Εγώ θα ξεκινήσω με το εξής: Ο τελικός του ομίλου είναι με τη Σλοβενία. Δεν ήταν με τους Κροάτες. Γιατί απέναντι στους "πράσινους" του Ζντοβτς έχουμε τρία σενάρια και όχι ένα. Κερδίζουμε; Πρώτοι! Χάνουμε μέχρι τέσσερις; Δεύτεροι! Ήττα με πέντε και πάνω; Τρίτοι! Σας άγχωσα; Ελάτε τώρα, μη μασάτε.

Στο μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο, είμαστε όπως είναι στο ποδόσφαιρο Ιταλοί, Γερμανοί, Βραζιλιάνοι. Στο μπάσκετ, δε νιώθουμε την ανάγκη να πάμε να υποστηρίξουμε κάποιο άλλο συγκρότημα. Παρατήρησα με ενδιαφέρον το άγχος κάποιων συναδέλφων να τα βάλουν σε μια… σειρά όλα, να πάνε ακόμη και να κάνουν σύγκριση αθλημάτων. Γραφικότητες. Όλα τα αθλήματα είναι όμορφα, όλες οι ομάδες δίνουν μάχες και καλό είναι να τις στηρίζουμε. Αν μισείς το ποδόσφαιρο μάλλον στο σχολείο σε έβαζαν -για να σε ξεφορτωθούν- να παίζεις διαιτητής και φυσικά δε σε άκουγαν.

Αν μισείς το μπάσκετ ως φίλαθλος (απειροελάχιστοι) μάλλον δε θα το προσέξεις καλά. Ε, αν είσαι δημοσιογράφος θα 'χεις ζηλέψει τα ταξίδια ή ξέρω 'γω τι άλλο; Δε με ενδιαφέρει κιόλας. Πάμε παρακάτω: Η καρδιά χτυπάει δυνατά για κάθε Έλληνα στο φετινό Eurobasket. Δικαιούμαστε να πιστεύουμε και να προσμένουμε. Δε δικαιούμαστε να προκαλούμε να "βγάζουμε γλώσσα" και να το παίζουμε μάγκες. Δε το θέλουμε άλλωστε. Τόσο ο Κατσικάρης, όσο και οι παίκτες του, έχουν φροντίσει να κρατήσουν τους τόνους που πρέπει. Έχουν φροντίσει να είναι ήρεμοι, να βλέπουν ελάχιστα πιο μακριά από τη μύτη τους. Και τι υπάρχει εκεί; Ο επόμενος αγώνας. Να, τώρα ας πούμε είναι ο… τελικός ομίλου που σας είπα με τη Σλοβενία. Και σε καμία περίπτωση δε θέλω να δω την εικόνα που βγάλαμε στο δεύτερο μέρος με τους Γεωργιανούς .

Μεταξύ μας, είμαι σίγουρος ότι δε θα το κάνουμε. Και δε το γράφω επειδή χαλαρώσαμε λόγω διαφοράς. Είναι απλό, οι συγκεκριμένοι παίκτες έχουν τον υψηλότατο βαθμό επιβίωσης μέσα στο γήπεδο. Έχουν περάσει από αγώνες και αγώνες, συνεπώς γνωρίζουν καλύτερο από τον καθένα που κάθεται και κρίνει, πότε η κατάσταση είναι απολύτως σοβαρή και πότε όχι. Κι αν κάποιος με το ζόρι θέλει να κρατήσει την εικόνα του δευτέρου μέρους, τα λάθη στην πίεση της Γεωργίας, την κακή κίνηση και τις αποφάσεις μας απέναντι σε συγκεκριμένες άμυνες του Κοκόσκοφ, γιατί να μην πούμε εμείς, πόσο υπέροχα κύλησαν όλα στο πρώτο μέρος; Πόσο εξαιρετικοί ήμασταν και πόσο ισορροπημένοι; Βλέπετε όπου υπάρχει λόγος, υπάρχει και αντίλογος. Είναι όμορφο να ψάχνουν να βρουν ντε και καλά πράγματα για να κατακρίνουν. Και ο Κατσικάρης θα πρέπει να αισθάνεται χαρούμενος να ασχολούνται τόσο πολύ μαζί του. Πραγματικά το πιστεύω.

Όσο για την ουσία της κατάστασης; Ο Νίκος Ζήσης, ήταν ο άνθρωπος που έβγαλε την περισσότερη ηρεμία στο παιχνίδι με την Κροατία. Και σα να μην έφυγε ποτέ από το γήπεδο την Κυριακή, έτσι ακριβώς μπήκε και απέναντι στους Γεωργιανούς. Ο αρχηγός ήταν αυτός, που "έβαλε το νερό στ' αυλάκι". Ο αρχηγός έδωσε το σύνθημα. Σούταρε τόσο ήρεμα, τόσο απλά, τόσο γλυκά, σα να ήταν με τον πιτσιρικά του σε μια παιδική χαρά, να έπαιζαν μπασκετάκι και ο μικρός να του έλεγε "μπαμπά ρίξε κι εσύ ένα". Ο Ζήσης είναι ο άνθρωπος που κουβαλάει τη γαλήνη σε αυτή την ομάδα και όταν οι άλλοι το βλέπουν, δε μπορούν να μην ακολουθήσουν. Δε γίνεται να βλέπεις έναν άνθρωπο ήρεμο στον αγώνα και να μην προσπαθήσεις να του μοιάσεις.

Ο Καλάθης το έκανε αμέσως. Ήθελε ο γκάρντ του Παναθηναϊκού να πάρει και εκδίκηση από τον εαυτό του, για το κακό ματσάκι με τους Κροάτες. Πυροβολούσε λοιπόν και ευστοχούσε. Κάπως έτσι, ξεχειλώσαμε την διαφορά, όταν βρήκε και ο Αντετοκούνμπο χώρους έδρασε, ο Κουφός έβγαλε μεροκάματο και για τον Μπουρούση που έφυγε λαβωμένος. Βοήθησαν οι πολεμιστές Παπανικολάου και Καϊμακόγλου. Όσο για τους Σπανούλη, Πρίντεζη, Σλούκα; Τι αγχώνεστε; Κοντοζυγώνουν τα παιχνίδια που η μπάλα θα ζυγίζει κανά τόνο. Ε, εκεί ξέρετε...