Μάγκες, μας πήραν χαμπάρι

Φεύγει ο Γενάρης και παρακολουθώντας τον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα, θαρρείς ότι βλέπεις τα τελευταία φιλικά και τα πρώτα επίσημα ματς. Παίκτες σε κακή κατάσταση, αλλαγές, ψαξίματα, διαφορετικές πεντάδες κάθε λεπτό, αναζήτηση ρόλων, μια «σαλάτα» τέλος πάντων, που ως αποτέλεσμα έχει, εδώ και κάμποσο καιρό οι ήττες να «πέφτουν βροχή» στην Ευρωλίγκα.

Κι αν οι «ερυθρόλευκοι» έχουν κάθε δίκιο να χαμογελάνε επειδή ήταν συντριπτικά ανώτεροι του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι, οφείλουν να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, να τα πουν και λίγο, προκειμένου να καταλήξουν τι ακριβώς ζητάνε στο τοπ- 16. Αν το κάνουν, θα πάρουν και βοήθεια. Μια προβλέψιμη ομάδα, που έτσι όπως έχασε στο Κάουνας, δε θα ήταν εμπόδιο για τη Ρεάλ.

Ναι, τη Ρεάλ που φέτος «μπάζει». Αλλά κόντρα στον Ολυμπιακό, έκανε τα απλά να φαίνονται απλούστερα. Εγκλώβισαν τον Σπανούλη, στην τελική ο αρχηγός δεν είναι και καλά, φράζοντας μια πηγή. Στους ψηλούς η ανωτερότητα των Ισπανών «φώναζε» και μόλις άρχισαν να βάζουν και τα σουτ από παντού, ολοκλήρωσαν το έργο τους. Την ίδια ώρα ο Σφαιρόπουλος δεν έπαψε να ψάχνει. Να γυρεύει σχήματα, που θα απέδιδαν. Τελείωσε ο αγώνας και δεν καταλάβαμε τελικά ποια πεντάδα θα στεκόταν καλύτερα. Θα αρχίσετε να ζητάτε ψηλό από κάτω, θα τα «βάλετε» και με κανά παίκτη, τι να κάνετε κι εσείς, σας καταλαβαίνω.

Κανείς δε θέλει να χάνει. Όμως για άλλη μια φορά, θα ζητήσω απ’ όλους να δουν την αλήθεια κατάματα. Όπως τα γράψαμε μετά το ελληνικό ντέρμπι ας τα πούμε και τώρα. Μέχρι τον Αύγουστο να έπαιζαν, η Ρεάλ θα κέρδιζε. Είχαν συγκεκριμένους ρόλους. Και επι της ουσίας, τον Ολυμπιακό τον έχουν πάρει χαμπάρι. Τι κάνει; «Βαράει» μπασκετικά. Ε, τον βαράνε κι αυτοί και πάνω απ’ όλα, του δημιουργούν συνεχείς εμπλοκές στις επιθέσεις του. Όσο μπουκώνει η ελληνική ομάδα, τόσο αναγκάζεται ο Σφαιρόπουλος να γυρεύει λύσεις. Κι όσο αλλάζει και δοκιμάζει, τόσο χάνουν ρυθμό. Ο Χάκετ με τον Παπαπέτρου ήταν μακράν οι καλύτεροι, όμως θα διαβάσετε πιο κάτω, τι έπαθε ο Ολυμπιακός με τον χρόνο. Και όσο οι τρεις σωματοφύλακες(Σπανούλης, Πρίντεζης, Μάντζαρης) δε πατάνε καλά, πάντα η ομάδα θα ‘χει πληγές. Γιατί όσο παικταράδες και να είναι οι άλλοι, παίρνουν δύναμη, κίνητρο, έμπνευση από τους τρεις αυτούς.

