Κάνεις μια βόλτα στο διαδίκτυο, «πέφτουν» στα χέρια σου εφημερίδες και όλοι μα όλοι, τριγυρνάνε στα ίδια. Η κριτική για τον Ολυμπιακό, είναι μια… τεράστια κόπια! Εντάξει, διαφέρουν σε ορισμένα σημεία οι παρατηρήσεις, αλλά σε γενικές γραμμές, το νόημα είναι το ίδιο και αυτό: Η διοίκηση φταίει που ψώνισε… φτηνά το καλοκαίρι και αναγκάστηκε να δώσει πολλά τον χειμώνα. Ο Μπαρτζώκας φταίει γιατί δεν ελέγχει την κατάσταση και έχει χάσει την ψυχραιμία του. Οι παίκτες –όχι όλοι- φταίνε επειδή δεν αντέχουν την φανέλα. Και γενικά το ρήμα «φταίω» είναι στις δόξες του.

Και φτάνει στο σημείο, ο κόσμος του Ολυμπιακού (που ‘χει ζήσει παικταράδες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ), να ασχολείται με τον Μάρντι Κόλινς. Ένα παιδί που κλήθηκε τελευταία στιγμή να παίξει στην ομάδα και φυσικά «χάθηκε» αφού κατάλαβε ότι δεν γίνεται αποδεκτός. Ωραία μαγκιά αλήθεια… Να χτυπάς το σαμάρι. Να αποθεώνονται άλλοι, που έκαναν χειρότερα πράγματα στο γήπεδο και να τα ακούει το «εύκολο θύμα». Τέλος πάντων, δεν γράφω σήμερα για να δικαιολογήσω τον Αμερικανό. Το έκαναν σωστά άλλοι συνάδελφοι. Στην τελική, παίκτης είναι ας έκανε πιο σωστές κινήσεις κι αυτός, να μην «έμπαινε στο κυκλώνα».

Ένα πράγμα θέλω να επισημάνω σήμερα. Κάτι που για εμένα, έχει την μεγαλύτερη σημασία. Και δεν θα γράψω κάτι άλλο, δεν θα σας κουράσω περισσότερο. Εξάλλου το μπάσκετ είναι το άθλημα που δεν… τελειώνει ποτέ. Ο Ολυμπιακός μπάζει νερά, αλλά δεν έχει βυθιστεί. Συνεπώς, πρέπει όλοι να τον σέβονται και να περιμένουν να δουν αν θα προλάβει να «δέσει» στο λιμάνι των προημιτελικών της Ευρωλίγκας. Κάποιοι βιάζονται να… σταυρώσουν προπονητές και παίκτες. Σε όλα τα αθλήματα γίνεται αυτό, σιγά μη γλίτωναν οι πρωταθλητές Ευρώπης. Όμως, υπάρχει κάτι που θα το θίξω και όσοι παρακολουθούν θα το καταλάβουν. Ίσως το δεχθούν και οι ίδιοι ο πρωταγωνιστές. Προσέξτε:

Είναι λάθος να γίνονται συγκρίσεις. Ποτέ δεν βοηθάει το «αυτός λειτουργεί έτσι, ενώ πέρυσι ο άλλος τα έκανε αλλιώς». Δεν βοηθάει. Μόνο στενοχώρια προκαλεί και επιπόλαιες κριτικές. Η ουσία είναι άλλη: Ο Ολυμπιακός στα δικά μου μάτια, έχει χάσει την ομόνοια, την αυταπάρνηση, την παρέα! Πέφτει ένας κάτω και σηκώνεται μόνος του. Ποτέ δε γινόταν. Ο κόσμος «τρελαινόταν» από ευτυχία, όταν έβλεπε κάποιον να σωριάζεται στο παρκέ και τέσσερις να τρέχουν να τον σηκώσουν. Το έκαναν οι παίκτες της Αρμάνι τρεις φορές όταν χρειάστηκε. Αυτές είναι οι ομάδες. Ο Ολυμπιακός ήταν η πιο απολαυστική «πολεμική μηχανή». Τώρα απλά είναι ο πρωταθλητής Ευρώπης που ‘χει άγχος μην αποκλειστεί.

