Μια ομάδα στο γήπεδο

Δεν υπάρχει λόγος να μη βλέπουμε κυνικά κάποια πράγματα. Αν δεν το κάνουμε θα είμαστε και άδικοι. Κάποτε ο Παναθηναϊκός δεν είχε αντίπαλο στο ελληνικό μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός πλέον βρίσκεται πολύ κοντά στο να το κάνει αυτός. Η νίκη του ήταν πολύ εύκολη , μην κοροϊδευόμαστε. Φρόντισε να διαλύσει τον «αιώνιο» αντίπαλό του στο πρώτο μέρος και όταν ο ΠΑΟ προσπάθησε να σώσει τα προσχήματα, κατάφερε απλά να κάνει αυτό. Τίποτ' άλλο.

Κινδύνεψαν με χειρότερα οι "πράσινοι" από μια ομάδα που ήταν αποφασισμένη. Έχουν τραβήξει πολλά στο λιμάνι τον τελευταίο καιρό. Και έχουν και βάσανα που δε βγαίνουν προς τα έξω. Μια ομάδα, που κουβαλάει τον δικό της σταυρό και παίκτες που από τη δική τους μεριά, έχουν κι αυτοί τα προβλήματά τους. Επειδή είναι παίκτες, δε σημαίνει ότι δεν είναι άνθρωποι. Άσχετα αν στα μάτια των οπαδών τους, έγιναν… υπεράνθρωποι. Όπως ο Σπανούλης στο πρώτο μέρος. Όπως ο Στρόμπερι κατά διαστήματα. Και όπως ο φοβερός και τρομερός τύπος που γεννήθηκε στη Φορλιμπόπολι. Που είναι αυτό; Ανάμεσα στο Φορλί και την Τσεζένα.

Με αμερικανική νοοτροπία και ιταλικό ταμπεραμέντο, ο Ντάνιελ Χάκετ δεν είναι πια ο παίκτης που κορόιδευαν Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί όταν τον έβλεπαν να κάνει τις τρέλες του στο Μιλάνο . Πλέον, οι πρώτοι τον έχουν Θεό και οι δεύτεροι τύραννο. Αυτή η ψυχάρα δεν επέτρεψε στους "πράσινους" να πλησιάσουν περισσότερο. Και ήταν και ένας άλλος παίκτης (για τον οποίο έχω γράψει κάμποσα, αλλά ο τύπος οργίασε στο ντέρμπι), που μάλλον θα κάνει τη σερβική ομοσπονδία να ρωτήσει τον Τζόρτζεβιτς: "Γιατί δε βάζεις καθόλου τον Μιλουτίνοβ να παίξει;" Ο προπονητής του ΠΑΟ, τους δυο βασικούς του στη Σερβία , τους πήρε στον Παναθηναϊκό. Τον τρίτο τον έχει αντίπαλο. Και η… τάπα πήγε σύννεφο. Έχει μεγάλη ανάγκη τον Μιλουτίνοβ πλέον η ομάδα, αφού ο Χάντερ μόνος δε θα αντέξει και ο φουκαράς ο Γιάνγκ (που για την ώρα είναι οπαδός με κασκόλ) έχει δρόμο μπροστά του.

Ήταν μια αναμέτρηση πληγωμένων. Με πληγές… ευρωπαϊκές παρακαλώ, που για να κλείσουν δε φτάνει μόνο ένα καλό ελληνικό 40λεπτο. Ας είμαστε ειλικρινείς όμως, όποιος κερδίζει ένα ντέρμπι "αιωνίων" σώζει πολύ καιρό, κερδίζει μέρες και χωράει να κάνει και μπαρούφες. Σάμπως έτσι δεν άντεξε ο Παναθηναϊκός στην αρχή της σεζόν, έχοντας πάρει και το ματς κυπέλλου και το ματς πρωταθλήματος; Χρειάστηκε καιρό και υπομονή, μέχρι να έρθει στα ίσια της η ομάδα του λιμανιού. Τη βοήθησε η καλή εικόνα στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας. Και τώρα που στο τοπ- 16, η εικόνα αυτή έχει κάνει… μουτζούρες, ήρθε ένα νέο ντέρμπι με τον "αιώνιο" αντίπαλο!

