Μέχρι να βρούμε ουρανό, άσε με να παραμιλώ
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον Ολυμπιακό που στέλνει μήνυμα σε όλους τους Έλληνες μετά το νέο έπος με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και για την περηφάνια που δεν έχει ουρανό.
Όσα έχω γράψει όλη τη σεζόν για αυτή την ομάδα, μπορείτε να τα μαζέψετε, να τα μελετήσετε και θα καταλάβετε γιατί ο Ολυμπιακός είναι και πάλι στον τελικό της Ευρωλίγκας. Γιατί τράβηξε ξανά κλωτσιά στα 45 εκατομμύρια των Ρώσων. Γιατί ισοπέδωσε τον Βατούτιν και τις ξανθιές υπάρξεις που κάθονται πάντα στα ακριβότερα καθίσματα. Γιατί και πάλι έστειλε την "αρκούδα" στον γκρεμό.
Αυτή η συγκεκριμένη ομάδα, έχει αποδείξει με δέκα χιλιάδες τρόπους πόσο περήφανους μπορεί να κάνει τους φιλάθλους της. Αυτή η ομάδα δείχνει τον δρόμο σε όλους τους Έλληνες. Είναι ένα σύνολο μαχητικό, δε κοστίζει πάρα πολλά, όμως είναι αγαπημένο. Ο ένας νοιάζεται πολύ για τον άλλο. Και όταν κάποιος μέσα σε ένα ματς δε παίζει καλά (πχ Σπανούλης) όλοι οι άλλοι σπεύδουν και τον στηρίζουν, με μια κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα μπιζάρισμα. Σαν τη ζωή είναι και ο αθλητισμός, αλλά δε σας ζαλίζω άλλο με αυτά. Ο βρυκόλακας είναι και πάλι εδώ! Και το θέμα δεν είναι ο "θύτης", αλλά το "θύμα". Ξανά το ίδιο. Η ΤΣΣΚΑ. Τη διέλυσε στην Πόλη, τη διέλυσε το Λονδίνο. Πέρυσι πήγαν να πάρουν μια ανάσα και τους ξεφτίλισε η Μακάμπι.
Πριν λίγες μέρες έλεγαν ότι θα πάρουν τον Λε Μπρον Τζέιμς. Ρε και τον Κάρι, με τον Πολ και τον Ντουάιτ Χάουαρντ να πάρουν, από τον Ολυμπιακό θα χάσουν. Γιατί βλέπουν τη στατιστική τους, γιατί βλέπουν μονίμως τον πίνακα στο ταβάνι με το πόσους πόντους έχουν βάλει. Γιατί δεν είναι ομάδα, είναι παικταράδες. Γιατί και κάποιοι Έλληνες που αγαπάνε τον Ιτούδη(για άλλους λόγους) θα πρέπει να του εξηγήσουν, ότι είναι πολύ καλό προπονητής, αλλά θα πρέπει να κρατάει τη "χημεία", να μη βολεύει τον Κιριλένκο επειδή του "κάπνισε" να γυρίσει. Γιατί όταν ο στόχος σου είναι να πάρεις την Ευρωλίγκα, θα πρέπει να προσεύχεσαι να μην πέσεις στον Ολυμπιακό.
Δεν ξέρω αν θα κατακτήσουν το τρόπαιο οι "ερυθρόλευκοι", αλλά στην τελική, θα γυρίσουν χαρούμενοι στην χώρα μας. Γιατί κανείς δε θα μπορεί να τους πει κάτι. Κανείς δε μπορεί να μιλήσει σε αυτή την ομάδα και αυτό είναι που "πονάει" περισσότερο, όσους θέλουν το κακό της. Ο Ολυμπιακός ξεπέρασε κάθε μπασκετική λογική για άλλη μια φορά. Αλλά ήταν γνωστό ήταν δεδομένο. Αυτό ήθελε. Να την πάει στο τέλος και να την… περιποιηθεί. Και το πέτυχε.
Πρώτο ημίχρονο λοιπόν, με δεδομένες καταστάσεις. Ο Σπανούλης περικυκλωμένος από όλη τη… Ρωσία. Και ο Πούτιν αν ήταν στο γήπεδο θα τον κυνηγούσε. Οι διαιτητές δεν είχαν την παραμικρή όρεξη να του δώσουν φάουλ, οι συμπαίκτες του, δε πλησίαζαν τη ρακέτα των Ρώσων και μοιραία δημιουργήθηκε και τεράστια διαφορά στις προσωπικές στο πρώτο μέρος. Ο Ολυμπιακός με 2/2 , η ΤΣΣΚΑ με 14/18. Ο αρχηγός λοιπόν το... πάλευε, δε του έβγαιναν πράγματα ή πιο σωστά, οι Ρώσοι δε του παρείχαν δικαιώματα.