Δεν μου δείχνουν ότι το χαίρονται. Δεν το χαίρονται. Δεν το απολαμβάνουν. Δεν πολεμάνε ο ένας για τον άλλο.

Όχι, δεν είναι παρτάκηδες, αλλά δεν βγάζουν την αυταπάρνηση απέναντι στον αντίπαλο. Οι ξένοι δεν έχουν «δέσει» με τους Έλληνες. Καλά παιδιά, αλλά να το βράσω! Μια ζωή «καλά παιδιά». Αυτό είναι το κριτήριο αγοράς. Ε, ας φάνε τώρα τα «καλά παιδιά», τα οποία επειδή είναι τόσο καλά, ως τώρα σε όλα τα δύσκολα, έχουν «βρέξει» τα εσώρουχά τους. Δεν ξέρω αν ο Πέτγουεϊ και ο Λοτζέσκι μεταμορφωθούν. Μπορεί, όλα γίνονται. Μόλις μπήκαν στο τοπ 16 όμως, αναζητούνται. Και δεν φταίνε αυτοί.

Συγγνώμη αν γίνομαι κακός, αλλά έχω βρεθεί σε αεροπλάνα και γήπεδα με παίκτες όπως ο Τάρπλεϊ, ο Τζέιμς Χόλιγουντ Ρόμπινσον, ο συγχωρεμένος ο Αλφόνσο Φόρντ, ο Ουίλι Άντερσον, ο Ντίνο Ράτζα, ακόμη και ο Ρίβερς. Όχι δεν ήταν παλιοχαρακτήρες, απλά «στράβωναν» και καμιά φορά. Και τι έγινε; Το να βρεις Έντι Τζόνσον, Μορίς Έβανς ή Κάιλ Χάινς και Μπράιαντ Ντάνστον, είναι μεγάλο λαχείο. Δε με νοιάζει στην τελική, αν κάποιος έχει τσακωθεί στο γήπεδο (και ο Λο το έκανε πέρυσι), με νοιάζει να αγαπάει τον συμπαίκτη του, να αγαπάει την ομάδα και πάνω απ’ όλα, να μην χέζεται στα δύσκολα γήπεδα!

Πρώτα λοιπόν, να λύσουν αυτά στον Πειραιά και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους… Τα τεχνικά ζητήματα περνάνε σε δεύτερη μοίρα κι ας έχουν «ξεφύγει» όλοι και κάνουν αναλύσεις. Ας τρέξουν να σηκώσουν ξανά τον πεσμένο συμπαίκτη τους, ας πάψουν να κάνουν φλώρικα γκολ- φάουλ, ας σταματήσει ο Μπαρτζώκας να στραβομουτσουνιάζει σαν το παιδί που του έπεσε η καραμέλα, ας μένουν τα καλοκαίρια οι παικταράδες από την διοίκηση, ας ξαναγίνουν όλοι μια καλή παρέα και ας μην την πάρουν την Ευρωλίγκα. Κανείς δεν απαιτεί κάτι τέτοιο. Απλά, αν είναι να «πέσεις» κάντο όπως πρέπει, όπως το κάνουν συγκεκριμένοι Έλληνες(συν τον Ντάνστον). Πολεμώντας…

ΥΓ. Ο κόσμος του Ολυμπιακού, χειροκρότησε την ομάδα και θα το ξανακάνει. Κανείς δεν διαγράφει τις απερίγραπτες στιγμές που χάρισαν κι ας ξεφεύγουν, ας πικραίνονται, ας παριστάνουν τους προπονητές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης! Τόσα χρόνια, ένα μαράζι είχε η ομάδα: Να την αγαπήσει ο λαός της. Τώρα που την αγαπάει, ας μείνει ομάδα…