Έτσι χτίστηκε η ομάδα, έτσι πορεύεται. Δε μπορείς να καταδικάσεις έναν ξένο, που του ξεκαθάρισες ότι θα είναι ρολίστας! Και δυστυχώς, ένα τριλεπτάκι ήταν αρκετό για να βλάψει την προσπάθεια της ομάδας στο πρώτο μέρος. Ενώ μπήκαν νωθροί οι Πειραιώτες, χρειάστηκαν κάμποσο για να καταλάβουν ότι όλες οι ομάδες δεν έχουν Ραντούλιτσα να μπορούν να τον «χτυπάνε στα πόδια» και να φτάνουν σε απλά παιδιά λέι- απ, στη συνέχεια διαφοροποίησαν τη στάση τους στο παρκέ. Ο Ματ Λοτζέσκι ήταν αυτός που βοήθησε πραγματικά και ο Ντάνιελ Χάκετ στήριξε ξανά την ομάδα του, ερχόμενος από τον πάγκο. Τούτη τη φορά ο Σφαιρόπουλος είχε περισσότερη ανάγκη την άμυνα του Μάντζαρη και έβαλε τον Ιταλοαμερικανό μαζί με τον Βαγγέλη, παρότι δε συνηθίζει να το κάνει.

Ο Λάσο είχε προσαρμόσει την ανασταλτική του λειτουργεία στον Σπανούλη. Τράκαρε ο Βασίλης τις περισσότερες φορές(μη πω σχεδόν όλες) και γενικά στο σετ παιχνίδι, αν δεν έβαζε ο Λοτζέσκι ή αν δεν «καθάριζε» έστω και με καμιά καραμπόλα ο Χάντερ, το καλάθι ερχόταν με… αίμα. Αντιθέτως, μόλις βρήκαν «ανοιχτό» γήπεδο, οι πρωταθλητές Ελλάδας, έκαναν τη Ρεάλ να δείξει όλες τις αδυναμίες της. Κλασική «βασίλισσα»: Με τον Ρέγες σταθερή αξία, τον Κάρολ να βλέπει τη φανέλα του Ολυμπιακού και να τα βάζει όλα, με τους κοντούς να έχουν καλές και κακές στιγμές. Γενικά δεν τρόμαξε κανέναν στο πρώτο ημίχρονο, όπως γενικά φέτος δεν έχει τρομάξει και κάποια ομάδα! Στην πέμπτη αγωνιστική του τοπ- 16 και οι Μαδριλένοι μπήκαν με συνολικό ευρωπαϊκό ρεκόρ 7- 7. Ανήκουστο για αυτό το ρόστερ, αρνητικά εντυπωσιακό για πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και αν δεν ήταν το τελευταίο τρίλεπτο του ημιχρόνου, θα ‘χαν πάει και στα αποδυτήρια με πονοκέφαλο. Όμως κατάφεραν ένα επιμέρους 12- 2 και έστειλαν τον Σφαιρόπουλο να ψάχνει να βρει τι φταίει από τα μισά της αναμέτρησης.

Ο Ολυμπιακός για μεγάλο διάστημα μάζεψε τα ριμπάουντ, αλλά οι Ισπανοί, στο «πέντε εναντίον πέντε» ήθελαν και μπορούσαν τις περισσότερες φορές να εκμεταλλευτούν τα πάντα. Δημιουργούσαν εύκολα μις ματς και προλάβαιναν συνήθως με ένα χάι λοου(συνεργασία των δυο ψηλών) να βάλουν καλάθι. Κι αν δε γινόταν η δουλειά στη ρακέτα, υπήρχε ο Κάρολ. Μπορεί να φανεί και παράξενο σε όσους δεν είδαν το ματς, αλλά αν χώλαινε κάπου η «βασίλισσα», ήταν στους αιφνιδιασμούς, όπου κάποιους τους έχασε και με παιδικό τρόπο, χάρη και στις εντυπωσιακές προσωπικές άμυνες(με μπόλικο φιλότιμο) παικτών όπως ο Στρόμπερι ή ο Μάντζαρης. Είναι αλήθεια ότι έβαλε πολύ κόσμο στο παρκέ ο Σφαιρόπουλος από πολύ νωρίς. Πολλές οι μονάδες, όλοι μπορούν να δώσουν πράγματα, αλλά το περιβόητο ροτέισον ίσως από ένα σημείο και μετά να χρειαστεί μάζεμα, για να υπάρξει σταθερότητα και σωστός ρυθμός.

