Κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι

Για τον Ολυμπιακό η Κυριακή ήταν ιδιαίτερη μέρα! Και δε μιλάω για την ποδοσφαιρική ομάδα μόνο! Αναφέρομαι σε όλο το σωματείο. Η 8 του Φλεβάρη δεν είναι ποτέ μια απλή ημέρα, από το 1981 και έπειτα. Η μέρα αυτή είναι πάντα «γκρίζα» στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.

Και η ομάδα της πόλης αυτής, υποχρεώνεται όταν παίζει, πρώτα να θυμάται και μετά να κερδίζει. Πρώτα να μη ξεχνά και μετά να αποδίδει. Τούτη την Κυριακή, του 2015, η καρδιά του Ολυμπιακού χτυπούσε σε τρεις διαφορετικές πόλεις.

Στην Αλεξανδρούπολη, η ομάδα του βόλεϊ κέρδιζε τον μαχητικό Εθνικό. Στον Πειραιά, η ομάδα του μπάσκετ έκανε πραγματικότητα το όνειρο ενός μικρού παιδιού που δίνει σκληρή μάχη με το χειρότερο πράγμα που μπορεί να «χτυπήσει» έναν άνθρωπο.

Και στη Θεσσαλονίκη η ομάδα του ποδοσφαίρου, έπρεπε να περάσει αλώβητη από την έδρα του ΠΑΟΚ. Ενός ΠΑΟΚ που όλη την προηγούμενη εβδομάδα «μαρτυρούσε» από Παναιτωλικό και ΟΦΗ, αλλά το μυαλό όλων ήταν στο 90λεπτο με τους «ερυθρόλευκους». Στο «δικέφαλο» πολλές μέρες τώρα έβλεπαν σα «πόλεμο» αυτό το ματς και φάνηκε από την «υποδοχή» του Ολυμπιακού, από την άρνηση να κρατήσουν οι «ερυθρόλευκοι» ένα πανό τιμώντας τους νεκρούς τους, γενικά από το όλο κλίμα που ούτως ή άλλως συναντά κανείς συχνά- πυκνά στα ελληνικά γήπεδα.

Κάποια στιγμή όμως, όπως σας έχω γράψει κι άλλες φορές, όλα αυτά περνάνε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα είτε θέλουν- είτε όχι οι «δηλητηριαστές» του αθλήματος. Άνθρωποι που από διάφορα πόστα προσπαθούν να φανούν, να κονομήσουν και να δοξαστούν αδιαφορώντας για το αν κάνουν κακό στο ποδόσφαιρο. Ο κόπος όλων αυτών λοιπόν, εξαφανίζεται μόλις σφυρίζει για πρώτη φορά ο διαιτητής. Τότε αναλαμβάνουν οι αληθινοί πρωταγωνιστές. Οι παίκτες και οι προπονητές.

Οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, είχαν μπροστά τους, κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Γνώριζαν ότι δεν ήταν καλοδεχούμενοι στη γεμάτη Τούμπα, αν και αυτή τη φορά, είχαν εμφανιστεί συσπειρωμένοι στον υπέρτατο βαθμό και με μπροστάρη τον ίδιο τον πρόεδρό τους! Για την ομάδα του Πειραιά λοιπόν, οι μνήμες, οι θύμησες, τα συναισθήματα, το πένθος, η λύπη, η «συννεφιά», τα πανό, όλα περνούσαν μέσα από τα πόδια τους. Μέσα από την προσπάθειά τους. Η δική τους υποχρέωση ήταν να αγωνιστούν όσο καλύτερα γινόταν για να μη χάσουν. Γιατί το + 8 απέναντι στον «δικέφαλο», αποτελούσε… τέλειο μαξιλαράκι, συνεπώς το βαθμολογικό ρίσκο και η πίεση δεν ήταν στα κόκκινα αποδυτήρια. Αφήστε που τώρα, αν υπάρχει μια ομάδα πιο κοντά στον Ολυμπιακό, αυτή είναι ο μεγάλος αντίπαλός του, ο «αιώνιος», ο Παναθηναϊκός.

Ίσως οι Θεσσαλονικείς να είχαν στη σκέψη τους τον Ολυμπιακό που αντιμετώπισαν στο Καραϊσκάκη. Τον κάπως διστακτικό, φοβισμένο και με ανασταλτική λειτουργία Ολυμπιακό. Ο Περέιρα δε με εξέπληξε. Περίμενα, ότι θα ακολουθούσε τη συνταγή των προηγούμενων αγώνων του. Και αυτό έκανε ο Πορτογάλος. Με τα άκρα του, τον Κασάμι στον άξονα, τον Μήτρογλου που είναι σε φόρμα, μια ομάδα έτοιμη να απειλήσει. Το ότι πήγαν οι ομάδες στα αποδυτήρια και το σκορ δεν ήταν διπλό, οφειλόταν στον Ιτάνζ και στη θολούρα των φιλοξενούμενων. Ή μάλλον στην πρεμούρα να βάλουν το γκολ. Είχαν τον έλεγχο, είχαν την κυριαρχία, είχαν αναγκάσει την Τούμπα να χάσει τη φωνή της και την πίεσή της. Ο ΠΑΟΚ εμφανιζόταν με ξεσπασματάκια. Όχι όμως ρυθμό.

