Δεν είναι τεράστιος, γιατί κατακτά τίτλους. Δεν είναι τεράστιος γιατί αντέχει να μείνει όρθιος σε κάθε είδους κριτική. Δεν είναι τεράστιος γιατί γυρνάει την πλάτη στην αχαριστία. Δεν είναι καν τεράστιος, επειδή βλέπει ακόμη και… κούπα του καφέ και θέλει να την κατακτήσει. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι τεράστιος γιατί απλά, όταν όλοι οι άλλοι τον χρειάζονται πραγματικά, αυτός είναι εκεί. Και ο Σπανούλης χρειάζεται, όταν οι συμπαίκτες του, δεν είναι καλά. Τους δίνει το χέρι, τους δείχνει τον δρόμο. Τους κάνει να αισθανθούν εμπιστοσύνη, να μπορούν να νιώσουν ότι ναι δεν είναι καλά, όμως υπάρχει αυτός.

Δε θα βαρεθώ ποτέ να γράφω για τον Σπανούλη. Και δε με ενδιαφέρει προσωπικά, πόσα ματς θα χάσει μόνος του, πόσες λάθος πάσες θα κάνει, πόσες φορές θα του τη… βιδώσει να τραβήξει μια κλωτσιά στη μπάλα και να τη στείλει στο Καραϊσκάκη. Οι Ολυμπιακοί θα καταλάβουν τι σημαίνει Βασίλης Σπανούλης, όταν δε θα τον έχουν. Τόσο απλά. Ακόμη και οι φίλοι του Παναθηναϊκού που γεμίζουν το ΟΑΚΑ και στηρίζουν την ομάδα τους πιστά, τον μισούν, τον βρίζουν, του έχουν «σούρει» τόσα, όμως ξέρουν τι παίκτης είναι, γνωρίζουν καλά την αξία του και με τη δική τους φανέλα και με αυτή του αντιπάλου.

Το ματς με την Βαλένθια , ήταν απίστευτα κρίσιμο για τον Ολυμπιακό. Και για την βαθμολογία και για το πλεονέκτημα και για την ψυχολογία και για όλα. Η παρουσία του Τιλί στη δωδεκάδα (δεν έπαιξε) ήταν ένα μαντάτο. Η μεταγραφή του Μπόμπι Μπράουν (για να βρεθεί κι άλλος ένας ψυχρός εκτελεστής, αλλά όχι… Σπανούλης ιερόσυλε Φιλέρη) ήταν ένα επίσης μαντάτο και καλό μάλιστα. Όμως η ομάδα είχε να δώσει έναν σημαντικό αγώνα, λίγα 24ωρα μετά την «μαυρίλα» του Ηρακλείου. Και όπως καταλάβατε όσοι είδατε το ματς, αρκετοί ήταν επηρεασμένοι. Πάλι καλά για τον Ολυμπιακό, που κοντά στον αρχηγό στάθηκαν ο Παπανικολάου στο πρώτο μέρος, αρκετά ο Μάντζαρης κι ο Μιλουτίνοβ σε διάρκεια.

Η στατιστική είναι χαρακτηριστική. Το να είναι επηρεασμένη η ομάδα ήταν το αναμενόμενο. Το να πάει να χάσει από την Βαλένθια, θα ήταν το τραγικό. Τελικά αυτό δε συνέβη, γιατί δε το επέτρεψε ο ένας και μοναδικός. Και να ξέρετε, ότι δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής σε αυτές τις αράδες. Κάθε φορά που ο Σπανούλης ήταν στον πάγκο, ο Ολυμπιακός έχανε κοντά στο 70% της δυναμικής του. Επέστρεφε; Όλα καλά… Με το σκορ 68- 67 στα 3’30’’ πριν τη λήξη, ο Σφαιρόπουλος επανέφερε την αρχική του πεντάδα. Αυτό ήταν αρκετό για το επιμέρους 12- 3 που κράτησε το ροζ φύλλο στο Ειρήνης και Φιλίας.

Η μοναδική δικαιολογία για μια ομάδα που έχει μέσα σε ένα ημίχρονο σκαμπανεβάσματα, είναι το ψυχοπλάκωμα, από μια πρόσφατη αποτυχία. Ο Ολυμπιακός όμως για να το ξαναγράψω πολύ απλά, αν δεν είχε τον Σπανούλη σε αυτό το ματς, θα ‘χε δει «τα ραδίκια ανάποδα». Δε ξέρω και δε με ενδιαφέρει το αν γουστάρουν ή όχι ορισμένοι τον αρχηγό της ομάδας! Σχετικοί και άσχετοι έχουν δικαίωμα άποψης.