Δε θυμάμαι τόσο αποφασισμένο Ολυμπιακό κόντρα στον ΠΑΟ, όπως η ομάδα που είδα σε αυτό το πρώτο ημίχρονο. Θα πρέπει να αναζητήσω στα κιτάπια μου, αγώνες που ο Ιωαννίδης ούρλιαζε για να τους πωρώσει. Όποιον κι αν έβαζε ο Σφαιρόπουλος, πραγματικά οργίαζε. Είχαν διαλύσει, κάθε τεχνική, κάθε έμπνευση, κάθε προσπάθεια των αντιπάλων τους. Ο Σπανούλης ήταν αυτός που έκανε την αρχή. Με το "καλημέρα". Και σε αυτή την ομάδα, ΄που ο Βασίλης ορίζει πάρα πολλά με την παρουσία του, όταν αυτός είναι όπως πρέπει, οι άλλοι ακολουθούν με μεγάλη ευχαρίστηση. Δεν υπήρξε παίκτης για να του πει κάτι στην ανάπαυλα ο Σφαιρόπουλος. Ο Χάκετ; Καταπληκτικός. Ο Στρόμπερι με τον Μιλουτίνοβ, το ίδιο. Δε θα σας τους αραδιάσω όλους, δεν υπάρχει και λόγος.

Ήταν ένα ματς που ήθελε μυαλό, αλλά οι «πράσινοι» δε το είχαν για να διαχειριστούν αυτή την κατάσταση. Ο Καλάθης τρομαγμένος στις "τανάλιες" τον "ερυθρόλευκων". Μόνο ο Ραντούλιτσα με τα γλυκά σουτάκια του, έβρισκε στόχο, αλλά πάντα η παρουσία του στο παρκέ, δίνει και πλεονεκτήματα στον αντίπαλο. Και αν δεν έμπαιναν κάποια τρίποντα στο τέλος του 20λεπτου, ο Ολυμπιακός θα 'χε κάνει μεγαλύτερες ζημιές στον αντίπαλό του. Είναι κι αυτά τα βράδια, που δε τα έχουν πολύ συχνά οι Ολυμπιακοί με την ομάδα μπάσκετ. Τους έχει δώσει πολλές χαρές, αλλά έχουν βγάλει και μπόλικο… χτικιό. Τούτη τη βραδιά λοιπόν, έβλεπαν τα πάντα να γίνονται ιδανικά. Είχαν σβήσει από τη μνήμη τη Μπάμπεργκ, τη Ζαλγκίρις, την Ευρωλίγκα. Γιατί εδώ που τα λέμε, τι γουστάρουν; Τον Παναθηναϊκό να κερδίζουν και για την Ευρώπη θα αγχωθούν ξανά πριν τη Μαδρίτη.

Ο Σφαιρόπουλος δεν είναι από αυτούς που θα καθίσει στο 49-19 και θα παρατήσει το ματς. Και με αυτή τη νοοτροπία απαίτησε από τους παίκτες του να μπουν και στο δεύτερο μέρος. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε πια να προστατέψει τους τέσσερις πόντους της νίκης του στο ΟΑΚΑ. Είχε άλλου είδους εφιάλτες. Μοχθούσε κάτι χρόνια(που δεν υπήρχε Ολυμπιακός) να "σπάσει" την 35αρα του ’96 και ήταν οι Πειραιώτες που ετοιμάζονταν ξανά να βγάλουν μπλουζάκια. Ανέλαβαν λοιπόν ο Διαμαντίδης και ο Φώτσης να διορθώσουν αρχικά το θέμα γόητρο, αλλά και στη συνέχεια να φέρουν τον Παναθηναϊκό κοντά στο ματς. Η διαφορά έπεσε στους 9, υπήρχε ξανά αγώνας, αλλά κάπου εκεί εμφανίστηκε και πάλι η αμυντική διάθεση του Ολυμπιακού. Εμφάνισαν τις αρετές τους και το πλούσιο ροτέισον οι Πειραιώτες, την ώρα που ο Μιλουτίνοβ έδινε ρέστα. Ο Χάκετ δεν κώλωσε στιγμή και ξέβγαλε την μπουγάδα!

Τα πάντα τελείωσαν εύκολα για τον Ολυμπιακό. Ούτε στο +30 να σταθείτε, ούτε στο ότι η μια ομάδα είχε πολλούς να κάνουν κόλπα και η άλλη, ήταν προβλέψιμη. Να σταθείτε στο τέμπο, στον ρυθμό, στην ενέργεια. Έχει κι άλλα να δουλέψει ο Ολυμπιακός για να αντέξει στην Ευρωλίγκα. Το πρωτάθλημα θα κριθεί στα πλέι-οφ. Μήνες μετά. Το αποτέλεσμα του ντέρμπι ήταν καθαρά αυτοπεποίθησης. Και το σίγουρο είναι ότι οι Πειραιώτες δε θα πάθουν, αυτό που έπαθαν οι «πράσινοι» μετά τις νίκες τους σε κύπελλο και ΟΑΚΑ τον Οκτώβρη. Δε θα φάνε παραμύθι. Η ομάδα θέλει δουλειά, η Ρεάλ, η Χίμκι, η ΤΣΣΚΑ κατά σειρά, δεν είναι φετινός Παναθηναϊκός. Με όλο το συμπάθιο…