Κι όμως, αντί να τους "καθαρίσει", ο Ολυμπιακός πήρε το τίποτα
Ένα ημίχρονο για πολλά γκολ, μια κόκκινη που βγήκε από την... πρίζα κι ένας Ελ Αραμπί όνειρο. Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για το πώς ένας φιλοξενούμενος δε σου γεμίζει το μάτι και στο τέλος φεύγει ευτυχισμένος.
Μετά την μεγάλη ευκαιρία του Ονιεκούρου στο 57' ο Ολυμπιακός πάσχιζε για φάση χωρίς να την βγάλει και η Άιντραχτ αισθανόταν όμορφα με το να φύγει από το "Καραϊσκάκης" με έναν βαθμό. Και στο τέλος τα πήρε όλα. Άλλο ένα ματς για την γερμανική ομάδα που κερδίζεται στις καθυστερήσεις.
Κι όμως η εικόνα ήταν απλή. Ο Ολυμπιακός έχασε μεγάλη ευκαιρία να κερδίσει. Το 1- 2 δεν είναι δίκαιο, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Το ότι δεν κέρδιζαν οι "ερυθρόλευκοι" στην ανάπαυλα ήταν προϊόν γεγονότων που θα διαβάσετε παρακάτω. Σε ένα ματς με μπόλικη τακτική και δύναμη από ένα σημείο και έπειτα. Με την Άιντραχτ να βρίσκει σύμμαχο τον χρόνο, αλλά και την έλλειψη φαντασίας των αντιπάλων της όσο πέρναγε η ώρα. Και πήρε και κάτι περισσότερο από τις αλλαγές. Στην τελική, ασίστ και σκόρ στο 1- 2 ήρθαν από τον πάγκο. Επιμένω, αν κάποιος έπρεπε να κερδίσει αυτός ήταν ο Ολυμπιακός, αλλά με το "πρέπει" δουλειά δε γίνεται.
Θα μπορούσε όλο το βράδυ ο Ολυμπιακός να "χτυπάει" την Άιντραχτ στα... φτερά. Ασταμάτητα και δίχως λύπηση. Έκανε μπαμ ότι ο σχηματισμός των Γερμανών χάριζε ένα πλεονέκτημα στους Πειραιώτες εφόσον όμως μπορούσαν να το εκμεταλλευτούν. Το "Καραϊσκάκης" σηκώθηκε στο πόδι με το 1- 0. Και ήταν λογικό. Ο Αγκιμπού Καμαρά για άλλη μια φορά φρόντισε με το ξεκίνημα να επιδείξει σθένος, όρεξη, πυγμή. Και ήταν αυτός που έβγαλε μια καλή κάθετη στον Ονιεκούρου. Ο Νιγηριανός αποφάσισε να δικαιώσει τον προπονητή του για τη νέα ευκαιρία που του έδωσε. Έφυγε καλά, κέρδισε το σπριντ, "έσπασε" τέλεια το τόπι και ο Ελ Αραμπί έγραψε ιστορία!
Οι Γερμανοί είχαν την τύχη να ισοφαρίσουν αμέσως. Στην πατρίδα τους ελέω και Κόστιτς, πήγαν πολύ από το πλάι. Τούτη τη φορά ήθελαν να παίξουν με τον άξονα, να δημιουργήσουν καταστάσεις με κάθετες πάσες. Ο Καμάντα πριν ισοφαρίσει, είχε ήδη φροντίσει να προειδοποιήσει. Ο Μπορέ έβγαλε μια εξαιρετική κάθετη πάσα στο γκολ του συμπαίκτη του, αλλά κακά τα ψέματα, οι αποστάσεις και οι τοποθετήσεις των στόπερ και των χάφ του Ολυμπιακού βοήθησαν την γερμανική ομάδα να "απαντήσει" άμεσα στο τέρμα του Ελ Αραμπί.
Αν ο Ολυμπιακός είχε ένα αριστερό μπακ πολύ πιο ποιοτικό με την μπάλα στα πόδια, το ματς θα ήταν καθαρισμένο από το ημίχρονο και παίρνω όλη την ευθύνη για αυτό που γράφω. Ο Μπαρκόκ έγινε Οσιομάρτυρας και δε το πλήρωσε! Τον είχε ο προπονητής του μόνο στην δεξιά πλευρά. Οι Πειραιώτες του "άλλαξαν τα φώτα". Σωστά τα τρεξίματα. Και του Ρέαμπτσουκ και του Ονιεκούρου. Και έφταναν για πλάκα στην περιοχή της Άιντραχτ.
