Πλήρωσαν η ΤΣΣΚΑ με την Μπαρτσελόνα να πάρουν παίκτες, έγινε… τρένο η Ρεάλ και μάζεψε πάνω της όλα τα πονταρίσματα και στο τέλος, ποιος πήρε το φάιναλ- φορ; Μα φυσικά το αουτσάιντερ. Αλλάξαν οι καιροί παιδιά. Εννοείται βέβαια, ότι δεν δικαιούσαι να υποτιμήσεις ποτέ καμία ομάδα που βρίσκεται σε φάιναλ- φορ, όπως και να το κάνουμε όμως την Μακάμπι δεν την περίμεναν και πολλοί.

Γιατί ο Ολυμπιακός είχε φροντίσει μια διετία να υποψιάσει τους πάντες, είχε φροντίσει να «χτυπήσει τα καμπανάκια». Άρα όλοι ήξεραν ότι αν «κοιμηθούν» η Μακάμπι θα τους τιμωρήσει. Το έκανε στην ΤΣΣΚΑ, η Ρεάλ λοιπόν ήταν αδικαιολόγητη. Και περισσότερο ο κοντός καραφλούλης προπονητής. Ναι, αυτός που επέλεξε να αλλάξει όλη την ιστορία στα προημιτελικά.

Διάλεξε την σειρά και φάνηκε να του βγαίνει, μέχρι την ώρα του τελικού. Τελικά, ένας κοντός, μπορεί να την… βρει από έναν άλλο κοντό. Και ο Ράις, ένα παλικαράκι που άφησε το Μόναχο για να πάει στα πιο ζεστά μέρη του Ισραήλ, επέβαλλε τον νόμο του και έκανε τον Λάσο να ψάχνεται.

Παιδιά, εγώ θα τον έδιωχνα τον Λάσο. Να λέμε δηλαδή , μόνος για τους Έλληνες προπονητές; Καθίστε λίγο. Θησαυρό έχει και παίζει με το ρολόι. Μια διαχείριση κάνει και αυτή όταν ζορίσουν τα πράγματα την κάνει λάθος. Κι αν ο Ρούντι ή ο Σέρχιο «πνιγούν» σύστημα δεν υπάρχει. Ο Γιούλ διαλύθηκε στον τελικό, ο φίλος μου ο μουσάτος παικταράς που λέγεται Ροντρίγκεθ το πάλευε μέχρι που …αποτρελάθηκε, ενώ ο Ρούντι τα έκανε μαντάρα. Μίροτιτς και Ρέγες παίζουν με το χρονόμετρο. Ο Μπουρούσης το πάλεψε υπέροχα, αλλά όλη η Ρεάλ υποκλίθηκε στην ενέργεια της Μακάμπι. Και τρως κύριε Λάσο μου μια 100αρα από τον Ολυμπιακό(που θα σε απέκλειε αν είχε τον Λο φέτος) και 98(σε 45 λεπτά) από την Μακάμπι. Να είσαι στην Ρεάλ; Προσωπικά δε με νοιάζει, Αθλέτικ Μπιλμπάο είμαι, αλλά σας παρακαλώ τώρα.

Ο Μπλατ, έκανε τα απλά. Ένα ροτέισον όπως χρειαζόταν, με ενέργεια, με άμυνα και φρόντισε να… ανακατεύει «την τράπουλα» όταν γινόταν κι όταν μπορούσε. Ήξερε ότι οι παικταράδες της Ρεάλ θα αποτύχουν αν μπλοκαριστούν. Και τους το κατάφερε με εντυπωσιακό τρόπο. Μπράβο του μαγκιά του και να τον χαίρεται η επόμενη ομάδα του. Η Μακάμπι πήρε την Ευρωλίγκα. Από τον Πειραιά η κούπα πήγε στο Τελ Αβίβ. Στην Ισπανία πάντως δεν πήγε. Και επειδή όλα τα τρόπαια «έπιασαν» Ιβηρική, η Ευρωλίγκα του μπάσκετ, αποφάσισε να συνεχίσει να βρίσκεται σε πιο… θερμά κλίματα. Από τη θάλασσα του Πειραιά, στη θάλασσα του Τελ Αβίβ. Τόσο απλά, τόσο εντυπωσιακά και μετά από μεγάλη ματσάρα που την απολαύσαμε, όσοι είχαμε την τύχη να είμαστε στην Λομβαρδία!

Για το ματσάκι της παρηγοριάς τι να σας γράψω; Η Μπαρτσελόνα το ήθελε περισσότερο και το κέρδισε, με τον Ναβάρο να βρίσκει χαλαρές άμυνες και να ξανακάνει την δουλειά του. Δύσκολοι καιροί για τον Λα Μπόμπα, όταν ο αντίπαλος αποφασίζει να τον «δείρει» μπασκετικά. Από ‘κει και πέρα, λυπάμαι πάντα τις ομάδες, που αναγκάζονται να αγωνιστούν λόγω χορηγών και τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Η ευτυχία της πρόκρισης στο φάιναλ- φορ, γίνεται για κάθε παίκτη μεγάλη λύπη, μετά από ήττα σε αποκλεισμό. Εντάξει, να ανοίξει η γη και να τους καταπιεί δε θέλουν, αλλά να μπουν στο αεροπλάνο και να επιστρέψουν σπίτια τους, πιστέψτε με, πληρώνουν για να το κάνουν. Όμως δε γίνεται… Και καλά οι Ρώσοι «την πλήρωσαν» με τη γκέλα του Κριάπα και το έριξαν στις βόλτες και τα ψώνια. Αυτοί οι κακόμοιροι οι Καταλανοί τι να πουν; Που ξεπρόβαλαν δειλά- δειλά (δεν είναι και λίγο να ‘χεις «φάει» 40αρα σχεδόν από την Ρεάλ) το Σάββατο το μεσημέρι και λίγες ώρες μετά εξαφανίστηκαν και πάλι, βλέποντας στην ιταλική τηλεόραση την αναμέτρηση με την Ατλέτικο Μαδρίτης! Πίκρα μεγάλη, μην την ψάχνετε.

Η Μπάρτσα έδειξε απόλυτα φορμαρισμένη για την διοργάνωση. Ήρθε με πίστη και εδώ που τα λέμε «έχτισε» το περασμένο καλοκαίρι μια ομάδα για να κατακτήσει το φάιναλ- φορ. Απέτυχε, τώρα θα στοχεύσει στο πρωτάθλημα. Για να δούμε... Οι Ρώσοι εδώ και καιρό εμφάνιζαν τα «άσχημα σημάδια». Στηρίχθηκαν στην ανωτερότητά τους κόντρα στην Μακάμπι. Και πράγματι έδειχναν ικανοί να πάνε τελικό. Όμως ξανά... λιποθύμησαν την κρίσιμη ώρα. Η χρονιά κρίνεται αποτυχημένη για τον Μεσίνα, που δε βλέπω να ‘χει λόγο ύπαρξης πλέον στην Μόσχα! Όπως και να ‘χει να ‘μαστε όλοι καλά, να τα πούμε και από την Μαδρίτη σε έναν χρόνο! Δε γράφω τη δεδομένη ευχή «μακάρι να ‘χει κι ελληνική ομάδα»! Αν έχουν όρεξη να ξαναπατήσουν σε φάιναλ- φορ, ας φτιάξουν καλύτερα τις ομάδες τους και ας το πολεμήσουν... Απλό είναι!