Δεν ήταν αγώνας ομάδων που μάχονται για τον τίτλο. Σε καμία περίπτωση. Ήταν όπως όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια του Ολυμπιακού. Ο αντίπαλός του μαζεμένος-αναγκαστικά- προς τα πίσω, απλά προσδοκούσε το λάθος. Ο Σαντάνα είναι νοικοκύρης- παίκτης όμως και από τα πρώτα του πατήματα, έδειχνε ότι δε θα επέτρεπε το λάθος. Ο Περέιρα είδε μια φορά τον Μήτρογλου να σουτάρει (πλασέ) στον Ιτάνζ κι άλλη μια τον Ντοσεβί να εκμεταλλεύεται λαθάρα του Κόστα, αλλά να ανοίγει τη μπάλα και να χάνει ευκαιρία για πλασέ σε άδειο τέρμα. Ο ΠΑΟΚ δεν έκανε ευκαιρία, μα δεν ήταν η πρώτη φορά. Τα χαφ του «δικεφάλου» πίεζαν αρκετά καλά, μα από δημιουργία τίποτα. Να απειλήσεις τον Ολυμπιακό με γιόμες; Δύσκολο. Για αυτό και σωστά ο Αναστασιάδης ζητούσε κάτω τη μπάλα και ανάπτυξη από την άμυνα. Αυτό όμως το έκανε ο αντίπαλός του και όχι οι ποδοσφαιριστές του.

Το σκηνικό διατηρήθηκε και στο δεύτερο μέρος. Λίγο πήγαν να βγάλουν κάποιες φάσεις οι Θεσσαλονικείς, αλλά μόλις ξεμύτιζαν οι αντίπαλοί τους έβρισκαν κάμποσους χώρους για να γίνουν επικίνδυνοι. Ο Περέιρα κέρδισε τη μάχη των πάγκων με σχετικό περίπατο. Έβγαλε τον τσαντισμένο Τσόρι και έβαλε τον Φορτούνη. Βέβαια να πω την αλήθεια, έτσι όπως είχε «φορτώσει» ο Αργεντίνος γούσταρα να μείνει λίγο ακόμα γιατί έδειχνε ικανός να μπει με τη μπάλα στο τέρμα. Όμως είχε τις ίδιες πιθανότητες να αποβληθεί στην επόμενη φορά που θα «έτρωγε» κάτι πάνω του. Οπότε πάω πάσο με τον κόουτς της ομάδας του λιμανιού.

Έβγαλε και τον Κασάμι που έδωσε τα πάντα (μακράν ο κορυφαίος του γηπέδου) και έβαλε τον Μιλιβόγεβιτς. Την ώρα που ο Πορτογάλος απαιτούσε από τους παίκτες του να κερδίσουν, ο ομόλογός του, έτρεμε να κάνει αλλαγή. Για να το καταλάβουμε δηλαδή: Ο ΠΑΟΚ που θέλει να πάρει πρωτάθλημα και έχει τον Ολυμπιακό στην έδρα του, έκανε την πρώτη αλλαγή λίγο πριν το τέλος. Και ο ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου έλεγε «είναι ευχαριστημένος ο προπονητής από αυτό που βλέπει». Οπότε εγώ δε σχολιάζω κάτι. Ο Παπαδόπουλος που μπήκε, έδειχνε πιο κουρασμένος από αυτόν που βγήκε. Δε θα γράψω κάτι άλλο, απλά να ενημερώσω τους Ολυμπιακούς ενόψει της Τετάρτης, ότι η ΑΕΚ θα παίξει καλύτερα απ’ τον ΠΑΟΚ. Ναι, παράξενο σας φαίνεται, αλλά έτσι είναι.

Οι «κιτρινόμαυροι» έχουν παίκτες με ενθουσιασμό, παιδιά που παλεύουν να αποδείξουν και δεν είναι φοβισμένοι. Και δεν έχουν να χάσουν και κάτι. Γιατί οι Θεσσαλονικείς είχαν κι αυτό: Φαινόταν, Στιγμή δεν ήθελαν να ρισκάρουν, μιας και φαντάζονταν ότι αν έχαναν θα γινόταν το «έλα να δεις» στην Τούμπα. Όπως και να ‘χει, πλέον στου Ρέντη όσον αφορά στη βαθμολογία, θα αρχίσουν να κοιτάζουν τον Παναθηναϊκό που είναι στο – 6.