Mad-y-man

Υπάρχουν και αγώνες που ένας άνθρωπος μπορεί να καθορίσει τα πάντα. Το όνομα του Μαντί Καμαρά προσωπικά, το είχα γράψει στο ψηφοδέλτιο του MVP, κυριολεκτικά, δέκα δευτερόλεπτα μετά τη γκολάρα που έβαλε. Ήταν ο πολυτιμότερος για εμένα κι ας μην το έβαζε. Ας έμενε στα σουτ που εξαπέλυε και είτε έφευγαν άουτ, είτε πήγαιναν στον Τσιντώτα.

Είχα καιρό να δω ποδοσφαιριστή να καλπάζει για πλάκα στο… μεσαίο τρίτο του γηπέδου σε παιχνίδι ομάδων αυτού του επιπέδου. Οι Γκιλιέρμε - Μπουχαλάκης ήταν υποστηρικτές του και ο Σιμόες με τον Γαλανόπουλο (και μετά τον Σιμάο) "θύματά" του.

Ο συγκεκριμένος αγώνας χάρισε στην ομάδα του Πειραιά άλλο ένα τρίποντο στο κυνήγι της κατάκτησης του τίτλου. Άφησε την ΑΕΚ με ωφέλιμα (κατά τη γνώμη μου) ζητήματα να συζητηθούν στο προπονητικό κέντρο. Γιατί το ματς είχε και ολίγον τι μυστήρια εξέλιξη. Όσο ήταν 1-0 και πέρναγε η ώρα, η Ένωση δεν ήταν αδιάφορη στο να παλέψει για την ισοφάριση.

Ήταν όμως "λίγη" στην... προτελευταία προσπάθεια. Δεν είχε τρόπο να φτιάξει τη συνθήκη, ήθελε να φάει αλλά δεν είχε δόντια και έτσι, μπήκε το γκολ του Καμαρά για να τελειώσουν όλα. Όταν μάλιστα, ένα τέτοιο παιχνίδι ξεκινάει με γκολ οι απαιτήσεις είναι μεγάλες. Ή άντε για να το μαλακώσω λίγο, να γράψω απλά πως αυξάνονται. Η φάση δε, της ακύρωσης του γκολ του Ελ Αραμπί (όταν οι παίκτες είναι αγκαλιασμένοι, αυτά δε δίνονται, γνώμη μου) μάλλον έσωσε την ΑΕΚ από τα πολύ χειρότερα. Γιατί δεν είναι και λίγο πράγμα όχι μόνο να βρίσκεσαι πίσω 2-0 στο 25', αλλά και να 'χεις δεχθεί γκολ με το ένα στόπερ σου και τον τερματοφύλακα σου να συνεργάζονται στην κουταμάρα.

Ο Κωστένογλου κατέβασε μια επιθετική ενδεκάδα, φιλοδοξώντας να κρατήσει πίσω τις γραμμές των Πειραιωτών. Και είχε από νωρίς παράπονα, μιας και οι παίκτες του ξέχασαν κυριολεκτικά το αμυντικό τους τρανζίσον και ο Σουντανί βρέθηκε σαν κύριος ανενόχλητος να σερβίρει τη μπάλα στον Σεμέδο. Έτσι ο "μπαμπούλας", εκεί που είχε "φάει χρεώματα" από κόσμο και κοσμάκη μετά το ματς με τη Μπάγερν, έγινε ο πρώτος χρονικά πρωταγωνιστής του κυριακάτικου αγώνα.

Η ΑΕΚ τούτη τη φορά δεν ξεκίνησε για να κρυφτεί στο γήπεδο. Ο Ολιβέιρα είχε δυο καλές μπάλες στην περιοχή του Σα, αλλά δε τις αξιοποίησε. Όμως, σε σχέση με προηγούμενες επισκέψεις της στο Καραϊσκάκη, έβρισκε χώρους, δημιουργούσε ζητήματα στην κόκκινη άμυνα και ήλπιζε (λογικό) όσο το ματς έμενε στο 1-0.

Ο Μαρτίνς είχε δει καλά το ΑΕΚ - ΠΑΟΚ και τον συγχαίρω για αυτό. Οι Θεσσαλονικείς ήταν καλύτεροι στο πρώτο μέρος, φούλαραν στα άκρα και στο τέλος είχαν χάσει το κέντρο και έμειναν στο 2-2. Ο Μαρτίνς λοιπόν, ήξερε ότι έχει καλούς παίκτες στα πλάι, αλλά ήθελε την κουλούρα. Και την πήρε πανηγυρικά. Εκεί τελείωσαν όλα.

