Και τι να τους πεις; Τι άλλο να τους γράψεις; Πλέον η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μπαίνουν καλά στα ματς, δείχνουν έτοιμοι να το παλέψουν, αλλά μόλις μια καλή ομάδα "χτίσει" έστω και μικρή διαφορά, λιποθυμάνε.

Και αυτό γίνεται γιατί οι έμπειροι δεν αντέχουν, οι άπειροι είναι… άπειροι. Τόσο απλά. Και ένας προπονητής, που τι να κάνει ο άνθρωπος, προσπαθεί να βολέψει τους πάντες. Δε θέλει να κακοκαρδίσει κανέναν, αυτό δείχνει και αυτό πράττει. Κι αν αφήσει κανέναν εκτός χρόνου σε κάποιο ματς, στο επόμενο μπορεί να τον δούμε ξαφνικά είτε πενταδάτο, είτε πρώτη αλλαγή.

Έχει χάσει κάθε ισορροπία, κάθε λογική, κάθε ηρεμία, κάθε γλύκα, κάθε προσμονή αυτός ο Ολυμπιακός. Ο κόσμος λιγότερος από το ματς με την Μακάμπι και λογικά θα 'ναι ακόμη πιο λίγοι κόντρα στην Ζαλγκίρις. Μα και οι ακραιφνείς μπασκετικοί, διστάζουν να δουν, μη ξεχάσουν αυτά που ξέρουν.

Όσοι αγαπάνε την ομάδα, πληγώνονται. Τι να τους πεις; Μαρτύριο για όλους. Αυτό το κατασκεύασμα δεν είναι ικανό να κερδίζει συνέχεια τις καλές ομάδες. Το έκανε στην Μόσχα. Μετά ήρθαν οι δυο εντός έδρας ήττες. Η ταχύτητα του Ολυμπιακού έχει πέσει. Ο κόσμος του είναι πολύ έμπειρος. Ξέρει ότι αυτοί που τον εκπροσωπούν στο παρκέ και όπου αλλού, δεν είναι αντάξιοι της ιστορίας, της δυναμικής και των υψηλών απαιτήσεων.

Όχι, δε θα ξεχάσουμε όσα βλέπαμε και όσα ξέρουμε. Κάποια στιγμή η ομάδα θα ξανακερδίσει σίγουρα, αλλά οι φίλοι της είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι ότι αυτό που παρακολουθούν δε τους εκφράζει. Τραγουδούσαν τον ύμνο στα τελευταία εκατό δευτερόλεπτα. Μόνο ο κόσμος και οι φανέλες θυμίζουν αυτή την ομάδα. Τίποτ' άλλο. Όσο για την Έφες; Εύκολα και με ρεσιτάλ στο 20λεπτο.

Ήταν δύσκολο για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι στην Ελλάδα ο Μίσιτς να …αμολήσει αητό. Και ήταν ο Σέρβος αυτός που κράτησε την Έφες στην αρχή του ματς όταν ο Ολυμπιακός έδειχνε έτοιμος και αποφασισμένος να πατήσει γερά. Ο Κεμζούρα δε το συζήτησε πολύ με τον εαυτό του. Είδε τους παίκτες του να πιέζουν και να προσπαθούν πραγματικά να βγάλουν και σωστές συνεργασίες αλλά και ενέργεια στο γήπεδο. Η φιναλίστ του φάιναλ-φορ δεν είναι ίδια ομάδα χωρίς τον Μόερμαν, αλλά έχει οπλοπολυβόλα που δε θα σε λυπηθούν.

