Μια φάση του 55ου λεπτού στο Καραϊσκάκη, ήταν ουσιαστικά και η κεντρική ιδέα, του τι έγινε στην κόντρα των «αιωνίων». Ο Χατζηθεοδωρίδης είχε τη μπάλα, κατέβηκε από αριστερά. Ο Ελ Αραμπί τον κυνήγησε με μανία, έγινε… δεξί μπακ, του πήρε για πλάκα τη μπάλα, στα «καπάκια» έκανε ποδιά στον Μακέντα και λίγο πιο μετά κέρδισε φάουλ. Όταν ήταν εύκολα και απλά για τους ποδοσφαιριστές του Μαρτίνς.

Μια από τις πιο άνετες νίκες στην ιστορία του Ολυμπιακού κόντρα στον Παναθηναϊκό. Με προβάδισμα δυο γκολ μέσω τακτικής και σωστής αντιμετώπισης των καταστάσεων στο πρώτο μέρος. Και ένα ήρεμο δεύτερο ημίχρονο (με γκολ στη δύση του), με μπόλικη σκέψη ενδεχομένως στον ημιτελικό της Τετάρτης εναντίον του ΠΑΟΚ. Ένας Ολυμπιακός που με 36 γκολ στο πρώτο ημίχρονο των αγώνων του, καλπάζει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, όντας η πιο σοβαρή ομάδα -και φυσικά η καλύτερη- ακόμη και σε αυτά τα παράξενα λόγω πανδημίας πλέι- οφ. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ «λίγος» στη γενική του εικόνα και μάλλον αυτό, θα πρέπει να προβληματίσει για την επόμενη σεζόν.

Ο Γιώργος Δώνης είναι ήρωας και όπως είπε στις δηλώσεις του, δεν υπάρχει πλέον η… υγεία στο τμήμα. Με τόσα βάσανα λοιπόν, όταν πας να παίξεις στο Καραϊσκάκη (ακόμη και άδειο), είναι πολύ δύσκολο να γλιτώσεις. Στο πρώτο 45λεπτο υπήρχε ένας Ολυμπιακός που είχε στόχο να… ξεβγάλει τη μπουγάδα. Και το έκανε. Στο δεύτερο οι πράσινοι αντιμετώπιζαν μια ομάδα, που οι παίκτες της αγωνίζονταν για να περάσει ο χρόνος και να καταναλώσουν όσο γίνεται λιγότερες δυνάμεις. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα για τον Ολυμπιακό, ήταν, πως το έκανε να φαίνεται τόσο μα τόσο εύκολο κι ας μην ήταν. Σα να ήταν καραντίνα και να έστειλε ο Μαρτίνς «Μετακίνηση 6» να πάνε βόλτα.

Έτσι κύλησε το ματς. Ούτε καν πίεση δυνατής προπόνησης δεν είχαν και φάνηκε και από την διαχείριση της ομάδας, τις αλλαγές, από όλα. Κανείς αγώνας δεν είναι εύκολος, αλλά είχε πολύ καιρό η ομάδα του Πειραιά να παίξει τόσο εύκολα και τόσο απλά τον «αιώνιο» αντίπαλό της. Άτυχοι οι φίλαθλοι που έλειπαν να το δουν από κοντά. Οι ερυθρόλευκοι μπήκαν, διέλυσαν το όποιο αρχικό πλάνο του Δώνη από νωρίς και μετά έκαναν τους αντιπάλους τους, να ανεβάζουν γραμμές και να προσπαθούν με κάμποση αναρχία να βγάλουν άκρη. Μόλις κάποιος μέτρησε μια τελική (και γκολ) των γηπεδούχων και τρεις των φιλοξενούμενων, ήρθε το 2- 0. Με δυο λόγια, ψυχρό , κυνικό 2/2. Γιατί πολύ απλά, αυτός ο παικταράς που παίζει δεξί μπακ εδώ και κάτι χρόνια στο λιμάνι, έκανε ό,τι γούσταρε σε όλο το Καραϊσκάκη.

