Κλατάρισμα

Δεν είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε μετά το ματς με την Χίμκι (λόγω ποδοσφαίρου), όπου σε καμία περίπτωση ο Ολυμπιακός δεν απέδειξε ότι είναι η ομάδα του παρελθόντος. Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό που προκάλεσαν τα τρία τρίποντα σε 54’" αλλά ο παλιός Ολυμπιακός δεν υπάρχει. Κανένα DNA. Έχει χαθεί μέχρι να ξαναβρεθεί.

Τον «έθαψαν» οι επιλογές της διοίκησης και του Μπλατ, μη λέμε τα ίδια. Η ομάδα που παρέλαβε ο Κεμζούρα, θα εκπλήσσει πότε ευχάριστα και πότε δυσάρεστα. Δε θα είναι ο αγαπημένος «βρυκόλακας» του κόσμου του, μέχρι να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι ομάδα εμπιστοσύνης, δεν είναι σύνολο που θα οργιάζει με σταθερότητα. Είναι φυσιολογικό να αποθεώνεται από τον Τύπο μετά από νίκες, αλλά επίσης είναι και φυσιολογικό όσοι τα λένε κατά γράφουν να ενθουσιάζονται πολύ περισσότερο από τον κόσμο της ομάδας, που είναι δίπλα της και ξέρει τι να περιμένει.

Η περιπέτεια στο Βελιγράδι , ήταν το …απόλυτο κλατάρισμα. Μέσα σε 40λεπτο. Εκεί που έλεγες «θα το καθαρίσουν», τους… πήρε και τους σήκωσε. Ο Λορέντσο Μπράουν, έγινε …Ράις. Και ήταν αυτός, ο κοντός των Σερβών που τον θέλει η Αρμάνι, ο παίκτης που διέλυσε οποιαδήποτε δοκιμή του Κεμζούρα. Τι να κάνει και ο Λιθουανός; Ανέλαβε να οδηγήσει σε ήρεμα νερά το «ερυθρόλευκο βαπόρι», αλλά η φουσκωθαλασσιά, δεν θα πάψει να υπάρχει. Και τα μαρκαρίσματα που άλλαζε στον Μπράουν, δεν απέφεραν καρπούς. Και μόλις οι Σέρβοι έφτιαξαν την άμυνά τους στο δεύτερο ημίχρονο, τότε ήταν που οι Πειραιώτες έχασαν το παρκέ κάτω από τα πόδια τους.

Και ναι, τίποτα δε φαινόταν ότι θα πήγαινε τόσο άσχημα στο 20λεπτο. Όμως πήγε και η κατάσταση βαθμολογικά είναι άσχημη. Σε μεγάλο βαθμό… Από την αρχή του ματς η κατάσταση ήταν πολύ γλυκιά για τον Ολυμπιακό, για να γίνει Θεόπικρη στην συνέχεια. Όταν βλέπετε την ομάδα σας να βγάζει άμυνες και να υποχρεώνει τον αντίπαλο να σουτάρει μόνο τρίποντα, να ξέρετε ότι οι βάσεις έχουν μπει και είναι γερές. Αυτό συνέβη και στο Βελιγράδι. Στο ένα ημίχρονο για τη μια ομάδα, και στο άλλο, για την άλλη.

Ο Ολυμπιακός είπαμε, ήταν με κεκτημένη ταχύτητα από την μεγάλη νίκη του (όπως εξελίχθηκε) κόντρα στην Χίμκι και δεν είχε την παραμικρή διάθεση να αστειευτεί. Τουλάχιστον αυτό παρουσίασε αρχικά. Το έδειξε δηλαδή με τον τρόπο που ξεκίνησε. Συνεργασίες άμεσες και λογικές. Αυτό απλά. Και είναι καλά ο Τσέρι εδώ και κάμποσο καιρό, πράγμα που αυξάνει στου φουλ την αμυντική δραστηριότητα. Ο Κεμζούρα αυτή τη φορά εμφάνισε και τον Μπάλντγουιν (χωρίς να πάρει κάτι ουσιαστικό), ενώ η απόλυτη ισορροπία ήρθε μόλις εμφανίστηκε από τον πάγκο ο Μπράντον Πόλ και άρχισε να… πυροβολεί από παντού. Αποδείχθηκε ότι ήταν ο μόνος που το έκανε.