Κάποια στιγμή η ομάδα του Πειραιά βρέθηκε με πέντε Αμερικανούς στο παρκέ και ήταν πολύ ευχάριστο που δεν είχαν το μυαλό τους μόνο στο να βάλουν καλάθι. Ακόμη και όταν χάλασε αυτή η πεντάδα και μπήκε παρτενέρ τεσσάρων ο Βεζέκνοφ, ο Ολυμπιακός συνέχισε να εργάζεται βάσει πλάνου. Χρονικά όμως πολύ λίγο. Όταν παίζεις με την Έφες δεν έχεις δικαιώματα να… αράξεις ή να χαλαρώσεις. Η ποιότητα των Τούρκων είναι δεδομένη, όπως είναι εμφανέστατο και το ταλέντο τους. Όσο πέρναγε η ώρα λοιπόν ο Λάρκιν έκανε ό,τι γούσταρε, η διαφορά ποιότητας των δυο πεντάδων απλωνόταν στο παρκέ και όλα αυτά που κάποτε έκανε ο Ολυμπιακός στους αντιπάλους του, τα ζούσε από την ανάποδη. Μη λέμε τα ίδια και κουράζεστε, ένας Ολυμπιακός από τα… παλιά, την Έφες θα την είχε "καταπιεί".

Αυτός ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων και του Μπλάτ, είναι υποχρεωμένος να παίζει σαν ομάδα που ποτέ δε θα ξέρεις τι θα εμφανίσει στο παρκέ. Ικανός για το καλύτερο και (δυστυχώς κυρίως) το χειρότερο, ακόμη και μέσα σε ένα δεκάλεπτο. Η Έφες στο ημίχρονο κέρδιζε με 18, έχοντας καταφέρει να απλώσει το τέλειο παιχνίδι εντός τεσσάρων γραμμών από το 13’ ως το 20’ και να αναδείξει όλες μα όλες τις αδυναμίες των Πειραιωτών. Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα αναγκαστικά έτρεξε. Με… αμερικανική γεύση και τον κόσμο να μπαίνει στην εξίσωση είναι αλήθεια, πως οι Τούρκοι ταρακουνήθηκαν. Ηρέμησε και ο Κεμζούρα λίγο, που στο πρώτο μέρος το παράκανε με κάποιες αλλαγές.

Για παράδειγμα, έβαλε τον Πάντερ, ο Αμερικανός πέτυχε τρίποντο και επειδή λάθεψε "καπάκι" στην άμυνα, τον πέταξε έξω. Λες και οι υπόλοιποι στην άμυνα ήταν οι… Φαν Ντάικ του μπάσκετ! Βέβαια και ο Πάντερ στο δεύτερο ημίχρονο έβγαλε κάτι… σέντρες, άστα να πάνε. Η ποιότητα στην πλευρά της Έφες. Ο ρυθμός το ίδιο. Συνεπώς οι ερυθρόλευκοι είχαν να αντιπαραβάλουν μόνο σπρωξίματα και ατομικές προσπάθειες. Καλά έκαναν. Είχαν χάσει 11- 32 (!) το δεύτερο δεκάλεπτο, τι να συζητάμε ρε παιδιά;

Με την παλικαριά λοιπόν πήγαν στην άμυνα και τον εγωισμό στην επίθεση. Χάρη στο τρίποντο του Πολ, το τελευταίο δεκάλεπτο ξεκίνησε στο - 9. Ο κόσμος ακόμη πιο "φτιαγμένος" και ο Αμερικανός αληθινά καλός παίκτης με νέα βόμβα πήγε τη διαφορά στο – 6.

Μέχρι εκεί ήταν η ιστορία και η όποια (τζούφια) ελπίδα. Ο Αταμάν, έκανε κάτι απλό: Ξανάβαλε τον Μίσιτς και… γεια σας. Ο Σέρβος μαζί με τον Λάρκιν τράβηξαν όλο το κάρο , έβαλαν μεγάλα σουτ και οδήγησαν την Έφες στην σχετικά εύκολη και δίκαιη νίκη. Ο Ολυμπιακός ετοιμάστηκε φέτος για να παίζει ένα ματς την εβδομάδα. Και να ‘χει αυτή την εικόνα;

Θέλει πολύ… ταλέντο για να το πετύχεις Οι Αγγελόπουλοι που επέτρεψαν στον Μπλατ να δημιουργήσει αυτή την ομάδα τουλάχιστον είναι στο γήπεδο και παρακολουθούν. Ο… μεγάλος δημιουργός, κάπου θα ‘ναι και θα σκέφτεται αν γίνει τελικά πρεσβευτής. Κρίμα για τον Βασίλη και τον Γιώργο να το περνάνε όλο αυτό…

Photo credits: Eurokinissi