Θα μπορούσε να 'χε βάλει και δεύτερο γκολ ο Ολυμπιακός στο 45λεπτο. Ο Τσιντώτας δεν ενέπνεε σιγουριά, η άμυνα της ΑΕΚ έμπαζε στα πλάγια και ο Τσιμίκας, κάθε φορά που έβρισκε μέτρα μπροστά του, ντυνόταν... Ρομπέρτο Κάρλος. Ήταν λογικό και να ψαχτεί η ΑΕΚ, αλλά και να βρει τις επισκέψεις που σας ανέφερα. Δεν προέκυψε αυτό μόνο από το σχήμα του Κωστένογλου, αλλά και από το ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε την παραμικρή όρεξη να... τσιγκουνευτεί.

Ο Σουντανί συνεχίζει να διαπρέπει και ο Μαρτίνς έχει έναν παίκτη που είτε αγωνίζεται υποστηρικτικά στο φορ, είτε πάει στο πλάι, ξέρει να δίνει πράγματα. Ο Πορτογάλος κατά τη γνώμη μου τον έβγαλε νωρίς, ο λόγος όμως ήταν να θωρακίσει τον Τσιμίκα με τον Μασούρα. Παρότι η ΑΕΚ ανασταλτικά το γύριζε σε ένα 4-4-2 (Ολιβέιρα και Λιβάγια δεν μάρκαραν), ο Μαρτίνς το 'χε πάρει το κέντρο με την τριάδα, όσο και να πάσχιζαν ο Σιμόες με τον Γαλανόπουλο.

Κάθε φορά που οι γηπεδούχοι έβρισκαν υπεραριθμίες, είχε εμφανιστεί ένα έξτρα "ερυθρόλευκο" κεντρικό χαφ. Πάντα κάτι θα ρισκάρεις στο ποδόσφαιρο και ο Κωστένογλου, πήγε με επιθετικογενείς, προσφέροντας τις μονομαχίες της κουλούρας στους αντιπάλους του. Κυρίως στον Μαντί Καμαρά, που βρέθηκε σε σούπερ βραδιά και αν σημάδευε όταν… όπλιζε θα 'χε βάλει σίγουρα πιο νωρίς γκολ, από το 77ο λεπτό όπου τελικά βρήκε τον στόχο.

Ο Κωστένογλου το κυνήγησε με τις αλλαγές του το ματς, έβαλε τον Βέρντε αντί του κακού Ντέλετιτς, έβαλε τον Γιακουμάκη αντί του σόφτ Αλμπάνη, άλλαξε θέσεις στους Ολιβέιρα και Λιβάγια και γενικά οι "κιτρινόμαυροι" δεν ήταν αρνητικοί με τον εαυτό τους, αλλά ήταν κατώτεροι του Ολυμπιακού. Και επαναλαμβάνω έβγαλαν το " λάδι, λάδι αλλά τηγανίτα τίποτα" Και σίγουρα ξενέρωσαν στο 2-0.

Δεν είναι εύκολο τώρα για την ΑΕΚ, που θα πρέπει να διαχειριστεί το -8 της βαθμολογίας από τον πρωτοπόρο. Όσο για τον Ολυμπιακό; Αυτός είναι ο πρωτοπόρος, αυτός είναι που ορίζει στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο την κατάσταση στην κορυφή.

Εν μέσω Champions League και σερί υποχρεώσεων, με προβλήματα τραυματισμών, με ανάγκες αλλαγών συστήματος και προσώπων, ο Μαρτίνς και οι παίκτες του, καλούνται να αντέξουν. Και όσο θα κερδίζουν, θα παίρνουν και δύναμη από την ηρεμία του Ρέντη και την καλή ψυχολογία που θα έχουν στις προπονήσεις. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

Αν πάντως σε κάθε αγώνα ο Ολυμπιακός καταφέρει να έχει και έναν διαφορετικό σούπερμαν, θα μπορεί να κοιτάξει ακόμη πιο αισιόδοξα το εγγύς μέλλον.

Photo Credits: Eurokinissi