Με λένε Ολυμπιακό και ξέρω να κερδίζω...

Κυριακή όλο γλύκα για τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του. Πήγε στο ΟΑΚΑ, κέρδισε, την ίδια ώρα ο ΠΑΟΚ έχανε στο Περιστέρι. Εκεί λοιπόν που ειδικοί και μη, θεωρούσαν πως μπορεί να ήταν μια βραδιά με κόκκινες σκοτούρες, τελικά στον Πειραιά πέρασαν υπέροχα παρακολουθώντας την ομάδα τους να εμφανίζει το μεγαλύτερο όπλο της: Το ένστικτο του killer! Ο Ελ Αραμπί ήταν ο εκφραστής, αλλά ολόκληρος ο Ολυμπιακός ήταν ο ψυχρός εκτελεστής των ταινιών, που πηγαίνει σε μια παλιά αποθήκη, τον περιμένουν να τον... γαζώσουν και στο τέλος φεύγει ατσαλάκωτος.

Δεν διέπρεψε, δεν έκανε όργια, για άλλη μια φορά είχε θέματα στην άμυνά του, αλλά στο τέλος, όταν τα φώτα του γηπέδου άρχισαν να σβήνουν, ήταν και πάλι ο νικητής. Χωρίς να ρισκάρει και με γνώση του πως να παίρνει αυτά τα παιχνίδια. Σε ένα ματς όμορφο, σε μια αναμέτρηση που η ΑΕΚ πλήρωσε κάθε λάθος της. Και τα πλήρωσε με άσχημο τρόπο για την ίδια. Ε, τι να κάνει και ο Αραούχο; Να βάλει τέσσερα γκολ;

Ο Ολυμπιακός πήγε με το 2-1 στα αποδυτήρια χωρίς να οργιάσει

Α μιας και λέω για γκολ, δυο στο πρώτο τέταρτο. Και δυο εξαιρετικά τέρματα. Ο Αγκιμπού Καμαρά εκτέλεσε υπέροχα και κανά τέταρτο μετά, ο Αραούχο εξέθεσε Παπασταθόπουλο και Βατσλίκ. Το ματς στο ΟΑΚΑ είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες συνθήκες για τους πρωταθλητές. Η ΑΕΚ μπόρεσε εν πρώτοις να αντιδράσει, αλλά ήταν και πάλι η ομάδα του λιμανιού αυτή που έδωσε "χτύπημα" και μάλιστα την ώρα, που φαινόταν ότι οι γηπεδούχοι αποκτούσαν προβάδισμα. Το 1-2 ήταν η αποθέωση της απλότητας από την μια πλευρά και η απλότητα του... τίποτα από την άλλη. Γιατί το γράφω έτσι;

Ο Λαλά σεργιάνισε στην δεξιά πλευρά του γηπέδου σαν κύριος, έβγαλε την σκαφτή μπαλιά πανεύκολα και μετά ο Ελ Αραμπί έκανε αυτό που ξέρει πολύ καλά. Ο Σιμόες (που έβαλε το κεφάλι του στο 0- 1) πήγε με πολύ καθυστέρηση στον Λαλά, ο Μισελέν κράτησε τον Ελ Αραμπί (να μην είναι οφσάιντ), οι υπόλοιποι έμειναν ακίνητοι. Ο Ολυμπιακός πήγε με το 1-2 στα αποδυτήρια, χωρίς να έχει οργιάσει, αλλά έχοντας κάνει πιο σωστά από την αντίπαλό του τα απλά πράγματα. Και καμιά φορά, αυτά τα απλά είναι και τα πιο σημαντικά.

Για πολλούς ήταν... καθρέφτης οι αρχικές επιλογές των προπονητών. Στην περίπτωση του Μαρτίνς δεν υπήρξε έκπληξη. Θέλησε με Εμβιλά και τους δυο... Καμαράδες να πάρει το κέντρο. Εξάλλου ο Αγκιμπού έχει αντοχές, όρεξη και ενθουσιασμό να "καταπίνει" χιλιόμετρα. Το ζητούμενο πριν ξεκινήσει η αναμέτρηση, ήταν σε τι κατάσταση θα μπορούσε να βρεθεί ο Ονιεκούρου ώστε να δημιουργήσει έναν έξτρα κίνδυνο στην ανασταλτική λειτουργία της ΑΕΚ. Και το γράφω για τον Νιγηριανό και όχι για τον Μασούρα ή τον Ελ Αραμπί, μιας και αυτοί οι δυο έχουν αφήσει διαπιστευτήρια ικανοτήτων και προσφοράς στην ομάδα τους. Επίσης καταλαβαίνετε πως ενώ ο κόσμος των πρωταθλητών έχει δει ως τώρα έναν ορεξάτο και θετικό Γκάρι Ροντρίγκεζ, δημιουργήθηκε η απορία γιατί αυτός να μείνει στον πάγκο και ο Ονιεκούρου να πάρει φανέλα βασικού.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε όρεξη να διαπραγματευθεί