Οι Σέρβοι όταν ξεσπούσαν, όταν απειλούσαν, όποτε έδειχναν πως έχουν λίγο σφυγμό, το έκαναν μόνο τις φορές που συνδέονταν έξω από τα 6.75 μέτρα. Όταν οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν στο δεύτερο μέρος, είχαν ήδη βάλει 48 πόντους και όλοι πίστευαν πως το ματς θα πάει έτσι. Αμ δε… Τα πάντα έγιναν λίμπα.

Ο Κεμζούρα είναι προπονητής συγκεκριμένων δυνατοτήτων. Καλός άνθρωπος, νοικοκύρης, αλλά βοηθός. Και αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Τον στηρίζουν οι παίκτες και καλά κάνουν, αφού οι περισσότεροι είχαν «θολώσει» με τον Μπλάτ. Όμως και ο άνθρωπος αυτός έχει ταβάνι. Μόλις τον Ολυμπιακό τον παίρνει ο κατήφορος, δεν έχει ούτε το σθένος, ούτε τον τρόπο επικοινωνίας να αλλάξει την κατάσταση. Τον βλέπετε ικανό να ρίξει μια κλωτσιά σε ένα μπουκάλι ή να «χιμήξει» στους παίκτες του; Όχι βέβαια. Δε μπορεί να το κάνει ο Λιθουανός.

Ο Ολυμπιακός έπεσε θύμα, του χαλασμένου ρυθμού του. Τα ποσοστά διαλύθηκαν. Ο καθένας σημάδευε τον …γάμο του Καραγκιόζη και την ίδια ώρα ο Μπράουν, αγρίευε και οργίαζε. Μόλις πλησίασαν οι Σέρβοι, κατάλαβαν ότι θα μπορούσαν να πάρουν καλό αποτέλεσμα. Και αυτό τους έδωσε και δυναμική και πάθος στις διεκδικήσεις. Ανάγκασαν τους «ερυθρόλευκους» να αυξήσουν τον αριθμό των λαθών. Έριξαν τους Αμερικανούς του Ολυμπιακού στην «παγίδα» της βιασύνης και της γκάφας.

Επαναλαμβάνω, κανένα DNA δεν έχει ο Ολυμπιακός από το δικό του. Διαφωνώ κάθετα οριζόντια και διαγώνια με όσους το πιστεύουν ή το έλεγαν μετά την Χίμκι. Κέρδισε μια κακή εκτός έδρας ομάδα στην παράταση και δυο μέρες μετά, ο Ερ. Αστέρας τον αντιμετώπισε για 20 λεπτά λες και ήταν η… Ραντνίτσκι. Ο Ολυμπιακός εμφανίζεται συχνά- πυκνά με πρόσωπα ομάδας EuroCup ή μάλλον θα σας το γράψω και αλλιώς: Όταν ο Σπανούλης λείπει, ή δεν είναι σε καλό βράδυ ή μπορούν να τον περιορίσουν, η ομάδα του Πειραιά πέφτει στο μισό της δυναμικής της. Και είναι αν μη τι άλλο τραγικό, να συνεχίζει να περιμένει τα πάντα από τον αρχηγό.

Και μιας και έραψα για τον Βασίλη, θέλω να τελειώσω και με αυτόν. Κατά πως φαίνεται η μόνη τεράστια στιγμή που θα γνωρίσει φέτος ο Ολυμπιακός, θα είναι το προσπέρασμα του Μπίλι στον Ναβάρο. Ίσως γίνει μέσα στο ίδιο το σπίτι του πρώην άσου της Μπάρτσα (27/12) ίσως γίνει 2 Γενάρη μέσα στο ΣΕΦ απέναντι στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς. Όποτε και να γίνει, ο Σπανούλης θα γνωρίσει την αποθέωση. Αυτή που δυστυχώς μόνο με θαύμα θαυμάτων, θα γνωρίσει ο φετινός Ολυμπιακός.

Ψυχραιμία λοιπόν και μην τους ακούτε.

Έτσι θα πάει, τα ‘χουμε πει. Μεγάλες νίκες, τραγικές ήττες. Κουράγιο…