Ένα καλό έχει κάνει η Δημόσια Τηλεόραση, τούτες τις μέρες. Αραιά και που, σε τακτά χρονικά διαστήματα, επαναλαμβάνει μεταδόσεις παλαιότερων αγώνων της εθνικής μας. Σα να,,, χτυπάνε καμπανάκι οι υπεύθυνοι του καναλιού, δίχως να το ξέρουν. Σα να λένε «κοιτάξτε τι είχαμε!» Και κατά τη γνώμη μου, μια χαρά γίνεται αυτό. Γιατί η μνήμη χρυσόψαρου είναι κακό πράγμα, ειδικά στο ποδόσφαιρο. Είναι πάρα μα πάρα πολύ κακό πράγμα να ξεχνάς ποιος ήσουν και να τα βάζεις με αυτό που είσαι!

Όχι δεν είμαι λάτρης του ποδοσφαίρου της εθνικής μας, όμως σέβομαι κάθε προσπάθεια! Και τούτο το κείμενο, το γράφω περισσότερο για να το διαβάσουν οι διεθνείς και ο προπονητής, παρά όλοι οι υπόλοιποι. Δεν θα καθίσω να αναλύσω το πώς πρέπει να παίξουμε. Θεωρώ ότι μέσα στα αποδυτήρια γνωρίζουν καλύτερα. Φυσικά και έχω ενστάσεις για πρόσωπα, φυσικά και πιστεύω ότι μπορώ να φτιάξω μια καλύτερη ενδεκάδα, αλλά μάλλον αυτό το… ελάττωμα το έχουμε όλοι, έτσι δεν είναι; Αυτό που θέλω να θυμίσω είναι πως είμαστε μια μικρή χώρα. Και δεν έχουμε βάσεις για να δημιουργήσουμε έναν μηχανισμό- κολοσσό ,γύρω από το ποδόσφαιρο.

Πρόσφατα έπεσαν στα χέρια μου κάποιες φωτογραφίες, από επαρχίες της Γερμανίας. Περιοχές, ανάλογες των Τρικάλων, της Τρίπολης, της Ηγουμενίτσας. Θέλω να πω, δεν είδα φωτό μεγαλουπόλεων. Όμως σε αυτές τις εικόνες, σε εκείνες τις κωμοπόλεις, σε κάθε δέκα σπίτια, έχουν και ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο μέσα στα λιβάδια. Και το ίδιο ισχύει σε όλες τις χώρες. Εμείς έχουμε ερασιτεχνικά σωματεία, που μοχθούν. Παράγοντες που τα κρατάνε όρθια με «αίμα». Γιατί από αυτά τα σωματεία έχουν βγει οι διεθνείς με εξαιρέσεις τους τρεις- τέσσερις που ανδρώθηκαν στο εξωτερικό. Κι όμως! Μετά το 2004 κάτι κάναμε…

Ήταν η κατάκτηση του Euro τότε, που έγινε τροχοπέδη για την άνοδο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Με εξαίρεση το Μουντιάλ της Γερμανίας το ’06 απ’ όλα τα άλλα μεγάλα ραντεβού, η ομάδα δεν έλειψε. Ήταν εκεί! Βρε πήγαινε καλά; Πάτωνε; ‘Έπαιζε; Σερνόταν; Ήταν εκεί… Και πιστέψτε με, δεν το λέω για να ζητιανέψω τα «μπράβο», αλλά ναι, είναι αρκετό να είμαστε εκεί. Γιατί διάολε δεν είμαστε ούτε Ιταλοί, ούτε Γερμανοί, ούτε Βραζιλιάνοι. Ούτε καν Βέλγοι είμαστε. Ούτε Πορτογάλοι κι ας τους αποκαλούμε «πελάτες»(τρομάρα μας…).

Η εθνική μας, είναι μια ομάδα που κερδίζει με το σπαθί της, τη συμμετοχή στις μεγάλες διοργανώσεις. Έβαλε τις βάσεις για να είναι στα δυνατά γκρούπ στις κληρώσεις. Δεν μας κάνουν χάρες. Τα κερδίζουμε. Και το κάνουμε με τη φιλοσοφία μας. Με το στυλ μας. Πρέπει να ‘μαστε χαρούμενοι, που επιτέλους έχουμε στυλ. Τι να το κάνω εγώ, ότι είχαμε τον Σιδέρη, τον Δεληκάρη, τον Δομάζο, τον Μαύρο, τον Κούδα, τον Αναστόπουλο; Παικταράδες και παικαράδες. Βρε φιλοσοφία δεν είχαμε. Τα… ντόρτια έπεφταν βροχή. Μια ισοπαλία πήραμε στην Αγγλία και ο Αρχοντίδης έκανε τούμπες μισή ώρα!

Η καινούργια εθνική, η ομάδα της δεκαετίας, έχει το στυλ της. Δεν μαγεύουμε, δε μπορούμε να πρεσάρουμε, δε μπορούμε βρε αδερφέ να επιβάλλουμε στους περισσότερους το δικό μας τρόπο. Όμως ξέρουμε να αντιστεκόμαστε και να «χτυπάμε» εκεί που δεν μας περιμένουν. Το σύνθημα στο πούλμαν λέει «οι ήρωες παίζουν σαν Έλληνες. Διαφωνώ. Προς Θεού, μην ξεφτιλίζουμε το άθλημα, ας είμαστε δίκαιοι. Δεν παίζουμε θελκτικό ποδόσφαιρο. Όμως εμένα θα με καλύψει το εξής: Οι ήρωες πέφτουν σαν Έλληνες! Γιατί είναι σίγουρο ότι θα «πέσουμε» κάποια στιγμή. Απλά όταν αυτό συμβεί, να το ‘χουμε χαρεί. Να το ‘χουμε απολαύσει. Εξάλλου και οι μεγάλοι στρατοί στην Αρχαία Ελλάδα για έναν ένδοξο θάνατο ζούσαν!

Δεν περιμένω από την εθνική μας να «βγάλει μάτια». Όμως θεωρώ ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να το χαρούν οι ίδιοι, όπως το έκαναν στα γήπεδα της Ν. Αφρικής, όπως το έκαναν και πριν δυο χρόνια στο Euro. Υπάρχουν άλλοι για να πάρουν το Μουντιάλ. Η Ελλάδα δε μπορεί. Αλλά εμείς ας στείλουμε και λίγη θετική ενέργεια! Για πάμε…