Είχε ο Σφαιρόπουλος να λύσει γρίφους από νωρίς. Αλλιώς τα υπολόγιζε. Ο Ντάρντεν "φορτώθηκε" δυο φάουλ από νωρίς, όμως εμφανίστηκε στο παρκέ ένας Παπαπέτρου εκπληκτικός, που μαζί με τον Πρίντεζη κράτησαν την ομάδα όρθια. Την ίδια ώρα, ο Ντάνστον δικαίωνε το βραβείο που είχε λάβει μια μέρα πιο πριν. Ο Μπράιαντ στεκόταν σωστά στο παρκέ και με περισσότερη ηρεμία από τον Χάντερ. Για να πάρεις τέτοιο αγώνα πρέπει ο πάγκος σου να δώσει τα ίδια και περισσότερα από την πεντάδα. Ο Ιτούδης μη νομίζετε, είχε κι αυτός μπελάδες, απλά το βάθος πάγκου είναι μεγαλύτερο και τα κορμιά τεράστια . Ο Τζάκσον "άδειασε" δυο φορές τον Σλούκα και έβαλε εύκολα ντράιβ και πήρε ψυχολογία όλη η ΤΣΣΚΑ, αλλά τον βήχα τον "έκοψε" ο Πέτγουεϊ με δυο καλές ενέργειες και η σταθερότητα του Παπαπέτρου .
Το θέμα ήταν για τον Ολυμπιακό, να ξεμπλοκάρει ο Σπανούλης. Το να χάνεις έναν πόντο στο 20λεπτο και να ‘χεις να δώσεις τόσα ακόμη, είναι το παρήγορο. Επαναλαμβάνω και με το 2- 18 βολές κάτι θα έπρεπε να γίνει. Οι "ερυθρόλευκοι" απέφυγαν να πλησιάσουν στο ρωσικό καλάθι, αλλά την ίδια ώρα είχαν στείλει από νωρίς το κλασικό τους μήνυμα: Ότι πρόκειται για μια πολλή σκληρή ομάδα, μαθημένη να τα δίνει όλα και να μην κωλώνει στις κακοτοπιές!
Η πλάκα είναι ότι το χαρακτηριστικό του ο Ολυμπιακός ως ομάδα δεν το …αποχωρίστηκε ούτε στην τρίτη περίοδο. Εκεί που σκόραρε με αίτηση, έβλεπε το καλάθι των Ρώσων σα "ριγκατόνι" αλλά αμυνόταν συγκλονιστικά για να μη χάσει την αντίπαλό του από τα μάτια του. Και αυτό τον κράτησε, γιατί από συνεργασίες, μη νομίζετε ότι πέρασαν και πάρα πολλές. Οι "ερυθρόλευκοι" γενικά, έδειξαν ότι δεν είχαν την ευχέρεια να ξεδιπλώσουν το επιθετικό τους παιχνίδι και μοιραία περιορίστηκαν στο να κυνηγάνε ή αν θέλετε, στο να στοχεύουν να πάνε το ματς στα… χασομέρια για να ψυχοπλακώσουν την "αρκούδα".
Όταν λοιπόν το + 9 της ΤΣΣΚΑ έδωσε "πατήματα" στους Ρώσους να γιορτάσουν, ήταν ο Ολυμπιακός που όρθωσε ανάστημα. Ήταν ο Βασίλης Σπανούλης που είπε "αν δεν παίξω εγώ, κανένα παιχνίδι δεν τελειώνει" . Και αυτό είναι νόμος. Είναι ο νόμος του τεράστιου αυτού παίκτη. Είδατε όλο τι έγινε στα τελευταία λεπτά. Ο Πέτγουεϊ ήταν μεγάλο "κλειδί" για την κατάκτηση της νίκης και ο Σφαιρόπουλος κόντυνε το σχήμα, έβαλε τον Πρίντεζη δίπλα στον Μπρέντ και είχε περιφέρεια με Μάντζαρη, Σλούκα, Σπανούλη. Όσοι έπαιξαν πάλεψαν. Άλλοι καλά, άλλοι λιγότερο. Ο Παπαπέτρου αυτό το βράδυ έγινε παίκτης - κλάσης. Βαφτίστηκε στο ανώτερο επίπεδο. Και κάπου στο Χιούστον περήφανος ο Κώστας Παπανικολάου θα καμαρώνει τον Ιωάννη που μπήκε και στα ρούχα του και στα παπούτσια του.
Ο Ολυμπιακός του Πειραιά, είναι και πάλι στον τελικό της Ευρωλίγκας. Έβδομος τελικός, τρίτος στην τετραετία. Είναι μια ομάδα που καλείστε να την απολαμβάνετε όποιο άθλημα κι αν σας αρέσει όποια κι αν είναι η προτίμησή σας. Μην κολλάτε στους οπαδισμούς, απλά δείτε τους. Γιατί αν δεν ήταν ομάδα και ήταν ένας άνθρωπος που τον πυροβολούσαν, να ξέρετε θα ήταν ο μοναδικός που δε θα σκοτωνόταν.
