάτι.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε πανάξια και το είδε όλη η Ευρώπη. Δεν κρίθηκε κάτι, αλλά κάθε ματς έχει και μια ιστορία. Σε αυτό το 40λεπτο είδαμε: Ταχύτητα στην έξτρα πάσα, περιφερειακοί για φίλημα και ψηλοί με καρδιά. Αυτό ήταν το μενού. Ο Τεόντοσιτς έβαζε, αλλά μόνο έτσι. Γιατί όταν έψαχνε και πρώτη πάσα, αλλά και δεύτερη είχε πρόβλημα. Οι αλλαγές στην πειραϊκή άμυνα ήταν εξαίσια. Και η δουλειά του Σφαιρόπουλου συνεχίζεται!

Μέσα σε ένα ημίχρονο πάντως τα είχαμε δει όλα! Και αναφέρομαι στο πρώτο μέρος, όπου ο Ιτούδης θα πρέπει να 'ναι περήφανος για όσα έκαναν στην αρχή οι παίκτες, αλλά να ντρέπεται για τη συνέχεια. Το δεύτερο δεκάλεπτο αυτού του αγώνα μάλλον ήταν το χειρότερο των Ρώσων στη φετινή σεζόν. Οι "ερυθρόλευκοι" βέβαια, είχαν αντίπαλο και την αφέλειά τους. Τρεις φορές, χάθηκε η μπάλα μέσα από τα χέρια των παικτών της ΤΣΣΚΑ κι αντί να το εκμεταλλευτεί ο Ολυμπιακός, στο τέλος έτρωγε καλάθι. Ο Σφαιρόπουλος είχε παράπονα δικαιολογημένα, απ’ όλη την κίνηση της ομάδας, που κρατιόταν αποκλειστικά και μόνο λόγω της άμυνας. Όταν όμως έγιναν οι αλλαγές, όταν άρχισαν και οι δυο μονομάχοι να δουλεύουν στο ροτέισον, ο κόσμος που ήρθε από τον πάγκο του Ολυμπιακού, ήταν πολύ πιο… μάχιμος.

Ο Λαφαγιέτ έκανε "κόσκινο" τον Τεόντοσιτς και ο Χάντερ όπως σας έγραψα στην αρχή, μπήκε μαινόμενος στο παρκέ, διαλύοντας τα πάντα και τιμωρώντας τον Χάινς. Ο Ολυμπιακός στο δεύτερο δεκάλεπτο είχε δύναμη στο "4" από τον Πρίντεζη και εξαιρετική περιφερειακή άμυνα. Αυτό είναι το όπλο του άλλωστε. Το + 6 στο ημίχρονο ίσως και να ήταν ευχάριστο –όπως πήγε η δουλειά- για την ΤΣΣΚΑ, αλλά τέτοια παιχνίδια κρίνονται συνήθως στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο κόσμος πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν ιδιαίτερα "ζεστός" και δε μπήκε στη διαδικασία "αγάπης και προδέρμ" μετά τη βράβευση του Κάιλ. Και έτσι πρέπει για όλες τις ομάδες του κόσμου. Τιμάς αυτόν που σου πρόσφερε και μετά, ζεις για να τον κερδίσεις.

Ο Σλούκας με τον Μάντζαρη ήταν καθοριστικοί, όπως έπαιξε τεράστιο ρόλο η πιεστική άμυνα του Λαφαγιέτ. Σε κάθε αλλαγή οι Ρώσοι έβρισκαν μπελά. Και όταν αναζητήθηκε επιτέλους μια βοήθεια από το "3", ήρθε ο Λοτζέσκι να βάλει τα φαρμακερά σουτ. Το τρίποντο στη λήξη της τρίτης περιόδου από τον Ματ ήταν φαρμακερή λαβωματιά στη ρωσική καρδιά. Η διαχείριση όλων των καταστάσεων έφερε τον Ολυμπιακό σε απόλυτα πλεονεκτική θέση. Και όταν η ΤΣΣΚΑ μείωνε, βρισκόταν ο τρόπος για να αντιδράσει και πάλι η Ελληνική ομάδα.

Αφήστε βέβαια, που για τις δύσκολες στιγμές, υπάρχει πάντα ένας Σπανούλης. Υπάρχει πάντα αυτός που δε θα αστειευτεί. Που θα σκοράρει, θα μοιράσει και άμα λάχει θα κερδίσει και ένα κάρο φάουλ. Η ΤΣΣΚΑ έχασε για πρώτη φορά φέτος στην Ευρώπη. Θεωρώ ότι θα βγει πρώτη στον όμιλο, αλλά όλοι είδαν και τα αδύνατα σημεία της. Στους ψηλούς δεν είναι καμιά ομαδάρα. Στους κοντούς χωρίς τον Τζάκσον, υπάρχει θαλασσοταραχή. Όμως οι Ρώσοι θα μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον. Το χρέος του Ολυμπιακού είναι ένα και μοναδικό: Να μη πατήσει μπανανόφλουδα στο Νόβγκοροντ. Ειδικά τώρα, αυτό το διπλό θα φέρει πλεονέκτημα έδρας…