Η αλήθεια και η ουσία είναι μια: Ο άνθρωπος αυτός ξέρει να στέκεται στις δύσκολες συνθήκες. Είτε πρόκειται για τελικό, είτε πρόκειται για ζόρικη χρονική περίοδο. Στον Πειραιά έπαθαν ζημιά από τον χαμένο τελικό. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια και κανείς μα κανείς δε μπορεί να την διαγράψει.

Η αναμέτρηση με τη Βαλένθια, ήθελε και δύναμη ψυχής. Χάρη στον αρχηγό τους οι «ερυθρόλευκοι» εμφανίστηκαν δυναμικοί στην αρχή και μάλλον έπιασαν στον ύπνο την αντίπαλό τους. Ο Σπανούλης άνοιγε το γήπεδο και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν. Ως εκεί… Όταν ήρθε η ώρα να ξεκουραστεί ο Βασίλης, άρχισαν οι σκοτούρες. Επιθετική δυσκοιλιότητα, με μια πεντάδα ξένων κάποια στιγμή να τα «θαλασσώνει» και τον Ουίλτζερ να μπαίνει και να βγαίνει αμέσως (και πάλι) αφού ήταν το ίδιο… επικίνδυνος με τα Δυο Αοράκια. Και συνέβη καρμπόν αυτό και στο δεύτερο μέρος. Η Βαλένθια με την προσωπικότητα του Σαν Εμετέριο, βρήκε πόντους από παίκτες που μάλλον δε περίμενε ο Σφαιρόπουλος. Ο Γκρίν είχε βρει μπελά από τους πρώην συμπαίκτες του, αλλά την εικόνα του Αμερικανού, την είχαν και οι περισσότεροι «ερυθρόλευκοι». Ο Παπανικολάου όταν βρήκε χώρους τους εκμεταλλεύτηκε, ο Μιλουτίνοβ πήγε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο όντας πρώτος σκόρερ, χάρη σε ποιον; Ναι, καλά καταλάβατε, δε χρειάζεται καν να το γράψω.

Όπως σας είπα στην αρχή του κειμένου, η Βαλένθια είχε στόχο να «πατήσει» στην κακή ψυχολογία και στο σοκ που έχει υποστεί ο Ολυμπιακός από την απώλεια του κυπέλλου. Ο Ρόμπερτς σε άλλο ένα βράδυ, έβγαλε δυο- τρεις καλές φάσεις, αν και πίεσε πίσω. Ο Μακλίν το ίδιο κακός με τις τελευταίες τέσσερις (!) εμφανίσεις του. Και αυτό είναι πρόβλημα μεγάλο. Ο Τόμπσον πλέον δεν έχει την εμπιστοσύνη των συμπαικτών του. Δε του πασάρουν καν, αν το προσέξατε. Στο δεύτερο μέρος τα ίδια έγιναν. Διαφορά ο Ολυμπιακός, μάζεμα η Βαλένθια. Ξανά διαφορά, ξανά μάζεμα. Η άμυνα εξαφάνισε τον Γκρίν που είχε μόνο ένα καλό τρίλεπτο και στο τέλος όπως είπαμε και πιο πάνω, οι «ερυθρόλευκοι» βρήκαν τον ασφαλή δρόμο για να κρατήσουν τους βαθμούς στο σπίτι τους.

Συμπερασματικά, ο Σπανούλης κράτησε αυτό το ματς. Όμως δε θα είναι πάντα έτσι και δε θα μπορεί να το κάνει συνέχεια. Κατανοητός ο καημός και η πίκρα των παικτών για την απώλεια του κυπέλλου (αυτοί το… κατάφεραν κι αυτό), όμως η ζωή και οι μεγάλες κούπες είναι μπροστά. Οι Έλληνες θα πρέπει να συνέλθουν, έχουν αρχίσει να το κάνουν. Οι ξένοι είναι θέμα προπονητών, αν και πιστεύω ότι ο Μπόμπι Μπράουν καθότι αδίστακτος, θα αλλάξει τη συμπεριφορά τους. Σε όποια κατάσταση και να βρίσκεται αυτός, το σίγουρο είναι ότι δε κωλώνει πουθενά (έτσι όπως τον ξέρουμε, εκτός κι αν έρθει κι αυτός και δούμε άλλα, που δε το πιστεύω).

Και αν έχει ένα πρόβλημα ο Ολυμπιακός αυτή την περίοδο, είναι η αυτοπεποίθηση.

Μέχρι να σβήσει ο ήλιος, ό,τι και να συμβαίνει, ο Σπανούλης την έχει στον υπέρτατο βαθμό .

Τα λέμε μετά τον Παναθηναϊκό…