Με 1-1 θα ήταν χειρότερα

Να ξεκαθαρίσω ΠΡΩΤΑ ΑΠ’ ΟΛΑ, ότι δε γράφω το σκεπτικό μου με στόχο να «χρυσώσω κάποιο χάπι». Ήττα είναι πάντα ήττα. Όταν χάνεις, σίγουρα δεν κερδίζεις. Και το καλύτερο για τον Ολυμπιακό στις Βρυξέλλες, θα ήταν να το ‘χε πάρει το ματσάκι, αφού του «κάθισαν» οι ευκαιρίες.

Στο πολύ όμορφο άθλημα λαθών όμως, που λέγεται ποδόσφαιρο, το σφάλμα του κορυφαίου παίκτη του, έμελλε να τον οδηγήσει στην ήττα. Έχασε τη μια από τις δυο μάχες ο νταμπλούχος της χώρας μας, δεν έχασε τον πόλεμο. Πιστεύω ότι μέσα στο πάντα «καυτό» γήπεδό του, που έχει λυγίσει κόσμο και κοσμάκη, ο Ολυμπιακός μπορεί να την περάσει την Άντερλεχτ. Και ειλικρινά, η γνώμη μου όπως συμπεριφέρεται αυτή η ομάδα, είναι ότι ίσως ενόψει του δεύτερου ραντεβού το 1- 0 να είναι προτιμότερο από το 1- 1 που έψαξαν οι «ερυθρόλευκοι». Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμε: Ο Ολυμπιακός δεν είναι μαθημένος να παίζει σε παιχνίδια νοκ- άουτ. Δεν ξέρει να χειρίζεται απλές καταστάσεις. Δεν ξέρει να χειρίζεται υπέρ του καταστάσεις.

Ένα μόνο ξέρει: Να είναι καλός, παθιασμένος και αποφασισμένος, όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς ένα πράγμα έλεγε συνέχεια και το τονίζει ακόμη: «Αυτή την ομάδα, όταν είναι στην πίεση, μη τη φοβάστε». Και η Άντερλεχτ τον έβαλε στην πρίζα τον Ολυμπιακό. Τον κέρδισε και έτσι ο Σίλβα και οι παίκτες του, ξέρουν το καλύτερο απ’ όλα: Για να περάσουν θέλουν μόνο νίκη!!! Δε θα ζήσει στο… απόλυτο μπέρδεμα , αυτό που είδατε όλοι με τα μάτια σας, στο ματς με την Άρσεναλ. Γιατί κι εκεί μη νομίζετε, ένα νοκ- άουτ ματς ήταν στο οποίο είχαν τρεις προϋποθέσεις υπέρ τους οι «ερυθρόλευκοι» και τις απώλεσαν. Γιατί μπερδεύτηκαν. Ανάθεμα κι αν ήξεραν τι ήθελαν. Θυμάστε; Μη λέμε τα ίδια. Πέρα λοιπόν από την εικόνα στο Βέλγιο, οφείλω να ξεκινήσω με την ουσία. Και η ουσία είναι μια: Ο Ολυμπιακός θέλει νίκη και μάλλον αυτό για τη συγκεκριμένη ομάδα είναι το καλύτερο που μπορεί να της τύχει. Αν αξίζει κι αν μπορεί, θα κερδίσει και θα περάσει. Τέλος!

Κατά τα άλλα, ναι, υπήρξαν και αυτοί που περίμεναν ότι ο Σίλβα θα έπαιζε πιο επιθετικά. Στην τελική όμως ρε παιδιά, έχοντας μαζέψει όλα αυτά που ήθελε εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ, γιατί να πάει να κάνει τον μάγκα στις Βρυξέλλες; Πότε έχασε πράγματα φέτος η ομάδα, αγωνιζόμενη με σκεπτικό; Σε ένα ματς τα έκαναν… μαντάρα, εντός με την Άρσεναλ, τα είπα πιο πάνω. Οι νταμπλούχοι έχοντας χάσει από την ΑΕΚ, ήθελαν να θέσουν βάσεις πρόκρισης στο Βέλγιο. Και σε σχέση με το παιχνίδι του ΟΑΚΑ, οι «ερυθρόλευκοι» έβρισκαν ξανά τον Ζντίελαρ στην ενδεκάδα τους. Τη φρεσκάδα και τον ποδοσφαιρικό ενθουσιασμό του Σέρβου, που μπορεί να δώσει πολλά. Είναι αλήθεια ότι το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση στο ματς, δεν ήταν κάποια ευκαιρία ή μια ενέργεια. Ήταν η ηλίθια κίνηση του διαιτητή να δώσει τζάμπα κίτρινη στον Σαλίνο, αφού ο φουκαράς ο Βραζιλιάνος πραγματικά στη φάση που τιμωρήθηκε, έπεσε με φόρα στον αντίπαλό του και με καμία όρεξη να κάνει θέατρο.