Έτσι λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα του δεύτερου 45λεπτου ήταν δεδομένο πως η ΑΕΚ θα έπαιρνε και λίγο ρίσκο, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είχε καμία μα καμία όρεξη να διαπραγματευθεί. Αυτή είναι η σφραγίδα των μεγάλων ομάδων, που επαναλαμβάνω ξέρουν πότε να... εκτελέσουν. Να σε... χτυπάνε όταν δεν το περιμένεις. Οι πρωταθλητές έπαιξαν τρομερά με την υπομονή και με τα νεύρα των γηπεδούχων. Τους υποχρέωσε να μην συνεργάζονται. Τους ανάγκασε να ψάχνουν μεμονωμένες προσωπικές προσπάθειες. Να γυρνάνε τη μπάλα δίχως ισορροπία και λογική. Και σε ένα τέτοιο γύρισμα ο Ελ Αραμπί εκμεταλλεύτηκε το δώρο του Μοχαμαντί για το τρίτο κόκκινο τέρμα.

Οι πρωταθλητές κατάφεραν να παγώσουν το ΟΑΚΑ στις στιγμές που έπρεπε. Και κόντεψαν να βάλουν "καπάκι" τέταρτο γκολ. Υποχρέωσαν τον Γιαννίκη να κάνει μαζεμένες αλλαγές. Όμως η μεγαλύτερη νίκη των "ερυθρόλευκων" ήταν, πως έστειλαν... μήνυμα αυτή την βραδιά, ότι ακόμη και να μην ξετρελαίνει με την μπάλα του, μπορεί να παραμένει βαθμολογικός ηγέτης. Χωρίς να αποφύγει τις αδυναμίες του, μια από αυτές οι κακές τοποθετήσεις αμυντικών, όπως έγινε στα γκολ του Αραούχο. Γιατί και το δεύτερο τέρμα του Αργεντινού ήταν εξαιρετικό σε εκτέλεση.

Η ατυχία του Αραούχο ήταν πως έπεσε σε ένα ματς, όπου ο Ελ Αραμπί άφησε την σφραγίδα του στο πως σκοράρεις στα τετ α τετ δίχως άγχος. Πιο δύσκολα τα γκολ του Αργεντινού, αλλά εκτελέσεις που αν δεν έμπαινε η μπάλα δεν σου λέει κανείς κάτι. Ο Μαροκινός έπρεπε να τα βάλει και το έκανε. Ο Μαρτίνς έβαλε και τριάδα στην άμυνα, φρέσκαρε για κάμποσα λεπτά την ομάδα με Λόπες και Τικίνιο. Και θέλω σε αυτό το σημείο να πω ότι οι δυο αυτοί παίκτες, έπαιξαν λίγο, αλλά έκαναν πολύτιμη δουλίτσα κρατώντας μπάλα, κερδίζοντας φάουλ.

Κατά την γνώμη μου πέρα από το αποτέλεσμα ή τον τρόπο που κύλησε το ματς και το σκορ, η μαγκιά των Πειραιωτών φάνηκε ακόμη και στο πως διαχειρίστηκαν το παιχνίδι μετά το 2-3. Εκεί που περιμένει κάποιος τον λεγόμενο "χαμό" ή τον... πανικό της έδρας, ο Ολυμπιακός πήρε την μπάλα, την γύρισε και οδήγησε το ματς στο φινάλε δίχως την παραμικρή ανησυχία. Μεγάλη νίκη βαθμολογικά και πραγματικά αυτό το "δεν παίζει καλά" που λένε οι περισσότεροι για τον Ολυμπιακό, μάλλον σε λίγο καιρό θα πάει στον κάδο των αχρήστων. Γιατί με αυτό που παίζει συνεχίζει να είναι αραχτός στο ρετιρέ της βαθμολογίας. Και σε ένα πρωτάθλημα, δεν υπάρχει πιο σημαντικό από αυτό...

Η Game Night για το μεγάλο ντέρμπι ΑΕΚ - Ολυμπιακός και την αναμέτρηση του ΠΑΟΚ με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι: