Είναι καλό μονοθέσιο αυτό το κόκκινο. Σίγουρα καλύτερο της Ferrari που υποφέρει και φέτος. Όμως για να αντέξει σε αυτό το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, θα πρέπει στα Grand Prix της Ευρωλίγκας να έχει στρωμένα τα πάντα. Τη μηχανή, τον κινητήρα, τα λάστιχα, τα πάντα.

Ο Μπαρτζώκας με τους συνεργάτες του, είναι υπεύθυνοι για την συνολική εικόνα. Οι παίκτες έχουν την δική τους ευθύνη για την παρουσία τους. Και αν στο Μόναχο παρατηρήθηκε και λίγο εγωισμός που οδήγησε στην ήττα, απέναντι στην Έφες, η κατάσταση ήταν δεδομένη από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Πάλευαν, πάσχιζαν, πλησίαζαν, αλλά την ώρα που έπρεπε να πατήσουν… γκάζι, τίποτα… Και έτσι ήρθε άλλη μια ήττα, φυσιολογική βάσει της εικόνας. Μείγμα έμπειρων και νέων παικτών, που έχουν πολλά να κάνουν μέχρι να συνηθίσουν.

Το πρόγραμμα της διοργάνωσης είναι σκληρό, αλλά κατά τη γνώμη μου δε φτάνει. Και σκεφτείτε πως υπάρχουν και παίκτες που κάθε φορά μένουν εκτός δωδεκάδας αναγκαστικά, οι οποίοι δεν θα βρουν ποτέ ρυθμό. Όσο κι αν φαίνεται -και είναι- μειωτικό για μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός, το ότι μπήκε μόνο με έξι πόντους πίσω στην τελευταία περίοδο κόντρα στην Έφες, ήταν μια χαρά.

Γιατί στα 30 λεπτά η εικόνα ήταν πιο γουστόζικη για τους Τούρκους, παρά για τους Έλληνες. Δύο ανέτοιμες ομάδες, μόνο που ο Αταμάν έχει το ίδιο ρόστερ με την περσινή κολοβή σεζόν, ενώ ο Μπαρτζώκας όχι. Και αυτό παίζει ρόλο. Για το… στρώσιμο που σας έγραψα. Επίσης, είχε πολύ καιρό ο Αταμάν να δει τον… οπλοβαστό του γεμάτο.

Και ο Τούρκος τεχνικός ήταν αποφασισμένος να το εκμεταλλευτεί. Κι αν είδε και κάτι άλλο και χάρηκε με την ψυχή του, αυτό ήταν τους παίκτες του να σκοράρουν με κάθε τρόπο ειδικά στην αρχή του αγώνα. Ακόμη και μπροστά σε άμυνες σωστά βγαλμένες.

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΤΑ ΕΒΑΖΑΝ ΟΛΑ

Μια φύση επιθετική ομάδα όμως όπως η Έφες, είχε την αντοχή, τη λύση και την ικανότητα να το βάλει το… γκολ. Κοντά στο καλάθι, μακριά από αυτό με σουτάκια που η μπάλα τους χαμογελούσε. Ο Τούρκοι όλα τα έβαζαν. Και ήταν ομολογουμένως κατόρθωμα των Πειραιωτών που άντεχαν να βρίσκονται κοντά στο σκορ. Ένα σκορ που έδειχνε να πηγαίνει ψηλά με το «καλημέρα».

Το μεγαλύτερο κακό για τον Ολυμπιακό και δεν ξέρω τι θα κάνουν για αυτό οι προπονητές του, είναι η μη διάθεση να γίνει κανά φάουλ της προκοπής. Από ένα σημείο και μετά έβλεπαν τα… τρένα να περνούν οι Πειραιώτες και έτρωγαν τα καλάθια "βγάζοντας φωτογραφίες"!

Μη νομίζετε ότι η Έφες οργίαζε στη δική της άμυνα, απλά δε κώλωναν να κάνουν φάουλ. Η δημιουργία του Ολυμπιακού δεν ήταν άσχημη όμως πίσω έμπαζε. Το ματς ήταν υπέροχο για τους ουδέτερους και τραγικό για τους προπονητές. Και έγινε χειρότερο για τον Ολυμπιακό στο δεύτερο δεκάλεπτο από την στιγμή που παύτηκε και η συχνότητα στο σκοράρισμα.

Ο Λάρκιν μπαινόβγαινε και η αλήθεια είναι, πως αποτελούσε τον πιο σταθερό παίκτη του… Ολυμπιακού (μέχρι το 33' που του γύρισαν τα μάτια). Δικαιολογημένος βέβαια ο Αμερικανός λόγω της μεγάλης απουσίας του. Από την άλλη, ο Μίσιτς όσο βρισκόταν στο παρκέ αποτελούσε την σταθερή και μεγαλύτερη πηγή κινδύνου για την κόκκινη άμυνα. Η Έφες δεν είναι ομάδα να της δίνεις περιθώρια και έτσι όταν οι δυο ομάδες πήγαν να ξεκουραστούν οι φιλοξενούμενοι είχαν στείλει ένα πρώτο μήνυμα για τις διαθέσεις τους.

Διαθέσεις που αντιμετωπίστηκαν με κόκκινο ξέσπασμα νωρίς- νωρίς. Η άμυνα έσφιξε και ένα σερί έφερε κόκκινο προβάδισμα και τον Αταμάν με νεύρα. Βλέπετε το 35-44 έγινε 47-44 και αν μη τι άλλο ο σφυγμός της ομάδας του λιμανιού άρχισε να γίνεται εντονότερος. Το ερώτημα ήταν αν επρόκειτο για ξέσπασμα της στιγμής ή ολοκληρωτική αφύπνιση.

Η απάντηση δε συνέφερε τους "ερυθρόλευκους". Λάθη, άσχημη εκτίμηση καταστάσεων, ρηχά νερά για αρκετούς και ευκαιρία για την γεμάτη ταλέντο Έφες να χτίσει υπέρ της διαφορά ενόψει τελικής ευθείας. Η εικόνα δεν διαφοροποιήθηκε. Ήταν "λίγος" για να κερδίσει ο Ολυμπιακός, όσο κι αν το προσπάθησε.

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ' ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ

Βασικές μονάδες μακριά από αυτό που μπορούν. Ο Σλούκας, ο Χάρισον, ο Σπανούλης δεν απείλησαν όπως ξέρουν. Ο Βεζένκοβ και ο Πρίντεζης τα βρήκαν μπαστούνια. Ο Αταμάν "χτύπησε" τους ψηλούς του Ολυμπιακού, ποντάροντας στην απειρία τους, με τους πιο "ψημένους πύργους του".

Μοιράστηκαν σκοράρισμα οι Πειραιώτες, αλλά αν δείτε τη στατιστική θα καταλάβετε πως οι αριθμοί, ήταν στα πάνω νούμερα του δελτίου του τζόκερ. Ο Μπαρτζώκας στα τελευταία 4’30’’ έπαιξε με Σπανούλη- Σλούκα μαζί, προσπαθώντας να αυξήσει την απειλή. Μαζί τους οι Μακ Κίσικ, Πρίντεζης και Μάρτιν. Ήταν η τελευταία κίνηση για να ανατραπεί το σκηνικό. Και χωρίς να γράψω ότι θα το άξιζε ο Ολυμπιακός να το κάνει, αν πάλι δε χανόταν ένα ριμπάουντ (με το σκορ 73-77) ίσως η ιστορία να γραφόταν διαφορετικά.

Η Έφες κέρδισε γιατί ήταν πιο ανθεκτική, πιο έτοιμη ομάδα και έχει παρά τις απουσίες που κουβάλαγε χρόνο αγώνων. Καπάκωσε τα ριμπάουντ, άντεξε στα ποσοστά, έβγαλε ίδια κλεψίματα και λάθη με τον αντίπαλό της και τέσσερις μείον ασίστ. Μα πάνω απ’ όλα πλην Λάρκιν (που πλάκα- πλάκα τελείωσε με 15 πόντους, αριθμός μικρός για τον ίδιο) είχαν άπαντες σταθερή ενέργεια, κάτι που δεν ίσχυε στο απέναντι στρατόπεδο.

Τελειώνω όπως άρχισα. Ο Ολυμπιακός κάτι θα πρέπει να κάνει για να αυξήσουν την ένταση οι μπασκετμπολίστες του. Να βρεθούν έξτρα 40λεπτα (φιλικά;) και να δουλέψει καλύτερα η ομάδα. Η σεζόν είναι περίεργη και μακριά (Θεού θέλοντως και κορονοϊού επιτρέποντως). Δεν θέλω να αραδιάσω βιαστική κριτική για τους παίκτες. Το θεωρώ άδικο. Δε γίνεται όταν κερδίζουν να ‘ναι φοβεροί και όταν χάνουν να τρώνε ανάθεμα. Τα λέμε μετά την Ζενίτ…