Μοιράζει πόνο αβέρτα

Για να τα λέμε όπως ακριβώς είναι, αν στο ξεκίνημα του '17 άρπαζες τους πρωταθλητές και τους έλεγες με ένα περίστροφο στο χέρι « διαλέξτε τώρα, μια ήττα από όλα τα ματς του Γενάρη θέλετε- δε θέλετε», η αλήθεια είναι ότι θα απαντούσαν « οκ στη Βαρκελώνη». Από τον Παναθηναϊκό δε θέλουν –και δεν πρέπει- να χάνουν, η μάχη με τη Μπασκόνια είναι υπερσημαντική και καλό είναι να κατακτηθούν τα ροζ φύλλα στο Μιλάνο και με την Μπάμπεργκ (εντός)! Από τη Μπάρτσα είναι μια ήττα που χωνεύεται για πολλούς λόγους και κυρίως γιατί οι Μπλαουγκράνα έπαιζαν σε τεράστιο βαθμό την ύπαρξή τους. Όμως εκεί που ίσως αφαιρεθείς αυτό το… περίστροφο μπορούν να στο αρπάξουν και να ψάχνεις να το βρεις.

Γιατί μη ξεχνάτε αυτό: Ο Ολυμπιακός δε πάει ποτέ κάπου για να χάσει, όποιο κι αν είναι το ρόστερ του, όποια κι αν είναι η κατάστασή του. Και με έναν παίκτη να μείνει συν τέσσερις φιλάθλους, αυτοί θα παίξουν. Η αλήθεια είναι, ότι ήξεραν καλά πως σε αυτό το υπερφορτωμένο διάστημα, αν κάπου τους… έπαιρνε να «χαλαρώσουν» ήταν σε αυτή την επίσκεψή τους. Μη τρελαινόμαστε άλλωστε, ο ίδιος ο Σπανούλης για άλλη μια φορά «τα έβαλε» με τον εαυτό του ώστε να παίξει κόντρα στον ΠΑΟ, μια εβδομάδα μετά απουσίασε στην Ισπανία και θα εμφανιστεί και πάλι στο ματς του κυπέλλου.

Πάντως έκανε «μπαμ» η απουσία του σε αυτό το πρώτο ημίχρονο. Ένα διάστημα όπου οι άμυνες είχαν τον πρώτο λόγο – άλλωστε μιλάμε για ομάδες που ξέρουν να… δαγκώνουν- και οι παίκτες όσο κι αν πάσχιζαν να πάνε κατά γράμμα βάσει του συστήματός τους, δεν είχε ιδιαίτερη ευκολία στο να το κάνουν. Ο Γκρίν ήταν ο πρώτος που ανακάτεψε τον Μπαρτζώκα κι αφού πρώτα ο Γιώργος είδε την πρώην ομάδα του να κυκλοφορεί καλά τη μπάλα, όμως να ‘ναι άστοχη στην περιφέρεια. Αντίθετα οι δικοί του παίκτες, μπήκαν καλύτερα στα μακρινά σουτ, όταν όμως «έσφιξαν τα γάλατα», ήρθε ο Τόμιτς να δώσει λύσεις και να δημιουργήσει αυτός ουσιαστικά το μικρό προβάδισμα με το οποίο πήγαν οι Καταλανοί προηγούμενοι στα αποδυτήρια. Κανένας τρόμος δεν είχε πιάσει τον Ολυμπιακό και δεν υπήρχε και λόγος να συμβεί αυτό.

Ο Ουότερς έχει κάνει ρεκόρ προσαρμογής και για εμένα είναι μεγάλος μάγκας, μπαίνοντας στην ομάδα και κάνοντας όλα τα απλά. Να σημειώσω μόνο – για να μη σας δημιουργεί εντύπωση- ότι βάσει σκάουτινγκ (οι προπονητές το γνωρίζουν) είναι από τους καλύτερους που παίζουν στην Ευρώπη σε σουτάκια από τα 5 – 6 μέτρα. Τέλος πάντων, για να πάρει αυτό το μεγάλο διπλό ο Ολυμπιακός, για να μοιράσει πόνο και στην Καταλωνία, έπρεπε να γίνουν πολλά. Δεν ήταν οι βολές του ψύχραιμου Μάντζαρη ή το γλυκό διποντάκι του Λοτζέσκι από τη γωνία. Δεν ήταν καν το σούπερ σερί που μετέτρεψε το 64- 58 σε 64- 67.

