Ήταν το εξαιρετικό σουτ του Τζόλη, που θα χάλαγε την... μανέστρα του Ολυμπιακού. Όμως αυτό δε συνέβη. Και έτσι οι "ερυθρόλευκοι" έχουν κάθε δικαίωμα να αναρωτιούνται αν υπάρχει περίπτωση να χάσουν κάπου. Πήγαν στην Τούμπα, έπαιξαν πιο κάτω από υποφερτά, βρέθηκαν να χάνουν, έδειχναν ότι δύσκολα θα τη γλιτώσουν γιατί πολύ απλά δεν ανέβαζαν ένταση.

Και ήταν τελικά μια στιγμή αρκετή για να τους βγάλει από την δύσκολη θέση και να παγιώσει στην ποδοσφαιρική Ελλάδα ότι ο φετινός τίτλος αν δεν υπάρξει σωρεία αυτοκτονιών, θα είναι και πάλι κόκκινος. Πως αλλιώς να το γράψω ρε παιδιά; Ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός στην Τούμπα και δεν έχασε.

Και αυτό έγινε, όχι μόνο γιατί ήταν καλό το κόρνερ του Φορτούνη και σούπερ η κεφαλιά του Μπά. Όχι μόνο γιατί ο Μαρτίνς ανέβασε τις γραμμές. Δεν έγινε μόνο από το καθαρά ποδοσφαιρικό σκέλος. Θεωρώ ότι οι Πειραιώτες είναι μπολιασμένοι μέσα στα αποδυτήριά τους, ότι στο τέλος ότι και να συμβεί στο 95λεπτο δεν θα έχουν ηττηθεί.

Στο δικό τους λεξικό δεν υπάρχει η λέξη ήττα και φαίνεται ολοκάθαρα... Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν έβγαλε μεγάλη ένταση ο Ολυμπιακός, αλλά και τι να του πεις; Αν ένας από τους δυο έπρεπε να δείξει ότι "καίγεται", αυτός ήταν ο ΠΑΟΚ. Οι Θεσσαλονικείς ωστόσο δεν μπορούν -για πολλούς λόγους- να έχουν σταθερή ένταση.

Ο Εμβιλά (με προσθήκη Καμαρά) θα μπορούσε να 'χε βρει δίχτυα με διπλή ευκαιρία. Ο Φορτούνης είδε τον Πασχαλάκη να του πετάει κόρνερ την μπάλα σε φάουλ και με εξαίρεση το πρώτο 3λεπτο του ματς, η ομάδα πήγε άνετη στα αποδυτήρια. Ένας κύριος φώναζε από την εξέδρα "ΠΑΟΚαρα βάλε ένα γκολ", αλλά οι παίκτες της ομάδας του είχαν δυο σωστές κατεβασιές, μια από κάθε πλευρά. Στην πρώτη εκτέθηκαν ο Ραφίνια με τον Σεμέδο, στην δεύτερη ο Ρέαμπτσουκ. Όπως αποδείχθηκε ήταν μήνυμα του ΠΑΟΚ για το ότι θα το ξανάκανε στο δεύτερο 45λεπτο.

Ο Μαρτίνς είδε ένα πρώτο ημίχρονο σχετικά εύκολο, αλλά οι ποδοσφαιριστές του ήταν και πάλι χαλαροί κατά την έξοδό τους από τα αποδυτήρια για δεύτερη φορά. Και το πλήρωσαν. Το μισό γκολ και παραπάνω ήταν του Ουάρντα. Γιατί με την κεφαλιά που πήρε, "βίδωσε" τον Μπα και υποχρέωσε τον Σα να το παλέψει αρχικά, αλλά στο τέλος να μην γλιτώσει. Και ήταν ο Μπα, που πήρε εκδίκηση από τον εαυτό του με την γκολάρα που έβαλε.

Ο Μαρτίνς πολύ σωστά ψάχτηκε. Είδε την ομάδα να... βαριέται , να μην παίζει στον ρυθμό της και έκανε τις κινήσεις του. Έβγαλε τον κακό (σε αυτό το ματς) Βαλμπουενά, έβαλε τον Χασάν, έπαιξε με δυο φορ μέχρι να βγάλει Φορτούνη και Ελ Αραμπί και να φρεσκάρει το σχήμα, γυρνώντας και στο πρώτο του πλάνο, μιας και είχε ισοφαρίσει. Αυτά τα ολίγα τα έγραψα ως την δική μου οπτική στο παιχνίδι.

Θα μπορούσα να μην είχα αναφερθεί καν στο ματς. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν καλό. Όμως το έπραξα γιατί θα πρέπει να καταλήξουμε στο αρχικό συμπέρασμα: Ακόμη και αυτός ο Ολυμπιακός δεν έχασε. Η διαφορά του από τους άλλους είναι μεγάλη. Είναι η διαφορά της βαθμολογίας , είναι η διαφορά της αυτοπεποίθησης με όλους. Είναι η ψυχολογία. Και όπως πάρα πάρα πολύ σωστά είπε ο Μαρτίνς: "Πήραμε έναν βαθμό και πρέπει να το δεχτούμε".

Σε ένα παιχνίδι περίεργο, που θα ξεχαστεί, ήταν άλλωστε μια εκκρεμότητα από τον πρώτο γύρο. Μια αναμέτρηση λαθών που αν έμπαινε γκολ, θα γινόταν με στατικές φάσεις. Κι αυτό συνέβη. Ούτε καν οδηγός για την συνέχεια. Ο Ολυμπιακός μπορεί να παίξει και έχει παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο από αυτό που πρόσφερε το βράδυ της Τετάρτης. Ποτέ δεν έχεις συμβόλαιο με την απόδοση. Ποτέ δεν έχεις συμβόλαιο με το ότι πάντα θα κερδίζεις.

Και η πραγματικά μεγάλη ομάδα είναι αυτή που καταφέρνει να μην χάσει, όταν όλοι πιστεύουν και περιμένουν να χάσει. This is football...