Μια αγκαλιά, ένας τίτλος

Το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, ο Ολυμπιακός ήταν δυο βαθμούς μπροστά από τον ΠΑΟΚ! Επτά ημέρες μετά, όταν οι Πειραιώτες περάσουν τη φυσούνα της Τούμπας για να μπουν στο γήπεδο, θα είναι οχτώ βαθμούς μπροστά!

Με δυο λόγια, μέσα σε ένα επταήμερο έθεσαν τις βάσεις για την κατάκτηση άλλου ενός πρωταθλήματος. Ο «δικέφαλος» είχε τις δικές του ευκαιρίες. Τις κλώτσησε. Και δεν έπαψε να τις κλωτσάει, είτε ήταν στην κορυφή του πίνακα, είτε υποχρεωνόταν να ακολουθεί και να διεκδικεί. Ο Ολυμπιακός από την άλλη, δεν είναι μαθημένος να κλωτσάει ευκαιρίες.

Έπαιζε άσχημα για μεγάλο διάστημα, του «κάθισε βαριά» η περιπέτεια του Τσάμπιονς Λίγκ, αναγκάστηκε να αλλάξει τον προπονητή(και μόνο καλύτερος έγινε), αλλά αν υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει στο λιμάνι, είναι η… μανία για τίτλους. Είναι το «κόλλημα» που έχουν στου Ρέντη να μαζεύουν τις κούπες, ακόμη κι αν πρέπει να αλλάξουν πράγματα, να ανακατέψουν την τράπουλα και να τα «βάλουν» και με τον ίδιο τον εαυτό τους. Πέρασε άσχημα ο Ολυμπιακός. Με γκρίνια, αμφισβήτηση, εσωτερικές κόντρες. Με μουρμούρα για τη διοίκηση, τις επιλογές και με κακό-να τα λέμε όλα- μεταγραφικό σχεδιασμό. Και μέσα σ’ όλα αυτά, υπάρχει πάντα το «κατηγορώ» όλων των άλλων. Η προσπάθεια μόνιμης αμφισβήτησης οποιασδήποτε κόκκινης επιτυχίας. Και κάπου εκεί όλοι «πατάνε τη μπανανόφλουδα».

Γιατί στο ποδόσφαιρο(αλλά και στη ζωή), όταν ασχολείσαι μόνιμα με το τι κάνει ο άλλος, στο τέλος ξεχνάς τι κάνεις εσύ ο ίδιος. Το μυστικό για να πάρει κάποιος το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό είναι ένα: Να μην ασχολούνται μαζί του. Για την ώρα, δε μπορούν. Η γνώμη μου(δεν απαιτώ να συμφωνείτε), είναι, ότι η πρώτη ομάδα που θα κοιτάξει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της και θα ξεγράψει 100% από το μυαλό της, τους «ερυθρόλευκους», αν έχει και παίκτες να δουλέψουν, θα τους πάρει και το πρωτάθλημα. Έχουν μάθει στο λιμάνι να εργάζονται με όλο αυτό το κλίμα. Έχουν μάθει να λειτουργούν, υπό το καθεστώς όλων των πιέσεων από όπου και να ασκούνται.

Από τον Τύπο; Από την διοίκηση; Από τους προπονητές; Από τον κόσμου όταν αποδοκιμάζει; Από τους αντιπάλους όταν αμφισβητούν; Η επιτυχία αυτής της ομάδας, είναι, ότι όλα αυτά τα έχει κάνει τρόπο στην καθημερινότητά της. Και τα διαχειρίζεται. Δεν «πέφτουν», δε χαμπαριάζουν και έρχεται η στιγμή που «πατάνε γκάζι» και εξαφανίζονται. Ο Ολυμπιακός είναι στο + 8, του αρκεί να μη χάσει στην Τούμπα για να πουν όλοι ότι «έπιασε με το ένα χέρι την κούπα». Ακόμη κι αν ηττηθεί, θα είναι πλέον στο +5 και ο ΠΑΟΚ θα ‘χει ανήφορο μέσα στα προβλήματα που του προέκυψαν. Τη μέρα λοιπόν που ο «δικέφαλος» ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα στο Ηράκλειο από τους νεαρούς- κομάντο, του Αναστόπουλου, ο Ολυμπιακός ξεπερνούσε το εμπόδιο του Ατρομήτου! Πως; Εν αρχή με αναγκαστική «φλυαρία» και μετά με ένα αριστοτεχνικό τέρμα.