Ο Ολυμπιακός εξάλλου –το ξέρει ο Μπαρτζώκας- είναι η ομάδα που θα σε σκοτώσει όταν χαμογελάσεις πως τον ξέκανες. Ο Βρυκόλακας; Τα ‘χουμε πει αυτά χρόνια τώρα, μην επαναλαμβανόμαστε. Ο Σφαιρόπουλος έπρεπε να κρύψει την απουσία του Σπανούλη. Κρύβεται; Ε, αν έχεις καλή ομάδα, κάτι θα κάνεις. Ανέβηκε άλλο ένα επίπεδο η άμυνα, πήρε τις μπάλες ο Πρίντεζης, βρέθηκαν και κάποιες συνεργασίες σωστές, κάτι λειτούργησε μπροστά. Όμως εδώ ήρθε η ώρα και της ειδικής μνείας. Ο Νίκολα Μιλουτίνοβ δεν έπαιξε τυχαία περισσότερο από Μπίρτς και Γιάνγκ. Ο Σέρβος με αντιπάλους στο μέγεθός του, έχει αρχίσει να γίνεται ο καλύτερος. Με τους πιο κοντούς είναι το πρόβλημα, αλλά εκεί για αυτό υπάρχουν τα αμερικανάκια. Ο Κώστας Παπανικολάου, σε όλο του το μεγαλείο άπλωσε τα ταλέντο, το πάθος, την ψυχή. Αυτά που θέλει ο Ολυμπιακός από τον Κώστα, άρχισε να τα παίρνει σε τεράστιο βαθμό.

Ο Σφαιρόπουλος δεν είχε εύκολο έργο, αλλά πήρε πράγματα από όλους. Το ότι ο Αθηναίου μπήκε για ελάχιστα, έβαλε βολή και έκανε φάουλ, είναι από αυτά που μια ομάδα πρέπει να ‘ναι έτοιμη να τα κάνει. Και ο προπονητής να τα σκέφτεται και ο μπασκετμπολίστας να είναι έτοιμος να προσφέρει. Ακούγεται περίεργο, αλλά έτσι είναι το μπάσκετ. Η Μπαρτσελόνα μπορεί και να μη σας γεμίζει το μάτι, ίσως ορισμένοι θα προσπαθήσουν να μειώσουν (κλασικό φαινόμενο) την επιτυχία του Ολυμπιακού. Τζάμπα κόπος. Δε μειώνεται με τίποτα. Πήγαν με 11- 5 στην Ισπανία και πήραν κι εκεί ροζ φύλλο με …αέρα, άνεση και σωστό παιχνίδι. Η Μπαρτσελόνα «καιγόταν», αλλά αντί να δώσει τα πάντα στο φινάλε, λιποθύμησε. Ο Ναβάρο, ο Τόμιτς και όλα τα άλλα βαριά συμβόλαια της ισπανικής ομάδας έπεσαν «λιπόθυμα». Το μπάσκετ του Ολυμπιακού, είναι το μπάσκετ του… πολέμου.

Φυσικά και θα ξαναχάσει κάποια στιγμή η ομάδα από το λιμάνι, αλλά κι αυτό ακόμη, θα το κάνει με τον δικό της τρόπο. Και όποιος την κερδίσει θα πρέπει να πιει όλο το βράδυ από ευτυχία. Για την ώρα, τούτο το βράδυ είναι κατακόκκινο. Γιατί πέρα από το διπλό στο Παλάου Μπλαουγκράνα, έχασαν Μπάμπεργκ, Μπασκόνια και Φενέρ! Δε θα γράψω για πλεονεκτήματα, ούτε για βαθμολογίες. Κάθε ομάδα πρέπει να ζει τη στιγμή. Και το διπλό στη Βαρκελώνη είναι κι αυτό ξεχωριστό και κόντρα σε προγνωστικά (ομολογώ ότι κι εγώ δεν έδινα πολλές πιθανότητες).

Όμως αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Παίζει συνέχεια και έχει τον τρόπο του. Τον δικό του τρόπο. Τον ξεχωριστό…