Τέλος πάντων, μου τράβηξε την προσοχή για αυτό και το μοιράστηκα μαζί σας. Μόλις κύλησαν εξάλλου άλλα λίγα δευτερόλεπτα, άρχισα να βγάζω τα πρώτα ασφαλή συμπεράσματα. Κυρίως, ότι οι δυο ομάδες δε μπήκαν τόσο επιφυλακτικές τελικά. Η μια ήθελε να βλάψει από νωρίς την άλλη και για αυτό χάθηκαν ευκαιρίες. Φάσεις προερχόμενες από τεράστιες γκάφες του τερματοφύλακα της Άντερλεχτ και ορισμένων παικτών του Ολυμπιακού, αλλά έτσι είναι η μπάλα. Αν δε γίνει κάποια γκάφα δε βλέπουμε και γκολ. Συμπερασματικά, ο Σίλβα παρακολουθούσε τους ποδοσφαιριστές του, να προσπαθούν οργανωμένα και κάποιες φορές με πολύ καλή κυκλοφορία να φτάνουν μπροστά στο αντίπαλο τέρμα. Από την άλλο πάγκο, παρακολουθούσαν τους ποδοσφαιριστές τους να επιδίδονται σε προσωπικές ενέργειες. Αυτός ο Ντα Κόστα με τα γάντια (ο μοναδικός που φόρεσε από τους Ολυμπιακούς) υπέφερε από τον Τζούριτσιτς και θα πρέπει σίγουρα, για κάνα μήνα, να γίνει σοφέρ του Ρομπέρτο και να πηγαίνει τον Ισπανό όπου θέλει, αφού δεν επέτρεψε να ολοκληρωθεί το κακό για την ομάδα τους. Η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενη ως προς την ανάπτυξη. Να βρει μέτρα ο Φορτούνης.

Να «σπάσει» σωστά ο Ιντέγε, που είχε και ωραίο δοκάρι με σούπερ κίνηση (τώρα το πώς ένα δοκάρι είναι… ωραίο, είναι άλλη κουβέντα), να κάνουν κάνα τσαλιμάκι ο Ντουρμάζ με τον Σεμπά. Ο Σουηδός ήταν ομολογουμένως απειλητικός, ο άλλος δεν έκανε τα ίδια, είχε και την ατυχία –για να τα λέμε όλα- να μην έχει πίσω του τον πιο επιθετικό Ελαμπντελαουί, αλλά τον πάντα προσεκτικό Σαλίνο, που στην τελική κάλυπτε και τα νώτα του φίλου του. Και μπήκε με την ίδια όρεξη ο Ολυμπιακός και όλα έδειχναν ότι ή θα έβαζε γκολ ή θα έφευγε με τα… κουλούρια από το Βέλγιο. Όμως ήταν η κακιά η ώρα για τον Ρομπέρτο(που ‘χε σώσει τόσα ο άνθρωπος) και γράφτηκε η ιστορία της αναμέτρησης. Μετά το 68’ είδαμε άλλον αγώνα. Προσπάθησε ο Ολυμπιακός χωρίς ικανότητα να στραγγαλίσει την αντίπαλό του. Παρά τις αλλαγές, παρά τις εσωτερικές κινήσεις. Δε μπόρεσαν να κάνουν θόρυβο και ηττήθηκαν. Δεύτερη ήττα συνεχόμενη για τον Ολυμπιακό, αν μη τι άλλο ασυνήθιστο.

Και συμπαθάτε με, θα το ξαναγράψω, φυσικά είναι καλύτερα να ‘χεις θετικό αποτέλεσμα, ίσως όμως αν είσαι οποιαδήποτε άλλη ομάδα εκτός από τον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός, πρέπει να ‘ναι στην πίεση. Πρέπει να ξέρει ότι χρειάζεται νίκη και τίποτ’ άλλο. Και ως φινάλε να γράψω και κάτι άλλο: Η Άντερλεχτ δείχνει πολλές φορές άχρωμη και άοσμη στο χορτάρι. Στο Καραϊσκάκη θα βρει χώρους, θα πάει να βάλει γκολ. Δε θα έρθει στην Ελλάδα να γίνει «σάκος του μποξ». Τα πάντα όμως, είναι θέμα Ολυμπιακού…