Βλέπετε, η χειρότερη κεφαλιά για τον τερματοφύλακα, είναι αυτή που θα του στείλει τη μπάλα με γλυκιά καμπύλη, εκεί που και να πέσει δε μπορεί να την πιάσει. Ο Αφελάι, μπορεί να ‘χει σπάσει και τα νεύρα πολλών Ολυμπιακών, αλλά το μοναδικό που δε μπορούν να του «χρεώσουν» είναι, πως πρόκειται για κακό παίκτη. Ο Ολλανδός λοιπόν, στο ημίωρο της αναμέτρησης βρήκε τη σέντρα- λουκούμι του Τσόρι εκεί που ήθελε, την έστειλε εκεί που ήθελε και έκανε τον Ορμπούνοφ να μαζέψει τη μπάλα από εκεί που δεν ήθελε! Ο Ατρόμητος κατέβηκε με το κλασικό στυλ του Σα Πίντο. Ξέρετε, υπάρχουν δυο πορτογαλικές σχολές.

Αυτή που δε «μασάει» και λέει πάνε να τους «φάμε». Και η άλλη, που ξεκινάει από το να μη δεχθεί γκολ. Ανάλογα βέβαια και με το υλικό σου, κινείσαι στην τακτική. Ο τεχνικός του Ατρομήτου, προτιμά να παίζει για να μη δεχθεί τέρμα. Αποτέλεσμα αυτού; Να δούμε τους περιστεριώτες κλεισμένους πίσω από το κέντρο και για αρκετά μέτρα κοντά στο τέρμα τους. Κακό αυτό για το άθλημα, κακό και για τον Ολυμπιακό από τη στιγμή μάλιστα που δεν ξεκίνησε ο Κασάμι, ο οποίος μπορούσε να βοηθήσει τον Τσόρι στη «γλύκα» του παιχνιδιού. Με Μιλιβόγεβιτς και Μανιάτη ο Περέιρα είχε ήσυχο το κεφάλι του ανασταλτικά, αν και τα περισσότερα βλέμματα –λογικό- είχαν πέσει πάνω στον Σαντάνα, ο οποίος πραγματοποίησε την παρθενική εμφάνισή του με τους πρωταθλητές της χώρας.

Οι ζώνες άμυνας του Σα Πίντο λοιπόν, βοήθησαν να μη μπορέσει ο Ολυμπιακός να σφυροκοπήσει. Όμως όταν μια ομάδα έχει συνέχεια τη μπάλα δική της και γυρεύει τρόπους, ε κάποια στιγμή θα βρει και έναν. Ο Αφελάι και Ντουρμάζ από τα πλάγια είχαν την υποχρέωση να λειτουργήσουν επιθετικά, με τη συμπαράσταση των Γιαννούλη και Σαλίνο πίσω τους. Γιατί μέσα σ’ όλα, ο Περέιρα μπόρεσε να ξεκουράσει και τους Μαζουακού- Ελαμπντελαουί ενόψει των επόμενων 90λεπτων. Έχει και μαζεμένα παιχνίδια ο Ολυμπιακός, μη το ξεχνάμε αυτό,,,

O Περέιρα λοιπόν, βλέποντας πως ο συμπατριώτης του δεν είχε σκοπό να ξεμυτήσει, έκανε την ιδανικότερη διαχείριση. Η μπάλα στα πόδια των δικών του παικτών , δίχως μαγκιές και εξυπνάδες και ταυτόχρονα παιχνίδι με το χρόνο. Εννιά στις δέκα φορές, όταν ο αντίπαλος δεν είναι ικανός να σε βλάψει, κάποια στιγμή θα βάλεις κι άλλο γκολ. Και εν μέσω των αλλαγών και του προβλεπόμενου ροτέισον, ο Ολυμπιακός σημείωσε και δεύτερο γκολ με εκτέλεση φάουλ του Μήτρογλου. Τα πάντα έδειχναν να έχουν τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες, όμως οι ποδοσφαιριστές του Ατρομήτου εξέθεσαν και καλά έκαναν τον προπονητή τους. Ο Ναπολεόνι που δε γίνεται να μην ξεκινάει έδωσε ώθηση με το που μπήκε, οι περιστεριώτες ανέβασαν γραμμές, έπαιξαν καλύτερα, έγιναν απειλητικοί και έβαλαν και ένα γκολάκι. Ποτέ όμως δε θα μάθουμε τι θα γινόταν, αν ο Ατρόμητος έπαιζε μπαλίτσα. Ίσως να ‘χανε πιο άνετα, ίσως και να ζόριζε τον αντίπαλό του. Με εικασίες δε μπορούμε να συζητήσουμε…

ΥΓ. Πέρα από οποιοδήποτε αποτέλεσμα, οποιαδήποτε εμφάνιση, ο,τιδήποτε έχει σχέση με το ποδόσφαιρο, η αγκαλιά όλων στον Δουρέκα(σε κάθε γκολ) είναι αυτό που μένει. Κούλη γερά…