Όμως η φάση δεν τελείωνε. Είτε γιατί η τελική πάσα δεν ήταν η καλύτερη δυνατή είτε γιατί ο Τράπ έλεγε στοπ. Η ομορφότερη φάση πάντως ήρθε από την σούπερ κάθετη του Ελ Αραμπί και την εξαιρετική κίνηση του Μασούρα. Όμως και εκεί... Τράπ. Και όλα αυτά για ένα διάστημα που οι Γερμανοί θεωρώ θα 'πρεπε να 'χουν μείνει με δέκα παίκτες. Το μαρκάρισμα του Μπαρκόκ ήταν για κόκκινη. Σακάτεψε τον Ρέαμπτσουκ (πάλι καλά ο Μολδαβός είχε καλό δέσιμο στον αστράγαλο γιατί γύρισε άσχημα) και τελικά έγινε αλλαγή στην συμπλήρωση μιας ώρας. Ειπώθηκε ότι δεν δούλευε το VAR. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι...
Σε όλο το δεύτερο μέρος, όταν η μπάλα ξεκινούσε από τον Βατσλίκ, βλέπαμε την... παραξενιά των Γερμανών. Ένα απλωμένο 5- 2- 3. Με τριάδα να πιέζει την κόκκινη κυκλοφορία (τα στόπερ του Ολυμπιακού ανέβηκαν σε απόδοση), τα δυο αμυντικά χαφ να περιμένουν και τους πέντε να μη δίνουν μέτρα. Όλο αυτό φράκαρε το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Καμία σχέση με το πρώτο μέρος.
Και έμεινε να αδικείται κατ' εμέ ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί που έκανε ματσάρα. Γκολ έβαλε, δυο φοβερά πάρτε-βάλτε είπε σε Μασούρα-Ονιεκούρου, κατέβαινε χαμηλά ο άνθρωπος να μαζεύει μπάλες για να φτιάξει παιχνίδι, ε, τι άλλο να έκανε.
Ο Μαρτίνς για 20 και παραπάνω λεπτά έβαλε τον Βαλμπουενά. Λογικό και σωστό. Μια φάση, μια έμπνευση, ένα στημένο χτύπημα. Για τέτοια είναι ο Γάλλος και αυτό ήθελε η ομάδα του. Είχε μπει και ο Τικίνιο. Και ο Λόπες. Όμως συνοχή καμία. Λειτουργία κακή και απειλή μηδέν! Η Άιντραχτ έπαιξε πολύ με τον χρόνο. Ήξερε ότι αν δεν χάσει στον Πειραιά, θα μείνει πρώτη στην βαθμολογία. Και έμεινε όχι απλά πρώτη, αλλά είναι πλέον το απόλυτο φαβορί για την κατάληψη του ρετιρέ.
Δεν το έχω γράψει πολλές φορές, αλλά για να το γράψω σημαίνει ότι ισχύει δίχως να διεκδικώ δίπλωμα προπονητή UEFA pro: Δεν άξιζε να το χάσει ο Ολυμπιακός το παιχνίδι. Λόγω του πρώτου μέρους. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο. Όμως το ποδόσφαιρο ποτέ δεν είπε ότι είναι δίκαιο άθλημα. Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Και οι στιγμές αυτές έδωσαν χαμόγελο στους Γερμανούς.
Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είχε καθοριστεί στο πρώτο μέρος, ο Ολυμπιακός όμως στο δεύτερο έπαψε να απειλεί σε διάρκεια. Έπαψε να είναι συντονισμένος. Την στιγμή που ανέβηκε η άμυνά του κατέβηκαν όλοι οι άλλοι. Και ναι τα χαφ μπορεί να έδειχναν ότι παλεύουν, αλλά πιστέψτε με ο κακομοίρης ο Ελ Αραμπί δεν μπορούσε να βρει μπροστά του ούτε μια πάσα της προκοπής.
Η ευρωπαϊκή συνέχεια έχει... ιστορία ακόμη για την ελληνική ομάδα και πολλά θα κριθούν στο ματς με την Φενέρ, ξανά στο Ν. Φάληρο.