Ο Ομάρ Ελαμπντελαουί όργωσε την πλευρά του και κυρίως μετέτρεψε σε πλεονέκτημα, αυτό που για κάποιους φαινόταν μειονέκτημα. Ο Μαρτίνς ξεκίνησε με Φορτούνη- Λοβέρα στις πλαγιές. Που λέει ο λόγος… Για το «πλαγιές» μιλάω. Και όχι επειδή δε το πολυγουστάρουν (επαγγελματίες είναι, παίζουν όπου τους πεις). Ο Έλληνας μέσος έκλεινε μέσα, το ίδιο και ο Αργεντίνος. Και από εντολή , αλλά και από το ποδοσφαιρικό τους DNA! Το ‘ξερε ο Μαρτίνς και για αυτό το έκανε, πήρε ποιότητα. Φόρτωνε κόσμο στον άξονα, αλλά την ίδια ώρα, στηριζόταν και στην αναγκαστική μετατόπιση της πράσινης άμυνας. Μπερδεύτηκαν οι παίκτες του Δώνη και μέχρι να καταλάβουν τι είχε γίνει, ο Ελαμπντελαουί, τους είχε πάρει φαλάγγι. Το πρώτο γκολ του Ολυμπιακού ήταν ποδοσφαιρικό ποίημα.

Μπαλιά- ξυραφιά- κάθετη από τον Φορτούνη στον Ελαμπντελαουί, σέντρα του Νορβηγού, Λοβέρα, Γκιλιέρμε, τέλος. Ξανά Ελαμπντελαουί στο 2- 0 για τον Ελ Αραμπί, μετά από αδιάκοπη κυκλοφορία ενάμιση λεπτού!!! Δεν είχε ανάγκη ο Μαρτίνς να κάνει… δεκάρι τον Καμαρά, όπως κόντρα στον Άρη. Οι αλλαγές που έκανε έδωσαν έξτρα ποιότητα, απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό αγνώριστο προς το χειρότερο. Ο Μαρτίνς έκανε επίδειξη του… οπλισμού του. Την ώρα που ο κάθε «ειδικός» πάει να τον κατηγορήσει ότι παίζει με τρεχαλατζήδες στα χαφ, ξαφνικά και παρότι ο Βαλμπουενά λαβώθηκε, αμόλησε και τον Φορτούνη και τον Λοβέρα, για να πει πως αν γουστάρει, κάνει και αυτό.

Εξάλλου, το τελευταίο διάστημα κάμποσοι εκτέθηκαν με τοποθετήσεις μακριά από την πραγματικότητα του αθλήματος. Και κυρίως της συγκεκριμένης ομάδας. Ο Ολυμπιακός πίεσε όταν ήθελε. Έτρεξε όταν ήθελε. Περίμενε όταν ήθελε. Ήταν ξανά κυρίαρχος με το «καλημέρα» και κινδύνεψε ελάχιστα. Και άφησε τον αντίπαλό του να κυκλοφορήσει μπάλα όταν ήθελε. Όταν αποφάσισαν οι ποδοσφαιριστές του Μαρτίνς να κυκλοφορήσουν αυτοί τη μπάλα, το έκαναν για ενάμιση λεπτό όπως έγραψα πιο πάνω, με 22 πάσες και έφτασαν στο δεύτερο τέρμα. Ναι, ήταν λίγο διαφορετικά τα ημίχρονα, όμως το ίδιο έγινε και στην Τούμπα. Ποια ομάδα τούτη την εποχή μπορεί να παίζει 90 λεπτά στα κόκκινα; Να μου τη πείτε και εμένα. Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός έκανε τα απλά και ο Παναθηναϊκός πλην ελαχιστότατων εξαιρέσεων δε μπορούσε να γίνει απειλητικός. Η ταχύτητα των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟ ήταν σχετικά χαμηλή. Ο Δώνης φώναζε για αυτό, αλλά δε μπορούσε να κάνει και πολλά.

Πόσες τελικές είχαν οι γηπεδούχοι στο δεύτερο ημίχρονο; Μια. Το γκολ του Καφού, ο οποίος σκόραρε (σημάδεψε τέλεια) και η αντίδρασή του, ήταν σα να έβαλε γκολ σε παιδική χαρά. Μάσαγε την τσίχλα του και γυρνούσε σοβαρός προς τα πίσω, δεχόμενος τις αγκαλιές των συμπαικτών του. Ο Ολυμπιακός κέρδισε πανεύκολα και μπορεί οι αναμετρήσεις των πλέι- οφ να είναι πλέον τυπικές διαδικασίες, όμως τα επόμενα επίσημα αγωνιστικά λεπτά - μεσοβδόμαδα- εναντίον του ΠΑΟΚ, έχουν άλλη βαρύτητα, αφού πρόκειται για δεύτερο ημιτελικό κυπέλλου. Για να δούμε…