Όμως θα το καταλάβετε καλύτερα πιο κάτω. Άλλοι θα χαίρονταν να είχαν τέτοιο υλικό. Ίσως να υπάρχει ανισορροπία σε θέμα ποιότητας γραμμών. Θέλω να πω, στους ψηλούς κάτι λείπει, στην περιφέρεια είναι τίγκα το πράγμα. Ο Ολυμπιακός ωστόσο, ήθελε να το πάρει το ματς στην Μαδρίτη και προσπάθησε πολύ περισσότερο σε σχέση με αυτό το χάλι που είδαμε στο Κάουνας. Απλά τον ρήμαξαν οι… μπόμπες! Πέρα από όσα έγραψα για την «βασίλισσα», οφείλω και να της βγάλω το καπέλο –που δε φοράω- γιατί αυτή η ομάδα, με αυτό το στυλ και τους συγκεκριμένους παίκτες, έκλεισε ένα ημίχρονο με δυο μόνο λάθη!!! Και απέναντι στην άμυνα του Ολυμπιακού.

Στη συνέχεια ανέλαβαν οι συνονόματοι. Γιατί μπορεί να εντυπωσιαστήκατε από τις …βόμβες του Γιούλ, αλλά το κακό το έκανε στην τρίτη περίοδο ο Ροντρίγκεθ. Και αφού λοιπόν, ο Κάρολ με τους ψηλούς έδρασαν, στη συνέχεια ήρθαν οι δυο Σέρχιο να ολοκληρώσουν το έργο της ομάδας του Λάσο. Ο Ολυμπιακός ίσως (λέμε ίσως) χρειαστεί να κυνηγήσει αυτή τη διαφορά. «Το χρυσό 13», «άλλος για το 13» και παρόμοιους τίτλους θα διαβάζουμε τότε. Αν υπάρξει ενδεχόμενο. Και αν ο αριθμός φαίνεται μεγάλος, οφείλω να επισημάνω, ότι η Ρεάλ θα μπορούσε να ‘χε κερδίσει και με περισσότερους πόντους. Πολύ πιο μικρό ροτέισον (εντάξει είχε και Μασιούλις- Ρούντι έξω) κόντρα σε έναν Ολυμπιακό που τελείωσε το ματς , κρατηθείτε, με: Τον Όντομ 13 λεπτά, τον Χάντερ 24, τον Παπαπέτρου 27, τον Σπανούλη 23, τον Στρόμπερι 19, τον Μιλουτίνοβ 13, τον Πρίντεζη 16, τον Μάντζαρη 23, τον Χάκετ 20, τον Λοτζέσκι 15 και τον Αθηναίου 5!

Όχι, δεν είναι περίοδος προετοιμασίας, αλλά σας το ξαναγράφω, οι Πειραιώτες εμφανίζονται λες και προετοιμάζονται εν μέσω δύσκολων και σημαντικών αγώνων στην Ευρωλίγκα. Η Χίμκι είναι ο επόμενος αντίπαλος και τόσο νωρίς, το ματς είναι… τελικός. Καταλαβαίνετε πλέον άπαντες το γιατί, αν υποθέσουμε ότι θα κυλήσει έτσι το τοπ- 16, ώστε να αλλάξει το σκηνικό και να μπει χοντρά ξανά ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι του καλού πλασαρίσματος. Σε έναν δύσκολο όμιλο, η ομάδα μέχρι τώρα είναι κατώτερη των προσδοκιών, απόλυτα προβλέψιμη όπως σας έγραψα στην αρχή και με τα «πρώτα βιολιά της» ξεκούρδιστα. Κακό φεγγάρι; Πουτάνα μπάλα, που έλεγε κι ο Όσιμ; Δε το νομίζω. Αν πρέπει να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό του αρχαιότερου επαγγέλματος, θα τον βάλω στη στιγμή που χτύπησε ο Πάτρικ Γιάνγκ.

Από τότε ξεκίνησαν όλα. Και μετά ότι συνέβαινε προς επιδιόρθωση, έπεφτε στο κενό. Για ένα κενό στο «4» μιλάγαμε αρχικά. Μετά δημιουργήθηκε και στο «5». Τελικά αποκτήθηκαν ένα 3αρι (ευτυχώς) και ένα γκάρντ. Ξέρω ότι όσοι είστε Ολυμπιακοί, θέλετε έστω ένα καλό, ένα παρήγορο, ένα «κάτι» ρε παιδάκι μου, να το διαβάσετε για να πάρετε και μια ανάσα ενόψει συνέχειας. Ειλικρινά και βάσει εμπειρίας, να σας πω αυτή τη στιγμή ποιο είναι το μόνο (και μοναδικό) παρήγορο; Ότι η ομάδα αυτή είναι … βρικόλακας.